Gdy podeszliście bliżej, dziewczynka najpierw skuliła się w sobie jeszcze bardziej, obserwując was podejrzliwie. Dopiero gdy Savra zaczęła ją wypytywać, nieco się rozluźniła.

- Miałam sprzedawać zapałki na festynie - powiedziała. - Ale nie dość, że pudełka mi zamokły, to jeden z panów mnie wygonił. Powiedział, że nie ma miejsca dla mnie na ulicy pełnej straganów. Przyszłam tutaj z daleka, buty mi się do końca rozwaliły w czasie drogi i musiałam je wyrzucić. Nie wiem, jak wrócę do domu bez grosza. - Zasmuciła się. - Moi dwaj młodsi bracia nie jedli od rana, a ojciec mnie stłucze na kwaśne jabłko, jeśli nie dostanie dzisiaj pieniędzy na winiawkę. Matuli nie mam od trzech zim - umarła na jakąś chorobę… Może chociaż wy kupicie ode mnie te zapałki? Nie nadają się już chyba do niczego, zostało tylko parę niezamokniętych...

Zdziwiła się mocno, gdy Cassius podszedł do niej i opatulił świeżo zakupionym, ciepłym i grubym kocem.

- To naprawdę dla mnie? - Spojrzała na szlachcica, który dostrzegł w jej oczach prawdziwą radość oraz wdzięczność. - Dziękuję, proszę pana! Jest piękny. I taki miękki. Ale będę musiała schować go, zanim wrócę do domu, bo ojciec go zaraz sprzeda, żeby mieć na alkohol. - Zasmuciła się nagle i spojrzała na Savrę. - Nie znam rozmiaru buta, ale… może moglibyśmy jakieś przymierzyć, jeśli byście chcieli mi kupić? Widziałam, że na jednym ze straganów sprzedają ładne buty.

Spojrzała na was z nadzieją. Chociaż była strasznie blada i wyziębiona, widać było, że wasze pojawienie się tchnęło w nią nowe siły.