Athos

Katowice - Szopienice 25.08.2025r.

Pan King

Cały dzień chodził głodny. Właściwie był sobie sam winien. Po cholerę wiódł to życie samotnika. Matka zawsze powtarzała: ustatkuj się synu, znajdź partnerkę, najlepiej starszą, taką koło pięćdziesiątki, a wszystko potoczy się zgodnie z planem, jaki ktoś na górze przygotował dla ciebie. Tylko niestety King nie godził się z rolą, jaką ktoś zaplanował dla niego, a przede wszystkim za niego. Był na to zbyt ambitny i sprytny. Miał swój rozum i wolną wolę, jaką otrzymał z chwilą narodzin. Nie chciał być przydupasem, który daje się prowadzić na sznurku. Wszystkie konwenanse, jakie wtłukła mu do głowy rodzicielka, były gówno warte, bo czyniły go niewolnikiem, a on był wolny jak ptak, który szczęśliwie przemierza niebo. King cenił więc nie tylko wzloty, ale i upadki. Bo te ostatnie wzmacniały go fizycznie, jak i psychicznie, a aby przetrwać w tym świecie musiał być bezwzględnie mocny.

Deski na poddaszu były stare, ale znał każdy fragment podłogi na tyle, aby czuć się bezpiecznie. Z tego miejsca, gdzie przez szczeliny można było dostrzec co nieco, zawsze uważnie obserwował pokój, w którym działy się ciekawe rzeczy. Na wieczerzę czas przychodził znacznie później. Przez prawie godzinę, przyklejony do podłogi, musiał zachowywać maksymalną czujność. Raz, kiedy narobił przypadkowego hałasu, kara przyszła sama. Na dole światło nagle zgasło, a to co później wydarzyło się, sprawiło, że uczta, z jakiej regularnie korzystał, poszła w zapomnienie. Nagłe światła na stryszku i wrzaski sprawiły, że ostatecznie uciekł z tamtego miejsca i powrócił dopiero po miesiącu. Od tamtego momentu zawsze pamiętał, że tylko spokój zapewni mu godziwą zapłatę. Kiedy wczołgał się na górę i zajął swoje miejsce, miał dziwne wrażenie, że coś się zmieniło. Instynktownie wyczuł niebezpieczeństwo, jednak głód, a przede wszystkim ciekawość, wzięły górę. Zamarł, jak zwykł to czynić zawsze, i czekał. Widoku jaki w końcu zarejestrował nie mógł się spodziewać.


Pan Marian

Dzielnicowy Marian Ogórek nie lubił tych wieczornych godzin, kiedy przychodziło mu samotnie przemierzać te słabo oświetlone uliczki, zawsze poza piątkiem. Właściwie to odkąd pamiętał chciał pracować w drogówce, wyskakiwać zza krzaków, suszyć, brać w łapę, nieważne, że potem musiałby się spowiadać. Ważne, że nie musiałby się szarpać, bać napaści, zarażenia wirusem HIV czy całego tego szlamu, w jaki brnął każdego dnia, a w szczególności każdego wieczoru. Teraz, jak zwykł to czynić każdego piątku o około 22 przychodził czas premii. Policjant szedł do meliny “Kena”. Adrian Błażejewski swój pseudonim zawdzięczał nienagannej fryzurce oraz wianuszkowi dam a la Barbie, które za skromną pensję spłacały pseudo-zaciągnięte długi swoje lub swoich najbliższych, zajmując się najstarszą profesją świata. Marian swoją pomoc dla Kena odbierał i w walucie i w naturze. Znał uroki każdej “pseudomodelki”, jak z humorem nazywały swoją profesję dziewczynki do towarzystwa. Tego wieczoru wszystko powinno odbyć się zgodnie z planem, a Marian zaspokojony finansowo i emocjonalnie za dwie godziny winien zasnąć w swym troszkę już sfatygowanym łóżku razem z Heleną, z którą więzy małżeńskie łączyły go od przeszło dwudziestu lat.
Hanna Ankowicz, która należała do ulubionych “znajomych” Mariana, zawsze profesjonalnie wykonywała swoją pracę. Chociaż dziwił ją pewien rytuał, który “zanim” doszło do właściwej konsumpcji, wykonywał jej kochanek. Nie zdradzała braku zaufania w logiczność jego postępowania. Wraz z upływem czasu zaczęła nawet czynnie w nim uczestniczyć. Zanim bowiem dochodziło do stosunku, który odbywała z dzielnicowym, ten wyciągał z torby przeróżne smakołyki: takie jak kiełbaski, salcesoniki, wędzone rybki czy piersi z kurczaka, pokrojone zawsze w cieniutką kosteczkę i oboje układali je starannie na niewielkim stoliczku. - On zawsze na nas patrzy - mówił Marian - a ja mam spokojne sumienie Haniu, że nikt się nie dowie - mówił jej. - To taki mój strażnik, najlepszy jakiego mam. Mój anioł stróż. Dlatego nigdy nie żałuję, a on mówi: Marian dawaj, idź na całość!

Pan King i pan Marian

Tego dziwnego dnia nic nie było jak zwykle. Nie było Hani, bo jej synek się rozchorował. Nie było też zastępstwa, bo Ken leżał martwy w łazience. Kiedy King przybył na miejsce, nie było jeszcze Mariana. Kiedy tamten się pojawił, żaden z nich nie mógł przewidzieć, że są tylko aktorami na generalnej próbie przed wielkim finałem, w którym odegrają ważne role. Kiedy dziwne światło nagle rozświetliło ciemność, Marian na dole wrzeszczał, a King na górze przeraźliwie miauczał. Postać, która przyglądała się całej scenie zaledwie kilka metrów dalej, milczała. Była efemeryczna, niestabilna, ale dziwnie prawdziwa.

Gdzieś w Polsce

- Panie pułkowniku odebraliśmy wyraźny sygnał.
- To nie ćwiczenia, poruczniku?
- Nie, zdecydowanie to nie ten czas. Kera, Mat, Borys, Fuzy i Dan odczuli to wyraźnie, staramy się ich ustabilizować.
- A reszta?
- Hiacynt i Pola niespokojni, ale stan ich jest niezagrożony, a Róża nie obudziła się nawet.
- Czy to ktoś z NATO czy mogą to być Ruscy?
- Potwierdzamy u sojuszników i stowarzyszonych, jednak póki co Turcy, Szwedzi, Finowie i Litwini zaprzeczyli. Taka akcja zgodnie z protokołem 372 musiałaby uzyskać zgodę od większości. To byłoby złamanie konwencji.
- Czy może to być próba ataku? Informować ministra lub prezydenta?
- Zachowałbym rozsądek. Póki co, nic nie wiemy. Z naszych poza rewirem jest tylko Alex i Demon.
- Jak mocne było to sprzężenie?
- Określiłbym, że 7 w skali 1-10. Co może oznaczać…
- Biorąc pod uwagę niedokładność pomiaru … że ktoś przeprowadził udaną próbę. Miejmy nadzieję, że to ktoś z sojuszników. Jeśli to kacapy albo Chinole to niech Bóg ma nas w swojej opiece.


Sesja dla wszystkich miłośników kotów i tych, którzy jak ja nie dorośli do tego, ale się starają. Wyzwanie to stać się ulubionym pupilem i przeprowadzić śledztwo, bo King zaginął, a matka jest bezradna. Z humorem, ale i z dozą dramatu, horroru, bo takie połączenie uwielbiam. Na granicy świadomości, przekraczając granice rozsądku lub prozaicznie i bez kompleksów, jak wolicie. Wybór należy do was. Świat zwierząt jak dla mnie jest tak nieokiełznany i wspaniale fascynujący, że chętnie poznam Wasze wycieczki w światy, które dla człowieka mogą być nieodgadnione. Przede wszystkim nigdy nie powiem NIE. Bo sami z żoną mamy psa i kilka kotów i sytuacje często przerastają nasze wyobrażenia.
Co do Waszych postaci? Mile widziane koty. Inne pomysły do przedyskutowania.

Mechanicznie, po burzy mózgów logicznym wydawały się dwa podstawowe typy kotów. Pierwszy udomowiony, rozumiejący język ludzki, ale tracący pierwotną dzikość (utrudnione działanie w naturze). Drugi odwrotnie, brak zaufania do człowieka, wyłącznie instynkty, ale nijak nie rozumiejący co mówią ludzie i nie potrafiący nawiązać z nimi kontaktu. Oczywiście wszelkie wariacje na temat (łączące oba modele) są dopuszczalne. Żadnych ograniczeń dla Was. To ma być logiczna i fajna rozgrywka, pełna łez, emocji i śmiechu.

Podsumowując:

✦Podstawowa postać to kot. Dopuszczalny jest enpis prowadzony wyłącznie przez gracza - właściciel/przyjaciel kota.
lub
podstawowa postać to człowiek (kot nie może być enpisem). Wyłącznie w przypadku jeśli zgłosi się odpowiednia liczba graczy odgrywająca koty (minimum 3 czworonogi na 1 człowieka). Z założenia postać musi być miłośnikiem kotów. Nie dopuszczam możliwości gry postacią negatywnie nastawioną do zwierząt.

✦Kot posiada 9 żyć z chwilą urodzenia, to wy decydujecie ile mu pozostało, kiedy rozpoczniemy sesję. Życie zwierzaków jest pełne niebezpieczeństw, więc jeśli zajdzie taka konieczność to warto, aby łut szczęścia go uratował. Mechanicznie będzie wyglądało to w sposób następujący: gracz jak na pilocie wycofa ostatnie akcje do momentu, kiedy będzie mógł zmienić decyzję. Liczę, że opiszecie to ładnie fabularnie, jak kot widzi swoimi oczami niebezpieczeństwo i dzięki tej specjalnej zdolności unika najgorszego.

✦Czego nigdy nie poruszamy, nie opisujemy: przede wszystkim tego, czego nie będzie w stanie zaakceptować KTÓRYKOLWIEK z graczy, a wcześniej mnie o tym poinformuje w uwagach, które przekażę reszcie. Ze swojej strony: nie będzie mile widziane epatowanie przemocą i wulgaryzmami (oczywiście jeśli nie wynikają z kontekstu). To nie ten rodzaj sesji.

✦Gramy storytelling. Kości, losowość to raczej zbędna sprawa, zależy mi na tym aby była to ładna opowieść, oczywiście w granicach rozsądku. Stąd w przypadku absurdalnych sytuacji jednak rzut K100.

✦Sesja jest dla graczy. To na ich tekstach ma być oparta opowieść. Moje będą rzadziej zamieszczane. Rola MG będzie polegała raczej na dawaniu wskazówek konkretnemu graczowi/graczom, a w razie potrzeby wspólnym pisaniu na “google docs”. Docs również używany do dialogów między graczami.

✦Rekrutacja do 20 kwietnia.

✦Proponuję wstępnie 7 dni dla graczy, 7 dni dla MG. W przypadku braku możliwości napisania tekstu przez gracza dopuszczam kwestię przejęcia chwilowej kontroli nad jego postacią (tak aby nie psuć rozgrywki innym, chociaż osobiście nie lubię sytuacji, w której MG lub ktokolwiek inny decyduje za gracza).

✦Karta postaci to przede wszystkim historia naszego bohatera. W niej chciałbym, aby zawarty był charakter, osobowość, wady, zalety etc. Ważne aby zaznaczono stosunek do kociej społeczności i ludzi. Istotne rzeczy: płeć, kastracja, rasa, stan fizyczny. Wolałbym otrzymać to w formie opowieści, ale dopuszczam też krótką historię plus w punktach to, co kluczowe.

✦Zaczynamy grę w 2025 roku w Katowicach. Świat widziany oczami kota oczywiście może być inny od tego, który widzimy my, jednak na początku trzymamy się zdecydowanie naszych realiów. Nie ukrywam, że pewne elementy nadnaturalne, sf pojawią się w trakcie gry, jednak póki co postaci graczy nie mają o tym żadnej wiedzy.

✦Konwencja: Gramy kryminalną historię z elementami sf.

I na koniec taka sentencja z zawieszki, która wisi gdzieś na uchwycie jednego z mebli u nas: Dom bez kota to tylko zwykłe mieszkanie.

 

Nimue

Nareszcie bezkarnie będę mogła być rozkapryszonym roszczeniowcem? Nie mogę przepuścić takiej okazji! Postać już się robi

 

__________________
A quoi ça sert d'être sur la terre?

kanna

Jaki powiew świeżości na tym obumarłym od jakiegoś czasu polu...
Dobrze, ze akurat zajrzałam.

Pomyślę i na pewno coś podeślę.

 

__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić.

Athos

Zapraszam zatem obie panie. Myślę, że dwójka graczy już wystarczy. Potrzebuję jeszcze tylko informację, ile czasu potrzebujecie na stworzenie postaci, ewentualnie pierwsze teksty. Z racji tego, że termin rekrutacji upływa, możemy oczywiście go przesunąć.

 

kanna

Hej, tydzień miałam zawalony i dziś też pracuję, ale opisik postaci dostaniesz w ten weekend.
Bardzo się cieszę na tą sesję, dawno nic nie było, brakowało mi pisania.

 

__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić.