Już od paru lat zima była ulubionym czasem roku dla Arniki, na który tak bardzo wyczekiwała. Co prawda zimą chłopi również chorowali, rodzili się i łamali sobie członki, ale nie musieli chodzić na pole, ani pasać trzody tylko siedzieć w chatach, co sprawiało, że mniej krzywdy sobie robili. Niby o tej porze więcej chorowało na katary i gorączki, ale na to zawsze miała krople i płukanki. Czasem ktoś sobie coś na lodzie złamał, odmroził bo zapił i zasnął w zaspie... Ale ogólnie było tego mniej.

Dzieci miała już odchowane i same wiedziały jakie mają obowiązki. Ruta była już zaradną gospodynią, pięknie dziergającą i zręczną krawcową. Tak, szycie było jedynym co wychodziło tej dziewczynie z nauk matki. Znachorce nie do końca podobało się, że córka tak często chadza do kościoła, niby na bożą posługę przy porządkach w świątyni, ale matki nie oszuka. Widziała jakie maślane oczy robiła do parobka jaki przyjechał z nowym kapłanem. Cóż może to ma szanse na dobre wyjść... Luther jeszcz przed zimą wrócił z miastowych nauk i od razu ojciec zapędził go do roboty. Zimową porą Arnika nakazała mu przysiąść z rodzeństwem i dzielić się wiedzą jaką otrzymał i za jaką krocie rodzice zapłacili. Ulff z każdym rokiem coraz bardziej przypominał Arnice jej rodzonego brata i bynajmniej nie chodziło o wygląd, bo tu był skórą ściągniętą z ojca, a o zainteresowania się rozbijało. Chłopak lubił przesiadywać z babką, która większość czasu mówiła od rzeczy. Zawsze prosił rodziców by pozwolili mu włóczyć się z wujem, czego Arnika mu nie broniła. Choć tego się nie mówiło, to współczuła bratu straty żony i potomka. Może więc towarzystwo siostrzeńca jakoś wspomoże. A Ulff tak bardzo lubił robić przy zwierzętach.

Mówi się, że nie ma się ulubieńców pośród swoich dzieci, jednak to Matz i Malwina dawały Arnice najwięcej powodów do zadowolenia. Oboje garnęli się do pomocy matce przy jej pracy, jak ona za dawnych czasów pomagała przybranej matce Czeremsze. Jeszcze rok i Matz będzie całkiem samodzielny. A Malwina miała zadziwiającą pamięć do ziół, w mig zapamiętywała co jest czym i na co.

Zapewne Arnika miałaby jeszcze jakieś dzieci, ale rok po narodzinach najmłodszej, Czeremcha zaczęła zaniemagać, co rok to gorzej. Bycie znachorem miało swoje ogromne plusy, jednak tylko gdy nie trzeba było leczyć samego siebie, czy odbierać własny poród. Szczególnie, gdy było się jedynym obeznanym w temacie w odległości wielu kilometrów. Tak więc poprzestali na piątce, a i szczęściem zaraza ominęła jej pociechy. Choć są tacy co gadają, że wcale nie przypadkiem tylko rodzina znachorki się cała uchowała w zdrowiu...

Zimowa nuda miała jeszcze jeden swój niewątpliwy urok. Gdy za oknem padał śnieg, a mróz bielił okiennice, zimno tylko zachęcało by pod pierzyną mocniej przytulić się do męża i podniecać ten żar jaki zatlił się w ich ciałach w dniu, gdy podarowała Horstowi swój wianek.
Nie znaczyło to wcale, że jej małżonek na miłosne uniesienia musiał czekać aż do pierwszych śniegów i żegnał się z tym w roztopy. Co to to nie. To Czeremcha pouczała Arnikę, że jak mąż wyżyty to wrażeń szukać gdzie indziej nie będzie. Skąd ta stara i bezdzietna panna wiedziała to tajemnicą już pewnie pozostanie. Inna sprawa, że przyjemność ta przecież nie była tylko jednostronna.

Więc zima mogłaby sobie trwać gdyby nie to, że zapasy kiedyś się musiały skończyć. No a człowiek z resztą pogłupiałby z braku zajęcia na dłuższą metę.

Wiosna przynosiła ze sobą świeżość. Zieleń traw i liści tylko wtedy była tak jaskrawa. Powoli wioska budziła się z zimowego snu, niemrawo pluskając w roztopowym błocie. Plucha i wszechobecna wilgoć były tym co Arnika najbardziej nie lubiła, więc znachorka nie przepadała ani za wczesną wiosną, ani tym bardziej za jesienią.
No i jak to na wiosnę, nie tylko koty głupieją i drą się w niebogłosy nocami. Jeszcze dobrze śnieg nie stopniał a jej własny, dorosły już przecież syn zupełnie pogłupiał. Jeszcze by zrozumiała gdyby chodziło o podpisanie się przed córka młynarza. Nawoja podobała się Arnice, chętnie za synową miała, bo robota i nie głupia w rozmowie. Lecz Luther, gdy owijała mu głowę szmatami na bandaże, wyjawił że to i tą obcą chodziło. A o tej nic nie wiedziała. I temu jej się nie podobała. Czy cokolwiek umiała? Od pracy się nie migała?
Zdecydowanie Horst musiał z nim pomówić jak mężczyzna, by przestał się zachowywać nierozważnie. Wystarczy, że przez nią głowę sobie już raz otłukł. Oj trzeba go było ożenić, gdy tylko wszedł w wiek odpowiedni.

- I Rutę w ten rok za mąż wydać musimy - powiedziała sobie pod nosem znachorka, gdy jak co dzień szła do chaty Czeremchy, zobaczyć czy czegoś jej nie trzeba. W myślach miała dostępnych kawalerów, pomijając na ten czas kościelnego parobka.