lastinn - [WFRP 2ed.] Od zera do bohatera

lastinn (http://lastinn.info/)

- Archiwum sesji z działu Warhammer (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-warhammer/)

- - [WFRP 2ed.] Od zera do bohatera (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-warhammer/18051-wfrp-2ed-od-zera-do-bohatera.html)

Vermin już miał podnieść rękę i zgłosić się na ochotnika, kiedy uprzedził go krasnolud. Szczurołap nie był pewien czy to dobry pomysł, wśród ich drużyny, Kasztaniak wydawał się najgłośniejszy i najmniej ostrożny, a chodziło o to by pozostać jak najdłużej w ukryciu i nie spłoszyć złodziei. Uznał więc, że zostanie z resztą a w razie kłopotów, natychmiast ruszy towarzyszom na pomoc.

Już miała zaprotestować, ale powstrzymała się. Sama pytała, czy ktoś chce z nią iść. Ojciec zawsze powtarzał, że krasnolud przechodząc przez krzaki prędzej ogień niechcący rozpali niż przejdzie cichaczem, ale akurat ten ruszał się podobnie do niej, miękko i ostrożnie, jakby łaził po lesie nie pierwszy raz. I chyba też widzi po ciemku, więc nie będzie się potykał jak inni. Słyszała o innych ludziach, którzy tak jak ona potrafili widzieć w nocy, ale podobno u krasnoludów było to powszechne.
Uśmiechnęła się niepewnie i gestem zaprosiła do podejścia w kierunku dźwięku.

- To Armand Boulangier i Brit Stoltenberg - szepnęła mu do ucha po kilku krokach. Próbowała sobie przypomnieć czy mają partnerów - Brit jeszcze nie wyszła za mąż, a przynajmniej Robin nic o ślubie nie słyszała, ale Armand miał żonę. I dwoje dzieci, chyba bliźnięta.
- Myślisz, że akolita powinien o tym wiedzieć? - nie wiedziała co o tym myśleć. Sama miała kilka doświadczeń i nie uważała, że seks jest złem, ale z drugiej strony piekarz miał bliźnięta...
Podzieliła się wątpliwościami z krasnoludem.

Bardzo ostrożnie podchodziła do źródła głosów. Zamierzała wycofać się gdy tylko wzrok potwierdzi to co usłyszały uszy. Może i para była zajęta sobą, ale nie było potrzeby świecić białkami oczu po nocy. Jedyne co mogłoby ją skłonić do dłuższej obserwacji to gdyby zauważyła więcej ludzi.

- Chuja akolicie do tego, kto kogo tryka i czemu. Mój stary, na ten przykład, ciągle na kurwy chadzał i nikogo to we wsi nie ciekawiło. Jeno grzdyli szkoda trochę.

Po chwili namysłu powiedział jednak:

- Lecz jeśli chcesz, dziewczyno, szepnąć można ślubnej junaka. Albo i lepiej... - wskazał na swoją kuszę - pożartować możem, to w mig dziad pojmie, żeby kuśkę na uwięzi trzymać, hehe.

Aptekarz przeklął swą głupotę. Dlaczego zabranie tego wszarza z kwatery w karczmie wydało mu się dobrym pomysłem? Cyrulik był bowiem (niekoniecznie) dumnym posiadaczem kundla. Psiak był czarnobrązowy, wabił się Barnaba, miał dobry węch i nie miał kawałka lewego ucha. Ciągle wiercił się i obwąchiwał po kolei kompanów swego pana.

Teraz

Pies zaczął warczeć w momencie gdy dziewczyna w ciemnozielonym płaszczu zniknęła w gęstwinie. Adi szybko zbliżył się do pupila i uciszył go smakołykiem. Na wszelki wypadek skrócił rzemień i obwiązawszy go dookoła ramienia; wrócił do przeglądania swych buteleczek.

- Widzicie bowiem, mam tu lekarstw i ziół na prawie każdą okazję. - Skonstatował dumnie. Wszyscy dookoła byli zbrojni, bitni i grozni; tylko on, niekoniecznie. Rzucił zatem jeszcze, by dodać sobie animuszu:

- A i żebyście nie pomyśleli żem tylko tchórzliwy konował i cyrulik… Dość dobrze z procy rażę. Ptaka w locie ustrzelę. - Rzucił do towarzyszy.

Po kilku minutach głosy zaczęły dochodzić już tylko z jednego miejsca. Nagle wszyscy usłyszeli stłumiony wystrzał. Barnaba zaczął warczeć, Adi go przyciągnął do siebie, by nie zdradzić ich obecności. Ci, co mieli styczność z bronią palną wiedzieli jednak, że było to zbyt ciche jak na pistolet.

Robin z wielką gracją skradła się pod samą granicę krzewów. O dziwo i Kasztaniak bez żadnego szelestu tam dotarł, wychylił swą głowę i już był pewien… Kuśka miała dziś spotkanie z Kuciapką…

Nikogo więcej tam nie było, a sama para zdecydowanie kradzieżą bydła zainteresowana nie była.

- Kuszące - odparła na propozycję krasnoluda - Ale chyba lepiej nie ogłaszać wszem i wobec, że tu jesteśmy, bo nikogo nie złapiemy - dodała przepraszającym tonem. Zasadzając się na dziką zwierzynę też nieraz ignoruje się królika by ustrzelić coś większego.

- To tylko migdaląca się para - poinformowała innych po powrocie - Jedyna kradzież to taka, że pewien pan kradnie młódce wianek, a ona kradnie innej męża - wzruszyła ramionami.

- O, to ciekawe – zainteresował się Drago a oczy zaświeciły mu dziwnym blaskiem – A zdradzi panienka, kto z kim kogo zdradza? Bo mi się wydaje moi zacni przyjaciele, że możemy się nieźle na tym dorobić. Jako pomysłodawca biorę…
Vermin strzelił przyjaciela łokciem w żebra i rozgniewany pokazał mu dłonią kilka szybkich gestów.
- Vermin pyta, czy byłaby panienka chętna wybrać się z nim w Dzień Słońca na tańce – przetłumaczył syn stajennego uśmiechając się złośliwie.
Szczurołap zaczerwienił się i pokręcił przecząco głową w stronę Robin. Po chwili szybko zmienił temat, wskazał na swoje ucho a potem pokazał palcem kierunek skąd dobiegł strzał. Popatrzył na swoich towarzyszy wzruszając ramionami, jakby chciał zapytać „Co robimy”?.

Abelard pokiwał powoli głową w namyśle. To były niefortunne wieści, a jak to z takimi wieściami bywa oznaczały przyszłe kłopoty. Eh... ciężkie były drogi sługi bożego.

- Choć potępiam cudzołóżstwo, bo nie jest one miłe bogom, to mamy inszą delikatniejszą sprawę na dłoni. - powiedział w końcu po chwili dłuższego milczenia - Rozdzielać się nie powinniśmy. Jeśli są tu zielone poczwary to łeb trza im ukrucić, a huk co się lasem niesie do dobrych znaków nie należy.

Robin cofnęła się o krok, przestraszona propozycją tańców.
- Dziękuję, ale... - szukała słów, ale w nich nie była zbyt mocna. Postanowiła więc zmienić temat -Ten huk to od tej parki właśnie, piekarza i Stoltenbergówny, tylko nie widziałam co to było.

Wcześniej

Cytat:

- Interesujący dobór słów... - stwierdził - ...niestety, najlepiej płatne zajęcia wymagają posiadania oręża i ryzyka przelania własnej krwi. Wchodzisz w to?
Przez chwilę mełła w ustach formującą się odpowiedź. Z całą pewnością nie ufała temu człowiekowi. Po pierwsze, predysponował do tego, aby zostać świętym mężem. Już sama ta funkcja budziła w niej wstręt. Poza tym na początku zwrócił się do niej po imieniu. Nie pamiętała już czy przedstawiała się komuś w mieście, lecz musiała być możliwie czujna.
Co nie zmieniało faktu, że zwyczajnie potrzebowała gotówki.
- Wchodzę. Mów zatem.
- Prosta fucha. - odpowiedział akolita - Herr Dieter potrzebuje ludzi do strzeżenia lasu między Kreutzhofen i Weilerberg. Niedługo wyruszamy.
Zastanawiała się tylko chwilę. Wolała zostać w Kreutzhofen, lecz dobrze wiedziała, że nie może sobie pozwolić na przebieranie w zleceniach. Na wszystko należało sobie zapracować.
- Prosta powiadasz. Ile razy to słyszałam. Ale dobrze, ruszę z wami. Wszystko lepsze od bezczynności.
- Święte słowa. - przytaknął z uznaniem Abelard - Odpocznij, niedługo wyruszamy.
Po tych słowach akolita wstał od stołu i wrócił do wesołej kampanii.

Teraz

Przez jakiś czas dość intensywnie zastanawiała się, co tutaj robi. Przybyła do miasta w zgoła innym celu, z drugiej jednak strony - pieniądz nie śmierdział. Szczególnie, iż ostatnio miała go tyle, co na kilka pajd chleba.
Teraz siedziała w borze z malowniczą drużyną. Kogo tu nie było. Wygadany stajenny nie wyglądał na zaprawionego w bojach, ale przemawiał przezeń jakiś spryt. Cyrulik zawsze był w cenie, nawet początkujący. Kranolud, jak to każdy reprezentant tej rasy - zbyt głośny i wylewny. Przeciwieństwo szczurołapa, którego milczenie bardzo sobie ceniła. Wolfgang robił wojaczką, jednak bynajmniej sprawiał wrażenie prostego rębacza. Ta cała Robin zdawała się dobrze znać las, co już udowodniła. O bednarzu nie wyrobiła sobie jeszcze oceny, zaś akolitę obserwowała szczególnie uważnie.
Sama nie wychylała się zanadto. Całą drogę milczała, idąc z wiernym hartem u boku (którego już kilkakrotnie musiała uspokajać, gdy szczerzył kły do pupila Adelberta). Pozostawała bezczynna aż do momentu, kiedy wszyscy usłyszeli osobliwe dźwięki. W jej ręku natychmiast pojawił się sztylet, który nawet w ciemnościach znaczył się zaschniętymi plamami krwi. Nie było to szczególnie groźne narzędzie, jednak ten i ów zdziwiłby się, co Cathelyn potrafiła z nim uczynić. Jednocześnie dziewczyna przyciągnęła do siebie podopiecznego. Skierowała go do najbliższego drzewa, dając polecenie aby pozostał blisko.

Cathelyn dała na susa na spękany pień, poczynając wspinaczkę w kierunku korony. Liczyła, że z tej pozycji zobaczy więcej lub uzyska dogodną pozycję do ataku z zaskoczenia.
Próbowała szybko i możliwie bezszelestnie dźwigać ciało na kolejnych gałęziach. Kiedy ten cały Abelard pytał o jej umiejętności, nie wspomniała mu o kilka dodatkowych rzeczach. Właściwie, pominęła całkiem sporo.