Nefarius

Słońce ospale wyłaniało się nad linię horyzontu, zmieniając barwy nieba z ciemnoszarego na złocistą żółć. Suzail - stolica Królestwa Cormyru budziła się do życia, lecz gdyby się nieco pochylić nad tym stwierdzeniem to okazałoby się nie do końca prawdziwe. Suzail - stolica Królestwa Cormyru nigdy nie zasypiało. Jak w każdym społeczeństwie i tutaj panowały różne podziały. Biedni i zamożni. Wpływowi i nic nie znaczący. Utalentowani oraz bezużyteczni. Byli też ci, którzy żyli, "pracowali" w mroku nocy oraz ci którzy funkcjonowali za dnia.
Suzail było wspaniałym miejscem, o którym można było pisać bajki dla dzieci. Miasto pięknej architektury, siedliszcze zakonu zacnych rycerzy w purpurze, których sława sięgała w najdalsze zakątki świata. Miasto, które zrodziło najznamienitszych wojów oraz niezłomnych magów bojowych. Prawda o Suzail była jednak zdecydowanie mroczniejsza mimo wyżej wspomnianych wspaniałości. Tak jak w każdym dużym mieście, również tutaj istniało zło o różnych twarzach: bezprawie, głód i choroby cywilizacyjne. Mimo iż straże miejskie (nierzadko wspierane przez Rycerzy Purpurowego Smoka) patrolowały bez wyjątku, każdą ulicę, w każdej dzielnicy to zbrodni i ubóstwa nie dało się stłamsić czy wyplewić. Na tym polegała równowaga. Smutne ale prawdziwe. Mimo zasilanego z królewskiego skarbca wpływu świątyni Cierpiącego Boga, ludzie głodowali. Mimo nacisku królowej regentki na bezpieczeństwo ulic, ludzie ginęli od trucizny, bełtów czy ostrza sztyletu między żebrami. Mimo praworządności obywateli, którzy za zgłaszanie niepokojących procederów byli nagradzani srebrem, zło w postaci różnych aspektów rodziło się nawet tu, w bajecznym Suzail. Urzędy pozbawione łapówkarzy, straże pozbawione kretów i informatorów, czy w końcu ulice pozbawione zbrodni to tylko utopia, w którą mógł wierzyć głupiec. Starania regentki w postaci kolejnych dekretów, surowe kary na przestępcach czy łatwy i ogólny dostęp do uczciwej pracy nie mógł powstrzymać przestępczego półświatka. Wszak ten nie powstał w próżni, a zrodził się z cierpienia i niedostatku. Łatwy zarobek kusił tych, którzy byli pionkami w grze sprytniejszych, pozostających w cieniu. Ci zaś mieli nad sobą ludzi jeszcze mądrzejszych, którzy na codzień zakładali szaty miejskich urzędników, kapłanów przeróżnych religii, czy nawet decydentów w strukturach miejskiej straży.

Bezdomne dzieciaki chciały być kimś. Pragnęły akceptacji, pragnęły uznania, pragnęły niezależności ale również złudnego poczucia oderwania od brukowanej ulicy i ciemnych zaułków. Zawsze był jakiś wybór. Wysilić się, spróbować jakiejś pracy, zarobić na chleb i miejsce do spania w stajni, w którejś z karczem. Można też było zostać na ulicy, żebrać i liczyć na cud. Ale nie ma co się okłamywać. Łatwy zarobek kusił największą grupę przyszłych przestępców. I tak oto istniał potencjał. Rzesza pogubionych i stłamszonych przez życie osób, które pragnęły dla siebje tylko innego życia. Równolegle istniał też popyt na takowych ludzi. Ci silni mogli pilnować tych mądrych ale cherlawych. Ci zwinni okradali bogatszych. Ci mali mogli się włamywać. Ci bystrzy mogli piąć się w górę, po drabinie przestępczego rynku pracy. Wykidajło w burdelu, paser, producent zakazanych substancji, informator, skrytobójca i sami diabli wiedzą, kto jeszcze…
Dziewczęta z ładnymi buziami miały łatwiej. Mogły kupczyć swoim ciałem. Te sprytniejsze mogły wykorzystywać swe walory by omotać sobie wokół palca ważniejsze figury w mieście. Chłopcy musieli walczyć. Walczyć o suchy kawałek ulicy, o jabłko, czy o względy zleceniodawców różnych, niebezpiecznych zadań. Młodzikami nikt się nie przejmował. Było ich na pęczki. Może kilku kleryków Ilmatera, którzy próbowali wskazać inną drogę. Próbowali pomóc, nakarmić, czy znaleźć legalną pracę. Niestety bezczelność i żądza krwi pozbawiła życia części z tych bezinteresownych kapłanów, którzy coraz mniej ochoczo działali poza bezpiecznymi murami niewielkiego klasztoru w dzielnicy handlowej.

No tak, przecież trzeba również wspomnieć o podziale na dzielnice. Handlowa, portowa, dzielnica rzemieślników i ostatnia, otoczona murem dzielnica arystokratów. W każdej z tych dzielnic panowała jakaś grupa, dostosowana do warunków, wykorzystującą dany im potencjał. W portowej dzielnicy rządy sprawowały ukryte kasyna, kurwy, nielegalne areny do bijatyk, czy szmuglowanie zakazanych towarów. W dzielnicy kupieckiej prym wiedli złodzieje, kieszonkowcy i paserzy. Dzielnica rzemieślników była opanowana przez dryblasów wymuszających haracze. Pośród arystokracji było najzabawniej. Tutaj docierali tylko najbardziej zdeterminowani z przestępców, ludzie którzy po przejściu straszliwej drogi nauczyli się że litość i empatia tylko przeszkadzają w osiąganiu celu. Ekskluzywne dziwki, drogocenne dzieła sztuki, skrytobójstwa konkurentów, narkotyki niedostępne dla ludzi bez zasobnej sakwy.
Wszędzie panoszyły się jakieś menty, tyle tylko, że Ci sprytniejsi przybierali wizerunek, który nie wyróżniał ich spośród otoczenia. Suzail dawało ogromne spektrum możliwości, ale droga na szczyt pełna była niebezpieczeństw, wybojów i czynów odbierających człowieczeństwo dając w zamian koszmary, nieustanne poczucie zagrożenia i… i tak bardzo pożądane złoto…

Kilka miesięcy temu

-Dawaj tu tego gnoja!- krzyczał jeden ze zbirów.
-Ma ładne zęby... Przygarnę je, kiedy już skona... A może przygarnę je, jak jeszcze będzie dychać?...- syknął drugi. Była ich trójka. Żaden z nich nie miał pogodnego usposobienia ani przyjaznej aparycji. Każdy z nich natomiast odgrywał rolę kata i wszyscy czuli się w tej roli świetnie. Zupełnie jakby ją odgrywali całe życie. Ich ofiara miała spętane za plecami ręce w nadgarstkach, tak ciasno, że spod sznura sączyła się krew. Siniaki na twarzy pulsowały tępym bólem, a opuchlizna rosła z chwili na chwilę.
-Dupcie też ma zgrabną. Może go wyruchamy? Co wy na to?- zaproponował ten o twarzy gryzonia, zgarbiony i szczupły jakby od wielu dni nie miał nic w ustach. Tymora nie sprzyjała Archerowi tego dnia. Młodzieniec wpadł w trakcie kradzieży na bazarze w dzielnicy handlowej. Kradł od zawsze i od zawsze wykonywał te same kroki. Obserwacja celu, wypatrywanie straży, wyczekanie aż cel znajdzie się w zatłoczonym miejscu, ruch zwinnych dłoni, ucieczka, ukrycie. Wszystko poszło zgodnie z planem, lecz rutyna go zawiodła.
-Można go wydupczyć, ale nim skona rzucimy go ogarom Bishopa!- rechotał, ten który sprzedał mu pierwszy, ogłuszający cios. Archer wypatrywał straży, wypatrywał tak zwanej milicji obywatelskiej, oraz rycerzy w purpurowych płaszczach. Kto by pomyślał, że zostanie schwytany przez podobnych sobie, przez zwykłych rzezimieszków. Najwyraźniej wypatrzyli go i wyczytali jego zamiary jeszcze zanim sam ruszył do akcji. Cios pałki przyszedł nagle, uderzył w potylicę i pozbawił go przytomności. Kiedy się ocknął był już wieczór, jego ręce były związane a usta zakneblowane.
-Słyszysz skurwielu?- poczuł srogi oddech cuchnący cebulą -Węszyłeś na naszym terenie. Już jesteś trupem, ale zanim twoje ścierwo wyląduje na dnie zatoki, sprawimy byś błagał o litość! Ha ha ha ha!- zagrzmiał tęgi chłopak, niewiele starszy od niego. Gdy dotarli na miejsce Archer poczuł jak skromna zawartość żołądka podjeżdża mu do gardła. Wiedział, że nie ma dla niego ratunku. Czuł również w kościach, że przechwałki jego oprawców to nie czcze gadanie a istna żądza czynienia krzywdy. Potężny hak w brzuch odebrał mu dech w piersi i zwalił na kolana. Oczy zaszły łzami i przez chwilę walczył z własnym ciałem by nie stracić ponownie przytomności.

-No i na chuj liczysz? Otwieraj drzwi...- warknął najstarszy z grupy. Miał głos jakby ktoś tarł metalowym prętem po cegle. On nie obijał spętanego chłopaka ani trochę, ale to jego Archer chyba bał się najbardziej. Ten, którego kompani nazywali Wężem, miał w oczach coś co wprawiało drugiego człowieka w wrażenie, jakby sam diabeł na niego zerkał.
Śmierdzący cebulą chudzielec kopnął kilka razy w drzwi. Echo poniosło się po wnętrzu niewielkiego magazynu, jakich w pobliżu było wiele. Po chwili dotarły do nich dźwięki kroków ciężkich buciorów. Drzwi zadrżały i stanęły otworem, ukazując wnętrze pełne worków z siemieniem lnianym. Oprawcy podnieśli Archera na nogi i solidnym kopniakiem w plecy wepchnęli go do środka. Chłopak upadł bezwładnie na twarz, dusząc się krwią zmieszaną z pyłem z podłogi. Cholerna, nieszczęsna sierota, która jak wielu przed nim i wielu później zniknie z ulicy nie zostawiając po sobie nawet śladu.
-Kto to?...- zabrzmiał chłodny, melodyjny głos faceta, który wpuścił ich do środka.
-Nie wiem szefie...- odparł chudzielec śmierdzący cebulą -Kradł na naszym terenie. Kolejny. Postanowiliśmy że damy mu nauczkę. A kiedy już zarobił po mordzie uznaliśmy, że nakarmimy twoje pieski!- mówił z entuzjazmem. Archer podniósł wzrok, jednocześnie próbując zapanować nad bólem. Chłopak dostrzegł starszego jegomościa szerokiego w barach. Bishop miał łysą głowę, twarz naznaczoną szpetnymi bliznami od oparzeń i siwą brodę spiętą w niewielką kitkę. Stał twardo na nogach, a za pasem miał wetknięty długi sztylet o prostym, nagim ostrzu bez pochwy.
-Czy nie powiedziałem ostatnim razem, byście nie sprowadzali tutaj żadnych obszczymurów?- spytał i nagle zapadła cisza ciężka jak wóz pełen kamieni.
-Ale... ale szefie. Chcieliśmy nakarmić ogary...-
-Hm...- zadumał się Bischoop -Nakarmimy ogary... A ty...- zwrócił się do tego z diabelskim spojrzeniem –Miałem cię za najbystrzejszego z tej grupy. Dlaczego nie wybiłeś im z pustych łbów tego durnego pomysłu?...- zapytał, po czym znów nastała cisza.


Bischoop przyklęknął na jedno kolano nad Archerem łapiąc go niezbyt delikatnie za twarz. Mężczyzna spojrzał skatowanemu młodzieńcowi głęboko w oczy -Co?... zły dzień chłopcze?- spytał, nie zmieniając wyrazu twarzy nawet na sekundę -nie martw się... niebawem się to skończy...- dodał i jego sztylet nagle przeciął powietrze wydając przy tym charakterystyczny świst. Archer otworzył oczy i dostrzegł krople krwi na twarzy Bishopa, lecz po chwili dotarło do niego iż krew nie należy do niego a kogoś innego.
-Khe... kheee... khhh...- wykrztusił ten od cebulowego oddechu, by po krótkiej chwili paść na pysk w drgawkach. Jego twarz niemal utonęła w kałuży własnej krwi. Drugi z chłopaków najwyraźniej nie chciał się pogodzić z losem jaki miał go spotkać i postanowił spróbować sprzeciwu. Młodzieniec sięgnął po krótki miecz i skoczył, lecz jego pracodawca zwinnie uniknął ciosu i kopniakiem w kolano ściął go z nóg. Wylądował twardo i boleśnie między Archerem a dogorywającym kumplem.
-Szefie nie! Ja nie! To nie miało tak być! Szefie pro…- błagał, lecz niewzruszony Bishop uklęknął mu na klatce piersiowej i powoli, patrząc mu głęboko w oczy wsuwał ostrze swego sztyletu w jego pierś. Chłopak próbował stawiać opór, ale na nic to było. Był zbyt słaby, do tego ostrze weszło za głęboko. Nagle zakrztusił się krwią co pozbawiło go resztek sił. Nóż zagłębił się po samą rękojeść.

-Uwolnij go Kurt…- nakazał.
-Szefie?- ostatni z grupy był wyraźnie pogubiony w całej sytuacji.
-To sprzedawczyki. Donosili Marduckowi. Skurwiel kazał im robić mi koło dupy tak, by strażnicy zwrócili na nas uwagę…- dodał powoli Bischop.
Kurt zwany przez byłych kumpli Wężem odciął liny pętające Archera, nieufnie zerkając na mężczyznę z blizną na twarzy.
-Szef wiedział…- syknął pod nosem Kurt.
-Wiedziałem. Domyślałem się zanim doszły do mnie informacje kreta- odparł, po czym wycelował ostrzem sztyletu w rozmówcę -Ty też powinieneś się domyślić. Jeśli znów mnie zawiedziesz, skończysz jak oni…- skomentował, po czym złapał niespodziewanie Archera za ramiona i energicznym ruchem postawił do pionu nie zważając na doskwierający my ból -Dziś dam ci wybór, jakiego mnie nikt nie dał. Wyjdziesz tymi samymi drzwiami, którymi zostałeś przewleczony i zrobisz wszystko bym nigdy więcej nie musiał tracić na ciebie czasu… Albo przysięgniesz lojalność i zostaniesz bym mógł cię wyszkolić i wykorzystać do brudnej roboty…- zaproponował patrząc mu głęboko w oczy. Archer przełknął ślinę zmieszaną z krwią.

Obecnie

Ich drobna organizacja nosiła wdzięczną i niepozorną nazwę "BB". Banda Bischopa. Nie była to gildia w dosłownym tego słowa znaczeniu. Tutaj nie funkcjonował system hierarchii jak w innych organizacjach. Dowodził Bischop, szkolił Bischop i o wszystkim decydował Bischop. Bischop był niezwykle barwną postacią trzymającą się swych zasad, co w podziemnym świecie przestępczości nie było wcale takie oczywiste i normalne. Dbał o interes, oraz o swoich podwładnych. Jego reguły były proste. Śmierć kapusiom, lojalność przede wszystkim, oraz nie zostawiamy się w potrzebie. Każdy z członków BB mógł działać swobodnie na ich terenie, pod warunkiem, że Bischop dał na to pozwolenie.
Było ich kilkoro. Każdy nosił jakiś przydomek i tak też do siebie się zwracali, a wyjątek stanowili tylko sam Bischop I jego prawa ręka Kurt zwany Wężem. Facet, który miał diabelski wzrok uczył trenował z resztą walkę wręcz. Żadna tam finezja, czy Sembijski taniec mieczy. Wąż pokazywał jak przetrwać. Kiedy sypać piach w oczy, kiedy uderzyć pod żebra by odebrać przeciwnikowi dech, kiedy kopać w krocze.
-"Jeśli nie wymyślisz sobie przydomka, sami ci je nadamy"- usłyszał Archer pierwszego dnia pod dachem Bischopa. Często nazywany Szefem, Bischop zachęcał podwładnych do poszerzania horyzontów. Do uczestnictwa w przedstawieniach podróżnych trup, by uczyć się gry aktorskiej. Zachęcał do czytania, by mieć wiedzę. Pokazywał jak otwierać zamki, czy jak wiązać węzły tak by po pociągnięciu za kraniec sznura ten sam się rozwiązał. Bischop dawał im to czego szukali. Poczucie bezpieczeństwa, oraz przynależności.

-Magazyn jest naszym domem. Tu śpimy, planujemy i dzielimy łupy- wyjaśnił Kurt, kiedy Archer dołączył do BB. Od tamtej pory minęło kilka miesięcy. Czas, który zmienił młodzieńca w bardziej rozważnego, czujniejszego i zwinniejszego mężczyznę. To był okres wzmożonych treningów na wielu płaszczyznach. Młodociani nie uczestniczyli w tak zwanych akcjach na mieście do czasu aż Wąż i Bischop m zdecydowali o pełnej gotowości swych uczniów. Bywały dni, że do dziupli w magazynie trafiały sowite nagrody za wysiłek i ryzyko w postaci brzęczących monet, ale bywały też dni kiedy wracali ranni a czasami nawet martwi.
-Pamiętasz dzień, kiedy cię dorwaliśmy i przyprowadziliśmy do Bischopa?- zapytał Kurt świdrując Archera tym swoim piekielnym spojrzeniem -Wiedziałem. Już wtedy wiedziałem że masz niezłomnego ducha. Widziałem, że masz w sobie tyle waleczności i determinacji, że gdybyś dostał szansę… gdyby ktoś ci pokazał drogę…- uśmiechnął się blado, co rzadko się zdarzało w jego przypadku. Kurt był mężczyzną po trzydziestce. Był typem człowieka, który uwielbiał uczestniczyć w ulicznych bójkach a jego masywne ciało dawało mu ku temu predyspozycje. Takiego człowieka jak on lepiej było mieć za przyjaciela niż wroga.
-Przed tobą jeszcze wiele do nauczenia, ale jeśli będziesz robił co do ciebie należy… jeśli będziesz lojalny…- chciał chyba coś jeszcze powiedzieć ale wziął głęboki wdech -Szef chce cię widzieć- powiedział, a na jego twarzy powróciła ta przerażająca powaga. Wąż zaprowadził Archera do niewielkiego pomieszczenia, które było prywatną komnatą Szefa. Bischop siedział za topornym stołem jakby był jakimś urzędnikiem a nie liderem bandy oprychów.
-Jesteście…- rzekł w eter, sprzątnął wszystkie papiery z blatu i postawił tam flaszkę z samogonką oraz trzy szklanki -Zdecydowaliśmy z Wężem, że czas przydzielić ci jakieś odpowiedzialne zadanie. Czas byś się wykazał- oznajmił.

 

__________________
A na sektorach, śląski koran, spora sfora fanów śląskiej dumy, znów wszyscy na Ruch katować głosowe struny!