| Wyglądało na to, że zwyciężyli. Może i nie zabili jaszczurzokształtnej, która im uciekła, ale na pewno zapobiegli ukończeniu rytuału. Chwilę Sybill była zła, że nie udało się dobić skrzydlatej istoty, ale był też w tym pewien plus - bo gdy wróci ona do swoich, pokonana i ciężko ranna, to rozniesie wieść o potężnej Walkirii, a to z pewnością zasieje strach w jej pobratymcach.
Jednak jak bardzo logicznie Arunsun nie próbowała podejść do tego, to wciąż było jej ciężko. Odebranie życia niewinnej istoty, nawet w myśl wyższego dobra, było dla Walkirii ciężkim przeżyciem. Szczególnie gdy widziała teraz zagubioną duszę dziewczyny.
Z rozmyślań wytrącił ją Axim. Sybill aż wzdrygnęła się czując na ramieniu jego dotyk. Nie zaatakowała go tylko dzięki zmysłowi pozwalającemu jej czuć nastawienie tych, którzy ją otaczali. Mężczyzna bez problemu dostrzegł w na jej obliczu, że Arusnun jest czymś mocno wstrząśnięta.
Po chwili położyła dłoń na jego dłoni i przysunęła się do Janrara, opierając swoje czoło na jego barku.
- Już jest dobrze. Jesteś znów przy mnie - szepnęła i dopiero odsunęła się. Nie oglądając się na mężczyznę podeszła do roztrzaskanych szczątek dziewczyny, stając twarzą w twarz z jej duszą. Wyciągnęła do niej rękę.
- Chwyć moją dłoń, a pomogę ci przejść wprost do nieba, przed oblicze Wszechstwórcy - powiedziała do duszy.
Dla towarzyszy Sybill wyglądało to tak, jakby Walkiria oszalała, rozmawiając z kimś kogo nie ma.
Akcja: jeśli dusza wyrazi chęć to Sybill używa czaru Odesłanie do Wszechstwórcy
__________________ "Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"
Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn |