adira to kraina wirujących piasków, rozległych wybrzeży, wspaniałych gór i starożytnych ruin. Rządzona przez Satrapa Kserbystesa II w imieniu Padyszacha Imperatora Kelesh, jest spichlerzem, punktem handlowym i mieczem wielkiego imperium ulokowanego wokół Morza Wewnętrznego. Położona na najbardziej wysuniętym na południe krańcu Avistanu, zajmuje wszystkie ziemie między Morzem Wewnętrznym a Casmaronem. Dominuje w handlu z narodami wschodnimi, a jej stolica, Katheer bogactwem i przepychem może rywalizować z najwspanialszymi stolicami regionu Wewnętrznego Morza. Kraj nazywany jest Bramą na Wschód, Wrotami Imperatora lub nieco mniej przychylnie Żywą Ruiną, co ma odzwierciedlać rozrzucone na jego granicach opuszczone miasta, starożytne ruiny czy połacie piaskowych pustkowi. Qadira to kraina dumnych wojowników, potężnych dżinów, latających dywanów, jak również pozornie martwych pustkowi zamieszkanych przez beduinów, dzikie humanoidy czy bestie z najgorszych koszmarów wydające się żywić piaskiem i słońcem. To miejsce nie wybaczające błędów podróżnikom z innych krain oraz kolebka wiary Kwiatu Jutrzenki. Miejsce, w którym zaczyna się nasza przygoda...

Pogłoski o tym, że niejaki Arakor Shonar, arcykapłan świątyni Czystej Radości Sarenrae poszukuje śmiałków do zbadania pewnej sprawy docierały do was jeszcze zanim pojawiliście się w Al-Hiraf. Tam zatrzymaliście się w jednej z karczm, gdzie jeszcze tego samego wieczora pojawił się młody, solidnie zbudowany akolita Sarenrae i odczytał pismo powierzone mu przez jego zwierzchnika. Kapłan Shonar prosił w nim, by do miasteczka Dimayen położonego na pustyni Meraz zajechali odważni mężczyźni i kobiety, władający biegle tak magią, jak i mieczem. Miasto i okolicę trawiła bowiem dziwna zaraza zwana Klątwą Piasku, zamieniająca ludzi w wygłodniałe bestie rządne krwi i mięsa. Szukał doświadczonych poszukiwaczy przygód, którzy pomogą uwolnić pustynię Meraz i Dimayen od plagi, oferując pięć tysięcy sztuk złota do podziału. Pieniądz był godny, ale chętnych brakowało. Ludzie szeptali coś o jakimś Księciu Szakalu i że oferowane złoto nie jest warte tego, by stracić życie w tak paskudny sposób.

Od słowa do słowa zdecydowaliście się wziąć tę robotę. Nie znaliście się nie wiadomo jak długo, ale mieliście za sobą kilka wspólnie wykonanych zadań i wiedzieliście, że możecie na sobie polegać, gdy przyjdzie co do czego. Poza tym w okolicy wyrobiliście już sobie jako taką reputację i byle kto z wami nie zadzierał. A podtrzymanie tejże reputacji i przy okazji zarobienie trochę pieniędzy było niektórym z was bardzo na rękę. Następnego dnia z rana byliście już w drodze, przekraczając rzekę Maharav i ruszając przez pustynię Meraz wprost do Dimayen położonego w jej głębi. Podróżowaliście przez dwa dni w skwarze, jakiego przybysz z północy z pewnością by nie wytrzymał. W Qadirze jednego można było być pewnym: jeśli po drodze nie zabije cię jakiś drapieżnik albo inna bestia, zrobi to pogoda. Oczywiście jeśli ktoś nie jest przygotowany. Wy byliście. W ciągu dnia dzielnie znosiliście upał i palące słońce nosząc odpowiednie odzienie i nawadniając się co jakiś czas, za to w nocy, gdy temperatura mocno spadała, zadbaliście, by było wam ciepło. Wśród rdzennych mieszkańców, zwłaszcza męskiej części, pokutowało stwierdzenie, że Qadira za dnia jest jak najgorętsza kochanka, by w nocy zmienić się w oziębłą żonę. Było w tym sporo prawdy.

Niepokojące ślady tego, co mogło się dziać na pustyni widzieliście na własne oczy już jakieś pół dnia drogi od celu waszej podróży. Pozostałości po opuszczonych karawanach kupieckich, gdzie jedynymi widokami były ludzkie jak i zwierzęce, obgryzione kości. Wygłodniałe sępy walczące o ludzkie szczątki w połowie zakopane w piasku lub niezwykle agresywne pustynne szakale o czerwonych ślepiach, które musieliście dwa razy od siebie odganiać, gdyż zbliżyły się niebezpiecznie blisko, tocząc paskudną pianę z pysków. Rzeczywiście źle musiało się dziać na tych ziemiach, dlatego chcieliście jak najszybciej dotrzeć do miasteczka i rozmówić się z arcykapłanem Shonarem.

Dimayen pojawiło się na horyzoncie około czwartego dzwonu, gdy pokonaliście jedną z wyższych piaskowych wydm. Tu i ówdzie słyszeliście różne historie na temat miasteczka, które było jednym z najmłodszych w Qadirze i ostatnią próbą kolonizacji bezkresnej pustyni Meraz. Kiedy koczowniczy klan Al Wutir odkrył źródło wody wśród piaszczystych wydm, ówczesny wezyr przyznał rodzinie wyłączne panowanie nad tymi wodami, o ile jego zasoby zostaną wykorzystane do przekształcenia oazy w miasto. Przez dekady się to udawało, ostatnimi laty jednak pustynia zaczęła odzyskiwać to, co jej zagrabiono, połykając kolejne opuszczone budynki miejskie. Mówiło się, że społeczność Dimayen to zbiór klasy rolniczej, upadłej elity, której nie powiodło się gdzie indziej oraz tych, którzy traktowali miasteczko skupione wokół trzech okręgów jako miejsce, do którego nigdy po wyjeździe już nie wrócą. Te pogłoski w połączeniu z rzekomą Klątwą Piasku nie stawiały tego miejsca w zbyt dobrym świetle, jednak sami zamierzaliście przekonać się "co w trawie piszczy" ruszając jednym z wydeptanych szlaków w stronę widocznych na horyzoncie namiotów.