Wjeżdżając powoli między namioty na swoim wielbłądzie, Nura rozglądała się czujnie po okolicy bliższej i dalszej. Choć dużo podróżowała po Qadirze, nie miała jeszcze okazji zawitać do Dimayen. A przedmieścia miasteczka-oazy nie prezentowały się najlepiej. Niemal od razu dopadli do nich żebracy liczący na jakiś grosz a wojowniczka zmarszczyła tylko brwi - w większych miastach tacy ludzie pracowali zwykle dla jakichś poganiaczy, którzy całkiem dobrze żyli sobie z tego, że inni żebrali dla nich na ulicach. Nie wiedziała, jak się sprawy mają tutaj, ale że ostatnio miała dobrą passę jeśli chodzi o zarobki, wysupłała z sakiewki dwa złocisze w drobniejszej monecie i wręczyła kilku młodym kobietom.

Dae okazało się być bardziej szczodre, przez co ściągnęło na siebie zainteresowanie większej grupki proszących. Nura lekko ściągnęła lejce a wielbłąd zatoczył łuk, podchodząc do kapłanko. Wojowniczka tak zręcznie nim manewrowała, że nawet nie musiała interweniować słownie, gdyż zwierzę swymi gabarytami skutecznie separowało Dae od części natrętów chętnych na jeszcze więcej pieniędzy. Ahman poradził sobie z kolejnymi i wodnica mogła kontynuować podróż.

- Masz dobre serce, Dae, a ludzie niestety mają to do siebie, że gdy dajesz im palec, to najchętniej wzięliby całą rękę - rzuciła do kapłanko. - I nie chodzi mi tylko o żebraków.

Niedługo później wojowniczka zwróciła uwagę na kręcące się między namiotami szakale, które skutecznie wyczyściły całą ulicę z jakiejkolwiek ludzkiej obecności. Nie było to normalne, a z tego, co sobie przypominała, to ludzie w Al-Hiraf mówili coś o powrocie jakiegoś Księcia Szakala. Jeśli ta zaraza była z nim połączona, to obecność tych drapieżników na przedmieściach Dimayen nie była przypadkowa.

Nie skomentowała jednak, skupiając się na drodze w kierunku serca miasta. Nie od razu mieli tam jednak dotrzeć, bo w obozie nieopodal wybuchła jakaś walka i jak się szybko okazało, mogli na własne oczy przekonać się o prawdziwości Klątwy Piasku. Kapitan najemników zamieniał swoich towarzyszy w krwiożercze, prymitywne bestie z którymi trzeba było sobie poradzić.

- Szykujmy się! - Krzyknęła, po czym najpierw wyrzuciła przed siebie dłoń, z której uderzyła ognistym pociskiem, a potem poprawiła z łuku.

Zapowiadało się, że chwilę tu zabawią.

-2gp.

Żebracy istnieli od wieków i nic nie wskazywało na to, że ta sytuacja miałaby się kiedykolwiek zmienić. Jasar nie uważał, że ci, co zajmowali się żebractwem byli przeklęci przez bogów, ale też nie sądził, by rozrzucanie złota na prawo i lewo cokolwiek zmieniło w ich sytuacji. Owszem, czasami kogoś wspomógł, ale w tym przypadku uznał, że Dae wykazała się wystarczającą szczodrobliwością.
Której nie skrytykował, chociaż kapłanka wywołała niemałe zamieszanie. W sumie było to bardziej zabawne, niż groźne, ale trzeba było pamiętać o tym, że wizja złota niektórych czyniła nieodpowiedzialnymi, a bogacze często nie cieszyli się sympatią biedaków.

Chwilę później oczom wędrowców ukazało się zbiorowisko namiotów, wśród których przechadzały się szakale. Zwierzęta zachowywały się tak, jakby to one były prawowitymi mieszkańcami tego miejsca. Było to niezbyt typowe, ale zgodne z plotkami zachowanie.

A chwilę później potwierdziła się kolejna plotka - o działaniu Klątwy Piasku, tudzież o szybkości, z jaką ta klątwa działała na osoby nią zakażone.
Nie było innego wyjścia, jak podjąć walkę, więc Jasar sięgnął po magię.

Magia i stal przeciwko stali wspartej siłą Klątwy...

Jasar ze stali zwykle nie korzystał, chyba że trzeba było ukroić kawałek chleba czy mięsa i teraz, w obliczu ataku wroga, również odwołał się do magii. Sięgnął po różdżkę, a w stronę człeka, nazwanego przez kompanów kapitanem, pomknęły trzy pełne ognia promienie. A potem Jasar zaklął pod nosem, bowiem zaklęcie zdecydowanie nie spełniło swej roli, jedynie lekko przypalając cel.
Na szczęście przeciwnicy działali bez ładu i składu, więc Jasarowi udało się rzucić inne zaklęcie - kula ognia eksplodowała i efektywnie, i efektownie, zadając obrażenia od ognia czwórce przeciwników.
To jednak nie wystarczyło, by kogokolwiek wyeliminować. Na szczęście kompani spisali się wspaniale, bo magia zaklinacza nie zawsze okazywała się skuteczna.

- Przerażająca siła i szybkość działania tej klatwy. - Jasar odetchnął głęboko. - Już wiemy, że przenosi się przez krew, więc trzeba bardzo uważać. Nikogo z was nie ugryźli?

Zeskoczył z grzbietu wierzchowca i, w ślad za Fadilem, zabrał się za przeszukiwanie namiotów.

alka z przemienionymi w krwiożercze bestie najemnikami była nieunikniona. Zadawaliście im swoje razy, jednak i oni nie pozostawali wam dłużni. Najbardziej ranny został Fadil, ale Dae trzymało rękę na pulsie i uzdrawiało mnicha oraz Nurę, gdy zaszła taka potrzeba. W całym tym chaosie, jaki powstał przy obozie nieznajomych, nie minęła nawet minuta, gdy wszyscy byli martwi. Mimo wyraźnego hałasu, jakiego narobiliście podczas potyczki, nikt z lokalnych nawet nie wychylił się z okolicznych namiotów, by sprawdzić, co się działo. Kilka szakali nieruchomo przyglądało wam się z daleka z pochylonymi łbami, jakby były przygnębione faktem, że udało wam się zapobiec rozprzestrzenieniu zarazy.

Jasar, Ahman, Nura i Fadil zajęli się przeszukaniem namiotów martwych wojowników. W każdym z nich znaleźli typowe dla podróżnych rzeczy, broń, łuki i kołczany strzał. W namiocie kapitana natrafili na szkatułkę pełną złota oraz kilka mikstur leczniczych i to było wszystko, na co mogliście liczyć. Z ust Ahmana padł też pomysł spalenia ciał, co poparła Nura, więc zabraliście się i za to. Przeciągnęliście martwych najemników w jedno miejsce, po czym podpaliliście ich zwłoki. Gęsty, czarny dym szybko wzbił się w powietrze, gdy zbieraliście się do dalszej drogi. W międzyczasie Dae uleczyło kolejne rany Fadila i Nury.

Drugi Krąg miasteczka różnił się znacznie od tego, który zostawiliście za plecami. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, dominowały wapienne i drewniane domostwa, choć brak żywej duszy na ulicach mógł sugerować, że miejsce jest opuszczone. W oknach mijanych budynków widywaliście jednak co jakiś czas podejrzliwie patrzących na was mieszkańców a bliżej murów Dimayen grzebiące w śmieciach szakale.

W końcu dotarliście do łukowatej, żelaznej bramy osadzonej w wysokim murze i dwóch mniejszych, drewnianych wejść po obu stronach. Fadil zadudnił pięścią w główne wrota i dopiero po kilku sekundach te uchyliły się na szerokość dłoni, a podejrzliwe spojrzenie jakiegoś mężczyzny zlustrowały was od stóp do głów.

Na pytanie o powód wjazdu wyjaśniliście, w jakim celu się tutaj znaleźliście, więc strażnik pociągnął za wrota i otworzył je na oścież, pozwalając wam wjechać.
- Może w końcu ktoś się zajmie tymi przeklętymi bestiami - rzucił tylko na odchodne, gdy kierowaliście się w stronę centrum miasteczka.

Różnicę między Pierwszym Kręgiem a pozostałymi widać było gołym okiem. Ładne, zadbane piętrowe domy z kamienia kontrastowały wyraźnie z tym, co widzieliście za murami Dimayen. W tej części żyło się zdecydowanie lepiej i ktokolwiek mógł sobie pozwolić na zamieszkanie tutaj, musiał być dobrze sytuowany. Ludzie spacerowali spokojnie po czystych, zadbanych ulicach, jakby to, co działo się w okolicy zupełnie ich nie dotyczyło. Pozdrawiali was, czy uśmiechali się, gdy ich mijaliście, a ich kunsztowne odzienia zdradzały przynajmniej średnią klasę wyższą. Nigdzie nie widzieliście też żadnych szakali a zwierzęta w mijanych zagrodach wyglądały na zadbane i najedzone.

Dotarłszy do centrum, pierwsze, co rzuciło wam się w oczy, to wydzielona od reszty rynku, znajdująca się pośrodku i otoczona wysoką palisadą posiadłość. Zza wysokiego płotu widać było górne kondygnacje domostwa i można było się domyślić, że miejsce musi należeć do spadkobierców klanu Al Wutir, odkrywców Dimayen. Dotarcie do jedynej w miasteczku karczmy nie było trudne, bo wystarczyło zapytać o to pierwszą lepszą osobę na ulicy.

"Oaza Wspaniałości" była piętrowym, murowanym budynkiem, do którego dostawiono sporą stajnię i wodopój dla zwierząt. Stojąca tam młoda, na oko trzynastoletnia qadirańska dziewczynka zaprosiła was do skorzystania z miejsca odpoczynku dla zwierząt, z którego skorzystaliście, zostawiając czworonogich przyjaciół pod jej opieką. Skierowaliście się do środka gospody, która w środku wyglądała podobnie jak inne tego typu przybytki w całym kraju. Niskie stoły, wygodne sofy, poduchy na których można było usiąść i przyjemny, owocowy zapach kadzideł unoszący się w powietrzu. Miejsce pełne było głównie lokalnych mężczyzn, choć w tłumie ludzi mignął wam elf, krasnolud czy niziołek.

Podchodząc do kontuaru, z otwartymi rękoma i uśmiechem na twarzy witał was dobrze ubrany qadirańczyk, który najwyraźniej lubował się w złocie, gdyż miał kilka pierścieni na palcach obu dłoni jak również złoty łańcuch na szyi.
- Witam! Witam serdecznie nowych gości w progach mojej wspaniałej gospody - rzucił delikatnym, nieco zniewieściałym głosem. - Nazywam się Yami al Abdi i jestem właścicielem tego miejsca. Wspaniały to widok dla moich oczu, że pojawili się tutaj podróżnicy skłonni zatrzymać się w mojej gospodzie. Bo oczywiście się zatrzymacie, prawda, drodzy państwo? Widziałem, że Tamira zajęła się już państwa zwierzętami, mogą być państwo pewni, że otrzymają najlepszą paszę i wodę z tutejszych źródeł rodu Al Wutir. Nigdzie nie będą czuć się lepiej. Tak jak i państwo u mnie. Pojedynczy pokój to tylko dwie sztuki złota ze śniadaniem i oporządzeniem zwierzaka. Podwójne mamy za trzy złocisze, śniadanie i karmienie wielbłąda czy innego wierzchowca wliczone w koszta. Macie państwo szczęście, że akurat mamy na stanie dwa pokoje pojedyncze i trzy podwójne. Czy życzycie sobie jakiś obiad? Coś do picia? Mamy herbatę, kawę i mocniejsze trunki. Jest się czym raczyć. - Rozłożył ręce, uśmiechając się szeroko. - Dajcie tylko znać, a będzie załatwione, jeśli będę w stanie to zapewnić. Czy mogę zapytać jednocześnie, skąd państwo przybywają i co sprowadza państwa do Dimayen?

Dłuższe spojrzenie utkwił w Dae i ciężko było sprecyzować, czy po prostu po raz pierwszy widzi na oczy kogoś z rasy kapłanko w swojej gospodzie, czy dziwna fascynacja w spojrzeniu spowodowana była czymś innym...

Nie wyszli z tej walki bez szwanku, ale przynajmniej żaden z najemników nikogo nie ugryzł i nie trzeba było walczyć z towarzyszami broni. No i mieli Dae, które zadbało o to, żeby zająć się ich ranami. Tamci co prawda walczyli orężem i tak też ich ranili, ale nie można było być pewnym, czy ta zaraza nie przenosi się w powietrzu, atakując otwarte rany. Na szczęście ani ona ani Fadil nie zamienili się w bezmózgie bestie rzucające się do szyi towarzyszy.

Przeszukanie namiotów nie przyniosło jakichś wielce ciekawych odkryć, a Nura zainteresowana była głównie złotem ze szkatułki i jedną z mikstur leczniczych oraz strzałami. Schowała pociski do kołczanu, flakon do plecaka ale kompani mogli być pewni, że w razie potrzeby bez wahania by im go oddała. Pomogła Ahmanowi z ułożeniem ciał na stosie i ich podpaleniem a potem dosiadła swego wielbłąda i ruszyła w stronę miasteczka. Żałowała tych ludzi i tego, jak ich los się potoczył, ale niczego więcej nie mogli teraz dla nich zrobić oprócz zadbania, by szakale nie rozniosły zarazy dobierając się do ich ciał. A to z pewnością by uczyniły.

Dalsza podróż do centrum miasta upłynęła bez niespodzianek, jedynie ze zmieniającym się krajobrazem tego, jak ludzie żyli na obrzeżach a jak za murami Dimayen. Nura przyjmowała to bez żadnych emocji, bo takie po prostu było życie. Albo o siebie zawalczysz i coś z tego życia wyrwiesz, albo nie. Prosta filozofia. Gdy dotarli do gospody zostawiła wielbłąda pod opieką dziewczynki, wręczając jej drobny pieniądz, by nieco lepiej doglądała jej zwierzę. W karczmie od razu podeszła do szynku i tylko westchnęła bezgłośnie na słowotok właściciela. Takich krasomówców poznała w swoim życiu wielu i już jej nie denerwowali a raczej nużyli, bo każdy z nich starał się przypodobać gadulstwem. Ten w dodatku był jakiś taki dziwny.

- Wezmę jedynkę - powiedziała, rzucając złotą monetę na blat. - Na razie do picia i jedzenia nic nie potrzebuję, za to przydałoby się nam dowiedzieć, jak dotrzeć stąd do świątyni Sarenrae. Chcielibyśmy pomówić z arcykapłanem Shonarem. A może ty powiesz nam, co wiesz na temat tej całej Klątwy Piasku, o której się mówi tu i tam? - Przesunęła po blacie kolejne dwa srebrniki.