Żar ze skutkiem pokiwał głową:
- Zdrajcy, wszędzie zdrajcy. Robiłeś wszystko co kazali, pracowałeś dobrze, a i tak ciebie zdradzili. Nie warto za nich umierać. Nigdy nie jest za późno by zobaczyć światło Sigmara - odezwał się do strażnika.
- Też kiedyś myślałem, że to oni są tymi dobrymi. Nie zależy mi na Twojej śmierci. Zostaw całą broń, a dostaniesz klucz do drzwi przed którymi stoisz, albo zostaniesz zamknięty w celi z kluczem do niej w ręku i będziesz bezpieczny - kontynuował. Wierzył, że przekona Harmeę do pozbycia się jednego z niepotrzebnych kluczy za informacje, który od czego jest. Bo ani do pomieszczenia z uzbrojonymi strażnikami ani do cel i tak przecież nie zamierzali wracać.

Sigmara nie cieszyły bezsensowne śmierci. A Żar wierzył, że choć Bóg do niego przemawia, to nie czuł takiej pychy by oczekiwać, że Sigmar opowie mu o rozkładzie korytarzy, liczbie strażników i tym co się tu w ogóle dzieje. O to musiał zadać sam. Dał więc strażnikowi szansę na ocalenie duszy i ciała. Mówił szczerze i był gotów dotrzymać umowy. Zwłaszcza, że wierzył, że niepotrzebna śmierć któregoś z nich także nie była w planach Boga. Nieuszkodzona kusza też się przyda zresztą.

- „Sigmar otworzył cele, a to ci dobre!” - Kruk prawie parsknął ze śmiechu do swoich myśli. Nie wypowiedział ich jednak na głos, to nie był czas na dysputy teologiczne o działaniach bogów na tym ziemskim padole łez i wyprowadzanie innych z błędu. Cóż, wiara ma to do siebie, że może być całkowicie szczera i żarliwa, a jednocześnie zupełnie błędna. Patrzył też z ciekawością, jak inni szarpią martwego strażnika, ściągają z niego ubranie i ciągną ciężkiego trupa po podłodze. Już po kilku chwilach zakrwawione były nie tylko zwłoki, ale korytarz i kilku więźniów. Może choć krew im uświadomi, że taki sam koniec czeka każdego żyjącego i przyjdzie moment, gdy wszyscy zostaną zrównani.

- Panie Laube, strój jest zakrwawiony, zdaje się nie pasować na nikogo z nas, a strażnicy doskonale znają siebie wzajemnie i więźniów. Nadto, w trakcie buntu, z pewnością nikt nie otrzymałby rozkazu eskorty osadzonego z jednej części więzienia do drugiej. – Morryta celowo używał grzecznościowych zwrotów i języka wskazującego na większe obycie. Ukłonił się z szacunkiem. – Zechcielibyście zaproponować inne rozwiązanie?

Kruk rozważał w myślach różne warianty dalszych działań, drogi ucieczki, zagrożenia. Nie miał czasu zwracać się do każdego z osobno, miał więc nadzieję, że Żar uzna żywego strażnika za bardziej przydatnego od martwego. Poprosił jedynie Harmę trzymającą pęk kluczy. – Sprawdzisz czy któreś pasują do naszych cel?

Albert, a Kruk miał pamięć do imion, uciekał w stronę przeciwną, niż znane im wyjście z więzienia. Czy oni jednak mieli pójść w jego ślady? Być może któryś z kluczy pasował do zamkniętych wrót, ale za nimi byli uzbrojeni strażnicy, a przed nimi stał uwięziony w tej chwili kusznik, który przyparty do muru bez możliwości ucieczki tym razem z pewnością strzeliłby. Może Żar przekona go do współpracy. W końcu, teraz jechał na tym samym wózku co więźniowie.

Strażnik trzymając kuszę w roztrzęsionych rękach, zmuszony do stania w kącie niczym zastraszona zwierzona wysłuchiwał tego co Żar ma do powiedzenia. Uczucie strachu zapewne potęgowały zakrwawione dłonie mężczyzny który przemawiał do niego zza truchła towarzysza.
- N-nie macie kluczy do tych drzwi, i-idźcie dalej. - powiedział równie roztrzęsionym głosem, co jego ręce strażnik. Nie miał najwyraźniej zamiaru wejść pomiędzy wilki rozbrojony, a słowa o kluczach może słuchających napawały wątpliwością.
- Zajebmy go, i tak nie trafi w tych ciemnościach. - Schwarzwasser szepnął do stojącego obok Żara.
Mimo iż grupa miała przewagę liczebną nad strażnikiem, to ten był zapędzony w dosłowny róg. To, że strzeli raczej było pewne - kwestią była podkreślana przez jednego ze współwięźniów skuteczność tego trafienia.

Snorri stał tuż za dwójką, a Pluskolec z Serdecznym wymieniali się spojrzeniami będąc opartymi o przeciwległe kamienne ściany. W międzyczasie, nieco z tyłu trwała dyskusja między większością pozostałych kryminalistów. Podczas gdy Kruk i Magnat dyskutowali na temat możliwości dalszego działania, Harma zgadzając się na sprawdzenie jednego z kluczy podeszła do kraty. W międzyczasie Kastrat wycofał się do przeciwległej celi, pozorując wycofanie się i prób doszukiwania się czegoś wgłąb celi.

Harma, prócz szczęku pasującego klucza do celi ósmej usłyszała także pozornie cicho podchodzącego w jej stronę Reibrunga. Zdążyła się obrócić gdy Kastrat do niej dopadł, nieskutecznie próbując ją przytrzymać przy kracie. Kastrat, ani żaden z obserwujących raczej nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji. Mężczyzna dociskał ją do kraty, szarpiąc się i próbując uzyskać przewagę. Kobieta nie dała za wygraną, i uderzyła go z główki prosto w jego nos. Pociekł z niego strumyk krwi, a Kastora delikatnie zamroczyło. Zwolnił się uścisk, ale niedoszły gwałciciel miał jeszcze drewnianą lagę strażnika w prawej dłoni...

...Schwarzwasser, Pluskolec, Serdeczny a tym bardziej Snorri wyłącznie oglądali widowisko, jedni krócej drudzy dłużej. Mężczyzna z wytatuowaną twarzą pośpieszał wzrokiem Żara by razem z nim uderzyli, pozostali dosyć biernie się przyglądali widowisku które rozgrywało się na tyłach.

Osiem ponumerowanych kluczy. Cztery korytarze, w każdym dwie cele. Pewnie były już otwarte, ale w razie czego mogli otworzyć je sami. I ten ostatni klucz... do drzwi, przy których stał zdesperowany Albert lub do kraty na północ z miejsca, w którym stali. Po stronie południowej czekał na nich kusznik i zabarykadowani strażnicy. Północ zatem, wmieszanie się w tłum, mniejsza szansa na przypadkowy postrzał. Poza tym, tam było jedyne znane im wyjście. Umysł Kruka pracował na najwyższych obrotach, ale najpierw trzeba było zająć się czymś innym. Wiedział, co zaraz się stanie. Szybko stanął pomiędzy Harmą, a lekko zamroczonym Kastorem. Położył dłoń na torsie mężczyzny i przycisnął go do kraty.

- Nie. Nie teraz. – Przysunął się bliżej, szepcząc mu prosto do ucha. – Najpierw musimy wyjść, a do tego potrzebujemy każdej ręki i broni, którą mamy. Potem... potem róbcie, co chcecie.

Kruk rozejrzał się po pozostałych. Na wszelki wypadek ciągle blokował dostęp do Harmy. – Co jest, kurwa?! Wychodzimy stąd razem czy się zabijamy w tym śmierdzącym korytarzu?