Rules lawyering nigdy nie będzie miał żadnych pozytywnych stron.
Problem, jakiego
Warlock nie dostrzegasz, jest taki, że grą nie jest grą w rozumieniu garści podręczników, a kampanią mistrza gry, przynajmniej w grach, w których zdarza mi się prowadzić. Inaczej trudno mówić o graniu w zgodzie z duchem fantasy role playing, choć taka zmiana w mentalności się dokonała i nadal jest u wielu obecna, jednego nawet tutaj musiałem z sesji za mało udany rules lawyering wywalić, a raczej za zwykłą upierdliwość.
Dlatego jakoś VIXa nie krytykowałbym za zmienianie zasad, tak jak i siebie bym nie krytykował za odjazdy w Księstwach Granicznych czy to, co robię w Strażnicy na Pograniczu. Graczom podobało się? Oj, podobało się.
Poza tym sama funkcja mistrza gry wywodzi się w grach bezpośrednio z
wolnego wariantu Kriegsspielu. Warto przeczytać, by zrozumieć, dlaczego jeden koleżka ma mieć większy autorytet przy stole niż inni.
Cytat:
|
It was not until 1876[5] that General Julius von Verdy du Vernois had the idea of placing more power in the hands of the gamemaster in order to speed up the game and reduce the number of rules.
|
No i po trzecie - moje kampanie zwykle obejmują zasadami szersze aspekty niż tworzenie postaci, używanie umiejętności i walka. Żadna mainstreamowa gra nie obejmuje wszystkich aspektów rzeczywistości, więc orzecznictwo mistrza gry prędzej czy później jest niezbędne, więc lepiej ćwiczyć je od małego. Przydaje się bardziej niż podręcznik wkuty na pamięć.
Choć w tych wymienionych zasad danych podręczników się zwykle trzymam, więc nie wiem skąd pomysł, że jednak nie.
Ale to ogólnie temat na inną dyskusję.
e. Przy okazji znowu dostałem ujemną reputację od Mansfelda, bo znowu nie czytał ze zrozumieniem.
Garść oklepanych cytatów na uspokojenie ziomek.