Liadon pojął, kim są jego przeciwnicy. Mimo że byli liczni i agresywni, mieli ręce stworzone do przerzucania gnoju, a nie do miecza. Gdyby wciąż byli prawowitymi obywatelami Cormyru, zostaliby raczej zapędzeni do pasienia świń niż do Purpurowych Smoków. Byli tylko watahą szakali podążających za rozkazami akurat najsilniejszego zbója.

Elf zmrużył oczy, napiął cięciwę i posłał strzałę w kierunku herszta. W bok bandyty wsunął się trójkątny, ostry jak brzytwa grot i pół stopy drzewca. Ranny patrzył, jak życie wycieka z niego wraz ze szkarłatnym płynem. Jego spojrzenie złagodniało, lecz w oczach wciąż czaił się chytry list; wciąż miał na tyle siły, by złamać strzałę i krzyknąć zgrzytliwym głosem:

- Skarćmy Hobba Złodzieja!

Bandyci na to hasło rozbiegli się po płonącym lesie niczym karaluchy uciekające przed światłem. Lino strzelił za nimi z łuku, lecz był to niezręczny strzał. Z jaskini wypełzli zadyszani Kargar i Jusron, rozglądając się po scenie zażartej walki.