Jonathan ruszył w kierunku wskazanego budynku, miała nadzieję że dziewczyna będzie go pamiętała z karczmy - w końcu wyratował ją z nie lada opresji. Zresztą kilka srebrników też co nie co pomoże, oczywiście to tylko wtedy gdyby wrodzony urok Jonathana nie zadziałał.
Będąc pod budynkiem trefniś zapukał i stanąwszy obok drzwi czekał cierpliwie aż ktoś raczy mu ktoś otworzyć.

Różyczka

Hredrik siedział na twardej ławie i usiłował się skupić. Nie było to łatwe. Serce mu waliło, konkretne myśli przychodziły z trudem. Senność nagle zaczęła się dawać wróżowi mocno we znaki. No i zabiłby za kufel mocnego piwa. Po dość długiej chwili Ludvikson się uspokoił i zagłębił w nowo nabyte wspomnienia. Jego umysł już je mniej więcej porozdzielał, mimo to nadal większość ciężko było zrozumieć. Były bez kontekstu, do zrozumienia brakowało i osobowości i poprzednich wspomnień właściciela. Wróż przeszukiwał je w poszukiwaniu błysku złota… jest!
Duży kufer, z uchwytami, takimi, żeby ułatwić mocowanie na wozie. W nim ciasno poukładane worki. Dookoła ciemnica rozświetlana co najwyżej dwoma pochodniami. Śmierdzi ściekami. Jest ciasno, z jedenastu kompanów się tu wcisnęło. Ten ich wódz, Mantred, bierze jeden worek i wysypuje zawartość. Złoto. Kamraci rzucają się na podłogę, zbierają. Hredrik też. Radocha, kłujące iskierki chciwości. Podnosi jedną monetę ze starych dech. Bretońska. Kochersi zbierają wszystko z podłogi, jeden pcha łapy do kufra… i dostaje lepę na ryj od szefa.
-Nie teraz.- Mówi Mantred tonem przywołującym bandę do pionu.- Z tym co macie idziecie do Kriega, rozmieni wam na drobne. Róbta co chceta, a od reszty złota wara.- Nikt się nie sprzeciwia. Hredrik czuje zmieszanie, złość, ale przy tym wszystkim szczurzą chęć podporządkowania się. Wychodzi z piwnicy na korytarzyk. Zaduch. Mantred zamyka składzik na potężną kratę, przekręca zamek i wyciąga dziwaczny klucz, nie ząbkowany, a kółkowany. Hredrik jest zły, po co ma się telepać aż do Kriega? I… to tyle. Koniec. W żadnym innym wspomnieniu nie błyszczało złoto. Dalsze przeszukiwanie pamięci nie zdało się na nic. Było tak wiele wspomnień. Rozróżnienie kocherskich i nie-kocherskich wydawało się niemożliwe. Może gdyby Luvikson rozsiadł się i posiedział jeszcze z kufliskiem trunku… ale właśnie z zamyślenia wyrwał go głos Gerharda. Coś miał.

Gerhard zdjął portrecik ze ściany. Wpatrywał się w obrazek, jakby dziewoja na nim przedstawiona była żywa i pozbawiona kłopotliwych ubrań. Sama ramka była najzwyklejsza. Drewniana, ze stalowymi wzorkami. Po opukaniu palcami nic nie wskazywało na to, żeby była pusta od środka. Obrócił obrazek, obejrzał dokładnie tył z kilku kątów. Tak! Von Weligner wyszczerzył się w duchu. Szczelinka na dole wyglądała jak zwykłe wypaczenie drewna. Nikt, poza doświadczonymi włamywaczami nie zwróciłby na nią uwagi. Żmija może nagminnie się nie włamywał, ale dokładnie wiedział, czego szuka. Chwycił sztylet i wsunął ostrze w szparę pomiędzy zbitymi deseczkami. Ścianka odskoczyła od razu, musiała być wyrobiona. Skrytka była cieniutka, wypełniał ją w całości wyłącznie złożony równo na czworo papier.
Akolita otworzył dokument i przeczytał:

Tuż pod tym widniały podpisy Temila i owego Kessa, urzędowe pieczęcie i data. Wynikało z tego, że umowa miała trwać jeszcze dwadzieścia siedem lat. Gerhard spojrzał na kompanów. Liszaj wyniósł już połowę ciał. Załapią się jeszcze na poranny patrol trupozbieraczy. Żmija wiedział, że srebrnik magicznie sprawia, że te zwykle gadatliwe chłopaki zamykają jadaczki, ładują ciała bez pytań i zawożą do morrytów, szybko o sprawie zapominając.

Baryła i Edward

Do spotkania zostało jeszcze trochę czasu. Do jadłodalni zdążyły wbić tłumy, najeść się porządnie i wyjść. Edward podrzemał, Baryła potrawił. Nikt ich nie zamierzał niepokoić, nawet jeśli stolik blokowali. Kichter był stałym klientem, który niejednokrotnie kabzę właścicielowi nabijał, a Edward, cóż… wszyscy znali Edwarda. Ta dwójka wyszła, z pół godziny przed czwartym dzwonem. Mordheim tętniło swoim codziennym rytmem, siąpił tylko deszczyk. Robotnicy, kupcy, mieszczki, rzemieślnicy wszelkiego sortu mijali zabijakę i jego “protektora”, czasem się oglądając, czasem usilnie ignorując. Mimo to przyjemnie było spacerować po znanych od podszewki ulicach, które można nazwać w pewnym uproszczeniu domem. Nawet te zaniedbane dziury, wyznaczające granicę między “cywilizowaną” częścią Ghetta, a Glizdowiskiem miały swój urok. Gorzej, że w końcu trzeba było wyjść z cienia mieszkalnych gmachów i wleźć po raz kolejny w zakiłowane slumsy. Edward i Ulf zamoczyli buty w cuchnącym błocku i ruszyli między chatynami w poszukiwaniu Kochersów. Baryła przypomniał sobie słowa Mantreda. Miał wbić na Glizdowisko. No i wbił. A teraz szukaj jebaków jak wykałaczki w stercie zgniłego siana. Tutejsi schodzili mu z drogi, niejednokrotnie pozdrawiając i szczerząc szczerbate szczęki. Wczorajsze wbicie w ziemię największych tutejszych zakapiorów wywarło odpowiednie wrażenie. Najmici Setha pokręcili się koło lepianek, zajrzeli na arenę. Nawet o tej porze znaleźli się chętni do prania się nawzajem po pyskach. Edward zauważył, że nigdzie nie ma Joachima ani jego ludzi. Skutkiem był ogólny chaos, który sprawiał, że lepiej było się dalej nie pchać. W sumie też nie trzeba było, bo zaraz ktoś zawołał.
-Baryła!- Gardziel już był na stanowisku. Uścisnął dłoń grubasowi. Potem spojrzał na Edwarda.- i… stary. On cię tu wystawił niby, nie?- Błysnął zębami.- I usłyszał wspaniałą wieść, że jego olbrzym dołącza do naszej wspaniałej Kompanii. A teraz przyszedł i działkę swoją dostać. - Ebbe przeszukał kieszenie i wydobył sznurek z zawiązaną szubieniczną pętelką.
- Mantred może nie jest zbyt wylewny, ale był zadowolony. Chciał, żebyś to dostał, Ulf.- Wręczył Baryle sznurek. Po tym przeniósł spojrzenie na Edwarda.- A ty dziadku? Ile sobie zaćwierkotasz za tego woja wspaniałego?


Jonathan znalazł wypalarnię cegieł, a także niewielką i przede wszystkim skromną chatę wciśniętą w róg ulicy. Zapukał. Przez dłuższy czas nikt nie otwierał, ale po ponownym zapukaniu otworzył niewiele młodszy od niego chłopak. Tintenherz go rozpoznał. To był ochroniarz, który wybiegł jako pierwszy z Różyczki podczas bijatyki. Gonił go Kocher, którego ciachnął Johan. Zatem jako jedyny z obstawy Temila przeżył… ale nie wyglądał zbyt dobrze. Bielutki jak kreda, roztrzęsiony i zaszczuty syn ceglarza. Mimo to zdobył się na maksymalnie groźną minę i warknął.
-Czego?!- Jon przedstawił się. Spytał o służkę. Młodzian nic nie powiedział, trzasnął drzwiami, a kiedy znów otworzył, trzymał w łapie obitą stalą lagę.
-Won stąd, albo…
- Aus, odłóż to. Ja… ja go znam. - Chłopak odwrócił się, patrzył się dłuższą chwilę na kogoś, kto musiał być Ophelią. W końcu ustąpił, wpuścił cyrkowca do środka. Mieszkanie było dwuizbowe. Urządzone skromnie, ale czyste i porządnie oświetlone. Dziewczyna stała obok, ubrana już nie w fartuch roboczy, a w prostą, żałobnie czarną sukienkę. Pomimo ponurej barwy dodawała jej uroku. Miała zapuchnięte oczy, choć już nie płakała. Chyba była na to zbyt zmęczona. Jednak… oko Jonathana nawykło do czujnego, acz dyskretnego obserwowania twarzy. Jako cyrkowiec musiał odczytywać emocje swojej widowni, nawet, a może przede wszystkim, te ukryte. I tak teraz zauważył, że Ophelia pod maską rozpaczy kryje niesłychaną u takiej biednej dziewczyny zaciętość.
-Nie przedstawiliśmy się. Jestem Ophelia, a to mój brat, Austein. - Mówiła cicho, ale w przeciwieństwie do chłopaka, nie bała się. - Mamy jedynie wodę, ale jeśli sobie życzysz, panie... - Wszyscy usiedli na zydlach przy prostym, drewnianym stole. Rodzeństwo patrzyło na gościa wyczekująco.

Stary Edward wsparł się na swoim pasie i chrząknął:

- Ha. Wiedziałem że dzieciak wam przypadnie do gustu. Ja bym tyle chciał żeby się na coś przydać tylko. Lat wiele mam już na karku ale zapytaj kogokolwiek w Mordheim o Edwarda to każdy będzie wiedział co powiedzieć.

Trójka zakapiorów uprzątnęła ciała i wywaliła je na zewnątrz. Najwięcej problemów sprawiał Temil. Trzeba było biedaka odciąć, nałożyć mu litościwie wór na głowę i wynieść z resztą. Hredrik, Liszaj i Żmija wyrzucili ostatniego i usiedli zziajani przy stole. Trupiarze mogli być lada chwila, teraz jednak był moment, żeby odsapnąć i podjąć decyzję, cóż czynić dalej.

Glizdowisko

Ebbe parsknął śmiechem.
-Świetnie. Jak będziem robić zawody w pierdzeniu w stołek, to cię dziadku weźmiemy!- - Klepnął się w uda i rechotał chwilkę. Dopóki się nie zorientował, że nikt się nie śmieje i Edward mówi całkiem poważnie.
-No dobra, nie będziemy stać jak uliczne kurwy. Do stolika zapraszam.- Wskazał na zydle i kuchenne krzesło, doskonale znane weteranowi.

Błazen usiadł na zydlu i odpowiedział dziewczynie i chłopakowi.

-Niestety jak sądzę jestem posłańcem kruczych wieści Panienko, choć z tego co widzę już wiecie co wydarzyło się w karczmie - Przykro mi, współczuję wam Panienko. Jak rozumie to ty byłaś służka w karczmie ''Pod Różyczką'' i to twoim pracodawcą był Tamil? Czyli to znaczy że możesz odpowiedzieć na moje pytanie, odnośnie niejakiego Pitera i Lorny? Zapewniam cię Panienko, że to pytanie pomoże wam pomścić i odpłacić jak należy za śmierć Tamila - macie na to moje słowo. Nie tylko wam ''Kochersi'' wyrządzili krzywdę i nie tylko wy chcielibyście krwawej zemsty na owych szczurach z kanałów.