Głosy okazały się być – przynajmniej na razie – tylko głosami. Ten zamek żył. Żyli też jego mieszkańcy, ale Leonard chciał to zmienić, przynajmniej w kilku przypadkach. Na szczęście dwóch mężczyzn, szlachcic i ten zwany Bernhardtem dołączyli do niego. Geldmann skinął głową i przekazał kuszę wysoko urodzonemu.

- Wejdę do jego komnaty i zostawię drzwi otwarte. Spróbuję go wystawić na strzał. Dwa strzały z takiej odległości powinny załatwić sprawę. Jeśli nie – położył dłoń na sztylecie za paskiem – dobiję go.

Poczekał, aż obaj naciągną cięciwy i nałożą bełty, potem zapukał do drzwi i pchnął je.

- Paniczu Kurcie? Lokaj skierował mnie tutaj.

Wszedł ostrożnie do środka.

Głosy najwyraźniej miały Axela gdzieś. Ani jeden z nich, a Mayer naliczył ich już sześć, nie był skłonny do rozmowy ani do podzielenia się informacjami. Cały czas rozmawiały między sobą, komentując zachowanie i wygląd awanturników, co dla Axela było nad wyraz denerwujące. Ze zwiedzaniem pokoi się wstrzymał, widząc, że jego kompani podążyli z powrotem na dół, w kierunku pokoju Kurta von Wittgenstein.

Nim podjął jakąkolwiek decyzję, co robić dalej, drzwi w głębi korytarza otworzyły się. Miauczenie natychmiast nasiliło się, a z wnętrza wyszła niska, mająca nie więcej niż metr wzrostu kobieta. Taszczyła wiadro, które mimo, że normalnych rozmiarów, dla niej stanowiło nie lada wyzwanie. Nie zauważyła jeszcze stojącego na schodach Axela.

- Patrzcie. To Hildegarda. Od kotków idzie – skomentował jeden z głosów.


Leonard uchylił drzwi, zaglądając do środka. Natychmiast uderzyła w niego woń chemikaliów. Aż się wzdrygnął, gdy zobaczył ogromnego niedźwiedzia, który wyciągał uzbrojone w czarne pazury łapy w jego kierunku. Stojący tuż za Geldmannem Lothar już miał strzelić w atakujące intruzów zwierzę, kiedy zwrócił uwagę na szkliste oczy i zastygłą pozę. Miał przed sobą wypchany eksponat. Pokój był ich pełen. Na ścianach wisiały wilcze, bycze i jelenie głowy. Z sufitu zwisał na łańcuchach jaskrawozielony, olbrzymi gad. Pewnie smokowiec… Na półkach poukładane były w pedantycznym porządku wypchane ptaki, żaby, ropuchy, węże, kuny, łasice i inne małe zwierzaki. W kącie stały w naturalnych pozach dwa okazy – zwierzoczłek o koziej, rogatej głowie, trzymający w rękach przyozdobioną ponurymi trofeami włócznie i jednooki mutant pokryty fioletowym futrem. Pod jedną ze ścian stało zaścielone łóżko. Naprzeciwko, na roboczym blacie błyszczały stalowe narzędzia takie jak skalpele, piły, nożyce i klamry. Stolik obok zajęty był przez włożone do wiklinowego kosza rurki i tuby, słoik ze sztucznymi oczami i wór, z którego wysypywał się materiał do upychania wewnątrz wypreparowanych okazów. Przy oknie stał kolejny mutant, ten miał wykrzywioną nienaturalnie twarz i cztery ręce. A w fotelu na środku pomieszczenia siedział jakiś człowiek. Miał założoną nogę na nogę. W jednej ręce trzymał szklaneczkę, w drugiej wygaszoną fajkę. Nic w tej scenie się nie poruszało, nie licząc falującej na wietrze firanki zawieszonej w otwartym, wychodzącym na pogrążony w deszczu leśny krajobraz.


Niebo rozdarł kolejny piorun. Grzmotnęło gdzieś blisko. Chwilę potem mury, podłoga… wszystko znów delikatnie zaczęło wibrować. Wibracje były odczuwalne przez dłuższą chwilę, aby potem równie nagle jak się zaczęły, ustać.

W pokoju Wittgensteina można się było spodziewać wszystkiego, ale i tak widok niedźwiedzia zaskoczył wchodzących do komnaty. Dopiero po sekundzie i kilku bardzo mocnych uderzeniach serca zorientowali się, że zwierzę nie jest żywe. Podobnie zresztą jak i inne okazy z kolekcji Kurta. Te bardziej zwyczajne, jak wiewiórka czy bażant, i te niecodzienne, w postaci przeróżnych mutantów.

Leonard szedł powolutku, krok za krokiem, starając się nie blokować tym z tyłu linii strzału. W pokoju panowała martwa cisza. Wzrok mściciela przesuwał się z jednej wypchanej osobliwości na kolejną, w poszukiwaniu choćby i najdelikatniejszego ruchu lub błysku w prawdziwym, niespreparowanym oku. Nie mógł pozbyć się myśli, że jeśli zginie w tym diabelskim miejscu, sam trafi na roboczy stół Wittgensteina, a potem na wieki stanie pod ścianą, gdzieś między niedźwiedziem, a zwierzoczłekiem.

- Paniczu Kurcie? – Geldmann przyglądał się mężczyźnie w fotelu, który najmniej przypominał mu część kolekcji. – Przybyliśmy z odwiedzinami do waszej matki, ale planujemy też polowanie.

„Rusz się, skurwysynu, zrób to dla mnie”.

Gość w dom, Bóg w dom - mawiało popularne powiedzenie, nie precyzując jednak, a którego z licznych bogów chodziło.
Jeśli zaś chodziło o gości, w skład których wchodził i Axel, to jasne było, że nie nieśli pokoju i spokoju, o czym świadczyły już pierwsze czynności, jakie wykonali po wejściu na teren zamku.

Wyglądało na to, iż Hildegarda (której imię nic Axelowi nie mówiło) jest kolejną służącą. A z tego wynikało, że przy odrobinie szczęścia Hildegarda - jak każda dobrze wyszkolona służąca - nawet nie zwróci uwagi na Axela.
Na wszelki jednak wypadek ten ostatni zszedł parę stopni niżej, by nie rzucić się od razu w oczy. Przygotował się jednak do natychmiastowej reakcji, na wypadek gdyby schody okazały się zbyt gadatliwe.

Brak reakcji. Mężczyzna okazał się równie martwy, co stojąca na komodzie tchórzofretka. Ale Geldmann musiał przyznać, że wykonanie było przednie. Aż dał się nabrać. Najwyraźniej Kurt był profesjonalistą. Ruszył dalej, zbliżając się do stojących w rogu mutantów. Ci też byli wypchani. Pozostawał jeszcze czteroręki odmieniec przy oknie. Jeżeli nie on, to znaczyło, że młodego von Wittegensteina nie było w gabinecie. Leonard usłyszał, jak jego dwóch kompanów weszło za nim do środka i zajęło miejsca po obu stronach drzwi. Podszedł do okna. Porwana nagłym podmuchem wiatru firanka uderzyła go w twarz. Odruchowo się zasłonił. Na zewnątrz błysnęło. W upiornym świetle błyskawicy w końcu coś w pokoju drgnęło. Czteroręki mutant krzyknął z wariackim śmiechem – Buuuuuu! machając przy tym wszystkimi czterema rękami i skoczył wprost na Geldmanna, obalając go na podłogę.

- Zostawcie moich przyjaciół w spokoju! – wrzasnął wyrywając włócznię z rąk zwierzoczłeka i szarżując w kierunku drzwi.


Axel wycofał się w dół schodów, tak aby nie być widocznym z piętra. Już po chwili zobaczył nogi ciężko stąpającej, obciążonej kobiety, która kierowała się dokładnie w to miejsce, w którym stał – na schody. Jakby tego było mało, z dołu, z pokoju, który poszli odwiedzić jego kompani, dobiegł jakiś krzyk. Coś się tam działo.

- Kim Pan jest? – usłyszał z góry. Służąca stała na szczycie schodów i przyglądała mu się wystraszona, swoją uwagę skupiając na trzymanej przez Axela w rękach broni palnej.

- To gość – odpowiedziała za niego podłoga.
- Boi się wejść na górę. Może boi się kotków, co? – dodała balustrada.
- A gdzie jest ten z kapeluszem? Strasznie mi się podobał… Kapelusz, nie jego właściciel! – wtrąciła swoje biegnąca wzdłuż ściany ozdobna, rzeźbiona listwa.

Mutant wybrał najlepszy moment na atak. Geldmann, oślepiony ostrym światłem błyskawicy zorientował się za późno, by powstrzymać pchnięcie i padł na plecy. Kurt zaś wyrwał włócznię z rąk wypchanego okazu i ruszył z krzykiem w stronę pozostałej dwójki.

Leonard złapał dłonią krawędź wybladłego, poplamionego chemikaliami dywanu po którym biegł Wittgenstein i pociągnął go tak mocno, jak potrafił. Zerwał się potem na równe nogi i wyszarpnął miecz, gotowy do ataku.