Volker wziął długi, głęboki wdech niczym mocny pływak przed skokiem w morze. Poczuł, jak krew z jego ran ścieka mu po członkach, także wiedział, iż to, co ma zrobić, uczynić musi szybko bądź wcale. Otrząsnął się z napierającego oszołomienia, wytężył wszystkie siły i zerwał się do biegu. Krwawiącemu zwiadowcy dystans do konia wydawał się nieskończony. Lewa, prawa, lewa... Zwolnił swój oszalały pęd. Ostatnimi, ciężkimi krokami doszedł do wierzchowca, kiedy wstrząsnęła nim fala zawrotów głowy i runął bez zmysłów na murawę.

Oczy Rorana jaśniały dzikim, dumnym blaskiem zaledwie przez krótką chwilę. Fechtmistrz zlekceważył wroga, zupełnie tak, jakby zielonoskórzy nic nie wiedzieli o sztuce walki. Krasnolud, posławszy celny bełt, padł rażony salwą zatrutych strzał zadziornych napastników. Zawył z bólu, chrząknął, jakby chciał błagać o litość. Jego towarzysze byli blisko, ale ich zaniepokojone głosy rozbrzmiewały z odległości lig, a trajkotanie i przeraźliwe wrzaski hobgoblinów wydawały się odległe o eony. Ostatnim, co Górski Strażnik widział, były zaniepokojone, ogarnięte grozą oblicza Thurina i Felixa - bohaterski krasnolud i czarodziej nieomal poświęcili swe życia, by ratować umierającego kompana.

Po drugiej stronie kamiennego mostu las stawał się jednym wielkim kłębowiskiem ognia i smolistego dymu. Morlanal sprawił hobgoblinom kaźnię, na jaką zasłużyły. Ogniste kule raz po raz wyskakiwały z palców elfa, szukając swego łupu, przecinając nadchodzący zmrok czerwonawymi wstęgami światła. Rysujące się ostro na tle płomieni ciała zielonoskórych i sylwetki wilków bujały się to w jedną, to w drugą stronę, jak gdyby usiłowały się odsunąć od piekielnego żaru. Jeźdźcy usilnie starali się tłumić zarodki ognia, tarzając się po ziemi. Z daleka stłumione okrzyki bojowe próbowały przebić się przez syk płomieni oraz wycie i ryk ogarniętych ogniem kompanów, lecz bezskutecznie. Na twarzy spowitego całunem niewidzialności czarodzieja malowała się determinacja i szyderczy uśmiech.

Po utracie pięciu swoich, wilczy jeźdźcy najwyraźniej stwierdzili, że nie są w stanie przejść do kontrataku. Zmusili wilki do szaleńczego tempa i pognali w dół zbocza. Nie wyglądało na to, żeby stracili odwagę na widok czarodziejskich mocy; żeby zmykali w przerażeniu - co najwyżej miotała nimi wściekłość zdezorientowanych łowców. Awanturnicy mogli być pewni, że zielonoskórzy, których gorąca krew wrzała, rozpalona przez dzisiejszą potyczkę, będą węszyć ślad tułaczy niczym psy.

Będą żyli, pomyślał Felix, patrząc na nieprzytomnych towarzyszy - Volkera, Rorana i Thurina, którzy po raz kolejny wykazali się niewiarygodną żywotnością.

Morlanal zmysłami orła - chowańca obserwował pożar. Całe szczęście, że ogień nie rozprzestrzenił się zbyt daleko. Między popalonymi pniami drzew elf dostrzegł coś, czego nie spodziewał się dostrzec. Skóra mu ścierpła, włos się zjeżył. W głębokich zaroślach krył się zapomniany kopiec, wciąż zapieczętowany kamienną płytą. Na kamieniu wyryty był symbol, na widok którego czarodzieje poczuli, jakby byli o krok od zatrważających rewelacji - ośmioramienna gwiazda. Zaś za płytą skrywał się podziemny świat, bezkreśnie tajemniczy i nasuwający na myśl najstraszliwsze skojarzenia.