- On zdecyduje o twoim losie - odpowiedział szlachcic wskazując na Gustawa - Jak dla mnie możesz żyć dalej, jesteś zbyt głupi by stanowić dla mnie i moich towarzyszy jakiekolwiek zagrożenie. Obawiam się jednak że, nawet jeśli Gustav daruje ci życie i tak się z tych ran nie wyliżesz.
Machavellian poczekał spokojnie na decyzję kompana, a gdy problem zbira został już rozwiązany udał się na zebranie, które zwołał Gustaw. Podejrzewał, że chodzić może o te stwory z jaskiń, które spotkali z Alonso w dole podziemnej rzeki, ale uznał, że dopóki nie zostaną sami bez świadków, z nikim nie podzieli się swoją opowieścią.

- Tak, to prawda, jestem tu bardzo długo, ale sam też nie zapuszczałem się w tamte rejony. Potwory były zawsze, w sensie przede mną. Z jakiegoś powodu nie wychodziły do nas, szef, ten którego zabiliście, mówił że coś ich trzyma żeby tu nie przychodzily. Mówił coś o jakiś wyrytych znaczkach na skalę, co wyglądają jak krzaczki. A same potwory... Duże, włochate, z ostrymi pazurami i dobrze widzą w ciemnościach. Nie znam nikogo kto wróciłby od nich żywy

- Oj nie wiem czy dam radę narysować, ale ogólnie kazdy wie gdzie się nie zapuszczać. Szef nic nie mówił, tylko że coś im nie wyszło i dlatego są, ale nic więcej.


Gustav nie miał problemu z określeniem punktu którego nie należy przekraczać, ale nikt nie byl pewien czy to faktycznie to miejsce czy może jednak kawałek dalej w głąb siedlisk potworów.

-Bliskich? Niekoniecznie? Wydawali mu polecenia jak każdemu z więźniów.. czasami. Teraz ustawił się z Wami

- Nie było mnie przy tym, ale jeśli już to gdzieś tam gdzie potwory, zawsze z tamtad przychodził z nowinami