- Panie drogi, o tej wieży to różne historie chodzą, zależy, gdzie ucho przystawić. Jedni mówią, że to była jedna z wież strażniczych należąca do księstwa Akendorfu. Obsadzona była mężnymi wojami a ponoć po jednej z Nocy Wiedźm stulecie temu nagle opustoszała. Ci, co tam przybyli, nie otrzymując żadnych oznak życia przez miesiąc, nie znaleźli tam nikogo. Żadnych ciał, żadnych oznak walki, nic! Po prostu jakby nigdy nikogo tam nie było. Pusta była. Całkowicie. Inne opowieści mówią, że szalony czarownik zajmował wieżę i nie chciał się stamtąd wynieść, więc rzucił klątwę na okolicę i w promieniu pięciu metrów od wieży umierało wszystko, co przekroczyło tę barierę. Rośliny, zwierzęta, ludzie. W sumie dobrze, że mnie nigdy tam nie ciągnęło. Pożyć jeszcze chcę a życie to pieniądz. No tak, czy nie? - Ludoslav przełknął ślinę. Najwyraźniej same wspominki o wieży sprawiły, że się zmartwił.