Wiek monety podobnie jak wybita na niej podobizna nie miała większego znaczenia. Zawartość kruszcu w owej monecie - wręcz przeciwnie.
Choć zbieractwo Lothar zaczął od największego skarbu - w przedmiocie leżącym wśród szczątków rozpoznał bowiem brata bliźniaka (a właściwie sześcioraczka) "klucza" do tajnej komnaty pod wieżą sygnalizacyjną krasnoludów, który miał przy sobie.

Wcześniej Lothar dziwił się Wolfgangowi, który najpierw nalegał na wyprawę by dorwać Etelkę, a gdy tylko zobaczył kilka szczurów chciał wracać, ale teraz też nie czuł potrzeby pozostania tu dłużej - kto wie jakie skarby znajdą gdy użyją kluczy! Ale dla spokoju ducha zapytał:
- A co z Etelką? Nie szukamy jej?

Wolfgang przestępował z nogi na nogę gdy kompani sprawdzali jaskinię, lecz gdy w ręku Lothara znalazł się jeden z kluczy do laboratorium znieruchomiał.
- O i znalazła się zguba.- Uśmiechnął się pod nosem wyobrażając sobie co może się znajdować dalej w pracowniach pod wieżą sygnałową.

Techler zastanowił się moment po usłyszeniu celnego pytania od szlachcica, które odwróciło jego uwagę od marzeń.
- Trzeba ruszać czym prędzej. Może uda nam się dogonić ją, a po drodze pomyślimy nad kluczem i zamkiem. Wydaje mi się, że w pod wieżą sygnalizacyjną nie znajdziemy tego co szukają szczuroludzie i Etelka, ale czy ona to wie? Nie wiemy także jaki jest jej cel obrany obecnie. Musimy się spieszyć.-odpowiedział zawile Lotharowi po czym pokręcił głową.
- Reasumując. Do Kemperbadu podążajmy i liczmy, że ją złapiemy po drodze. Jak nie to w mieście ustalimy co dalej.- Dodał i upewniając się, że wszyscy gotowi zamierzał ruszyć.
Mag liczył także, że druid przed morderczą pogonią zbada jego ranę i umiejętnie mu pomoże.

Wymiana panny Dorotki na szósty klucz mogła przynieść wymierne zyski, ale żołądek i podniebienie Lothara miały na ten temat swoje zdanie.
Złożył propozycję podwojenia, a nawet potrojenia pensji, ale nie wierzył, by zadziałała. Kobieta wyglądała na pewną swojej decyzji. I rzeczywiście, niewiele z tego wyszło. Cóż było robić. Pożegnał się i ruszył do Kemperbadu.

- Może zanim wybierzemy się do Wittigenstein zajrzymy pod pewną wieżę? Zanim pan zamku rozpozna w kluczach własność przodka sprzed dwustu lat i zdecyduje się je zarekwirować? - zapytał po propozycji Axela szlachcic.

Wolfgang podziękował za pomoc druida. Starał się zapamiętać zioła jakie zbierał i jakich użył i poprosił czy mógłby przygotować kilka takich porcji na przyszłość.
- Jeśli spotkamy tą wiedźmę lub szczuroludzi, co myślę jest nieuniknione może będzie nam potrzebna taka mikstura. Dałoby radę Panie Corrobreth przygotować kilka porcji dla nas i poinstruować jak stosować?-

***

Techler wiedział, że prędzej czy później halfliga odejdzie i w cale się nie zdziwił.
- Myślę, że Panna dobrze wybrała. Tu spokój i sąsiedzka przyjaźń. Nie to co w wielkich miastach czy na usługach możnych. Życzę Panience powodzenia i wiele zdrowia. Niech spokój ducha będzie z Tobą. Mam także nadzieję, że kiedyś uda nam się jeszcze spotkać i skosztujemy ponownie panienki kuchni.- Uśmiechnął się i skłonił lekko.

***

- Też tak myślę. Wieżę znamy dość a tam może być coś przydatnego ukrytego. Pamiętajmy, że ruszymy do zamku Wittgenstein. To zamek i łatwo wejść nie będzie można. Może stary astronom zostawił jakieś plany i będzie można się dostać niepostrzeżenie do środka lub jakieś cenne informacje.- Wolfgang przychylał się do pomysłu Lothara.
- Wieża była jego samotnią i mógł tam ukryć jakieś informacje do których nie chciał dopuścić rodzinę czy innych mieszkańców.- Dodał następny argument.
- A jeśli dogonimy Etelkę przed Kemperbadem to nie będziemy musieli już się spieszyć. Dwieście lat czekało na nas to coś to i kilka dni poczeka.- Dodał kiwając głową, że już postanowił.

Siedzieli w gospodzie. Zajadali się posiłkami przygotowanymi jak kiedyś by pomyślał starannie i smacznie, ale po okresie kuchni Panny Dorotki teraz prawie wszystko wydawało się mdłe i bez smaku.
- Nie żeby jadło było złe, ale już brakuje mi posiłków Panny Dorotki.- Rzucił do kompanów Wolfgang.

Nie dokończył gdy pojawił się przy nich młodzik z jakowymś listem. Techler przyjrzał się chłopakowi i wsłuchał się w rozmowę Zinggera z młodym po czym spojrzał w kierunku wskazanym przez tego drugiego.
Mag niebios aż się zachłysnął właśnie popijanym winem z kielicha gdy zobaczył wiatry magi przepływające w kierunku kapłana i otaczające dłonie. Kaszlał przez chwilę, ale nic nie mówił.