Odpalam staruszka i pędzę w stronę centrum z moim gościem przerzuconym przez siedzenie. Gdy dojeżdżam do Wisły wyrzucam go do rzeki i sprawiam, że tonie, a następnie przebijam pod wodą lodowymi kolcami. Po tej krótkiej przerwie i pozbyciu się nieproszonego gościa jadę dalej w stronę centrum szukając jakiejś kryjówki, czy hotelu w jakim mógłbym się zatrzymać.
-Wątpię, że taki zawodowiec pracuje sam. W końcu na bazarze nie kupił pistoletu z tłumikiem.

Oponent Adama wyleciał, a on sam poczuł nową falę bólu. No i jeden z jego wrogów słania się na nogach...

Wiśnia nie dojechał. Ktoś w jednym z bardziej pustych miejsc, to jest slumsach, gdzie pojechał na skróty ktoś naskoczył go i mimo sprawności Silvera powalił go kopnięciem. Motor poleciał daleko, a garniturowiec spadł na ziemię. Atakujący Piotra miał na sobie strój motocyklisty i był bardzo wysoki...

Tworzę dwa lodowe miecze (lekkie, jednostronne), po czym uśmiecham się złowieszczo. Rzucam się na niego zadając kilka szybkich pchnięć, po czym według starych nauk zaczynam tańczyć zadając kolejne cięcia i pchnięcia, ale tak by nie zabić przeciwnika, ale go poranić.

Pierwszy atak doszedł, ale natychmiast odskoczył i zaatakował podcięciem...
To nie był byle kto...To był zabójca.

-Dobry jesteś- mówię spokojnie- naprawdę dobry- po czym wyrzucam lodowe miecze nad niego i tworzę z wody wiele lodowych strzał, które opadają teraz na niego. Kiedy odskakuje lub jakoś unika atakuje lodowym kolcem, który tworzę w ręku, tak by zabić.

Kopnął cię w brzuch, kiedy spadły na niego strzały. Kuli się z bólu, ale wstaje i mówi:
-Też mam moc.
Po czym czujesz, że padasz...ale stoisz, jednak kręci ci się w głowie i czujesz siarkę... A on zaczyna na ciebie biec...

-Cholerny typek- mówię- ale przynajmniej fajny cholerny typek- uderzam w ziemię i tworzę lodową taflę pod nim. Po krótkiej chwili tworzę na lodowej tafli kolczatkę. Potem nadbiegam do niego i zaczynam go atakować gołymi pięściami i nogami, staram wykorzystywać wszystkie zdolności jakie przez lata nabyłem o sztukach walki.

" No nie. Dlaczego oni się tak przyczepili."
Jeszcze w locie łapię jego nogę a potem macham nim tak żeby z dużym impetem uderzył w ziemię. Kończę to kopnięciem w żebra.

Oponent Mariusza ryknął z bólu. Widocznie nie był już w stanie dalej walczyć. Chrzęst złamanego żebra utwierdził Gregowskiego w przekonaniu, że wróg ma dość.

Wróg Piotra boleśnie padł, ale zrobił przewrót w tył i odskoczył gwałtownie. I Wiśnia zobaczył ich trzydziestu.

-Ciekawe, czyż nie?- mówię do niego. Po czym podskakuje i tworzę pod sobą lodową deskę na której przelatuje na piętro jednego z domów. Po czym wchodzę przez mieszkanie na klatkę schodową a potem biegnę na dach.