- Gdybym tylko miał go w zasięgu! - Francksen odłożył kuszę. - Wystarczy, że na chwilę spuści się was z oczu i od razu pakujecie się w pułapki jak króliki.

Taksując bez emocji ranę Wernera, dodał twardym głosem:

- Wolałbym nie walczyć w zaroślach z bestiami, których nie można zobaczyć, ani usłyszeć. Najwyżej się spóźnimy i nie odnajdziemy zagubionej polędwiczki. A wtedy zwyczajnie zawrócimy i zaczniemy rozglądać się za jej posagiem - wypowiedź zwieńczył krótkim, potężnym hukiem śmiechu.