Co za zapluta, ciemna i ze wszech miar irytująca dziura! Dobra, może i w tym całym Newport mieli odpust, czy jak inaczej nazwać festyn z biciem po mordach, no ale bez przesady! Żeby nikogo nie zastać na ulicy, co jest do jasnej cholery... godzina policyjna albo inne dziadostwo?! Żeby pół menela nie zalegało gdzieś pod płotem? Ortedze cisnęło się na usta jedno prosto, podsumowujące sytuację określenie.
- Patologia... - wycedziła do swojego odbicia w górnym lusterku i poniekąd do pasażera irishowej fury, balansując na pograniczu rezygnacji i zwykłego, ludzkiego wkurwienia. Co za jełop, no ja pierdolę. Korciło ją, by zaciągnąć ręczny i obrócić brykę o sto osiemdziesiąt stopni, obierając kierunek zwrotny. Prosto do pociągu.
- Hm - zmitygowała się, choć ręka odruchowo wylądowała na odpowiednim drążku. kobieta posłała robotnikowi firmowe spojrzenie, będące odpowiednikiem wiaderka kwasu siarkowego. Skoro już zawracał jej dupę, wyrywał z samotni, odciągając od pracy... mógł chociaż zadać sobie ten trud aby dowiedzieć się gdzie leży pieprzony gabinet lekarski.
Wychodziło, że sama będzie musiała zdobyć info, co równało się z koniecznością wejścia w bliższą interakcję z miejscowym elementem. Na samą myśl monterce robiło się zimno, nieprzyjemnie... a głowa jakby z automatu obracała się do tyłu, jednak gdyby zawróciła, przynajmniej przez miesiąc słuchałaby mamrotania, przetykanego jawnymi pretensjami, nie tylko od Parcha. W końcu lekarze niby tam właśnie po to byli, żeby pomagać potrzebującym, składać pechowych jełopów - poza tym skoro Nowojorczycy gościli w Newport, pewno chcieli się pokazać od jak najlepszej strony, tak przynajmniej się Sam wydawało. Dobra podstawa pod ewentualną dalszą współpracę... no i nikt normalny nie lubił kłopotów.
Światełko w oknie jednego z domów zapowiadało się właśnie na kolejny kłopot. Ktoś tam żył, oddychał, śmierdział, gadał... a Ortega musiała do niego wyjść, siła wyższa. Zatrzymała Wdowę, po chwili wahania otworzyła drzwi i wytoczywszy dupsko na zewnątrz, ruszyła szybkim krokiem ku potencjalnemu źródełku informacji.
- Echhhhhhh... - westchnęła boleśnie, pukając w drewnianą płytę. Subtelnie.
Pięścią.

Dobijanie się w środku nocy do drzwi mogło wywołać niepokój, zwłaszcza w czasach w jakich przyszło im żyć. Ortega sapnęła przez nos, słysząc ciche, niepewne pytanie dobiegające z wnętrza domu. Kobieta pewnie trzymała w dłoniach coś broniopodobnego, nie do końca przekonana któż to czai się na progu jej domostwa… przynajmniej Ortega wpierw wyjęłaby klamkę, a dopiero potem skupiła na gadce… no właśnie. Rozmowa. Gdzie był do ciężkiej kurwy Morrison, kiedy akurat by się przydał? Złośliwa menda, pewno specjalnie wysłał do monterki największego nieogara po tej stronie Rzeki, nie informując gdzie dokładnie wezwana pomoc medyczna ma dojechać. Zrobił to z premedytacją, pewno suszył teraz gębę gdzieś w ciemnym kącie, brandzlując się nad własną przebiegłością oraz wyśmienitym dowcipem… tak. To było bardziej niż prawdopodobne.

Cóż począć? Skoro już znalazła się na czyimś progu, Sam postanowiła dać z siebie wszystko, wchodząc na wyżyny elokwencji i choć na krótki moment zapomnieć jak bardzo nienawidzi trzaskać gębą do obcych ludzi. W sumie do znajomych też. W ogóle nie lubiła gadać… ale musiała.
- Bry - burknęła najmniej melancholijnie jak tylko potrafiła, wbijając odruchowo ręce w kieszenie spodni i garbiąc plecy - Był wypadek, jest ranna. Szukam domu doktora. Jak tam dojechać?

-Doktor Cavendish mieszka w trzeciej uliczce na prawo, duży neokolonialny dom łatwo trafić. -Wyglądało na to że twoja rozmówczyni chciała jak najszybciej się ciebie pozbyć i udzielić informacji nie otwierając drzwi.

- Mhm - Sam podziękowała jej pełnym ulgi mruknięciem, wyrażając jak bardzo wdzięczna jest za udzielenie pomocy oraz informacji, bez dodatkowej konieczności wchodzenia w bliższy kontakt. Oby widać prezentowały podobny poziom zainteresowania wspólnym poznaniem się, więc nie czekając na zbawienie, monterka obróciła się na pięcie i podreptała pospiesznie ku Wdowie. Trzecia uliczka na lewo, duży niekolonialny dom - proste, krótkie i konkretne informacje, bez masy parchatego pieprzenia. Jeżeli były poprawne...
O tym dało się przekonać dopiero na miejscu.

Ta noc ciągnęła się jak monolog Morrisona. Człowiek miał wrażenie, że zaczęła się eony temu i nim się skończy, minie cała wieczność, zaś on utkwił w czarnej niczym smoła i głębokiej… dziurze egzystencjalnej, kurwa jego mać. Coraz bardziej wściekła, Ortega zaparkowała pod kolejnym kurnikiem z płonącym w parterowych oknach światłem. Miała być trzecia alejka czy tam uliczka i dom kolonialny… znaczy się taki duży. Chyba. Liczyła po cichu na bardziej rozpoznawalne oznaczenia, ot choćby pieprzony krzyż, tudzież splecioną z igłą żmijkę, widywaną na uniformach medycznych jeszcze w Nowym Jorku. No nic, od nitki do kłębka. Poprzednio zadany zestaw pytań paskował i do tej sytuacji. Był też sprawdzony, a komu jak komu, lecz Sam nigdzie się nie spieszyło. Mimo tego, poganiana czujnym spojrzeniem towarzyszącego jej robola, zagęściła ruchy, podchodząc pod drzwi spod których wyjechał pickup z gwiazdą… czyli szeryf? Albo miejscowe oznaczenia… cholera raczyła wiedzieć. Za jej plecami warczał silnik, przed sobą miała zamknięte na głucho drzwi. Wydając z siebie westchnienie obrazujące pełnię nieszczęścia będącego aktualnie jej udziałem, monterka załomotała do kolejnego domu, mieląc szczękami w przygotowaniu na ubranie myśli w przekaz werbalny.

Metodyczna robota, jaką było zmywanie krwi w dłoni, odsunęła myśli o kelnerce leżącej w innym pomieszczeniu. Cosmo chciał być optymistą, chyba nawet wierzył, że ona przeżyje, ale doświadczenie sugerowało co innego. To nie zacięcie. Kolejne powtarzalne ruchy, rozrzedzona krew spływająca do zlewy, tworząca różowe zacieki na białej powierzchni. Spłukać, wytrzeć…
Niektóre silniki są charakterystyczne, Mustang Irisha posiadał jeden z nich.
- Nasz lekarz już jest! - krzyknął do doktora. Zdziwiło go tylko jedno, Irish był w mieście, z kluczykami do Wdowy, z nimi się nie rozstaje. A Razor chyba nie potrafił włamywać się do pojazdów i odpalania ich na krótko lub innym sposobem.

Rozległ się subtelny łomot, po chwili drzwi stanęły otworem, lecz zamiast spodziewanego gościa w przeciwgazowej masce, na progu stała Ortega, optymistyczna niczym wizja żarcia żyletek i popijania ich rozpuszczalnikiem. Zgarbiona, z rękami wbitymi w kieszenie poplamionych smarem spodni, w okularach przeciwsłonecznych na nosie mimo później pory… a także ustami wykrzywionymi w wyrazie wybitnej rezygnacji. Grymas zmienił się w czarną melancholię, ledwo na widoku pojawił się drugi nowojorski technik. No to trafiła.
Hura.

- O, cześć Sam, a gdzie Razor? - Cosmo był wyraźnie zaskoczony, że zamiast Razora przyjechała Samantha. Choć w sumie, prędzej to ona odpaliła by ten wóz.

Odpowiedziało mu wzruszenie ramion i ciężkie westchnienie. Czarnowłosa głowa obróciła się gdzieś za zewnątrz. Też nie podobało się jej, że oderwano ją od pracy, zakłócono spokój, truto dupę… i jeszcze musi tu być, z obcymi. Dodatkowo babrać się we flakach.
- To tu, gaś silnik i podaj czarną torbę! - rzuciła głośno do kogoś przy samochodzie, po czym powróciła uwagą do wnętrza.
- Bry. Wieczór - nadrobiła pominięte powitanie, wodząc wzrokiem po pokoju jakby szukając celu czy też powodu nocnych eskapad. Dorzuciła na koniec rozbudowaną wersję wywiadu medycznego - Żyje jeszcze?

Z zaplecza wyszedł starszy mężczyzna pewnie miejscowy doktor, podszedł do Sam i Cosmo.
-Jeszcze żyje, udało mi się też ustalić grupę krwi i chyba zaraz będziemy mieli dawcę więc będzie można przystąpić do operacji. Jest pani lekarzem z pociągu jak się domyślam? Cavendish, jestem miejscowym lekarzem - mężczyzna wyciągnął dłoń do Sam, dłoń wyraźnie się trzęsła- Z panem też się jeszcze nie przywitałem, panie…?

-Cosmo.

- Ortega - monterka wyburczała, ściskając podaną dłoń. Wcześniej wytarła ręce o i tak niezbyt czyste spodnie. Mimo tego śladów smaru i plam po odczynnikach chemicznych zabieg ten nie zniwelował. W porównaniu do starucha, była… brudna, pomięta i nie prezentowała sobą nic, co dało się podciągnąć pod kategorię ‘porządny lekarz”. Ale przynajmniej nie miała trzęsawicy kończyn. Starość nie radość.
- No tak jakoś - skwitowała stwierdzenie odnośnie własnego, medycznego zacięcia, czy też preferencji. Nigdy nie uważała się za konowała, wolała grzebać w maszynach. Coś tam potrafiła, znalazłoby się jednak całe grono o niebo lepszych specjalistów w dziedzinie krojenia i szycia tkanek żywych. Zresztą po jaką cholerę reszta miała wiedzieć co dokładnie Sam potrafi? To była jej sprawa, nikomu nic do tego.
- Mhm, dobrze - kiwnęła głową, przyjmując do wiadomości etap przeprowadzonych przygotowań. Faktu, że potencjalny dawca może się nie nadawać do transfuzji ze względu na alkoholowe upojenie… podobne przemyślenia zostawiła dla siebie, nie chcąc siać defetyzmu. Dopiero co przyjechała.
- Pójdę się przygotować - zakończyła z ciężkim westchnieniem, cofając ręce i na powrót wbijając je w kieszenie.

Starszy mężczyzna dłuższą chwilę przyglądał się podanej dłoni zanim ją puścił.
-Tak, na zapleczu jest pokój do szorowania, mam tam też parę zapasowych fartuchów, moja asystentka jest trochę niższa- mężczyzna westchnął - choć niestety teraz wyjechała do nagłego przypadku więc będzie pani musiała ją zastąpić. Ja niestety swoje czasy ze skalpelem mam za sobą, postaram się być pomocny radą i jako instrumentariusz. Mam nadzieje że mojego wtrącania się nie uzna pani za atak na swoją osobę ale wydaje mi się że choćby z racji wieku różnimy się doświadczeniem. Zresztą co do operacji, to zawsze się przydaje druga albo i trzecia para oczu, choć z tego co widzę adrenalina już przestaje działać na pana Cosmo i chyba długo nam już nie potowarzyszy, na piętrze mam parę wolnych łóżek, niech pan się nie krępuje i położy się, rano my będziemy wyczerpani a pan będzie potrzebny.- Faktycznie adrenalina schodziła a alkohol się dalej wchłaniał, Cosmo odbierał coraz słabiej - Co do nas… Panno Ortega, kawa czy Yerba mate?

- Kawę, jak to nie ten... problem. Nie no, pan mówi - Sam mruknęła w miarę neutralnie, woląc nie zastanawiać się co siwy doktorek o niej pomyślał, znaczy o uwalanych wszelkim technicznym badziewiem łapach. Kurwa no, oderwano ją od roboty, nie miała czasu się umyć. Pomoc medyczna Nowojorczyków wypadała wyjątkowo blado, patrząc na reprezentantkę z przypadku.

Na podwórze zajechał rower i po chwili przez drzwi wszedł trzydziestoparoletni mężczyzna ubrany w czarne spodnie szarą koszulę i prostą kamizelkę.
- Niech będzie pochwalony, doktorze - powiedział zdejmując kapelusz z płaskim rondem - przysłali mnie tutaj, bo podobno będę potrzebny.

- Tak Tom, Kate poważnie oberwała, będzie potrzebowała dużo krwi.

- Oczywiście doktorze jestem do dyspozycji.

Po chwili już byliście w sali przygotowań. Wyszorowaliście się i przebraliście (wliczając w to Toma) na biało podczas gdy gospodyni przygotowała ranną (choć na razie bez usuwania opatrunków) odkładając na bok ubrania (jak zwrócił uwagę doktor “mogą się przydać szeryfowi żeby dorwać bydlaka”, jak na razie było to jedyne przekleństwo użyte przez doktora). Po chwili weszliście do kolejnego pomieszczenia, była to właściwa sala operacyjna. Doktor szybko przygotował kilka tac z narzędziami i wskazał Tomowi metalowe krzesło z oparciem przerobione tak że dało się na nim prawie położyć.

Wyglądało w pełni profesjonalnie i co najlepsze nie zapowiadało się, by Sam musiała sięgać po własne zapasy... bardzo dobrze. Mimo tego dołożyła do szpeju miejscowego lekarza własne narzędzia i leki. Z czystymi łapami, ubrana w fartuch, stanęła nad ranną uświadamiając sobie jak cichy i bezludny jest w tej chwili jej warsztat. Niestety uciec już się nie dało.