Maximilian stracił zainteresowanie sprawą. Przemytnik gówno wiedział, a sprawki jego towarzysza z magistratu też jakoś nie były w stanie go poruszyć. Gdy razem z towarzyszami przemierzał zabłocone uliczki pozwolił sobie wyrazić ten brak entuzjazmu.

- Pewni jesteśmy, że chcemy straszyć tego z magistratu ? Słyszeliście co mówił Knut, beczkę cienkusza chcemy ugrać ? - ton Maximiliana nie był dla nikogo zaskoczeniem wszyscy dobrze wiedzieli, że był on niczym pies łowny, gdy nie czuł zapachu zwierzyny, a trop znikał wolał on ,przykładem posokowca, zapadać w drzemkę przy kominku i oddawać się nieróbstwu.

Berthold po drodze na słowa Maximiliana zacisnął wściekle pięść. To uganianie się po karczmach było i dla niego irytujące, lepiej czułby się w naturalnym środowisku, ale ścigali naprawdę niezwykłą zwierzynę, nie miał zamiaru oddać pola póki demonolog nie trafi w ich ręce żywy lub martwy.

- Coś się łatwo poddajesz, Maxi... - syknął - myślałem że masz plan. Jeżeli ten von Kurst się ukrywa i chce przeprawić dalej rzeką, to na mój rozum możemy iść dobrym tropem...

Kiedy znaleźli się w paskudnie wyglądającej Niedźwiedzicy, pociągnął nosem z obrzydzeniem, po czym zarzucił kaptur na głowę, żeby osłonić się przed całym tym smrodem. Za przykładem Mendozy obrzucił co groźniej wyglądających zbirów hardym spojrzeniem. Kiedy zamówili wino i stolik, zaczął rozglądać się za kontaktem z Magistratu, który opisał im Knut.

Jak to w życiu bywa i tym razem ścieżka ich rozumowania doprowadziła ich do nikąd. Na szczęście nie była to jedyna droga i choć wizja pięciuset koron dalej pozostawała odległa to chociaż nie stała jeszcze w grnicach niemożliwego.

- Widać ze spotkania nici - powiedział do dwójki swych poza imperialnych towarzyszy Łowca gdy Mag oddalił się by spróbować medytacji - Miejmy nadzieje, że Bertholdowi się tym razem powiedzie. Trochę łaski Ronalda by nam nie zaszkodziło -
Berthold już wcześniej w ten sposób wykrywał demonologa zresztą z różnym rezultatem. Maximilian miał nadzieje, że towarzysz coś znajdzie. Desperacko potrzebowali jakiegoś punktu zaczepienia, później pójdzie już łatwiej.

Jeśli Mendoza uważał, że przesłuchiwania były nudną czynnością to czekania na ofiarę - CARAMBA - sprawiało, że zasypiał na siedząco.
Pierwszą godzinę spędził na gawędzeniu z towarzyszami, drugą dopijając kolejne wino leniwie droczył się z Jean'em jak to znowu "skopie mu dupę" - jak to mawiali ludzie w Imperium.

Do tego jeszcze te okropne opary i ból głowy. Juan Maria wstał i wyszedł przed gospodę by się przewietrzyć. Gdy wrócił zauważył, że brakuje czarodzieja.
- Puta merda! Oszukał nas, niech się modli by mnie nie spotkał. - rzekł zdenerwowany estalijczyk.

Magazyn wyglądał na zapuszczony i nie używany, a Maximilian wiedział, że właśnie takie miejsca najlepiej zdają się na kryjówkę dla zbiega, co znów obudziło jego zaspały przez brak śladów instynkt łowny. Inna sprawa, że Łowca wprost nie mógł uwierzyć, że sam nie wpadł na pomysł sprawdzenia tych nor nad rzeką, a dopiero mowa Pieera pobudziła go do akcji. Najwyraźniej wino tutejszych karczm jest mniej rozwodnione niż można by się tego spodziewać.

- Pójdę przodem, postarajcie się trzymać trochę dystansu i być cicho - powiedział widząc, że wszyscy szykują się do sprawdzenia budynku, sam za to wyciągnął sieć i wygodnie ułożył ją w dłoni - Postarajmy się nic nie ruszać, jakby się okazało, że go nie ma albo wcale go tu nie było, to lepiej by ślad się tu po nas nie ostał. -

Poprawił on jeszcze miecz przy boku i naciągnął kusze którą jednak założył bez bełtu na plecy i był gotowy.

- Berthold ? - zagadał jeszcze Maximilian zerkając na psa.

Juan był pod wrażeniem nagłego olśnienia Jean'a. Przewaznie bretończyk siedział cicho udawał idiotę. Co Mendoza uważał za bardzo pomysłowe bo jak mówi stare przysłowie estalijskie: "Lepiej udawać głupiego niż raz się odezwać i rozwiać wszelkie wątpliwości!".
Były szermierz pokiwał głową na pomysł Jean'a i wszyscy razem wybrali się do magazynu.

Na miejscu okazało się, że ktoś ich przegonił gdyż wrota wydająego się opuszczonego magazynu były otwarte.
Juan Maria bał się pułapki więc wyciągnał jeden ze swoich pistoletów i cicho podszedł do wrót. Upewniwszy się, że nikt nie kryje się w ich okolicach delikatnie wyjrzał zza nich.

Nie lubiał chodzić z obnażoną bronią palną gdyż to własnie broń biała była bardziej fantazyjna i elastyczniejsza w walce. Jednak teraz gdy miał zamiar zajść kogoś znienacka wiedział, że broń dystansowa będzie bardziej przydatniejsza.