„ * * * "

Łuski czasu już toczą niebem pełnym węży
Syczący horyzont posiniały w splotach

Stoję - kłos na wąsach liczy niemych świadków zbrodni
Waha się - wątpi w słuszność praw natury
Jak więc pójść śladem całopalnych ofiar
Wbrew wierze że nie muśnie cię rozdwojony język

Patrz nieubłaganie pełznie szumu pokos
Lecz odejść nie sposób bo w nabrzmiałej chwili
Palce korzeni tkają dywan łaski
Wyrwa w szeregu pożre magię wzorca
Jak czarna dziura kapryśną nadzieję
Jej jasne odbicie z góry tchnie ułudą

Ustom za wąskim pod stopy spowiedzi
Podaj dłoń błękitną na promieniu
By sięgnął ciała wiolin do wysokich palców

A ogrom ku mnie trzewia pomruków przewala
I stawia pod jęków szaroskórą ścianę
Połową rosnę już po tamtej stronie
Skąd widać jak płodzi się ciemniejsza fala

Czekając z garścią prochów ciepła na zastygłej piersi
Stoję - słomka świadoma trąb heroldów burzy

„Punkt widzenia"

Wznoszenie się to przejaw pędu poznawania
Duch nienazwanego rozpuszcza się w cieple
Spraw przyziemnych i wzroku ogniskowania
Chłodnym okiem prawdy uwodzi mnie przestrzeń

Gdzie krzepnie idea świadomości myśli
(Dystansu twórca-tworzywo nie sposób tam dostrzec)
W trwałych konwencjach nikt ich nie uściślił
Nie uczesał na wietrze nie przybił do potrzeb

Co mnie zespala z ławicami pyłków płynącymi
Z powietrzem co w wir mnie obraca oplatając złotą
Smugą blasku (jak linia życia giętką cienkimi
Lecz zbyt mocną ostrymi splotami) - życia garotą

[Publikacja Ocenzurowana Przez Autorkę]

Nami.

„Życie"

Życie
Uwieńczone okruszyną chleba
Życie
Z namiętnością ogryzana kość

Utopia raju daleko
Za echa konaniem
Idę a ślady miłości są z trocin
Jej głos zawisa na chwili i pyta
"W imię czego cierpienie uczłowiecza zbrodnię"
Toteż kieruję nań wzrok tak bezradny
Jak rybie głowy ciśnięte pod stół
A ona wciska wiór swego serca
W obwisłą niemoc moich sztywnych rąk
Z ulgą zostawia na dnie sita palców
Ołowiany zielnik już przekwitłych godzin
Twoja woń jest inna zwykle gdy odchodzisz
( Dusze kobiet mają piołunowy zapach )
Jej głos zawisa na chwili i znika

[Publikacja Ocenzurowana Przez Autorkę]

Nami.

„Upadek”

Dzisiaj nawet ciało moje ze mnie szydzi
Niemoc odczłowiecza popycha ku ciszy
Każdy dzień witam i żegnam goryczą

Moje drugie oko nie widzi
Moje drugie ucho nie słyszy
Moje drugie usta krzyczą

„ * * * "

Rozniećcie dni wątłe niech płoną
Nim stoczą się pogód nawały
Rozpalcie ich wonność zieloną
Do barw jak mięso dojrzałych

W miarowym dżdżystych szeptów tempie
Kruszy się los kryształów ścian
Już duchy w ciasnym mgieł zastępie
Chylą skrzypiący nieba dzban

Zaś wieczorami trupi księżyc
Odstrasza chmury rozpasane
Co wrócą gdy się świt wypręży
Bladej wilgoci karawanem

Jak urny świetlistą nadzieję
Wysypać z dusznego obłoku
Gdy miesiąc robaczywieje
A drzewa spalone na popiół

„W poczekalni”

Mówi mi zawsze – jestem w poczekalni
Nie spiesz się jeszcze poczekam
Położę się tylko na trochę
Nim zliczy się saldo oddechów
Aż pęknie ten zegar na bramie
I zwróci mi ciszę i światło –

Twarz jej wiecznie ukryta
Wtopiona w ponętny dogmat
Za jego tarczą obmyśla
Roszady podszeptów i złudzeń
Bym błądził pośród domysłów
Sczerstwiałych po nocach jak azbest

Mam więc tak cierpliwie czekać
Aż znajdę ostatnią podpowiedź
Jak Ci co ujrzeli i milczą...
Tyle obawy w drżących dłoniach zmieszczę
Ile subtelnych znaków zapisze mi w spadku
Wychodząc
Zostawi
Nie domknięte usta

„Menu"

Dni w oku czułym tętniące
Miłość wybielona słońcem
Werbli okrwawionych koncert
- Serca menu nieustające

Wolność okupiona ścierwem
Pamięć wyciszona drewnem
Narządy gruczoły dokrewne
- Menu w swej materii niepewne

„Poszukiwania”

Wierząc w gór siłę tajemną
Przedarłem się do wnętrza skały
Palce są jeszcze ze mną
Paznokcie w jej sercu zostały