Dzikus czmychnął. Ignorując ból po prostu dał drapaka przez burtę na drugie drewnianego ptaka. Tam w końcu była laska z cyckami, ona pomogła mu już raz. Gonienie za człowiekiem z lasu nie miało sensu, tym bardziej, że Kaiser zahipnotyzowany pytaniem Silene nie wydawał się zauważać niczego dookoła siebie.

- Ośmioro i jednego pasażera na gapę - odpowiedział w końcu kapitan, po czym szybko się poprawił - Nie. Siedmioro. Harkonnen już nie należy do naszej załogi. Widzisz jaki tu kociokwik. Nawet pani Bosman się udzielił i nie daje sobie wytłumaczyć tego nieporozu...

Harkonnen, aż drgnęła. Nieporozumienie. W sumie... była w stanie zauważyć różnicę między Kaiserem stojącym aktualnie przy trapie, a tym, którego zachowanie zmusiło ją do zmiany okrętu.

- Twoja załoga, twoja odpowiedzialność - urwała ostro i oczyszczając gardło chrząknięciem przedstawiła swoją ofertę - Umowa jest taka, wasze pioruny za truchło i brodatego osiłka.

Harkonnen zmarszczyła czoło, schowała broń, podeszła na skraj Cienia Burzy i przyjrzała się swojemu byłemu kapitanowi.
- Coś jest w nim innego - mruknęła pod nosem do Ansiel, a następnie zwróciła się do Kaisera, który wyglądał na zahipnotyzowanego - Coś ci jest. Co ci jest? Jakie nieporozumienie?

Dzikus przebiegł na drugą stronę, po czym zmęczony z bolącą nogą glebnął się na dechy. Cóż nawet jeśli to zyskał Bolas, więc był z siebie dumny. Problem w tym jak z tego dziadostwa się wyplątać? Siedząc tak wyciągnął zdrową nogę i w połączeniu z genialną synchronizacją ruchów rąk starał się odplątać kuleczki. Jeśli już w końcu mu się uda to wstaje na trójnóg i przygląda się całej sytuacji i temu co się tu dzieje licząc, że kocur coś mu wyjaśni. Tak czy inaczej to całe rąbanie drewna to porąbana sprawa jest - męcząca, niebezpieczna. Dopiero wtedy dostrzegł wygiętą głowę, i przyglądał się jej z zaciekawieniem. Po czym sam próbował tak swoją wygiąć ale mu nie wychodziło. W końcu fochnął coś pod nosem i wystawił jęzor do skręto-głowej. Ni diabła jej nie rozumiał ale co tam.

- Cały ładunek piorunów za jednego trupa na przerobienie na zombie i Maćka z żądzą krwi, który potrafi się rzucić na spokojnych przyjaźnie nastawionych ludzi, w tym może i nas? Umie się targować kobieta. - mruknął do Kossoriego. Przynajmniej widać było że obejdzie się raczej bez dalszej przemocy, ale coś tu śmierdziało i nie był to tylko dzikus czy świeży trup. Jego magiczne zmysły, gdyby miały taką opcję, spakowałyby walizki i pojechały na wakacje.

Ale po mojej śmierci ma się rozumieć i co dokładnie chcesz mi dać w zamian?I czy tu nie dochodzi czasem do handlu mną jako kartą przetargową?

-Tja, oferta roku - odmruknął Kossori - Wiesz, Siódmy, nie chciałbym być niekoleżeński, ale gdybym był kapitanem to wiedzialbym co robić. A raczej czego nie robić.

Kaiser przeniósł spojrzenie na Harkonnen. Przez zmęczenie i dezorientację przebiła się iskierka nadziei. Pytania jego niegdysiejszej pani bosman dodały mu otuchy, toteż rozpoczął wyjaśniać.
- Manfree - wypowiedział nazwisko piorunowego pośrednika - On poznał mnie z tym alchemikiem, mieliśmy dostać tańszy gaz do balona... Nie mogę sobie przypomnieć jego imienia. Me... a może Ma... - głos kapitana zaczunał się podnosić, słowa wypływały coraz szybciej z jego ust. Wyglądało to niepokojąco. Jak atak paniki.

- Kaiser... - Anne spróbowała przywołać do porządku ogromnego faceta. Zarówno ona jak i magowie Winowajcy musieli sobie zadawać sprawę czy selektywna amnezja jest wynikiem początkowej hiperwentylacji czy może to jakaś klątwa zaskutkowała teraz paranoią.

- Na pewno dodał mi coś do wina kiedy uzgadnialiśmy cenę... - Kapitan mówił coraz szybciej - Wiedziałem, że ten alkohol jest podejrzany. Trzeba go złapać! Trzeba przepy...

Valentine nabrał raptownie tchu. Gdy nagle na jego ciele pojawiła się czerwona pręga ciągnąca się od żeber po lewej stronie, przez klatkę piersiową aż do prawego obojczyka. Silene opuściła dłoń, którą najwidoczniej wykonała telekinetyczne cięcie. Zaskoczony Kaiser chyba jeszcze czuł, jak górna część ciała zsuwa się po tułowiu i spada na deski statku.

Kapitan nie żył. Obie załogi zamarły w obliczu tak niespodziewanego okrucieństwa. I to od tej kobiety, o nienagannej opinii. Po chwili jednak z wnętrza zaczęło coś wypełzać. Granatowa maź, gęsta jak smoła. Postać, masa czy jakkolwiek by tego nie nazwać, wytworzyło trupio chude dłonie pomagając sobie w wydostaniu się na świat. Wraz z opuszczaniem ciała Kaisera jego stopy, kolana, nogi, tułów... ciało pozbawione mazi zaczynało się popielić. Istota natomiast w kontakcie z światłem słonecznym sublimowało, ostatecznie ulatując w formie granatowego dymu ku niebu.

- Przejmuję ten statek - oznajmiła twardo Anne Serenity Silene.

A co mi tam,kto nie ryzykuje ten nie wygrywa.Zgadzam się.

- Valentine! - Harkonnen nie mogła powstrzymać okrzyku. Już miała odruchowo sięgnąć po broń, kiedy z ciała Kaisera zaczął wypełzać dziwaczny stwór - Na bogów - widok był przerażający i koszmarogenny. Oresteia przełknęła ślinę i spróbowała niczego nie zwrócić - Co to było? Zwróciła się do Ansiel.

-Kaiser! - syknął Kossori - Niech to szlag! Siódmy, ty się znasz na nekromancji. Co to u diabła było?! - muzyk ze wszystkich sił starał się nie okazywać strachu i odrazy. Na dodatek...
- Przejmuję ten statek - oznajmiła twardo Anne Serenity Silene.
No i masz ci los! I co teraz? Czy też raczej, jaką rozsądną alternatywę dla kapitan Silene można było znaleźć na pokładzie Winowajcy?
Pierwsza oficer Lazar? Septimus? Chyba tylko oni. Ze wskazaniem dla Lazar. Ostatecznie to ona była bezpośrednim podwładnym tragicznie zmarłego kapitana.
-Pani Pierwsza? - Kossori zaczął ostrożnie - Co Pani powie na takie dictum?