Efaralo wzniesiono na ruinach jakiegoś wcześniejszego osiedla, które uległo z niewiadomych przyczyn całkowitemu zniszczeniu, wykorzystując budulec i fundamenty. Jako, że Efaralo było mniejsze od swojego poprzednika, wokoło zamieszkałego terenu rozciągało się pole zarośniętych, wypalonych i częściowo rozebranych ruin. Z rzadka pojawiały się tam potwory bądź nieumarli, z którymi strażnicy pod wodzą konstabla Ferreiry szybko się rozprawiali. Eferalo miało swój chram, gdzie czczono torillskich bogów i z którego mnisi wyruszali na zagnojone, brudne ulice rozdając chleb i owoce. Naprzeciw klasztoru, na wzgórzu stał warowny gród, należący do mieniącego się spadkobiercą jakiegoś prastarego rodu, markiza Narcisio Bodesque Pantone. Władał on niepodzielnie miastem i okolicznymi ziemiami, zdzierając ile się dało i niewiele dając w zamian. Ludzie musieli radzić sobie sami, a markiz i zgromadzona wokół niego zgraja popleczników i pochlebców urządzała w koło bale i wyprawiała się w dzicz, zapolować na drapieżców. W Efaralo ludzie żyli z rzemiosła, produkcji rolnej i niewolników. Tych ostatnich zwożono do miasta z wszystkich stron, gromadzono na Placu Niewolniczym i ładowano w karawany, które potem wyruszały do takich miejsc jak Asleuta, Nioda czy portowe Kias, aby potem pożeglować do któregoś z rusanamańskich krajów.
Teraz, w trzecim miesiącu pory deszczowej ku Kias wyruszano szczególnie chętnie. Jak co roku, odbywało się tam Święto Żebraków. Kilkudniowy festiwal picia i zabawy, sponsorowany przez Wielką Radę. Za darmo dawano alkohol, mięsiwa, owoce i pieczywo. Karczmy otwierały swoje piwniczki dla chętnych degustacji trunków. Burdele świadczyły usługi za niemal darmo. Ale nade wszystko odbywał się wielki targ niewolników. Do Kias ściągali handlarze, jeśli nie z całego świata, to co najmniej z jego południowej części. Każdy kupiec handlujący żywym towarem czuł się zobligowany aby wystawić swoich niewolnych na podestach Bazaru Południa.
Wśród tych kupców był też Hamadrio, który od trzydziestu lat zajmował się handlem drewnem, butami, żelaznymi sztabami, egzotycznymi owocami, tkaninami i w okolicach Święta Żebraków, niewolnikami. Jak co roku, pojawił się w Efaralo i jak to od lat bywało, rozpuścił wieści, że poszukuje chętnych do pracy przy ochranianiu swojej, zmierzającej do Kias karawany. Na chętnych, jak co roku oczekiwał w Baranim Ogonie – jednym z kilku zajazdów w mieście.
- Panie dobry – chudy, obdarty i umorusany błotem chłopaczek podchodził do wszystkich noszących broń, którzy pojawili się na Szerokim Trakcie, głównej ulicy miasta. – Może tak przypadkowo pracy szukacie? Wielce szanowny i szczodry Hamadrio poszukuje takich zuchów jak wy. Nie, nie bijcie proszę! Ja tylko wieść roznoszę. Kupiec Hamadrio zaprasza do Baraniego Ogona, gdzie wieczorami czeka na chętnych do eskortowania swojej karawany. Zjawić się możecie, bez zobowiązań oczywiście, a i wypić na koszt Hamadrio będziecie mogli.
- Panie dobry... – chłopak i kilku mu podobnych w koło powtarzało słowa Hamadrio niczym mantrę, zaczepiając zbrojnych. Do znudzenia.
Witam!
I znów przyszło mi na myśl coś poprowadzić. Tym razem w autorskim wydaniu. Świat przedstawiony na poziomie średniowiecza, rasy tylko ludzkie, ale jakie! Sesję planuję szybką, jak to mam w zwyczaju, tzn. pięć dni na kolejkę – trzy dla Was, dwa dla mnie. W związku z tym posty krótkie acz treściwe, bez udziwnień typu google_doc. Mechanika będzie, ale po mojej stronie, Wy stworzycie tylko kartę postaci. Jako, że nagryzmolenie KP nie zajmuje dużo czasu, to rekrutacja potrwa tydzień (akurat do WielkiejNocy). Przyjmę czterech-pięciu graczy, jeśli tylu się znajdzie.
Karta Postaci, a więc czego wymagam:
Postać scharakteryzowana jest przez rasę, profesję i dziesięć cech.
Ghaga
Potężni, muskularni i wysocy czarnoskórzy ludzie, zamieszkujący rejon sawann i półpustyń. Ich poziom rozwoju i kultura odpowiada plemionom zachodniej/centralnej Afryki w okresie średniowiecza.
Gmanagh
Rasa nomadów i pasterzy. Osiągają wzrost 170 cm i są wątłej budowy. Mają skośne oczy, żółtawą karnację i czarne, mocne włosy. Są doskonałymi jeźdźcami, hodowcami bydła i koni. Mieszkają na zachodnich stepach, wypasając swoje stada. Oddają cześć Matce Ziemi i duchom przodków. Nazewnictwo oparte na celtyckim.
Irunoi
Czarnoskórzy, niewysocy i wątłej budowy mieszkańcy wilgotnych lasów tropikalnych na południu. Zdobią swoje ciała tatuażami i rytualnymi bliznami. Tatuaże i blizny różnią się w zależności od plemienia. Wyznają trzech okrutnych i krwiożerczych bogów - Jubaha, Jahala i Jemila. Składają im ofiary z ludzi, powszechny jest kanibalizm. Odpowiednikiem tej rasy są prymitywne kultury polinezyjskie.
Kha-Ank-Ha-Ru
Wywodząca się z Ank-menu-hasi [Pustyni Wielkiego Pragnienia] i otaczających ją gór, rasa niewysokich ludzi o ciemnej karnacji i skąpym owłosieniu. Dzielą się na trzy kasty: hakh-ra, magów-kapłanów, rządzących społeczeństwem; nigh-ra, kastę wojowników i nub-ri, obywateli pracujących na rzecz pozostałych kast. Obyczaje i nazwy wzorowane na egipcjanach.
Okarowie
Zamieszkujący obszar między północnymi rubieżami Relhadów i krainami Rusanamanich ludzie o jasnej skórze, przeciętnej budowie i zazwyczaj ciemnych włosach. Kultura w państwach okaryjskich odpowiada tej z wczesnośredniowiecznych Niemiec.
Relhadowie
Mieszkańcy północnych regionów kontynentu: Półwyspu Relandzkiego i otaczających go archipelagów. Wojownicy, piraci, handlarze, rzemieślnicy i pasterze - jednym słowem Nordowie (kultura i nazwy wzorowane na skandynawskich).
Rusanamani
Wysocy i ciemnoskórzy. Zamieszkują południowo-wschodnią część kontynentu i wyspy Mórz Szafirowych. Rasa, która we wszystkim wietrzy interes i za dobrą opłatę gotowa jest zrobić niemal wszystko. Kultura i język Rusanamani wzorowane są na języku i kulturze arabskiej.
Shaer
Wojownicza i prymitywna rasa ludzi. Shaerowie to potężne, ponad dwumetrowe humanoidy o intensywnym owłosieniu, z wyraźnie zaznaczoną żuchwą i potężnymi zębami . Czczą krwawe bóstwa, zabijają dla przyjemności i lubują się w widoku umierających ofiar. Agresywni i wojowniczy, stanowią postrach dla innych mieszkańców kontynentu. Zamieszkują Góry Czarne i Mosiężny Płaskowyż. Imiona wzorowane na rosyjskich.
Thoer
Ludzie zamieszkujący centrum zachodniej części kontynentu, w dorzeczu Albis i Isarcus. Imperium Thoertianum wzorowane jest na Cesarstwie Rzymskim.
Torillo
Śniadolicy, ciemnowłosi mieszkańcy miast-państw położonych wzdłuż Gór Sierpowych. Doskonali żeglarze, szkutnicy i rybacy. Kulturowe nawiązanie do średniowiecznych Włoch i Hiszpanii.
Yassan
Prymitywna rasa ludzi. Są niskiego wzrostu, krępi, o długich kończynach. Ich skóra ma ciemny odcień, włosy mają zawsze czarne, a oczy szare lub niebieskie. Zamieszkują zalesione obszary Krwawego Wybrzeża i Yassańskiej Dziczy. Poziomem barbarzyństwa dorównują Shaerom, są zamknięci na jakiekolwiek nowości i głęboko przesądni. Dzielą się na klany, które swoje nazwy biorą od zwierzęcych totemów, które wyznają. Do praktyk Yassan należą ofiary z ludzi, wymyślne i długotrwałe tortury i palenie żywcem. Ich kultura odpowiada późnemu neolitowi.
1. Kondycja - zdrowie, wytrzymałość, odporność na zmęczenie, ból i choroby
2. Siła - tężyzna fizyczna i siła mięśni
3. Szybkość - prędkość poruszania się
4. Zmysły - wyczulenie zmysłów postaci
5. Zręczność - zdolności manualne, koordynacja oko-ręka
6. Zwinność - sprawność ruchowa, równowaga i refleks
7. Charyzma - zdolność wpływania na innych, wygląd, komunikacja
8. Inteligencja - rozumowanie, uczenie się, łączenie faktów, wyciąganie wniosków
9. Intuicja - szósty zmysł i postrzeganie pozazmysłowe
10. Wola - siła charakteru, odwaga i odporność psychiczna
Poziom każdej z nich określa się rzutem 2k6+3 i wynik mnoży razy 5%.
Punkty życia określa [Kondycja+Siła]/5; Punkty Magii to [Inteligencja+Wola]/10
W karcie powinno znaleźć się też imię postaci, adekwatne do rasy, z której pochodzi oraz jej ekwipunek. Spisu tego ostatniego nie podaję, możecie wymyślić sami, byle z umiarem [najwyżej okroję]. Można też skorzystać z tych stron [nie sugerujcie się cenami, cechami, obrażeniami i innymi, bo to do systemu WH]:
09-04-2017, 23:12
Wygląd watkowy