Endless

 

__________________
Come on Angel, come and cry; it's time for you to die....

Arvelus

Urizjel odprowadził wzrokiem resztę i został sam po tej stronie portalu. Wreszcie koniec tej podróży. Wykonał powierzone mu zadanie. Okupiono to ciężkimi stratami. Ao Hurros... Chichi... kolejne twarze w poczet umarłych przyjaciół... ale to już koniec. A ci co przeżyli stali się silni. Bardzo silni. On stał się bardzo silny. Wreszcie będzie mógł się oddać polowaniu...
Stał tak jeszcze kilka sekund. W swoim lekkim, a jakże skutecznym pancerzu. Mistrzostwo sztuki rzemieślniczej, wykonany rękami samego Rankora (bo Gniew chciał by go tak nazywać). Folgowany kirys bez pleców nie ograniczał niemal ruchów. Proste, również folgowane o zgrabnej linii naramienniki, wraz z obojczykiem (przez niektórych zwanym śliniakiem) chroniły przed cięciami z góry, nie idącymi na głowę. Ochronę dopełniało małe umbo na plecach oraz naudniki i warstwa skóry skalnego lwa chroniąca odsłonięte elementy. Do pleców miał tarczę, a pod nią długi miecz, przytwierdzone na sztywno niebieskimi wstęgami, bez wyraźnych węzłów.
Przestąpił portal.


Przez lorda Sothila?! Nie mógł uwierzyć. Ma walczyć z braćmi z jednej kasty?!
Wstęgi się rozwinęły luzując tarczę i miecz na plecach. Oręż płynnym, niemal falującym ruchem ześlizgnął się do rąk pokutnika, a wstęgi owinęły wokół nich. Urizjel rozłożył skrzydła i wzleciał. Sumienie kazało mu starać się uniknąć walki, ale rozum mówił, że to nie ma sensu. A może by ich wszystkich, po prostu, powybijać?! Zdrajcy! Podnoszą rękę na Valerię! Podnoszą rękę na Minas’Drill! Podnoszą rękę na nas!!!
Nie, nie zabijać... oni się pogubili... na tyle, że nie można się wahać, ale nie należy do tego dążyć.
- Dalej psubraty! Pokażcie jacyście wspaniali i potężni, że porywacie Minas’Drill do wojny domowej! - ryknął z mocą przyciągając uwagę wszystkich i wzbudzając w nich gniew.
~ Nemerothcie... Władco śmierci... pomóż...
Nagle Urizjel zbladł, a oczy przykryły cienie. Niebieskawe żyły zarysowały się na szyi i okoliły twarzy, a źrenice stały się niemal niedostrzegalne, aż włos jeżył się na głowie. Obnażył zęby wzbijając się w powietrze i poleciał naprzeciw przeciwnikom, a za nim zdawała się kroczyć śmierć.
Dotąd szarżujący, z okrzykiem bojowym na ustach, wrogowie którzy nie zostali spętani walką z Valerią pohamowali się czując jak zimny pot ich zalewa na widok kontr-szarży Urizjela. Było coś strasznego w tym jednym nieskończonym bez wahania nacierającym na ich trzydziestkę. Machnął potężnie skrzydłami wybijając się ponad nich i półzapikował zasłaniając się tarczą, z mieczem skierowanym w tył.
Jakiś wewnętrzny odruch kazał zdrajcom nie uważać tego za błąd. Za samobójczą szarżę, która MUSIAŁA się skończyć śmiercią pokutnika.
Tarcza zamarzła i otoczyła go aura przeraźliwego zimna przemieniając go na wzór lodowego meteoru, przechodzącego przez szeregi przeciwników jak przez masło. Oni, oczywiście, nie stali jak ciołki, tylko uciekali na boki, by nie dać się trafić i zaraz skontrować gdy tylko pokutnik dotrze do ziemi. Jednak bezpośrednie trafienie nie było konieczne. Sześciu przeciwników z hukiem spadło na ziemię gdy nagle okazało się, że któraś z ich kończyn bądź skrzydeł (albo kilka z nich) zostało pokryte grubą warstwą lodu. Upadł też jeszcze jeden. Najodważniejszy. Ciężkozbrojny z włócznią, stylizujący się nieco na wzór hoplitów z dawnych wojen ludzi
Chciał dźgnąć pokutnika w plecy na chwilę po tym jak by przeleciał. Była to brawura. Lód pokrył pół jego ciała, w tym całe skrzydło i dostał się głęboko pod zbroję. Łupną o ziemię łamiąc wiele kości, przynajmniej zachował na tyle zdrowego rozsądku, że upadając odrzucił włócznię daleko na bok.

 

BoYos

Urizjel wyprostował się stojąc w lodowym kraterze i spojrzał w górę na chmurę nieskończonych pewną, że przyszedł czas zabić zbyt pewnego siebie pokutnika. Najpierw posypały się strzały i dwa oszczepy, oraz jedna ognista kula. Urizjel przyjął je kryjąc się za tarczą. Nie zrobiły na nim większego wrażenia, choć wyraźnie poczuł, że tarzcza się rozgrzała. Jeszcze dwa takie magiczne ataki i stała by się zbyt gorąca by ją utrzymać w ręku. Odsunął tarczę na bok i dmuchnął zamaszyście posyłając wrogom naprzeciw falę zimna, równie potężną jaką przed chwilą się oblekł i skoczył w tył, by uniknąć trafienia trafienia tymi nieskończonymi co nie zdążyli odbić na bok i zostali przemienieni w bezwładne lodowe pociski. Błogosławieństwo Nemerotha się skończyło. A Urizjel znów wyglądał jak przedtem, na szczęście walka jest zbyt szybka by zauważyć coś takiego i w wyobrażeniu przeciwników pokutnik pozostał straszny. Co nie zmieniało faktu, że teraz był otoczony i za dwie sekundy pozostała dwudziestka miała go poszatkować.
Na plecach Urizjela pojawiły się trzy, dobrze znane mu symbole. Poczuł się silniejszy, wyostrzył mu się zmysł wzroku i jego skóra sprawiała wrażenie twardszej. Poczuł klepnięcie w bark. Młody Springwater był na jego tyłach. Przywykł do współpracy z pokutnikiem.
- Iso Lora - rzekł szeptem Yue i uderzył ręką w ziemię. Ziemia błysnęła na błękitno i jednocześnie z wielkim hukiem w okół nich wyrosła na 4 metry gruba, lodowa ściana oddzielając ich od wszystkich. Z góry była zakryta tą samą warstwą.
- Wszystko z Toba wporządku? Nie byłem w stanie Cie śledzić cały czas. - zapytał lekko zdyszany. Cały obraz walki w stolicy był dla niego niesamowitym szokiem.
- Jestem cały. Z resztą wiesz, że miecz w piersi nie jest dla mnie groźną raną. - stwierdził pokutnik mówiąc o swoich zdolnościach regeneracyjnych. Brolli... pomógłbyś mi? - ostatniego zdania oczywiście nie kierował do pieczętnika. Skóra pokutnika momentalnie popękała i skamieniała na wzór granitu.
- Zabieram cię na wycieczkę. - stwierdził Urizjel i złapał Yuego przekładając mu rękę nad barkiem i chwytając go w okolicach pasa. Nie sprawiło to problemu, bo Urizjel był o dobrą głowę wyższy od maga. Nagle obaj zostali wciągnięci pod ziemię. W ciemności i hałasie przebijali się przez nią by wyskoczyć poza kopułą zdrajców.
- Tam są! - wrzasnął któryś
- I dzięki za runy. - rzucił Urizjel wzbijając się w powietrze, by kontynuować walkę.
W momencie gdy zanurzyli się pod ziemię, Yue używając magii rozsadził kapsułę od środka, zasypując gradem odłamków przeciwników.
Gdy się wynurzyli Yue nie czekając ani chwili wzbił się w powietrze, nakładając na siebie pieczęć serca. Gdy wzbił się wystarczająco wysoko wzniósł ręce ku górze.
- Caterva Saphirae. - Zaczęły pojawiać się lodowe ptaki, które niczym pociski leciały w stronę stojących na dole żołnierzy.