lastinn - [Warhammer] Łowcy Nagród

lastinn (http://lastinn.info/)

- Archiwum sesji z działu Warhammer (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-warhammer/)

- - [Warhammer] Łowcy Nagród (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-warhammer/16657-warhammer-lowcy-nagrod.html)

Juan Maria trochę zbity z tropu dosiedział do końca wypitego garńca z pijakami do których się przysiadł. Nie chciał zbyt pochopnie wstawać od stołu gdyż mógł być obserwowany i mogłoby wydawać się podejrzane że tak szybko od nich ucieka.

Podszedł do szynku i tam czekał na towarzyszy.
Miał nadzieję, że mieli więcej szczęścia.

~ Co zrobisz nie zawsze się wygrywa ~ pomyślał Maximilian wstając od stołu by ulżyć pęcherzowi i następnie lekko chwiejnym krokiem udał się w stronę drzwi karczmy. Wracając przypatrzył stojącego przy ladzie kompana więc podszedł do niego.
- Nie widzę tu dla nas roboty - powiedział przestępując nad ochlapusem który to właśnie zwalił się na podłogę prosto pod jego nogi.
- A jak tam u ciebie ? -
Po wysłuchaniu odpowiedzi Juana która to zgodnie z przewidywaniami łowcy była negatywna, co było świetnie widać po jego minie. Maximilian rozejrzał się po sali i spostrzegł, że Marius postanowił jednak zostać przy stole od którego wstał szermierz.
- Marius się tam dosiadł... Może jeszcze coś wyciągniemy, idź do niego, no idź czekać będą za tobą -

Hans za bardzo nie chciał się budzić, ale jego spity solidnie towarzysz Jost nie miał nic przeciwko napiciu się gorzały, którą oferował Marius. Szybko wywiązała się rozmowa, którą Wollenberg zręcznie kierował cały czas udając, że ostro popija z glinianego kubka. Okazało się, że nadprogramowy kurs, który właśnie wykonała "Kocia Muzyka" opłacony został przez znajomka szypra. Tym zleceniodawcą był jeden z parobków portowych już znanych Łowcom. Wszystko do siebie pasowało. Na barkę załadowano wczesnym rankiem jakieś skrzynie i beczki, które potem popłynęły w górę rzeki i zostały wyładowane w kryjówce nad potokiem Gock. Pusta już barka przypłynęła do faktorii, a żeglarze za łatwo zarobione pieniądze spili się, niemal do nieprzytomności. Lub urżnęli w trupa, czego przykładem był szyper Hans. Więcej Marius się nie dowiedział, bo Jostowi zbyt już się plątał język. Ale tyle chyba wystarczyło.

- Łaaa! - wrzasnął wyrwany z pijackiego stuporu marynarz. Popatrzył na maga niezbyt przytomnym, rozbieganym wzrokiem. Chyba widział go potrójnie, gdyż zaczął trzeć oczy i potrząsać głową. - Czego chcecie ode mnie? Nie jesteście Hans... ani Jost.... To kto? Co się napić?

Marius wywołał towarzyszy w ustronne miejsce bez ciekawskich uszu, po czym ujawnił im zasłyszane informacje.
-Wodą czy lądem? - zapytał.

- Lądem myślę - powiedział Maximilian myjąc ręce w beczce deszczówki która stała za karczmą gdzie to spotkali się we trójkę by wymienić informacje. - Z tymi tu - tu wskazał głową wnętrze karczmy sugerując, że mówi o trójce pijaków z barki która to podrzuciła pod potok swój tajemniczy ładunek - Nie popłyniemy, a poza tym słyszałem, że ledwie kawałek dalej w górę rzeki jest bród, to nim bez problemu przejdziemy na drugi brzeg, bo potok wpadał do rzeki z tamtego - tu wskazał drugi brzeg świetnie widoczny z miejsca gdzie stali.
- No żesz kurwa ! - krzyknął nagle cicho, całkowicie dziwiąc wszystkich swą nagłą zmianą tonu i zaczął jeszcze intensywniej szorować piaskiem dłonie. - Ma który trochę ługu? To gówno inaczej nigdy nie zejdzie -

Jestem przyjacielem, pracuje dla tego, kto dał wam ostatnie zlecenie. Może by miał dla was kolejne, równie dobrze płatne - tylko chciałbym się upewnić, wszystko dobrze poszło? - Berthold przemówił pewnym głosem, mając nadzieję, że pijany marynarz nie będzie wątpić w jego słowa, licząc na kolejne łatwe pieniądze.

Jeżeli nie uda się, to powinien sobie poradzić z jednym pijanym człowiekiem.

Pijany marynarz nie był zbyt wdzięcznym rozmówcą, cały czas nagabując Bertholda o coś do picia. Niewiele się też Berthold dowiedział. Okazało się, że mózgiem całe operacji był szyper Hans, który pozostał w karczmie, zalany w sztok. Pijany marynarz nie był w stanie powiedzieć wiele więcej, po prostu zasypiając podczas mówienia kolejnego zdania. Mag zauważył, że jego towarzysze opuścili karczmę i teraz starają się, w większości bezskutecznie usunąć plamy, których nabawili się pomagając nosić usmolone beczki.

Pod wieczór dotarli do znajdującego się nieopodal faktorii brodu, którym przekroczyli rzekę. Woda nie sięgała wyżej niż do połowy uda, a odległość między brzegami wynosiła jakieś dziesięć kroków. Dno było kamieniste, a brzegi strome. Już po drugiej stronie, w lesie, gdy zapadły ciemności rozbili obóz. Noc minęła niemal spokojnie. Jeśli nie liczyć słyszanego przez wartownika około północy odległego bicia bębnów, nic się nie działo.

Rankiem, gdy świat był jeszcze mglisty i mokry po nocy, ruszyli wzdłuż brzegu, kierując się z powrotem w kierunku miasta. Kilka godzin przedzierania się przez krzaki i zarośla doprowadziło łowców do zabagnionego terenu, porosłego kępami trawy wystającymi z błotnistych sadzawek. Musiały to być bagna, które stanowiły ujście potoku Gock do rzeki Delb. Potwierdził to Berthold, który dzień wcześniej przelatywał nad nimi, bezskutecznie poszukując śladów.

Brodząc w bagnie, niemal po pas zanurzeni w wodzie i odganiający się od upierdliwych pijawek i insektów łowcy, wolno przedzierali się w kierunku bardziej suchego miejsca. Nie zauważyli, jak niedaleko od nich, przy jednej z utworzonych z gnijącej trawy i mułu wysepek, łypa na nich bezbarwne oko, a potem woda delikatnie chlupocze. Wokoło wysepki rozeszła się mała falka, znacząc miejsce, gdzie coś poruszyło się pod wodą. Chwilę później, woda poruszyła się całkiem blisko brodzącej grupy, a potem... Bretończyk krzyknął zaskoczony, a jego krzyk przeszedł w bulgot gdy zniknął pod powierzchnią błotnistej wody, kotłującej się wokół niego.

Berthold przez ułamek sekundy tylko był zaskoczony, potem zadziałał instynktownie. Wiedząc, że jeżeli chcą uratować kompana nie mogą zwlekać, chwycił za swój kostur jedną ręką i skoczył w miejsce gdzie zniknął bretończyk, chcąc go złapać. Gdyby wyczuł drapieżnika miał zamiar zdzielić go po łbie.

Maximilian, Juan i Marius bezmyślnie przyglądali się temu co działo się zaledwie kilka metrów od nich. Bretończyk młócąc nogami i rękami bagienną wodę, usiłował wydostać się z mocarnego uchwytu jakiegoś podwodnego szkaradztwa. Nie pomagała mu w tym płytowa zbroja, która cały czas ciągnęła go w kierunku mulistego dna.

Rudy wył, nie mogąc nic zrobić. Woda sięgała mu do szyi, co skutecznie uniemożliwiało mu walkę. Przez większą część czasu miał nawet problemy z chodzeniem, więc na wpół szedł za swym panem, na wpół płynął.

Berthold chwycił tonącego Jean-Pierra za przemoczoną opończę i zaczął ciągnąć ku sobie. Jednak jego wysiłki okazały się mizerne. Coś co go trzymało, nie miało zamiaru wcale puszczać, wręcz przeciwnie, ciągnęło go w dół i ku sobie. Berthold widział ciemniejsze od błota cielsko zanurzone w wodzie. Jego rozmiary przeraziły czarodzieja. W tym momencie spod wody wystrzeliła pokryta haczykami czarna macka i pomknęła w kierunku czarodzieja. Ten instynktownie się uchylił, czując na twarzy krople błota, którym ociekała przelatująca tuż przed nim kończyna.

Maximilian wstrząsnął głową niczym pies który właśnie wyszedł z wody kłapną otwartą szczęką i nareszcie wyrwał się z uścisków strachu w który sprawiłoho pojawienie się bagiennej besti. W przeciwieństwie jednak do czarodzieja nie rzucił się głębiej w wodę by próbować wyrwać towarzysza, a wyciągnął swoją kuszę i wypalił do poczwary.