Tego dnia nikt nie umarł! Był to naprawdę piękny dzień i w ogóle było wspaniale. Wszyscy pojawili się na polance, tylko ten bojowy Chomik jakiś taki smutny był. Już każdy myślał, że się przyzna do bycia Skazą, że pewnie te rzewne łzy to poczucie winy, które w końcu i nareszcie go zeżarło! Już byliście na łące, już witaliście się z gąską, gdy nagle Chomik zdjął swój "chomiczy łeb", a spod niego nie wypłynął gąszcz magicznych i długich blond włosów, które nagle straciły swój blask i ucięte opadły na glebę.

Smutne i brzydkie dziewczę rozmazało się niczym panda pławiąca się w porannym blasku słońca. Była bezużyteczna, bez swoich włosów, była nieważna. Nie mogła wam już więcej pomóc. Roszpunka odeszła.

Adolf z ponurą miną spojrzał na swojego śmiertelnego wroga, obnażonego i poniżonego. Chomik odszedł pokonany. Hitler jednak nie był z tego powodu zadowolony. Nikt nie lubi utracić wroga, nie zdążywszy się nawet na nim odegrać.
- I na co ci to było? Twoja wrogość do mnie przysłoniła zdrowy rozsądek tej nocy. Błędem było związanie mi rąk. Nie jesteś wrogiem godnym Führera. Zejdź mi więc z oczu. Ja się wszystkim zajmę.

Następnie Hitler wyszedł na mównice. Nie spoglądał teraz na Brytyjczyka, gdyż nie miał zamiaru przemawiać do wroga. Jego twarz złagodniała, stałą się jakby bardziej… dziewczęca. Zwrócił się do żaby.
- Królu. Skończmy te gierki. W ciągu kilku następnych godzin odbyć się ma finał tej szaleńczej misji, więc nie ma już co udawać. Ten Bryt… człowiek, a raczej kot, plecie bzdury i kłamstwa. Mój wczorajszy głos był błędny, przyznaje, to też zwróciło na mnie podejrzenia Roszpunki. To nie Sherlocka moce zablokowała, a moje. To, że pierwszy zdążył się wypowiedzieć, nie oznacza, że mówił prawdę. W końcu w takiej sytuacji co miałby powiedzieć, by się wybronić? Hieny zaatakowały na długo po moim głosie, kiedy ta kocia kreatura zorientowała się, że ma ku jej użyciu sposobność. Dzwoneczek jako pierwszy wskazał go, a tylko on miał sposobność dowiedzenia się o nim prawdy. Teraz zaś, znów wysłuchałem jego kłamstw i udawanej niewinności. Mimo, że zna zdolności Skazy i zapoznawał się z nimi wielokrotnie, udaje teraz, że nie wie iż ty… Bazylu nie możesz go wykryć. Niezwykłe jest również to, jak Sherlock szybko zdążył tym razem zareagować po nastaniu świtu. Przedtem czekał aż inni się wypowiedzą, a teraz nagle wystrzelił pierwszy, odwracając na swoją korzyść wspomnienia biegu wydarzeń poprzedniego dnia. Widać teraz jego ułudę i kłamstwa, a także niezwykły spryt.
Hitler westchnął i wyprostował się.
- Królu Jean-Bob, wiem, że przez ostatnie dni mogłem wydawać się niesympatyczny z powodu mojego przebrania, jednak w tej chwili nie mam zamiaru już więcej grać. Przysięgam Ci uroczyście, że ja jestem niewinny. Zastanów się jeszcze raz i zmień decyzję. Dla dobra tej wyspy. Oddaj swój głos na Sherlocka.

Z rozkazu Króla Jean-Boba, Adolf Hitler dostał potężny rachunek za robienie grilla w miejscu zagrożonym pożarem. Miał również opłacić tego świniaka, co to go zeżarli oraz wyłożyć hajs na pogrzeb dla każdego dobrego bohatera. Wiadomo przecież, że gdyby Adolf był dobrym człowiekiem, to na pewno by to zrobił. Każdy pozytywny bohater by tak postąpił, dla dobra jego poległych kolegów! Jednak ten... ten nie był wcale dobry. Skaza rozerwał strój Niemca i warknął wściekle.
- To ja...zabiłem... MUFASĘ! - krzyknął ochryple po czym dał dyla.
Sherlock nałożył Jean-Bobowi na głowę myśliwski kapelutek i dał do rąk dobrą broń palną z celownikiem. Po chwili nastąpił głuchy strzał, a uciekający lew padł jak długi.
- Doskonały strzał milordzie - rzekł Sherlock pykając w ustach fajeczkę.