Elf podniósł głowę i wyglądał przez chwile,jaby się nad czymś zastanawiał... Zerknął w stronę rzeki.
Nie powinno być to trudne. Tym bardziej, że wiemy gdzie popłynęli. Popłyniemy ich poszukać , jeśli tak możemy się odwdzięczyć za gościne - uśmiechnął się do starca - choć żaden z nas nie próżnował tu, w mieście. Rozejrzymy się o świcie.
Spojrzał po twarzach towarzyszy szukając sprzeciwu...

Felroth
Nie ma sprawy. Jutro o świcie bierzemy łódkę (oczywiście, jeśli zechcesz jej nam łaskawie użyczyć, czcigodny wójcie) i płyniemy

Felroth
Wyciągam lutnię i zaczynam układać balladę:
Łódką płyneli po jeziorze,
Na ratunek niewinnym duszyczkom,
Bo jak to inaczej być może,
Z przygodą heroiczną.

Byli tam bohaterowie,
Tak potężni, że aż strach,
Wójt ich wysłał w wodę
Na łódeczce, tak.

Pierwszy z nich był piękny Felroth,
Który piosnkę śpiewa tą.
I wesoły imć Paul Kynes
Co świat zwiedził idąc drogą swą.

Oraz ten ponury Morqe,
Jednak zręczny, jak m'ło kto.
Lub szlachetny pan Nijel,
Bardzo, bardzo mężny, tak, że ohoho.

No i Ragnor, jasna sprawa.
O brodzie wielkiej, jak sen.
Zazdrość pewnego drowa,
Wzbudzi zespół ten.


Nie marwcie się, przyjaciele! Dopisywać kolejne zwrotki będę na bierząco!

Morque przewrócił oczyma po czym mruknął:
- Chyba się porzygam - i hepnął głośno. Wreszcie odwrócił się do Bata i stwierdził ze złośliwym uśmiechem na twarzy:
- Słuchaj dziadku. Gówno mnie wasze szczeniaki obchodzą. Karmiliście mnie a ja harowałem przy waszym płotku więc nic wam nie jestem winien. Mam w dupie wasze sprawy i najdalej jutro wyruszam stąd. Odpocząłem i zapomniałem o świecie. Muszę więc sprawdzić, czy on mnie jeszcze pamięta, chyba że... - tu zawiesił głos i spojrzał szeroko po twarzach wszystkich zgromadzonych przy ognisku - że się to mi opłaci.

Skończył. Oczy Bata przesunęły się z jego oblicza na wasze

- Czy wy również tak to widzicie? - zapytał a w jego głosie słychać było coś na kształt burzowych pomruków.

Felroth
A mi wystarczą rozliczne zyski z ballady o tej przygodzie...

Morque ma po części rację - odstawił na bok skończoną już chyba figurkę i znów uśmiechnął się do starca - Nie byliśmy tu darmozjadami i każdy pracą rąk odpracował swój dług wobec mieszkańców. Nawet Felroth swą grą i śpiewem. - podnósł się i podszedł do małej kupy drwa przygotowanego na ognisko. - Mógłbyś, drogi wójcie i tą pracę jakoś opłacić - ostatnie zdanie wychrypiał już i zaniósł się kaszlem. Wybrał kolejny krótki klocek i powrócił na swoje wcześniejsze miejsce.