„Z rozstajów"

Chciała wyruszyć wraz z wiosną,
Gdy cieplejsza samotność pielgrzyma.
Włosy miała już okurzone
Z twarzą jak droga wytartą
Stopami nie jednej modlitwy.
Wbiła krzyżyk rozstajów
Na splocie ścieżyn żebrowych,
Tak łatwiej bliźniego się żegna.
W czerwieni odświętnej koszuli
Na wyrost przyciętych chryzantem
Złożyła głowę na wietrze
I uniósł ją piersi żagiel
Niewidzialnym napięty światłem
Przez okno zakochane w wolności.

„Boże plany”

Nie wierzył już w Boże plany
(Czas utknął zamknięty w kole)
Miał własny z ołowiu odlany

W noc suchą na tym łez padole
Otworzył swą skroń w stronę ściany
Twarz cichą zostawił na stole

"Psychosomatyka umierającej tęsknoty"

Cichym dotykiem
Niewidzących oczu
Stworzyć mapę Twego świata
Chłonąć pamięcią
Obraz Ciepła
i smak dotyku
Zapach rozedrganej ciszy
W każdym przejawie istnienia

Tulić Ciebie całą
i Ciebie pomiędzy
Tworząc jedno ciało
W królestwie uczuć
Na przekór cywilizacji

„Ogień”

Wyjmij to ostrze z mej piersi
Tam nie ma już nic do przebicia
Jest para połamanych dłoni...
Jeden nie skończony wiersz...
Żyjemy tak trochę z rozpędu
Jak wózek przez dziecko popchnięty
Ciśnięta przez okno piłka
Co zgasła w objęciach tarniny
A przecież jest jeszcze ogień
By kry pośród żył roztopić
Jest żagiew na dłoni wyrosła
Niosąca nowy początek
Są drwa przez lata zbierane
Na zimę ust naszych lub stos
Spłonę więc dziś i spłowieję
W ogniu Twej obojętności...

„Zmagania z czasem”

Co z tego że mówisz
Słowa nie ciążą na szali
Cień zegarów głos wytłumi
Nim będziemy doskonali

Co z tego że piszesz
Atrament utonie w bieli
Biel szybko wygniata ciszę
Na bezdech i chór anieli

Co z tego że jesteś
Jesteś?

„Z autopsji"

Ciągle spadamy - pokalani.
W mrok gęstniejący od oddechów
Wbijamy ciernie krótkich iskier,
Choć każda gasnąc czerń pogłębia.
Już sny są tylko w tym kolorze.
Dla głów przykutych do dna piekła
Są substytuty złotych marzeń -
Świat półkolorów w grach półcieni.

Tutaj żyjemy - pokąsani,
Na wpółświadomi, bez pośpiechu,
Spijając z oczu obcych wszystkie
Przekleństwa ziemi dla gołębia.
Wpatrzonym ślepo w światła morze
Zachłanność bielmem świat oblekła,
A w gładzi dębu nasze twarze
Śnią zimne ognie wewnątrz źrenic.

[Publikacja Ocenzurowana Przez Autorkę]

Nami.

„Marzenie"

Marzę by żyć wczoraj, w puchu gęsich skrzydeł
Malujących spokój całowaniem wiatru,
Gdy w monsunach przemian błyskawicą idę,
Wstręt rozdziera świata ran opasły kaptur -
Nastraja do tanga swych obmierzłych pieszczot:
Drzew zginanych żalem w harmonii szubienic,
Żeber wybujałych nad ścierniska brzeszczot.
Płynących balonów ciał rzeka się mieni
W kosmos rozjarzony duchów stygmatami.
Lecz czyja dłoń łechce sznurki za zasłoną?
Rwą kajdany gangren narodu szamani
Wypalając rany wolnością spaczoną
Lub lecząc monument cnót osieroconych.
W czasach oswojonych zapachem obłędu
Kwitną w obojętność zwłok nieme bastiony,
Bez laurów suspense'u i bez happy end'u.

Pamięc, Serce, Strach

Nie czuję…już nie potrafię.
A może jeszcze nie potrafię?

To już nie to…

Radość śpi, znękana po smutnym dniu
Chciałabym zapomnieć- nie mogę.

Pamięć i serce nie pozwalają.
Ta pierwsza zbyt dokładnie podsuwa obrazy.
To drugie chodź rozbite w pył, ciągle bije….

I tylko w niebo boje się spojrzeć.
Nie chce zobaczyć zimnej czerni.

Nie chce widzieć jak spadają
By zagubić się i nie odnaleźć

Moje ostatnie gwiazdy….

Bogowie, wiem, że tylko zabawką
Marnym pyłem w waszych dłoniach jestem.

Pytam tylko
Ile jeszcze?

Czy skończy się kiedyś miara bólu dla mnie?
Czy zdołam dojrzeć chodź skrzydło szczęścia?

Trwam w pułapce ciała, pokutując każdym dniem
Każdej nocy pytam , każdej nocy błagam.

Jak długo jeszcze?
Czy miarą ma być moja wytrzymałość?
Czy głębia smutku?

Jeśli tak, to już niewiele
czasu daliście mi już, Bogowie…