Maura

Cesare Borgia szybko i łatwo przywdziewał maskę przywódcy, gdy nie było w pobliżu nikogo wyższego rangą. Jak przystało na kondotiera przystąpił do wydawania rozkazów.

-Michelotto, Vitelli, zbierzcie służbę i przepytajcie. Baglioni, tobie powierzam przesłuchanie dziwek. Da Fermo, weź swoich ludzi i powiadom straże miejskie co się stało. Tylko dyskretnie, niech się dowiedzą, czy się kto nie kręcił pod Pałacem, ale niech nie mielą ozorem dlaczego pytają – krótkie, żołnierskie wytyczne. -Szanowni kardynałowie, wierzę, że poświęcicie swój czas na rozmowę z gośćmi. Może ktoś przypomni sobie coś istotnego, gdy już ochłonie z pierwszego szoku.

A gdy już wszystkie słowa zostały wypowiedziane, sam, bez słowa, udał się na korytarz. Straż zamknęła za nim drzwi, a milczącą pieczę nad salą przejęli pozostali Borgiowie: Lukrecja i Gioffre.


Drzwi pokoiku otworzyły się kolejny raz. Będącej w szoku Carminie zajęło chwilę, nim zorientowała się, kto wszedł - Cesare. Krok miał sprężysty, postawę władczą, jakby wydarzenia sprzed paru chwil w ogóle nim nie wstrząsnęły. Nim się odezwał, wziął głęboki wdech i przemówił cicho i krótko.

-Co widziałaś?

Machnęła ręką, że wszystko. Ucztę, zabawy, tańce, atak, ucieczkę. Pokazała mu obraz, na którym wyrazistym szkicem pojawiły się już wszystkie postacie, niektóre nawet obleczone w kolory. Jej policzki pokryły się rumieńcem, czy od oglądanych scen, czy z innego powodu... Czy pytał w konkretnym celu? Nie widziała, by brał udział w zabawach, tak samo, jak i Marco Visconti, na którego czasem zerkała. Czy upewniał się? A może chodziło mu o niedoszłą zabójczynię? Carmina miała dobrą pamięć, plastyczną i żywą. Na obrazie Cesare mógł ujrzeć wiernie oddane sceny i osoby.

-Cała sala... imponujące - stwierdził. -Czy ktoś na sali zachowywał się według ciebie dziwnie? - dopytywał rzeczowo, lecz spokojnie. Samemu zaś przyglądał się płótnu, jakby szukał na nim jakichś odpowiedzi.

Nie była purytanką, ale pytanie o dziwne zachowanie nieco ją zbiło z tropu.

- No cóż... - mruknęła zarumieniona. Raczej nie chodziło mu o kurtyzany, zbierające kasztany, kopulujące pary, kardynała, pijącego wino spomiędzy piersi dziewki i amory Francuzów na stole... to pewnie było normalne. - Nie spodziewałam się, że nastąpi atak. I ten kontratak Viscontiego i Michelotto... Musiał przerazić nie tylko mnie, bo nawet służba uciekała, a ten w brązowym odzieniu pierwszy..- wskazała narysowanego na obrazie mężczyznę, stojącego przy drzwiach. - A panienki omal się nie zadeptały...

-Ten w brązowym? - podłapał. -Jakiś sługa?

- Pojęcia nie mam, plątał się koło służby.... - przygryzła wargę, patrząc na scenę na obrazie, a potem przenosząc wzrok na ścianę i otwory w niej. Naprawdę,starała się być spokojna, choć wszystko w niej skręcało się z niepokoju, nerwów i przeżytego wzruszenia. Nieczęsto się maluje orgiastyczne uczty, na których ktoś próbuje dokonać zamachu. Prawdę mówiąc, robiła to pierwszy raz w życiu. Na szczęście nie była delikatną florencką damą, a młodą, zdrową dziewczyną z Toskanii, toteż na omdlenia jej nie zbierało. Spojrzała z wahaniem na Cesare.

- Czy... czy mogę już udać się do domu, signore? Jesli zechcesz, zabiorę obraz i wykończę u siebie.

Cóż, jej kotka pewnie obraziła się śmiertelnie z powodu braku kolacji. A stara Giuliana, sąsiadka, mająca naglądać na pracownię, śpi snem sprawiedliwej plotkary...

-Faktycznie, godzina jest już późna, a i okoliczności nie sprzyjają abyś została -zgodził się Borgia. -Czy kazać ci przygotować powóz?

Skinęła głową, nagle poczuła się bowiem zmęczona i smutna. To nie tak miało być, by stali teraz z Cesarem w mrocznym pokoju, za którego ścianą po szaleństwach nastał czas na mrok i gniew. Spojrzała na swoją dłoń, nadal trzymającą pędzel. Odłożyła go ostrożnie do gliniaka.

- Będę wdzięczna...

Valentino, mimo chaosu, który zapanował w Pałacu Apostolskim, znalazł służących, którym mógłby powierzyć odwiezienie swojego gościa. Powóz przyprowadzono przed główne wejście, lecz Cesare nie mógł osobiście odprowadzić do niego Carminy. Tej nocy czekała go jeszcze cała masa obowiązków.

Jazda powozem była czymś innym, niż przedzieraniem się pieszo przez zatłoczone uliczki. Carmina trzymała nieco sztywno pakunek z obrazem, który zabrała z pałacu, patrząc ze znużeniem przez okienko, zasłonięte częściowo aksamitną firanką. Zwykle lubiła Wieczne Miasto o tej porze, gdy kamienne mury oddawały ciepło, nagromadzone za dnia, a uliczki wypełniał rozochocony tłum. Teraz jednak była zbyt zmęczona, by dostrzegać piękne detale czy barwy. Kiedy powóz stanął w uliczce, którą wskazała woźnicy, wyszła na zewnątrz, nieomal trąc oczy ze znużenia. Trzymając obraz pod pachą, zapakowany w płótna i owiązany sznurkiem, ruszyła ku schodkom na pięterko starej kamienicy, w łagodny mrok, woniejący kotami, kwiatami kapryfolium i przypaloną kapustą. Pewnie Giuliana znowu gotowała...


Po omacku znalazła klucz pod doniczką z przekwitniętymi cebulami hiacyntów, otworzyła drzwi, słysząc znajome skrzypienie i nagle coś z miauknięciem otarło sie o jej nogi.
- Och, Damo... - mruknęła, odstawiając obraz i biorąc kotkę na ręce - Żebyś ty wiedziała, co mnie dzisiaj spotkało...

 

__________________
Nie ma zmartwienia.

abishai

Zaproszenie na ucztę, którego nie można było odrzucić. Zaproszenie na ucztę, której nie można było zapomnieć.
Jedzenie było wyborne,acz niezbyt wyszukane. Towarzystwo wyborowe, acz próżno wśród nich szukać wzorów cnót. Jeśli się tacy znaleźli, to Roberto ich nie dostrzegł i po prawdzie nie szukał.
Zresztą... co mieliby robić, na uczcie której celem nie było zaspokajanie podniebień.



Przybycie “Cór Rzymu”, zaskoczyło Roberto tak samo jak innych gości. Tancerki utalentowanymi artystkami z pewnością nie były. Ale swój brak gracji i znajomości dworskich tańców nadrabiały innymi zaletami. Między innymi urodą, uśmiechem... a przede wszystkim bezpruderyjnością.
Bez cienia zażenowania zrzucały z siebie szatki i bez oporów dawały się obłapiać i całować.
Kurtyzany, ladacznice wszelkiego rodzaju zabawiały gości jego świętobliwości Aleksandra VI-go.
Całość powoli zmieniała się orgię, mężczyźni brali kobiety na kolana i jęli pieścić ich nagie piersi i szyje.
Niewielu wzbraniało się przed uciechami, więc czemuż Roberto miał być wyjątkiem?
Więc na jego kolanach wylądowała śliczna naga blondyneczka.


O zgrabnym ciele, kształtnej pupie i bujnych piersiach oraz... całkowicie pozbawiona oporów. Pozwalała całować swe piersi i pozwalała dłoni Roberto zapuszczać się między jej uda. Pojękując cicho dawała dowód kunsztu jego palców i nie bacząc na obecność gości bezwstydnie szeroko rozchylała swe uda.
Na kolejny pomysł jego świętobliwości Tavani nie zwrócił bacznej uwagi. Poniżanie gminu nigdy go nie bawiło.
Nie pozwolił więc swej ślicznotce opuścić swych kolan, nie pozwolił jej uciec, nie pozwolił łowić kasztanów...


Napaść na papieża. Napaść głupia i nieskuteczna przerwała te swawole i zburzyła przyjemny nastrój gościom. Roberto na widok ataku zrzucił z kolan kochankę, którą pieszczotami pobudzał już od chwili i ruszył w kierunku papieża i niedoszłej zabójczyni. Głupiej i żałosnej w sumie dziewki, która zamierzała pozbawić życia najpotężniejszą osobę w mieście i jedną z najpotężniejszych na świecie.
Czy zdawała sobie sprawę z tego, że była jedynie narzędziem?
Zapewne tak. Niemniej wydawała się nie wiedzieć, iż bez względu na wynik jej ataku śmierć jej była pisana.
Niedoszła zabójczyni nie była fanatyczką widzącą w Borgii wcielenie diabła, nie była też mścicielką za prawdziwe lub wyimaginowane krzywdy.
Była przestraszoną i płaczącą z bólu kobietą, którą wykorzystano w niecnych celach.
Roberto było jej żal... Cesare jednak skrócił jej męki zapewne z powodów innych niż litość.
Tavani nie wnikał na razie, czy tym powodem był gniew zaślepiający rozum, czy może były i inne motywy.
Szlachcic przybył na przyjęcie nieuzbrojony, bo też i zdobionego puginału za oręż nie można było uznać.
Nie mógł więc być poważnie traktowany jako eskorta papieska, więc i tego nie oferował
Takoż i Wenecjanin nie angażował się w chaos jaki się rozpętał wokół niego...
Podszedł spokojnym krokiem do owej jasnowłosej kurtyzany, której uroda tak umilała mu to przyjęcie.
-Lepiej się sikoreczko trzymaj blisko mnie. Kto wie, kogo ci siepacze obiją w poszukiwaniu wyimaginowanych wspólniczek i wspólników niedoszłej zabójczyni.- rzekł jej cicho do ucha.
Była przerażona sytuacją, co Roberto nie dziwiło. Ten atak widelczykiem, był niemal policzek wymierzony wszechwładnemu papieżowi. Ten atak zmienił orgię przyjemności w orgię gniewu.
W dodatku mniejsze zniewagi niż ta wywoływały rozlew krwi.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Zapatashura

do Carminy di Betto (fragment pisany z Maurą)

Było jeszcze wcześnie, gdy pod kamienicę w której mieszkała di Betto podjechał powóz, w dodatku taki, który dobrze pamiętała z minionej nocy. Takim samym wracała z Watykanu. Wysiadł z niego uzbrojony mężczyzna, o smagłej, ogolonej twarzy, z trochę tylko zbyt szerokim nosem i włosami, którym nie zaszkodziłoby spotkanie z grzebieniem.
Kamienica, ściśnięta bocznymi kolumienkami niczym gorsetem, ze starą klatką schodową i balustradą z rdzewiejących, ale elegancko wykutych prętów, była jak podstarzała, ziewająca zalotnica. Z jednego okna wyglądała powiewająca firanka, niczym negliż, z drugiego łypnęły na wojaka oczy starszej pani, która z emocji wychyliła się ciut za daleko, prezentując imponujący, choć zwiędły biust, okryty zszarzałym szlafrokiem. Na beczce pod gałązkami kapryfolium siedziała ładna, białoruda kotka, przyglądając się mężczyźnie z chłodną ciekawością. Z kamienicy po sąsiedzku, gdzie mieściła się mała piekarenka, dobiegały fałszywe, ale entuzjastyczne tony popularnej piosenki, śpiewanej ochrypłym basem.

-E se io muoio da partigiano,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
E se io muoio da partigiano,
tu mi devi seppelliiiiiir...

- Pan do kogo? - Giuliana Rossi, jędzowata, pobożna i wszechstronnie zorientowana dama zamrugała rzęsami, strojąc zwiędłą twarz w pełen nadziei uśmiech, jeszcze bardziej wychylając się z okna.
- Dama? - firanka w niższym oknie o zielonych okiennicach uchyliła się i wyjrzała rozczochrana, jasna głowa i różowy dekolt, okryty tylko peniuarem, głowa zadarła się ku górze, skąd dobiegał głos jędzy - Giuliano, widziałaś moją Damę, uciekła mi rano...
Carmina ucichła, patrząc zdumiona na powóz i na stojącego przed kamieniczką wojaka.
-Szukam panny Carminy di Betto, malarki. Gdzie ją mogę znaleźć? - zawołał mężczyzna, do nikogo konkretnego, ale licząc na jakąś odpowiedź.
Mina Giuliany skwaśniała, niczym śmietanka w gorące południe. Kobieta wsunęła siwiejący lok za ucho i mocniej okryła sie połami szlafroka.
- To i znalazłeś waść, drzeć się nie było trzeba. A Dama ZNOWU wspinała sie po kapryfolium. Niszczy moje kwiatki, Carmino. Liczę, że weźniesz to pod uwagę przy płaceniu za czynsz...
I łypnęła okiem na wojaka. Nie myślała odejśc i stracić widowisko.
- Zaraz zejdę! I otworzę! - pośpiesznie zawołała blondynka, po czym zniknęła za firanką. Kiedy po minucie była już na dole, otwierając drzwi, jej negliż znikł, zastąpiony szarą, prostą suknią domową. Ale włosy nadal były rozczochrane.
-Przepraszam, że o tak wczesnej porze pannę niepokoję, lecz takie otrzymałem rozkazy - przeprosił brunet. -Cesare Borgia, dowódca wojsk papieskich chciałby się z panną widzieć - a jeszcze po chwili dodał - obawiam się, że sprawa jest nagląca.
Carmina zamrugała oczyma; były to ciepłe, brązowe oczy o barwie orzechów, kontrastujące z kolorem pszenicznych włosów dziewczyny. Tysiąc myśli. Cesare? Dopiero co pożegnała go wczoraj... obraz stał nadal w sypialni, zawiązany w płótna, nawet go nie ruszyła... nie mogło chodzić o obraz...
- Tylko się ubiorę... - spojrzała na swoje bose stopy w domowych chodakach i zarumieniła się.
-Borgia sugerował też, że powinna panna wziąć ze sobą coś do... szkicowania - znalazł odpowiednie słowo.
Potrzebowała tylko kilku minut, sukni nie zmieniła, dopięła tylko do niej biały, koronkowy kołnierz, wciągnęła pończochy, wzuła ciżemki i spróbowała coś zrobić z włosami, lecz z irytacją tylko splotła je w warkocz, zupełnie wiejski. Szlag... Nie sądziła, że może negocjować lub odmawiać. Nie w sytuacji wczorajszego zamachu...
- Giuliano, zaopiekuj się Damą! - krzyknęła, zamykając drzwi. Zaburczało jej w brzuchu - nie zdążyła nawet zjeść śniadania. Pod pachą niosła szkicownik w grubej oprawie, o miękkich, welinowych kartach, w sakwie na ramieniu komplet grubych ołówków, sepii i ochry, nożyk do ostrzenia, białe wapno i drzewny węgiel w otulinie. Spojrzała na wojaka, wyciągając doń dłoń na powitanie.
- Carmina di Betto, panie. Jestem gotowa.
Mężczyzna uderzył się otwartą dłonią w czoło. -Ależ oczywiście, prostak ze mnie - rzucił cicho pod nosem. -Giulio Orsini, kondotier na usługach Ojca Świętego - przedstawił się i pokłonił, całując wyciągniętą dłoń.
Po paru minutach Carmina siedziała już w powozie sunącym przez rzymskie uliczki w kierunku Watykanu. Orsini nie umiał, albo nie chciał wytłumaczyć, dlaczego została „zaproszona”, ale z łatwością można było się domyślić, że rozchodziło się o wydarzenia zeszłej nocy. Ale przecież opowiedziała już wszystko co widziała, trudno jej zatem było zgadnąć, czego chciał Cesare. No, ale przecież wkrótce się dowie.

do Marco Viscontiego (fragment pisany z Kellym)

Stanie na warcie to bardzo niewdzięczna robota. Nuda w połączeniu z odpowiedzialnością. No i jeszcze do tego nogi cierpną, jak tak człowiek bezczynnie stoi. Marco mógł tylko nasłuchiwać, jak atmosfera w Pałacu się uspokaja, jak późną nocą zebrani przez Cesare goście dostali pozwolenie by się rozejść i zmęczeni opuszczali apartamenty. Wreszcie, po godzinach straży, przyszedł by go zluzować Oliverotto, władca Fermo, wraz z jakimś swoim przybocznym.
-Szalona noc, czyż nie? – zagadnął. Da Fermo ignorował zazwyczaj formalności i procedury w kontaktach z innymi, chociaż samemu wymagał by formalności dopełniać wobec niego.
- Szalona pewnie będzie jeszcze bardziej nad rankiem, kiedy Michelotto zacznie wszystkich przesłuchiwać - odparł Visconti, trzymający ciągle wyciągnięta szpadę. - Dobrze, że już jesteś, póki co wszystko wydaje się pod kontrolą. Bez względu czy owa nierządnica działała samodzielnie, czy miała wspólników, Jego Świątobliwość czuje się dobrze oraz podrzemuje od jakiegoś czasu. Sam słyszysz, jak chrapie. Skoro zaś tak, także pójdę sie przespać, bowiem pewnie Valentino będzie chciał przedyskutować parę spraw ze swoimi oficerami.
-W Rzymie już co gorliwsi komendanci myślą, jak łapać spiskowców, to my przecież nie możemy być gorsi - zgodził się Oliverotto. -Valentino pewnie zerwie nas wszystkich z rana skuteczniej od koguta. Dziwka na pewno nie działała na własną rękę. Nigdy tak nie działają. Zawsze jest jakiś opiekun - najwyraźniej kondotier był specjalistą w dziedzinie kurtyzan.
- Może, pytanie, czy tylko jako alfons, czy jako bandyta. Cesare rozkochał wiele dziewcząt, niektóre udawały się ponoć do klasztoru, kiedy je porzucił, nie zdziwiłbym się, gdyby któraś postanowiła pomstę. dobra pogdybać możemy. Idę się przedrzemać na jakiejś ławie. Poślę też służącego po jakiś nowy przyodziewek, żeby jak nas obudzą, można było szybko wskoczyć pod trochę studziennej wody oraz przywdziać coś, co się nie lepi - Visconti bowiem, przeciwnie do wielu innych, nie lubił śmierdzieć. Inni kondotierzy zresztą poznali już ową słabość do względnej czystości. Kiedy walka to walka, ale podczas postojów Pizańczyk lubił zażywać kąpieli, kiedy zaś była możność, także pływać. Pewnie było to efektem wychowania nad morzem, gdzie właściwie niemal wszyscy chłopcy uwielbiali taplanie się czy w rzece, czy też w Morzu Liguryjskim nawet.


Zmęczenie i wino sprawiły, że Marco nie obudził się skoro świt. Szczerze mówiąc wcale się nie obudził, a raczej został obudzony przez służącego, który przyniósł mu świeże ubrania. Gdy świadomość wygrała wreszcie nierówną walkę z porannym rozkojarzeniem, Visconti mógł ocenić, że słońcu już bliżej do zenitu, niż horyzontu. Przystąpił zatem do porannej toalety. Nie zdążył już jednak nawet solidnie wyschnąć, nim przybył do niego da Fermo, rzucając prosto z mostu.
-Czas się zbierać, Valentino nas oczekuje. Słyszałem, że zbiera dzisiaj sporą gromadkę.

do Lukrecji Medycejskiej

To była bardzo dziwna i bardzo długa noc, dlatego też po powrocie do domostwa Lukrecję szybko zmorzył sen. Nawet jeśli w głowie myśli kołatały jak szalone i domagały się uwagi, to ciało ciążyło ku łóżku i nieświadomości. Poranek powinien przynieść wytchnienie i chwilę czasu, by wszystko to, co się zaobserwowało uporządkować. Albo i nie. Mogło się przecież tak zdarzyć, że sen błogi zostanie przerwany przedwcześnie i myśli rozpierzchną się w porannym niewyspaniu. I tak właśnie stało się, gdy Lukrecję rano przebudził jej mąż.
-Doprawdy żono nie wiem co wczoraj robiłaś ze swym bratem i jest to pewnie nie moja sprawa, ale pod domem stoi watykański powóz z jakimś posłańcem. Mówi, że jest komendantem jakiegoś Baglioniego, mówi ci to nazwisko cokolwiek? -w głosie Jacopo pobrzmiewał nie tyle niepokój o swą lepszą połowicę, co o własny, nienaruszony spokój. Lukrecji zaś miano to mówiło niewiele. Owszem, nawet je kojarzyła, tylko miała problem z przyporządkowaniem mu twarzy. Szczególnie kiedy była niedospana i najwyraźniej musiała wstać i przygotować się na przyjęcie owego posłańca.


Komendant był młody, lecz wyraz jego twarzy nie był tak tępy jak dwóch gwardzistów, którzy zeszłej nocy na pałacowych schodach zaskoczyli ją i brata. Blond włosy opadały mu do ramion, co w połączeniu z gładkim licem ujmowało mu trochę męskości. Nie zdawał się jednak wrażeniem takim przejmować, szczególnie, że natura pobłogosławiła go wzrostem, pozwalającym patrzeć na większość mężczyzn z góry.
-Pani, racz wybaczyć niezapowiedzianą wizytę, w dodatku o tak wczesnej porze. Jestem wdzięczny, że przyjęła mnie pani w tak krótkim czasie – rozpoczął dwornie i z należnym ukłonem. -Jestem podkomendnym kondotiera Gian Paola Baglioniego, wiernego sługi papieża i jego syna, a miano me brzmi Giafranco Savoy – dopełnił formalności. -Rozkazano mi nie wracać do Watykanu nim pani ze sobą tam nie zawiozę. Czy mogę tedy liczyć na pani współpracę?
Rzecz jasna współpraca współpracą, ale Lukrecja chciała wiedzieć czym sobie na tak wczesne wizyty w ogóle zasłużyła. Savoy gotów jednak był rozwiać te niejasności.
-Wczorajsze wydarzenia wymusiły na księciu Walencji natychmiastowe działania. Mnie wiadomo tylko tyle, że pani obecność w Watykanie bardzo by mu teraz pomogła.
A gdyby mu pomogła, to byłby wdzięczny, choć to pozostawiono w sferze oczywistych domysłów. Niebezpieczeństwo, którego z pewnością doszukiwałby się zaraz jej brat, było raczej niewielkie. No bo po pierwsze, nie mogła stracić twarzy odwiedzając samotnie Watykan. W końcu to samo serce Kościoła, nawet jeśli w praktyce często nie dało się go odróżnić od burdelu. Zaś gdyby Borgiowie życzyli jej źle, to nie przyjeżdżaliby po nią powozem pod jej własny dom. Decyzja o wyruszeniu mogła być zatem tylko jedna.

do Roberto Tavaniego

Ostatecznie list został odwleczony na następny dzień. Wszystko zdąży sobie uporządkować a i przez jedną dobę nie zdoła niczego zapomnieć, szczególnie że winem aż tak bardzo się nie opił. Giuseppe ze swych zadań wywiązał się należycie, to i nic przed udanie się na spoczynek nie przeszkadzało. Przeszkodziło jednak w solidnym wyspaniu się to, że ten sam pracowity Giuseppe, obudził swego pana porą nadto wczesną w obliczu późnego zaśnięcia. Aby przed słuszną krytyką choć trochę się ustrzec, gdy tylko dobudził Tavaniego od razu oznajmił:
-Kardynał Michiel pilnie chce się z wami widzieć panie. Mówi, że to pilne – sztuka władania słowem nie leżała wśród silnych stron sługi, to i potworki zdaniowe czasem mu się zdarzały. Sens jednak przekazany został jak należy. Czego to jednak purpurat mógł nagle chcieć, kiedy zeszłej nocy dość miał czasu, by wszystko przedłożyć.

-Co się do ciężkiej choroby wczoraj działo w Pałacu Apostolskim? – zaczął gniewnie patriarcha Konstantynopola. -Miałem opuszczać miasto, gdy dotarła do mnie wieść, że Borgia chce mnie widzieć. Jeśli coś wiesz Tavani, to lepiej dla ciebie, byś mi po drodze wszystko powiedział – Giovanni miał już swoje lata, a i od młodości pisane mu były kapłańskie szaty, a nie żołnierska zbroja, lecz lata spędzone w roli inspektora papieskich armii nadały mu stosownej, wojskowej maniery gdy był poirytowany. Nie było nawet sensu teraz składać protestów, albo wzbraniać się przed opuszczeniem domu. Jedyne co Roberto mógł zrobić, to w drodze wysondować, czego to Borgia mógł chcieć od swego weneckiego kardynała.

do wszystkich

Zaproszenia Cesare na poranne spotkanie nie były bynajmniej indywidualne. Jego apartamenty, wczoraj jeszcze będące sceną śmierci niedoszłej morderczyni, dziś był już uprzątnięte i gościły kilka zebranych osób. Obecni byli kondotierzy Vitelozzo Vitelli, Gian Paolo Baglioni, Oliverotto da Fermo, Mario Visconti i Giulio Orsini; kardynałowie Giovanni Michiel i Alessandro Farnese, a także poseł wenecki Roberto Tavani. W towarzystwie tym szczególnie wyróżniały się trzy osoby. Agostino Chigi, bardzo wpływowy rzymski bankier, ubrany jak przystało na jego fach i pozycję bogato i elegancko, choć jego barwne szaty mogły niektórych razić krzykliwością. Lukrecja Medycejska, córka samego Lorenzo Wspaniałego, siostra kardynała Giovanniego i żona Jacopo Salviatiego. Oraz Carmina di Betto, znana w Rzymie jako nauczycielka malarstwa i kobieta żyjąca wbrew konwenansom.
-Nie jest raczej zagadką dla żadnego z was – rozpoczął Cesare Borgia – dlaczego zostaliście tutaj wezwani. Nawet jeśli jeden wróg papiestwa gnije we francuskim lochu, inni czyhają na jego życie. Moim obowiązkiem jest chronić mego ojca, lecz nie jestem w stanie zrobić tego sam. Wczoraj udało się powstrzymać rękę dzierżącą nóż, lecz głowa który ten plan umyśliła znajduje się na wolności. Nie wszystkie też osoby będące wczoraj na uczcie udało się zatrzymać i przesłuchać – mówiąc to, spojrzał na Orsiniego.
-Choć kazałem pozamykać wszystkie wyjścia z pałacu, gdy tylko doszły mnie wieści co się tutaj działo, to mam świadków, którzy widzieli jak jednej z kurtyzan udało się uciec przez mury ogrodu, a dwóch służących umknęło przez kuchnię – zdał krótko. -Resztę moi ludzie wyłapali na korytarzach i poprowadzili na przesłuchania.
-Właśnie... Vitelozzo, Baglioni, czego się dowiedzieliście – Borgia przeniósł swą na uwagę na kolejnych kondotierów.
-Na uczcie trzeba było wielu sług, część została najęta specjalnie na tę okazję – odparł Vitelli. -Ci, którzy służą w pałacu od dawna wydają się równie zaskoczeni wydarzeniami, co i my. Ale co do tych nowych... są problematyczni. Mało którzy znają się nawzajem, nie pisnęli niczego ciekawego, ale Michelotto wciąż... wypytuje tych, których trzeba było łapać na korytarzach. Są najbardziej podejrzani, bo tylko winni uciekają z miejsca zbrodni.
-Dziwki za to były bardziej pomocne – włączył się w dyskusję Baglioni. -Wiemy skąd jest morderczyni, wiemy gdzie zarabiała. Nazywała się Isa. Panienki zarzekają się, że nic nie wiedziały o jej planach. Ja bym im tam wierzył.
- A to dlaczego? – spytał papieski syn.
-Bo je dokładnie przepytałem. A kurewskie więzi nie są jakieś szczególnie silne.
-Co o tym myślicie, kardynale Michiel? Służycie już czwartemu papieżowi, wiecie o watykańskich intrygach więcej, niż ktokolwiek inny – Borgia zapytał patriarchę Antiochii, który zdawał się tym pytaniem na początku zdziwiony.
-Cóż, cóż... – zaczął, szukając słów.-Nie można ukryć tego, że Ojciec Święty ma wrogów, nie tylko Sforzów, których ostatnie porażki wprost wynikają z ich opozycji wobec Tronu Piotrowego. Próba morderstwa była przygotowana słabo i świadczyła o desperacji, lub braku czasu. Może to więc Sforzowie, ale może i Malatesta, czy Manfredi, którzy sprzeciwiają się zwrócić papieżowi ziemie, które jemu przynależą – gdybał. -Zastanawiać się można długo, ale po pierwsze trzeba odnaleźć uciekinierów i szukać śladów, które prowadzą od morderczyni. Jeśli to uciekinierzy byli w spisku umoczeni, to też jako pionki. Świadkowie, co to mieli szybko donieść o powodzeniu, bądź niepowodzeniu operacji. Tylko jak ich szybko złapać, kiedy Rzym ogromny, a szczur ukryć się może w byle kanale.
-I o tym pomyślałem – zapewnił Cesare. -Zeszłego wieczoru pan Tavani bardzo słusznie zaproponował sporządzenie listu gończego z podobizną. A tak się składa, że nadobne damy, które dziś goszczę, to odpowiednio świadek naoczny i utalentowana malarka – zwrócił uwagę zebranych ku Lukrecji i Carminie.

 

abishai

Ranek… Świeca przy jego biurku zgasła


Roberto był zmęczony, a barki jego były zesztywniałe. Dziwna sytuacja, zważywszy że miał przecież w domostwie ładną ladacznicę, nad którą roztoczył opiekę. I która mogła mu umilić noc…
Ale tylko w teorii, kurtyzana była roztrzęsioną i rozpłakaną dziewką. Raczej nie byłaby w stanie sprawić przyjemności mężczyźnie. Chyba że jako nieruchome ciało z szeroko rozłożonymi nogami. Mało satysfakcjonujące perspektywa dla Roberto.
Uporządkowanie spraw i wędrówka po nocy do swego domostwa, sprawiły że Tavani późno położył się spać.

I zdecydowanie za wcześnie wstał.
Kardynałowie jednak nie lubią czekać. Pozostało więc podążyć na spotkanie z patriarchą Konstantynopola, który był w znacznie lepszej formie niż Wenecjanin. Zapewne dlatego, że wcześniej ulotnił się z owej uroczystości.
Michel niczym dowódca wydawał rozkazy, niczym król żądał odpowiedzi jasnej i klarownej. I natychmiast.
Tych jednak Roberto nie miał. Jedynie domysły. I tymi właśnie podzielił się z kapłanem.
-Wiele... Cezare urządził orgię na cześć jego świątobliwości, której to opis pominę- uśmiechnął się ironicznie Roberto, potarł podbródek.- Najważniejszym z wczorajszych wydarzeń jest próba zamachu na życie papieża, całkiem partacka próba zważywszy, że dokonana przez ladacznicę za pomocą widelca.
-Zamach? - zdziwił się purpurat. -W samym środku Watykanu?
-Dość nieudolny zamach, zważywszy, że użyto ku temu dziewki wszetecznej w widelec uzbrojonej- potwierdził Roberto zastanawiając się nad owymi zdarzeniami.
-Widelec trudno za broń uznać. Nie jest to aby wyolbrzymione wydarzenie? Zamachy można zawsze wykorzystać jako pretekst do odwetu - powątpiewał kardynał.
-Papież wielce wziął sobie do serca ów zamach. A Cezare jeszcze bardziej - odparł Roberto spokojnym tonem głosu.- Ale być może ekscelencja domyśla się innych ważkich powodów. Bo może, któraś z wczorajszych rozmów waszej ekscelencji z Borgiami jest powodem tego wezwania?
-Szczerze mówiąc, o niczym ważnym z Hiszpanem nie rozmawiałem. Albo więc Borgia oczekuje jakiejś rady od starego kardynała... albo mnie o coś podejrzewa -stwierdził Michiel.
-Chyba nie ma powodu podejrzewać waszej ekscelencji o tak podstępne działania -zamyślił się Roberto.- A już na pewno, o tak partackie działania. Niemniej, jeśli mogę coś poradzić, warto by powiadomić wpływowych przyjaciół o zaproszeniu Borgii, tak na wszelki wypadek.
-Tak jakbym miał w Rzymie wpływowych przyjaciół - westchnął Giovanni. -Zamach na papieża postawił już pewnie na nogi wszystkie straże, a wyjazd z Rzymu na pewno jest utrudniony. Mam obowiązki poza miastem, a teraz jedynie marnuję czas -denerwował się. -Lepiej, żeby spotkanie trwało krótko... Widziałeś na przyjęciu coś dziwnego poza tą jedną rozpustnicą?
-Dobrze urodzone rozpustnice i dużo lubieżników- stwierdził po zastanowieniu Roberto.- Z purpuratów jeno Alessandro Farnese i Domenico Grimani.
-Ci, którym Borgia ufa na tyle, by trzymać ich blisko, a jednocześnie nie na tyle, by nie potrzebował na nich haka - skomentował purpurat. -W takim razie dowiemy się czegoś na miejscu. Niech papież nie myśli, że Wenecji nie zależy na jego dobru.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Kelly

Zaproszenia Cesare na poranne spotkanie nie były bynajmniej indywidualne. Jego apartamenty, wczoraj jeszcze będące sceną śmierci niedoszłej morderczyni, dziś był już uprzątnięte i gościły kilka zebranych osób. Obecni byli kondotierzy Vitelozzo Vitelli, Gian Paolo Baglioni, Oliverotto da Fermo, Mario Visconti i Giulio Orsini; kardynałowie Giovanni Michiel i Alessandro Farnese, a także poseł wenecki Roberto Tavani. W towarzystwie tym szczególnie wyróżniały się trzy osoby. Agostino Chigi, bardzo wpływowy rzymski bankier, ubrany jak przystało na jego fach i pozycję bogato i elegancko, choć jego barwne szaty mogły niektórych razić krzykliwością. Lukrecja Medycejska, córka samego Lorenzo Wspaniałego, siostra kardynała Giovanniego i żona Jacopo Salviatiego. Oraz Carmina di Betto, znana w Rzymie jako nauczycielka malarstwa i kobieta żyjąca wbrew konwenansom.

-Nie jest raczej zagadką dla żadnego z was – rozpoczął Cesare Borgia – dlaczego zostaliście tutaj wezwani. Nawet jeśli jeden wróg papiestwa gnije we francuskim lochu, inni czyhają na jego życie. Moim obowiązkiem jest chronić mego ojca, lecz nie jestem w stanie zrobić tego sam. Wczoraj udało się powstrzymać rękę dzierżącą nóż, lecz głowa który ten plan umyśliła znajduje się na wolności. Nie wszystkie też osoby będące wczoraj na uczcie udało się zatrzymać i przesłuchać – mówiąc to, spojrzał na Orsiniego.

-Choć kazałem pozamykać wszystkie wyjścia z pałacu, gdy tylko doszły mnie wieści co się tutaj działo, to mam świadków, którzy widzieli jak jednej z kurtyzan udało się uciec przez mury ogrodu, a dwóch służących umknęło przez kuchnię – zdał krótko. -Resztę moi ludzie wyłapali na korytarzach i poprowadzili na przesłuchania.

-Właśnie... Vitelozzo, Baglioni, czego się dowiedzieliście – Borgia przeniósł swą na uwagę na kolejnych kondotierów.

-Na uczcie trzeba było wielu sług, część została najęta specjalnie na tę okazję – odparł Vitelli. -Ci, którzy służą w pałacu od dawna wydają się równie zaskoczeni wydarzeniami, co i my. Ale co do tych nowych... są problematyczni. Mało którzy znają się nawzajem, nie pisnęli niczego ciekawego, ale Michelotto wciąż... wypytuje tych, których trzeba było łapać na korytarzach. Są najbardziej podejrzani, bo tylko winni uciekają z miejsca zbrodni.

-Dziwki za to były bardziej pomocne – włączył się w dyskusję Baglioni. -Wiemy skąd jest morderczyni, wiemy gdzie zarabiała. Nazywała się Isa. Panienki zarzekają się, że nic nie wiedziały o jej planach. Ja bym im tam wierzył.

- A to dlaczego? – spytał papieski syn.

-Bo je dokładnie przepytałem. A kurewskie więzi nie są jakieś szczególnie silne.

-Co o tym myślicie, kardynale Michiel? Służycie już czwartemu papieżowi, wiecie o watykańskich intrygach więcej, niż ktokolwiek inny – Borgia zapytał patriarchę Antiochii, który zdawał się tym pytaniem na początku zdziwiony.

-Cóż, cóż... – zaczął, szukając słów.-Nie można ukryć tego, że Ojciec Święty ma wrogów, nie tylko Sforzów, których ostatnie porażki wprost wynikają z ich opozycji wobec Tronu Piotrowego. Próba morderstwa była przygotowana słabo i świadczyła o desperacji, lub braku czasu. Może to więc Sforzowie, ale może i Malatesta, czy Manfredi, którzy sprzeciwiają się zwrócić papieżowi ziemie, które jemu przynależą – gdybał. -Zastanawiać się można długo, ale po pierwsze trzeba odnaleźć uciekinierów i szukać śladów, które prowadzą od morderczyni. Jeśli to uciekinierzy byli w spisku umoczeni, to też jako pionki. Świadkowie, co to mieli szybko donieść o powodzeniu, bądź niepowodzeniu operacji. Tylko jak ich szybko złapać, kiedy Rzym ogromny, a szczur ukryć się może w byle kanale.

-I o tym pomyślałem – zapewnił Cesare. -Zeszłego wieczoru pan Tavani bardzo słusznie zaproponował sporządzenie listu gończego z podobizną. A tak się składa, że nadobne damy, które dziś goszczę, to odpowiednio świadek naoczny i utalentowana malarka – zwrócił uwagę zebranych ku Lukrecji i Carminie.

- Aha, więc dlatego przybyły - skonstatowal Visconti wewnątrz swoich myśli. Pani Lukrecji niespecjalnie kojarzył, znaczy oczywiście wiedział kim jest oraz dostrzegł ją wśród innych gosci balu, ale nie miał przyjemności, czy też nieprzyjemnosci być jej przedstawionym. Poza pochodzeniem wspaniałym oraz obecnie średnio fortunnym oraz niespecjalnie udanym mężem, nie plotkowano o niej na tyle, by doszlo to do Pizańczyka. Świadczyło to, iż byla albo względnie przyzwoita, albo też niezwykle przebiegła. Natomiast poznał podczas przyjęcia pannę di Betto, która zrobiła na nim bardzo dobre wrażenie, zarowno swoim obyciem, jak też jakąś bezpośredniością, która jednak nie odzierała jej ze swoistej melancholii oraz wdzięku. Cieszył się jej obecnościa identycznie, jak dziwił. Co do pomysłu weneckiego posła, niewątpliwie dobry, chociaż pewnie wielu mieszkanców wskaże dowolną osobę nieco podobną, byleby zainkasować nagrodę.
- Proponowałbym oprócz owego listu gończego spenetrować środowisko owej Isy. Pewnie pozostałe wiedzą, gdzie mieszkała, czy kto jest jest ... - chciał powiedzieć alfonsem, ale powstrzymał się ze względu na panie - ...jej zwierzchnikiem ustalającym spotkania. Czy miała takiego albo jakąś bliską rodzinę? Jeśli ktoś ją przekupił, by tego dokonała, musiał się z nią spotkać, coś zaproponować, może długo namawiać. Bowiem chyba nie liczyła, że wykona swoje oraz ucieknie. Może widział kogoś takiego ktokolwiek spośród jej otoczenia. Może rzekła coś komuś? Ponadto moglibyśmy owym bliskim owej kobiety pokazać wizerunek uciekiniera. Może ktoś widział go, jak ją odwiedzał. Prawdopodobnie wszystko to miało miejsce bardzo niedawno, po tym, jak ktoś się dowiedział, że owa kobieta została wynajęta na służenie podczas uczty. Czyli jeszcze trzeba by się dowiedzieć, kiedy jej powiedziano, że ma przyjśc do pałacu. Sprawdzenie otoczenia mogłoby przynieść jakiś trop. Niewątpliwie wasza książęca mość ma kogoś, znającego Rzym doskonale, kto mógłby sprawdzić owe działanie, lub wesprzeć swoją znajomością miasta oraz mieszkańców tych, których wasza książęca mość do tego wyznaczy - Visconti przedstawił propozycję księciu Walencji. Sam pochodząc spoza miasta nie mógłby się tego podjąć, ale ktoś miejscowy, jak najbardziej. Zresztą nawet on dałby radę, gdyby miał do tego odpowiednie wsparcie.
-Czy są obecnie w mieście osobistości na tyle potężne i na tyle wrogie, by zorganizować napaść na życie jego Świętobliwości, a potem...- Roberto przez chwilę milczał, zapewne by dodać wagi swym słowom.-... czekać w swym domostwie na wyniki swych zbrodniczych planów ? I czyż nie byłoby mądrze, mieć ich na oku ? A nuż w ich otoczeniu znajdą się poszukiwane osoby.
Skinął zgadzając się całkowicie. Wprawdzie wrogowie Borgiów sami byli kutymi na cztery nogi szelmami oraz potrafili sie pilnować, to jednak ktoś coś mógł przypadkiem zdradzić albo objawić.
- Doskonały pomysł, jeśli wasza książęca mość ma jakichś ludzi - rzekł Pizańczyk - sobie życzliwych na takich dworach - nie nazwał ich wprost szpiclami - warto by im dostarczyć wizerunek owej osoby, może pamiętają kogoś takiego. Może też cokolwiek zwróciło niedawno ich jakąś uwagę.

 

Maura

//wspólne dzieło Maura&Kelly&Yannar&GM//

Lukrecja dziwiła się, że tak tęgie głowy, jakie zgromadziły się dziś w tejże oto sali, ufały tak słabym poszlakom. Podstawowe założenia, że oddana służba jest rzeczywiście oddana, a przyjaciele dworu są realnymi przyjaciółmi były szyte grubymi nićmi. Nic dziwnego, że w Rzymie a nawet i samym Watykanie łatwo było stracić życie, tym bardziej Lukrecja obiecała sobie uważać na bezpieczeństwo swoje i bliskich. Stała spokojnie z boku i opanowywała drżenie rąk. Długi sznur pereł doskonale spełnił swoją rolę, przesuwała jedną za drugą w dłoniach tak wolno jak to tylko było możliwe. Koiło to skołatane nerwy. Pojawiła się dziś w skromym stroju by nie budzić zbytniej ciekawości. Wolała być zupełnie obok wydarzeń niż stać się obiektem niepotrzebnych zainteresowań. Z szeptów pomiędzy służbą dowiedziała się, że razem z ową uroczą młodą dziewczyną obie były naocznymi świadkami mogącymi pomóc rozwiązać zagadkę. Kobieta, bo przecież już nie podlotek, wydawała się jej pełna jakiegoś światła. Przyglądała się jej z nieskrywaną sympatią, licząc na to, że wśród męskiej dominacji znajdzie w tym obcym mieście siostrzaną duszę. Czuła, że jej skojarzenia są mocno na wyrost i dopiero poddane weryfikacji będą mogły się materializować. Tak po ludzku czuła się tu samotna. Cóż że z trudem obdarzała ludzi zaufaniem. Wycofywała je równie powolnie co przyznawała. Nie zauważyła nawet, że myśli krążące wokół jedynej współzaproszonej na to niecodzienne spotkanie, odciągnęły ją zupełnie od wypowiadanych treści. Przywowała się do porządku, by nie okazać Cesare lekceważenia. To mogło zbyt wiele kosztować. Na dźwięk słowa “damy” skłoniła się tylko w stronę wypięknionego mówcy. Próżno było nie dostrzegać emfazy z jaką się wysławiał. Przymrużyła oczy. Zamienił się w wielkiego, kolorowego kapłona, który wygrzebując robaki z tłustej gleby, nieustannie stroił i poprawiał piórka. Bieganie po mieście z portretem poszukiwanych było liczeniem na łut szczęścia. Mądrzej by było zacząć szukać od zupełnie innej strony. Tyle, że watykański dwór był jej obcy. Nieświadomość wszystkich zakulisowych układów była tu kluczowa. A jej brakowało tej wiedzy. Tak bardzo brakowało. Czekała w milczeniu aż wyznaczą jej rolę w tym swoistym teatrze. Kobiecie nie przystawało być reżyserem tej sztuki. Zwłaszcza tej.


Carmina nieco zagubionym wzrokiem przyglądała się zebranym, na kolanach dzierżąc swoje szkicowniki i małą, skórzaną sakwę. Jej myśli uciekały do dawnych czasów, gdy jako mała dziewczynka uczyła się malować.Tak samo dziwiły ją wtedy barwy, twarze, świat..


Bankier Chigi wyglądał jak duża, krzykliwie kolorowa papuga. Naliczyła na nim co najmniej sześć różnych odcieni i gdy pozostali rozmawiali, Carmina w myślach rozrabiała farby, by malować w wyobraźni ten barwny strój. Cieszył ją widok Viscontiego, wspomnienia z ogrodów wróciły i w komnacie zrobiło się mniej ponuro. Spojrzała na twarz Cesare. Oprócz niej w komnacie była jeszcze jedna kobieta; ładna, nieco wyniosła, ciemnowłosa. Miała na sobie perły; Carmina przyglądała się im otwarcie i ciekawie. Pewnie prawdziwe. Jakby dodać weneckiej żółci do błękitu i bieli, a potem nieco szarego... tu i ówdzie różowego... perły jak żywe. Carmina w swojej szarej, grzecznej sukni z koronkowym kołnierzem, w znoszonych ciżemkach, z jasnymi włosami,splecionymi w luźny warkocz, niczym pszenne pole i z ciepłym, nieco zagubionym spojrzeniem uniosła głowę, patrząc na Cesare, gdy padły słowa o portrecie.

- Mam namalować brązowego wąsacza? Powinnam to zrobić szybko, nim zapomnę twarz. Pani Lukrecja może korygować moją pracę wskazówkami - odezwała się miękko, z toskańskim akcentem, jak zawsze bezpośrednia, bez żadnej maniery.
- Wprawdzie na malarstwie się nie znam - powiedział Viconti - ale propozycja panny di Betto wydaje się mieć istotną wagę. Im bardziej portret bedzie odzwierciedlał dokładnie rzeczywistość. Wszelkie brodawki, pryszcze, moze blizny, ukształtowanie twarzy oraz cokolwiek może bardzo pomóc podczas poszukiwań.

- Mam wstępny szkic postaci - odparła Carmina, nieco się rumieniąc na wspomnienie, jak ów szkic powstawał - tylko Cesare i ona znali tajemnicę sekretnego obrazu - Widziałam go wcześniej w pałacu... mam pamięć do twarzy.

Nie umiała kłamać, ale należało jakoś wyjaśnić, skąd zna ową wąsatą gębę i dlaczego będzie wspomagać Lukrecję swoimi zdolnościami malarskimi. Za żadne skarby nie chciałaby się przyznać, że była tajnym świadkiem kasztanowej orgii.
- Hm, siniorina di Betto, ale jak rozumiem, jest to szkic na tyle wstępny, że współpraca pani di Medici mogłaby wnieść dodatkowe, istotne szczegóły? - upewnił się uśmiechając się do pełnej wdzięku malarki.

- O tak, widziałam go tylko z daleka...a pani Lukrecja ponoć twarzą w twarz. Wierzysz, panie, że z twarzy można wyczytać charakter czlowieka? - obróciła ku niemu swoją całkiem ładną, ale niewyrafinowaną twarz, z lekkimi oazami piegów na zadartym nosku i oczyma, jak brązowe orzechy.
- Ciekawe pytanie - zastanowił się Pizańczyk. - Chyba taaak ... wierzę, aczkolwiek wierzę także, że są osoby potrafiące przywdziewać zręczna maske niczym aktor teatralny. Niekiedy takie maski stają się wręcz dodatkową skórą. Ale skąd takie pytanie, siniorina? Można jednak liczyć, że ów wybiegający mężczyzna jednak był pod taką presją, że odkryjemy jego prawdziwe oblicze. Aczkolwiek obawiam się czego innego, że mógł dokleić sobie jakieś sztuczne wąsiska czy cokolwiek innego. Cóż, zobaczymy. Śledztwo przypomina chyba strzelanie w miejsca najprawdopodobniejsze oraz szukanie tam jakichkolwiek tropów. Wizerunek owego człowieka jest jest jednym spośród tropów najważnieszych, a rola obydwu pań bardzo istotna - skłonił się obydwu damom.

- Pańska twarz byłaby przyjemna do malowania, przyjemniejsza, niż wąsatego uciekiniera - odparła z lekkim uśmiechem, mimo powagi sytuacji - Mój padre mawiał: ładny nos, oczy i broda, to męska uroda. Przepraszam za żarty. Mogę zacząć malować nawet teraz, jeśli signore Cesare pozwoli. Mam ze sobą wszystkie przybory, ten żołnierz, sztywny jak kołek, co przyszedł po mnie rano, przezornie kazał mi zabrać malarskie narzędzia - poklepała sakwę.

-Co o tym uważacie, kardynale? O podobiźnie, znaczy się - uściślił Borgia, bowiem rozmowy zaczynały się powoli rozbiegać, jak to często się działo w większych grupach osób.

-Czas jest bardzo istotną kwestią - podkreślił Michiel. -Boję się nawet, czy już nie jest za późno. Podobiznę trzeba przede wszystkim dostarczyć do bram. Jeśli owy mężczyzna wymknie się z miasta, jest dla nas stracony. Wtedy możemy szukać prowodyra tylko po omacku. Zgadzam się też z panem Viscontim. Ktoś powinien równolegle szukać śladów wokół martwej ladacznicy. Nawet jeśli inne panny, które wieczorem dostarczały rozrywki swymi występami niewiele o niej wiedziały, to nie znaczy przecież, że rodziny gdzieś w Rzymie nie ma. A co już szepczą wrogowie Ojca Świętego w swoich salonach, to wiedzą jeno oni, diabeł i Duch Święty - podsumował krótko.

 

__________________
Nie ma zmartwienia.

Yannar

Dziwnym trafem wśród rozmawiających dominowali obywatele jej stron. Toskański akcent Carminy medyceuszka rozpoznała błyskawicznie uśmiechając się do swojego odkrycia. Trudno było nie zaintrygować się jej osobą, która tak nietypowy los obrała. Jakże ona radzi sobie samodzielnie wśród tak nieprzyjaznego środowiska? Jak się utrzymuje? Jakimi ludźmi otacza? Czy ktoś stoi za nią? Miliony znaków zapytania rozbłyskiwały w jej umyśle, jak iskry tańczą na pomiędzy krzesiwem i hubką. Jej prostota była rozbrajająca i zupełnie nieadekwatna do miejsca. Łatwo zatem było przeoczyć jej postać wśród tłumów tych odrealnionych postaci. Carmina dzięki takiej aparycji pewnie wiele widziała. I wiele wiedziała. Lukrecja podeszła do niej bliżej i odczekała dyskretnie w pobliżu. Kiedy tamta zakończyła miło gawędzić z Viscontim, nachyliła się do niej by szepnąć kładąc na jej ramieniu dłoń w ledwo wyczuwalny sposób.
-Chętnie pomogę.

Zupełnie nieznany medyceuszce Pizańczyk wydawał się budować z dziewczyną nić porozumienia. Najwyraźniej tych dwoje znalazło wspólny język a wzajemnie okazywana sympatia nie stanowiła tajemnicy dla obserwatorów. Zwróciła na niego uwagę chyba po raz pierwszy. Miała tę skazę, że jej wzrok przyciągali strzeliści mężczyźni, więc siłą rzeczy ci średniego wzrostu jakoś ginęli jej w tłumie. Dopiero powyższy dialog sprawił, że skupiła swój wzrok na nim na dłużej. Przyglądała się jego mimice, gestykulacji i doborze słów a nawet ubiorowi by stworzyć portret jego charakteru. Ciągle jednak nie potrafiła go ocenić ani pozytywnie, ani negatywnie. Lukrecja pozostawiła szybko te rozważania na rzecz samego Cesare. Błyszczał jak wypełniony słońcem miedziany talerz umiejscowiony na ciemnej ścianie. Skupiał nieznaną jej siłą uwagę przybyłych w sposób tak koncentryczny, iż nie jedna soczewka pękła by z zazdrości. Nabyta od innych energia aż kipiała z jego źrenic. Nawet sprężystość jego kroków oddawała ową tajemniczą właściwość. Jednak budził w niej obrzydzenie, które skrzętnie trzeba było ukryć. Jakaż to szkoda, że choć nie sepleni. Uśmiechnęła się po raz kolejny do siebie. Sytuacja spisku coraz mniej ją interesowała. Dystans jaki obrała sprawiał, że z trudem powstrzymywała ziewanie. Tliła się w niej nadzieja, że dyskusja szybko się skończy a ona usiądzie przy Carminie by zobaczyć jakim talentem malarskim Stwórca obdarzył tę śmiałą kobietę.


Roberto był lekko niewyspany, toteż nie wtrącał się w rozmowy, ani też nie przyglądał za bardzo pozostałym osobom. Był Wenecjaninem dopiero co przybyłym do miasta, nie miał kontaktów ani znajomości wśród tutejszego półświatka, czy też wśród gminu. Miał tylko jedną jasnowłosą ladacznicę, którą zachował dla siebie. I która mogła wiedzieć wiele, albo nic. Ale wszak nie zdążył jej przesłuchać. Pozwolił więc godniejszym od siebie i bogatszym w monety i sługi dyskutować o planach ujęcia spiskowców.



-Nie ma zatem co zwlekać - stwierdził Borgia. -Nie będziemy Paniom przeszkadzać w tej ważnej pracy. Panno di Betto, jako że malowała panna te pokoje, nie muszę jej nigdzie prowadzić. Doskonale wiesz, gdzie będziesz mieć spokój i dobre światło do pracy. Jeśli raczyła by pani jej towarzyszyć, pani Lukrecjo - okazja by panie spędziły chwilę czasu sam na sam pojawiła się błyskawicznie. -A my, póki jesteśmy w tym gronie musimy omówić jeszcze jedną sprawę. Jeżeli jest ktoś w Rzymie, kto mógłby rzucić światło na tę sprawę, to zapewne nie zaryzykuje tego jeno z dobroci serca i bogobojności. Potrzeba nagrody.
-Mieliśmy już okazję to przedyskutować, książe - potwierdził Farnese -wraz z szanownym panem Chigi.
-Mój bank, zawsze przychylny Kościołowi - podjął bankier, odzywając się w tej grupie po raz pierwszy; miał bardzo cichy głos, jakby nawykły do tego, że ludzie i tak go słuchają bez konieczności przekrzykiwania kogokolwiek -gotów jest wesprzeć watykański skarbiec złotem. Czyny niecne nierzadko podparte są chciwością, czemu zatem nie moglibyśmy wykorzystać ludzkiej chciwości do naszych celów?
-Ha, jak dziwki usłyszą o nagrodzie, to same przetrząsną swój burdelik w poszukiwaniu dowodów - ze śmiechem stwierdził Baglioni, lecz radość szybko w nim wygasła. Wszak złoto, które otrzyma dziwka, to złoto, którego nie otrzyma Baglioni. Z chwilą, gdy nagroda zostanie ogłoszona publicznie, szanse na jej otrzymanie zmaleją w obliczu konkurencji.
-Miejmy taką nadzieję Gian Paolo. Miejmy taką nadzieję - rzekł Borgia. -Korzystając z tego, że chwilowo czekamy na wynik prac pań de’Medici i di Betto, pozwolę sobie porozmawiać na osobności z kardynałem Farnese i panem Chigi. Pieniądze to nużący temat, a panowie z pewnością znajdą w swoim gronie lepszy - zakończył i skierował się z dwójką dostojników do wyjścia. Tyle, że mógł nie mieć do końca racji. W sali zapanowała nerwowa cisza, której nikt nie kwapił się jakoś przełamywać. W końcu, gdy zaczęło się to przeciągać na tyle długo, że stało się nie do wytrzymania, ciszę przerwał Roberto Tavani, pytając o samopoczucie papieża. Nie był to temat neutralny, który mógłby rozluźnić atmosferę, ale przynajmniej był adekwatny. Da Fermo wraz z kardynałem Farnese zapewniali, że papież jest w dobrym zdrowiu, lecz nie można się było przecież spodziewać, że próbę zamachu zignoruje. Nie ignorował przecież poprzednich, knutych przez della Rovere, czy też przez Sforzów. Tylko jakoś nikt nie chciał zwrócić uwagi na to, że zarówno kardynał della Rovere, jak i spiskowcy Sforzów pozostawali na wolności. Jak zatem można było zagwarantować, że i głowa spisku z zeszłej nocy nie umknie przed karą?


Carmina z przyjemnością opuściła komnatę, zabierając ze sobą donnę Lukrecję. Pałac Apostolski rzeczywiście znała jak własną kieszeń. I to znała tak, jak nigdy nie pozna oficjalny gość. Gdy jej ojciec, tu nazywany PinturicchUiem, dostał od papieża zlecenie na dekorację sześciu sal i dodanie wieży do pałacu Mikołaja I, miała piętnaście lat. Drobna, jasnowłosa dziewczynka szybko stała się ulubienicą służby, wyłudzała od kucharek orzechy i pomagała ojcu malować freski. Tu dorastała w ciągu trzech lat pobytu, tu straciła i niewinność - przy czynnym udziale Cesare - i wiarę - to uczyniła juz sama, podglądając życie Watykanu. Teraz prowadziła Lukrecję kilkoma korytarzami, skręciła za aksamitną kotarą, wspięła się schodkami, by znaleźć w południowym skrzydle pałacu, tam, gdzie bogate komnaty ustępowały miejsca tym mniej uczęszczanym. I oto był; jej pokoik, gdzie nocowała niegdyś z ojcem, o dziwo niemal nie zmieniony, nadal pod oliwkowej barwy ścianą stało skromne łoże, w rogu stół, u okna fotel o zszarzałym, aksamitnym siedzisku. Za oknem gałęzie magnolii pokrywały plamy blasku. Carmina przysiadła na łożu, wskazując Lukrecji fotel. Jej orzechowe oczy były zarazem smutne jak i zaciekawione, pogładziła swój notes i postawiła sakwę u nóg.
- Witam w moim świecie - powiedziała cicho.


Lukrecja szła w znacznej bliskości za plecami Carminy. Plecy dziewczyny kołysały się wraz z biodrami, kiedy przemierzała pałacowe korytarze ale szczególnie, gdy ta znajdowała się na schodach. Dla mężczyzny widok mógłby być kuszący, mimo że młoda malarka zachowywała nadzwyczajną skromność Nie to bowiem budziło zmysły, co było lubieżnie pokazane, ale to co mądra kobieta skrywała jako tajemnicę. Nie ta bowiem zawładnie na dłużej męskim umysłem, która sama pod strzałę podbiega, ale ta która da się złowić dopiero temu z najwytrawniejszych łowczych. Na tych rozważaniach minęła jej droga do tego tajemniczego, skromnego pokoju. Kilka niezbędnych sprzętów nie dodawało wnętrzu pompatycznej urody, raczej jakiś rzadki rodzaj uroku. Wyczuła sentyment w głosie Carminy, kiedy ta zaprosiła ją do środka. Usiadła wygodnie w fotelu patrząc jej prosto w oczy. Wysłane spojrzenie było pełne ciepła i ciekawości. Udało się znaleźć z dala od krzykliwych mężczyzn, w ciszy i spokoju mogły się bliżej poznać. Wyznaczone zadanie raczej było dla niej okazją niż celem. Medyceuszka poczuła jak przez jej ciało przelewa się fala spokoju. Rozluźniła napięte mięśnie pleców i prostując szyję odpowiedziała równie cicho.
-Czuję się zaszczycona. Od jakiegoś czasu obserwuję Cię i podziwiam. Skąd w tak młodej osobie tyle odwagi? Skąd siła by przeciwstawić się światu i iść skromnie po swoje? Posłała jej delikatny uśmiech, jak komplement wieńczy gładkie słowa, tak mimika jej twarzy gładziła wypowiadane słowa.


Carmina wzruszyła ramionami - nie z lekceważeniem, z zakłopotaniem tylko.
- Pochodzę ze wsi, nie nauczono mnie wielkich manier. Miałam być mamma, jak wszystkie kobiety u nas, byłam najmłodsza z rodzeństwa. I najbardziej krnąbrna. Taki duch niespokojny... Malowałam od małego brzdąca, ojciec przymykał oko na ten upór, a matka płakała. Dla niej jestem kobietą upadłą
Wyjęła szkicownik w grubej oprawie, o miękkich, welinowych kartach, z sakwy na ramieniu komplet grubych ołówków, sepii i ochry, nożyk do ostrzenia, białe wapno i drzewny węgiel w otulinie. Spokojne ruchy, ciepłe spojrzenie. Usmiechnęła się do Lukrecji.
- Mam małą szkołę malowania dla tak samo krnąbrnych panien, trochę zamówień wpada dzięki znajomym, trochę za portrety... jakoś sobie radzę.To popatrz na razie na wstępny szkic, będziemy uzgadniać szczegóły.
Grubym ołówkiem o szarym graficie zaczęła rysować na kartce notesu zarys męskiej twarzy.


- Niespokojne duchy potrafią odmienić losy całego kraju. Medyceuszka wodziła wzrokiem za ruchem dłoni sprawnie wypuszczającej spod grafitowego stożka kształty twarzy poszukiwanego mężczyzny. Nawet jeśli nie bardzo mają na to ochotę. Dodała z nieskrywanym smutkiem w głosie. Taki indywidualizm z reguły kończył się albo pomnikami albo stosem. Światło wkradające się przez jedno z wąskich okien padało wprost zebrane w warkocz włosy dziewczyny tworząc wokół jej głowy świetlistą aurę wraz z ogonem przypominającym ten od komety. Szara suknia tworzyła kontrast dla tego pięknego zjawiska. Lukrecja zastygła zauroczona tym widokiem. Gdyby tylko była w swojej Florencji mogłaby objąć ją swoim patronatem, a tak cóż... pozostawało Carminie dobrze życzyć, by okrutny los z nią akurat obchodził się łaskawie... lub modlić się za tą młodą malarkę, ale akurat w siłę swojej modlitwy powątpiewała. Stwórca wielokrotnie pokazywał jej, że jej pragnienia nie są Jego pragnieniami.
-A więc radzisz sobie. Brawo. Jeśli sława twojego talentu rozejdzie się między arystokracją, za kilka lat powinnaś mieć reguralne dochody. Spojrzała na coraz gęściej utkaną siatkę kresek tworzoną na papierze. [i]Nie miałam okazji się mu dłużej przyglądać niż mgnienie oka. W głowie utkwiły mi jego wielkie ciemne wąsiska... i krzaczaste brwi.


- Wąsiska. Brwi. Brązowa szata. Twarz pociągła, nos rzymski, szczęka wydatna, grdyka cofnięta. Ramiona zgarbione...- rysowała szybko, starannie, z wprawą, przenoszącą na kartę wyrazisty rys ni to smutnej, ni zaciętej, jakby chłopskiej twarzy. Skończywszy szkic, zaczęła rozjaśniać kredą, cieniować sepią, opuszkiem palca rozcierając kontury, wzmacniając tło... - Na tej uczcie signore Cesare podesłał mi dwa dobre kontrakty, oby doszły do skutku. Starczy na czynsz za kamienicę i szkołę, a może nawet na naprawę dachu. Mam ozdobić jeden salon bogatemu kupcowi, a drugi przyśle mi swoją córkę, by ją trochę malować nauczyć. Snobizm jest w cenie. Choć przyznam ci się, że najbardziej lubię malować twarze, jest w nich coś magicznego, prawda? Ty masz piękną twarz, pani. - wyciągnęła dłoń i dotknęła policzka i łuku brwiowego Lukrecji palcami. - [i]Twój mąż musi być szczęśliwy, mając tak urodziwą żonę.[\i]-
Odsunęła notes, pokazując szkic Lukrecji. - Podobny?


Kontakt skóry policzka z jej dłonią był zaskakujący i... miły. Lukrecja trzymała chłodny dystans do ludzi, więc nikt nie przekraczał tak swobodnie bariery wokół niej. Chyba do tej pory musiała rozsiewać jakieś lodowe iskry. Coś się w niej zmieniało, topniało. Wczoraj ktoś ją całował, dziś młoda dziewczyna ot tak wyciągnęła ku niej dłoń. Proste ludzkie gesty a jakże odległe od florenckich doświadczeń. Rzym, Watykan były co prawda położone na południe, ale gdzież im tam było do typowej południowej swobody obyczajów, widać jednak było już tu pewien luz, którego musiała się nauczyć. Widząć, że praca dobiega końca, wstała nad Carminą i spoglądała na gotowy już prawie portret przez jedno z jej ramion.
- Tak... lepiej bym go nie opisała. Miał taki błysk w oku. To było... nieco przerażające. Zmieniła ton na mniej oficjalny z lekką nutą rozbawienia. Mój mąż? Roześmiała się gardłowo. Jedyne co widzi to pośladki karczmarek lub odkryte walory pijanych dziewek. Ależ Carmino! Romantyczna miłość jest tylko w pieśniach bardów, życie niesie ze sobą twarde prawa i twarde warunki. Przypuszczam, że od dnia zaręczyn jest mu wszystko jedno jak wyglądam. Każde dobre małżeństwo to układ, spisany przez dwa rody. Nijak szukać w nim adoracji czy zachwytów. Im szybciej się z tym pogodzisz, tym mniej rozczarowań poczujesz.
Położyła dłoń na jej ramieniu i nachyliła się ku szkicowi.
- Myślę, że nie przesunęłabym ani jednej kreski. To im wystarczy do poszukiwań.


Carmina nieco szerzej otworzyła oczy na szczere wyzwanie donny Lukrecji. W brązowych tęczówkach zamigotalow spółczucie, wstała, pakując przybory malarskie i zamykając notes.
- A więc pokażmy efekt naszej pracy signore Cesarowi. Proszę mnie kiedyś odwiedzić w pracowni, pani Lukrecjo. Od Via Aurelia za kościółkiem santa Domenica w lewo, uliczka nazywa się Via Virginia. Pytać o szkołę malarską dla panien.

Ruszyła ku drzwiom, na moment obejrzawszy się za okno, w słońce. A potem znikła w korytarzu, wzywając Lukrecję do siebie...

 

__________________
Błędy uczą nieufności do świata i do siebie. *T. Konwicki*

Zapatashura

Nieprzyjemną atmosferę przerwały splecione w czasie powroty Cesare i jego finansowych doradców, oraz pań di Betto i de’Medici. Przygotowana podobizna uciekiniera okazała się naprawdę bardzo precyzyjną i solidną robotą. Borgia przyglądał się jej przez jakiś czas, może licząc na to, że sam rozpozna człowieka na niej widocznego? W końcu rzekł.
-Nie ma po co dłużej mitrężyć czasu. Da Fermo, przekazuję w twoje ręce ten portret. Dasz go swojemu najlepszemu jeźdźcowi. Ma objechać wszystkie miejskie bramy i pokazać go wartownikom. Chcę wiedzieć, czy ten jegomość opóścił już miasto, czy nie. A jeśli twój człowiek zgubi, albo podrze tę podobiznę, to lepiej niech sam opuści Rzym i nie wraca - wydał rozkaz. -Pozostaje kwestia nierządnicy. Przeszukiwanie zamtuzów to żaden honor, więc daję wam szansę, by któryś zgłosił się sam. Jaśli nie ma chętnych, trudno. Sam kogoś tam wyślę - Cesare zwrócił się do swych kondotierów.
-Mogę się tego podjąć. Nie jestem z miasta, więc ani mnie rozpoznają jako stronnika papieskiego, ani też mej sławie nie zaszkodzi taka wizyta. Gdyż jako takiej w mieście nie zdołałem sobie jeszcze wyrobić.- wtrącił Roberto uznając, że to zadanie nie jest ani zbyt trudne, ani niebezpieczne. Zresztą to okazja na poznanie miasta od niecodziennej strony, oraz na zdobycie przychylności Borgiów.
Tego niespodziewanego złoszenia, ze strony weneckiego posła Marco nie przewidział, ale stanowczo ucieszyło go. Stanowczo burdele nie stanowiły mocnej strony jego życiorysu oraz nie planował tego zmianiać. Może nie był świętoszkiem, ale trochę jakiejś godności oraz dumy przedstawiciela Viscontich pozostały wewnątrz jego serca. Przynajmniej tak sobie to tłumaczył, gdyż znacznie prawdopodobniejszym powodem unikania zamtuzów był widok facetów, którzy złapali francuską chorobę. Takie widoki napuchniętych jaj oraz fioletowego, pokrytego ranami fiuta sprawiają, że ochota na ostre zabawy przy wesołych dziewczynkach spod mostu stanowczo przechodzą. Toteż nie znał tego środowiska, ani chciał poznać. Zdecydowanie wolał przyczynić się jakoś do wsparcia owego śledztwa w inny sposób. Aczkolwiek doskonale zdawał sobie sprawę, że swoją propozycją signior Tawani uprzedził paru kondotierów, którzy nie mieliby nic przeciwko dogłębnym penetracjom dziwkarskiego społeczeństwa, przy czym zarówno słowo “dogłębnym”, jak “penetracjom” należałoby rozumieć pod obydwoma względami.
Najwyraźniej kondotierzy, jak jeden mąż, zdecydowali milczeć, kiedy niepytany o zdanie wenecki poseł sam zaproponował, że robotę wykona za nich. Wymieniali jedynie spojrzenia i czekali na werdykt swojego zwierzchnika.
-Skoro tak sprawa wygląda - ciszę po chwili przerwał Cesare. -Pan Tavani może rację w swych słowa. Baglioni, twoi ludzie przesłuchiwali dziwki, najlepiej zatem będzie, jeśli to oni wszystkiego dopilnują i zapewnią bezpieczeństwo naszemu włoskiemu gościowi.
Lord Baglioni nie protestował, skłonił jedynie głowę na znak zgody.
-W takim razie wszystko zostało na tym spotkaniu ustalone. Są panowie i panie wolni - oznajmił Borgia. -A co do pana, panie Tavani. Czy chce pan zabrać się do swego zadania natychmiast?
-Nie miałem żadnych poważnych planów na dziś... Ale wpierw chętnie zjadłbym jakiś posiłek. Zostałem zerwany z łoża wcześnie rano i to w dodatku o pustym brzuchu- stwierdził w odpowiedzi Roberto.
-I to da się zorganizować - stwierdził Cesare. -Czas zatem, aby każdy przystąpił do swych spraw. Dziękuję wszystkim wam, za szybkie przybycie, pomoc i rady. Ojciec Święty wam tego nie zapomni.

 

Kelly

Narada zakończyła się względnym sukcesem. To znaczy ustalono plan działań, jednak do tej pory ani jedna nierządnica nie powiedziała nic specjalnego. Przynajmniej właśnie tak twierdził Cesare, jednak Pizańczyk miał do niego stanowczo ograniczone zaufanie. Valentino lisem był oraz lwem jednocześnie, jak na prawdziwego księcia przystało. Dlatego postanowił, że będzie miał oczy oraz uszy otwarte. Podczas takich niepewnych czasów, każdy człek, byle bitny i ambitny, poprzez szereg walk, intryg, kombinacji mógł się wynieść wysoko. Oczywiście ryzykował również upadkiem. Visconti miał to do siebie, ze widział wiele takich upadków, który przecież kiedyś dotknął także jego rodzinę.

Signor Tavani miał się zająć wyśledzeniem prostytutki.

- Gratulacje – powiedział wewnątrz myśli tyleż szczerze, co pełnia ulgi. Tego bowiem podjąć się nie chciał. – Ciekawe jak to będzie robił, pewnie odpowiednimi łapówkami – domyślał się, bowiem niewątpliwie poseł państwa określającego się, jako Serenissima Repubblica di Venezia, biedakiem być nie mógł. Zresztą niewątpliwie Wenecja na swoich przedstawicieli dyplomatycznych nie wyznaczała nie półgłówków, ani biedaków, toteż był przekonany, że poseł zrobi, co się da. Jednakże dzięki temu właśnie, Marco był wolny, niczym morski delfin. Mógł spędzić tak czas, jak miał na to ochotę oraz jak chciał, zaś chciał w znacznie lepszym towarzystwie, niżeli to tutaj. Niewątpliwie miał nadzieje, że piękna panna di Betto po prostu zechce się z nim spotkać. Tak miło wspominał wspólny taniec, spacer oraz rozmowę podczas wieczornej uczty. Miał nadzieję, że zechce przyjąć jego zaproszenie do powozu, który czekał na Viscontiego przed pałacem papieskim. Wprawdzie nie należał do niego, ale do kuzyna, hrabiego di Modrone, który gościł Marco we wnętrzach bogatych swojego pałacu rzymskiego, ale to akurat nie miało znaczenia. Była zgrabna kareta, oddana całkowicie do jego dyspozycji wraz, rzecz jasna ze stangretem jako nieodłącznym wyposażeniem. Solidna, bogata, herbowa, właśnie taka, żeby wzbudzać szacunek wśród pospolitaków. Właściwie raczej niespecjalnie był to styl Viscontiego, ale chętnie przyjął swego czasu propozycje kuzyna, by używał karety, kiedy chce. Wprawdzie sam wolał jeździć konno, ale na takie okazje, kolaska się przydawała.

Carmina szykowała się do wyjścia, kiedy podszedł do niej.

- Świetna robota, signorina – uśmiechnął się ciepło do niej. Wprawdzie mieli do siebie mówić po imieniu, ale przy innych niespecjalnie uchodziło, a już na pewno nie przy obcych. – Jeśli nie masz innych planów oraz środka transportu, zapraszam do powozu – zaproponował po prostu. Przecież znali się oraz wydawało mu się, że panna di Betto, ma wewnątrz swej duszy pełną słodkiej melancholii melodię, ale umysłem woli prostsze słowa, niźli bizantyjskie kombinacje.

- Nie mam nic, wczoraj szłam tu pieszo, a dzisiaj rano przywiózł mnie jakiś sztywny żołnierz - wyznała, niezmiernie rada, że tym razem towarzystwo trafi się jej przyjemniejsze - Może pojedzie z nami siniora Lukrecja, chciałam pokazać jej pracownię? Chcesz pooglądać moją szkołę, Marco? Dwie komnaty na krzyż, ale mam śliczny taras i kilka drzewek cytrynowych, są cudne. I ziołowy ogródek, jak w domu. Dzisiaj uczennic nie ma, dałam im wolne, ale jest moja kotka, Dama i sąsiadka, Giuliana.

Żeby nie myślał, że nie znała się na konwenansach, jakie wizyty wypada przyjmować damie.
Uśmiechnął się radośnie.
- Cieszę się, pewnie, że zechcę. Zaś co do pani di Medici, to bardzo chętnie. Przyznam ci się, że sam także chciałem ją zaprosić. Wiesz, pochodzi z Toskanii, tak jak ja. Może akurat ma jakies ciekawe informacje stamtąd? Medyceusze, chociaż wygnani, niewątpliwie mają tam swoich zwolenników. Ale ale, dośc na temat polityki. Niech żyje sztuka. Bardzo chętnie odwiedzę twoje atelier, poznam Damę oraz Julianę. Potem może, może zechcesz pójść gdzieś na spacer, jeśli będziemy mieli czas? - rzucił swobodną myśl, później poprosił jeszcze, by Carmina moment poczekała, on zas udał się do Lukrecji.

Drugą osobą, której chciał zaproponować podwózkę, była pani de'Medici. Chociaż właściwie, powinna się chyba nazywać inaczej, po mężu, panu di Lorenzo. Niewątpliwie nawet się nazywała oficjalnie. Ale nazwisko rodowe było tak znaczące, że widocznie wolała jego używać zamiast mężowskiego, albo przynajmniej inni używali go wobec niej. Lukrecja di Lorenzo de'Medici, imienniczka papieskiej córki. Także kompletnie jej nie znał, ale znała Carmina. Przecież wspólnie panie tworzyły portret owego łajdaka. Wprawdzie obecnie akcje córki Lorenzo stały bardzo nisko, ale jeśli Medyceuszom udałoby się powrócić na florencką stolicę, ich znajomość mogłaby być niezwykle pożyteczna. Ponadto zdecydowanie Visconti nie był typem, który oceniał innych na zimno. Może akurat pani Lukrecja okaże się miłą kobietą, której zgorzknienie pechowym losem rodziny nie przesłoniło wielu pozytywów? Tak czy siak, akurat także mieli wspólny temat, gdyż obecnie Medyceusze utracili Florencję, zaś kilkadziesiąt lat temu Visconti Mediolan. Skoro zaś także Carmina chciała pokazać jej swoje atelier, to tym bardziej doskonale się składało. Liczył niewątpliwie na wspólną rozmowę dotyczącą sztuki, ale też miał nadzieję na po prostu poznanie się.

Pozwolił sobie podejść do niej.

- Siniora – skłonił się klasycznie, wedle hiszpańskich wzorców sztywnej nieco etykiety, które opanowały Rzym – nazywam się Marco Visconti, jestem oficerem księcia Walencji. Nie znamy się wprawdzie, ale widziałem panią zarówno na wczorajszym balu, jak i podczas dzisiejszej
narady. Czy pozwoli pani sobie zaproponować karetę? Będzie niezwykle, pannie di Betto oraz mi - wyjaśnił dodając parę słów na temat wspólnego odwiedzenia atelier Carminy - miło, jeśli dama tak szacownego rodu wyrazi zgodę na skorzystanie ze skromnego powozu – tutaj właściwie Visconti nieco przesadził, gdyż powóz nie był wcale skromny, jednak jakikolwiek był, miał nadzieję, że szlachetnej krwi pani przyjmie propozycję.

Lukrecja skłoniła mu się wkładając w ten gest całą grację, jaką posiadała. Widziała jego galanterią z jaką czynił każdy gest i postanowiła być mu nie tyle nie dłużna, co okazać szacunek jaki należy się każdemu, który dba o pewne ramy, jakie wynosi się z rodzinnego wychowania. Nie sztuka jest bowiem zdobyć majątek i poklask, sztuką jest nieść pochodnię pokoleń, pielęgnować dobre zwyczaje. Uśmiechnęła się tedy serdeczniej do niego, widząc w nim osobę, nie lekceważącą zakorzeniony i tutaj w watykańskich murach obyczaj dworski i etykietę.

- Lukrecja di Medici, Seniore... Wypowiedziała swoje imię nieco nieśmiało. Będzie mi miło spędzisz kilka kolejnych godzin w tak doborowym towarzystwie.

Miała co prawda masę domowych obowiązków, a sprawa morderstwa dodatkowo odciągnęła ją od nich, ale trudno było jej pominąć odwiedziny w pracowni Carminy, a i szarmancki Marco zdawał się być warty bliższego poznania.
- Wobec tego, signora - podał jej ramię. - Zapraszam.

 

Maura

Maura, Kelly &Yannar

Karoca niewątpliwie należała do tych większych oraz wytworniejszych. Obydwie panie mieściły się tam swobodnie, nawet mając obszerne suknie, zaś dla Viscontiego, także nie zabrakło miejsca.


Widząc nadchodzących stangret wyskoczył przed powóz, szybko otwarł drzwiczki oraz rozłożył schodki kłaniając się głęboko. Niewątpliwie wydawał się zaskoczony, iż Marco nie wraca sam.
- Pani - ustawił się przy drzwiach Pizańczyk podając pani di Medici dłoń, żeby mogła wsiąść pierwsza, jak to się należało wedle godności. Jakby nie było, jako żona oraz matka miała pierwszeństwo przed niezamężną panną. Bo że Marco wchodził ostatni, to było oczywiste, zresztą wszyscy znali owe reguły rządzące podstawami etykiety.

Następnie ujął delikatną dłoń Carminy, aż wreszcie sam także wskoczył zasiadając na przeciwko obydwu pań. Stangret strzelił batem, konie wesoło zarżały i kareta ruszyła chybocąc się na kamiennych wybojach.

Carmina, uradowana i przejęta, zachowywała się swobodnie, zupełnie jakby siedziała na koźle dwukółki, a nie w paradnym powozie. Wyglądała okienkiem, komentowała ścisk na ulicach, mijanych kuglarzy, stragany, kolory nieba i furkot wzbijających się gołębi. Zagadywała Lukrecję, pytając, czego uczono ją w dzieciństwie, a Marcowi zdradzała, jak ciężko było znaleźć kamienicę, nadającą się na szkołę i gospodynię, chętną przyjąć ją pod swój dach. W końcu, gdy powóz wjechał w wąskie uliczki, prowadzące od Via Aurelia, dziewczyna niemal wychyliła się do połowy oknem.

- Dzień dobry, signore Tarasco!

Jakże było się nie uśmiechać znalazłszy się w wygodnym powozie i móc obserwować żywe reakcje Carminy. Medyceuszka gładko zajęła swoje należne miejsce i z nieskrywaną radością obserwowała zachowanie dziewczyny. Jakże ona była inna od znanych jej i cenionych chłodnych standardów. Nie bardzo rozumiała, skąd odnajduje pobłażanie dla tej młodej osoby. Młoda i choć nieopierzona malarka wnosiła w swoje otoczenie jakiś płomień, iskrę, ruch, uśmiech, poruszenie. Coś w jej sercu drgnęło, poruszyło się za sprawą tej wolnej duszy. Powóz podskiwał na brukowanych uliczkach a na niektórych skrzyżowaniach ledwo się wyrabiał. Woźnica najwyraźniej był obdarzony czymś co śmiało można nazwać włoskim temperamentem.


Mogli dosłyszeć śpiew, dochodzący z zaułka, skądś przywędrował zapach świeżego chleba, jakichś kwiatów, kapusty, smażeniny, prania - kakofonia ubogich woni skromnej dzielnicy. Z drzwi małej piekarni wyszedł grubawy mężczyzna, wycierając ręce fartuchem. Zdjął z głowy śmieszną, kwadratową czapeczkę i skłonił się powozowi i wyglądającym okienkami damom.

- Dzień dobry, carissima, mia rosa d'oro Carmina! - zrymował.

Miał miły bas, Lukrecji posłał mrugnięcie okiem, za nic mając bogactwo powozu.

- Twoje ulubione bułeczki będą wieczorem, Carminko! A stary Jerome mówił, że zabrał cię rano papieski strażnik, już chcieliśmy z chłopakami z ulicy iść i odbijać cię z niewoli watykańskiej! Dobrze widzieć, że wracasz cała i zdrowa

Po sąsiedzku znajdowała się mała trattoria, gdzie kilku mężczyzn widać było przez uchylone drzwi, kurzących fajeczki i żwawo grających w kości. Brzękały szklanice.
Carmina wybuchnęła szczęśliwym śmiechem, pokazując Marcowi, gdzie stanąć. Byli w domu.


Kiedy powóz stanął przed wskazaną kamienicą, zza drzwi już wyglądała jędzowata dama o nieco obwisłym biuście i siwych włosach, splecionych w warkocz.. Oczy miała wielkie jak spodki - widać powóz zrobił na niej wrażenie...


- Poczekasz tutaj - polecił stangretowi Visconti, po czym otworzył drzwiczki, wyskoczył z wozu i ponownie podał dłonie, pomagając paniom wyjść. - Panno di Betto, proszę prowadzić - uśmiechnął się do niej, kiedy już wszyscy stanęli przy powozie.- Widać, bardzo jesteś lubiana oraz wcale się nie dziwię, że cię chcieli odbijać - przyznał jakoś odruchowo przechodząc na ty.

- Ależ skąd, próbują wejść w łaski, ostatnio za głośno pili w nocy i musiałam im dzbanek spuścić na głowy z okna - mrugnęła Carmina, zapraszając ku swoim schodkom i dygnąwszy przed jędzowatą damą.

- Witaj Giuliano, to moi goście, siniore Visconti i siniora Medici. A to Giuliana Rossi, wielka sercem właścicielka tej kamienicy, szacowna i pobozna wdowa po nieodżałowanym panu Rossi. A to Dama.... - z westchnieniem wskazała na wyniosłą kotkę, przyglądającą im się dość obelżywym spojrzeniem ze schodków na półpiętrze.


Wedle zwyczaju pozwolił najpierw przedstawię się pani de Medici, później zaś sam uśmiechnął się.

- Buongiorno signora - skłonił się lekko właścicielce kamienicy - Miło mi panią poznać, eee ... - dodał po chwili słysząc prychnięcie sporej, białorudej kotki - Damę także.
Cóż, dalej prowadzenie takie spoczywało na Carminie, dlatego po prostu przepuścił ją przodem, podobnie jak panią Lukrecję. Nie wypadało, żeby sie pakował przed damy.

 

__________________
Nie ma zmartwienia.