Kotka spojrzała na więźnia wielkimi, smutnymi oczami wypełnionymi bólem.

Nie chciała mu pomagać! Jej biedne, biedne łapy zdawały się płonąć. Bok kota podnosił się miarowo i opadał, a satyr mógł słyszeć głęboki oddech zwierzęcia, które ewidentnie nad czymś się zastanawiało utkwiwszy w nim spojrzenie.
Jakaś niewypowiedziana na głos decyzja musiała zapaść w kocim łbie, gdyż po chwili mężczyzna w miejscu kota, zobaczył drobną blondynkę o dłoniach czerwonych od poparzeń ubraną w czarną dresową bluzę, bojówki i sportowe adidasy.
Choć dziewczyna wyglądała na jakieś 20-25 lat, w tym momencie zdawała się być jedynie okaleczonym boleśnie dzieckiem o drobnych usteczkach ułożonych w podkówkę.

Po piegowatych policzkach jęły płynąć gorące łzy, gdy tak patrzyła na komosa z mieszaniną uczuć malującą się na jej twarzyczce.

Spróbowała wstać i zachwiała się lekko, czując, że jej stopy również są poparzone choć nie tak bardzo jak ręce. Podeszła do mężczyzny spoglądając mu najpierw głęboko w oczy jakby z niemą groźbą i determinacją.
Ponownie, choć nie bez wysiłku przemieniła jedną z rąk w łapę i pokonując ból, który stawał się na nowo żywy gdy dotykała poparzonego miejsca, pazurem rozcięła więzy przytrzymujące jedną z dłoni satyra po czym pozwoliła jej wrócić do wyglądu ludzkiej dłoni.

- Nadia jestem... przyszłam po fujarkę... powiedziała dziewczyna z prostotą, lekko sepleniąc i ocierając szybko oczy i nos rękawem. Możliwe, że właśnie myśl o celu misji czy tez jakichś- jej własnych, których nikomu nie wyjawiała, dodały kapryśnemu kotołakowi sił.

- Fujarkę? - zdziwił się satyr, a na jego twarzy zagościł dwuznaczny uśmiech.
Komos wstał i rozprostował obolałe dłonie.
- Jeszcze raz dzięki. Nie wiesz, czy karzeł i ten drugi gość tu jeszcze są - dopytywał się satyr, rozglądając się czujnie po pomieszczeniu i nasłuchując każdego odgłosu.

- Byli. - skinęła głową dziewczyna, nie będąc pewna co sprawiło mężczyźnie tyle radości.

- Akurat szli sobie korytarzem jak postanowiłam tu wejść. mruknęła lekko nabzdyczona, bo nagle przyszło jej do głowy, ze Komos śmieje się właśnie z niej.

- A weszłaś tu, bo....? Jeśli można spytać oczywiście - spytał nader grzecznie Komos.
Nadia wyczuła jednak delikatną zmianę w jego zachowaniu. Przyjazny i wdzięczny ton nie zmienił się, co prawda, ale gdzieś w tle został podszyty nutką podejrzliwości i dociekliwości.
Satyr zbliżył się do schodów i nasłuchiwał, spoglądając co chwilę na kobietę-kota.

- Bo powiedziane było, "znajdźcie Komosa i przynieście fujarkę" powiedziała z prostotą.

- To jak tamci zaczęli gadać z Anną, to ja sobie powęszyłam i poczułam, że się boisz, to jak już... -zrobiła głęboki wdech, gdyż w trakcie słowotoku zapomniała o tej konieczności - ....jak już, wyczułam Ciebie, i tamtych troje, to sobie pomyślałam, że choć raz na coś się przydam. Niby mimochodem zamieniła swoją twarz w koci łeb wąchając przejścia szukając mocnego zapachu karła i tego drugiego, aby powiedzieć naprędce jakie są możliwości, że właśnie wracają i kto jest na korytarzu.

- Razem się narazamy, razem dzielimy łupy. O ile to są łupy. - Odparł Dyimtri - Na razie traktujemy to jako dowody. Jeśli Satyr jest w porządku, to mu oddamy. Jeśli to on nas wystawił to dzielimy się po równo.

Nadia Morozow
Komos najwyraźniej niewiele zrozumiał z słów Nadii, gdyż tylko machnął rękę jakby odganiał muchy. Następnie ostrożnie ruszył w górę po schodach, nie zwracając uwagi na fakt, że twarz kobiety zmieniła się w koci pysk.
Nadia zaczęła węszyć i zbierać informacje jakie unosiły się w powietrzu. Wszystko wskazywało na to, że karzeł którego zapach zapamiętał słabo gdzieś zniknął. Za to Cień, którego zapach zapamięta do końca życia nadal gdzieś kręcił się w pobliżu.

Oleg Sergiejew, Cyryl i Dymitr Wołkow, Sasza Smokrew, Nadia Krysa
Nagle wszyscy lepiej lub gorzej posłyszeli następująca rozmowę.
- Szefie - zapiszczał kobiecy głos w którym czuć było wyraźną ulgę i radość - Jest pan cały.
- Jestem, jestem. Na całe kurwa szczęście - odparł mężczyzna o dudniącym głosie - Poszli już?
- Ten mały tak, ale w gabinecie... - kobieta zawiesiła głos - Tam są ludzie od Rabatova. Oni chyba bili się tym drugim.
- A oni co tu kurwa robią? - zapytał mężczyzna - A! Chyba już rozumiem. Pokonali go?
- Nie wiem - odpowiedziała kobieta drżącym głosem - Bałam się tam wejść.
- Ok, sam tam pójdę. A jak tam dziewczyny? Nic im nie jest?
- Na szczęście oni nie wchodzili na górę.
- To dobrze.

Nadia zanim wyszła zmieniła swój pysk na powrót w ludzką twarz, wychodząc spojrzała na Annę, czy też "jak ją tam zwano", tym razem zrozumiała słowa Komosa spoglądając bystrze na niego powiedziała szybko

- Cześć, jestem SZCZĘŚCIE - Dodała akcentując ostatnie słowo.

Wyciągnęła by do niej rękę, ale bała się powracającego bólu, który cały czas dawał o sobie znać..

Z zaciekawieniem spojrzała w korytarz, gdzie zniknęli jej towarzysze ..

Gdy usłyszał rozmowę skierował się w kierunku źródła dźwięku - O Nadka! Widzę żeś naszą zgubę znalazła! Dobra robota! Witam Panie Kosma na imię mi Sasza i tak jak poinformowała Pana Pańska pracownica przysła mnie Papa Rabatov. Mamy dać Panu złotą monetę w zamian za co mamy dostać jakieś stary flet fujarkę czy inną piszczałkę-Wyłuszczył sprawę.

-To kto ma w końcu tę fotkę i monetę?-Spytał się dziewczyn.

-Nu a po za tym to żeśmy wygonili maga z Ochrany. Dziad uciekł ale koleżanka go nieźle pokiereszowała- Dodał z uśmiechem wskazując Szczurzyce

-Podobno zostawił po sobie jakieś Cienie, jak chcesz to możemy się ich pozbyć. Jakoś dogadamy - Zaproponował.

-Aha, walka była w twoim biurze i pierdolnik tam tera

Satyr spojrzał podejrzliwie na młodego chłopaka, który przywitał go w holu nieskładną mową. Wyglądało to tak, jakby stary alfons nie mógł uwierzyć, że papa Rabatov przysyła do niego kogoś takiego.
Po chwili wymownego milczenia, Komos powiedział:
- Ochrana powiadasz? Skąd wiesz, że oni byli z Ochrany? I skąd ja mam wiedzieć, że jesteście od Rabatova? Pokażcie tę monetę.