Trzeba mieć otwarty umysł - powtarzała ciągle Kasja, czy to w myślach czy gdziekolwiek i z kimkolwiek była. Gra toczyła się na różnych polach bitewnych i w najdziwniejszych jego sferach. Nie chodziło tutaj tylko o siłę, tężyznę, ale również inteligencję, precyzję i opanowanie. Ciężko było zdobyć się na to wszystko, zazwyczaj komuś brakowało jakiejś wartości, ale po to była grupa, aby się uzupełniać.

Dwóch szczuroludzi to raczej nie było to, czego elfka by oczekiwała. Co prawda pokój jadalno-wychodkowy jak najbardziej pasował do rysopisu sprawców, jednakże sama rzeź dokonana w drugim pomieszczeniu już mniej. Długoucha oczywiście znała rasę Skavenów i ta nie była jej totalnie obcą, ale nie była pewna czy dwie sztuki tego świństwa byłyby w stanie zmasakrować tylu chłopa. Zakradli się? Wzięli ich z zaskoczenia? Musieliby chyba za wczasu nafaszerować środkami nasennymi, a raczej aż tak inteligentni nie byli. Mimo wszystko - to tylko szczury.

Cassiepeia kiwnęła głową na znak, że zrozumiała plan. Łuk wciąż miała w gotowości, więc nie musiała się bardziej przygotowywać. Nie widziała też innego rozwiązania tej sytuacji.
- Oby tylko nie mieli jeszcze innego wejścia. Mimo wszystko nie chciałabym poczuć ich oddechu na swoim karku - drgnęła kobieta, gdy przez jej filigranowe ciało przeszedł dreszcz. Gładka, delikatna skóra pokryła się niewidocznymi krostkami, jakby spowodowało je nagłe pojawienie się chłodu. W rzeczywistości poczuła po prostu nieokreślony lęk i obrzydzenie.
- Będę strzelać w to większe. Cały czas, gdyż nie zwykłam walczyć wręcz.
Mam nadzieję, że nie będzie wam to przeszkadzało. - Kasja uśmiechnęła się uprzejmie, a słowa płynące z jej ust były niespieszne i jak zawsze spokojne. Zupełnie jakby szła na filiżankę czaju, a nie walkę ze szczuroludźmi.

Kastor wrócił do kompani. Gdy ukazał się z cienia towarzyszom ci lekko wzdrygnęli zaskoczeni. Mag jak zauważyli był co najmniej lekko zaskoczony, ale od razu nie czekając zdał relację.
Był przejęty bo do tej pory w legendach tylko słyszał o szczuroludziach. Źle się dzieje, że te bestie stanęły na ich drodze i trzeba było sprytem a nie otwartą wrogością z nimi działać.

Mag słuchał pomysłów jakie proponowali. W końcu sam się wtrącił ze swoim pomysłem.
- Mam inną nieco propozycję.- Przerwał debatę.
- Potrafię ogłupić tak by na przykład te dwa skaveny skoczyły sobie do gardeł. Jak zaczną się tłuc to jeśli reszta jest gdzieś w okolicy to może zechcą ich uspokoić i ujawnią się.- Popatrzył po każdym.
- Mi się wydaje, że nie mamy nic do stracenia a jedynie można coś zyskać.
Co Wy na to? Dacie spróbować mi działać z ukrycia i jak się nie powiedzie przejdziemy do waszego planu.- Rozejrzał się pytająco po zebranych i gotujących się do walki.

Kastor przeklął gdy strzały poszybowały zza jego pleców ku skavenom. Nie taki był plan, ale trzeba było reagować.
- Szykujcie się na nich.- Szepnął do kompanów i zaczął splatać wiatry w jeden znany mu czar. "Niezdarność" był jednym z ulubionych czarów Eberharda za czasów studenckich gdy przesiadując w knajpach robili psikusy niespodziewającym się klientom przybytków.
Teraz ten czar mógł ocalić dziewczynę i doprowadzić do zarobienia złota za dostarczenie dziewki ojcu.

Mag wiedział, że ze sługami chaosu nie powinno się pertraktować i musiał przechylić szalę na ich korzyść. Zdziwiło go trochę, że chaosyta znał ludzką mowę.
- Bierzmy go żywcem!- Syknął dając znać kompanom, że dobrze byłoby się wywiedzieć dla kogo pracują i po co im dziewczyna.

- Uciekajcie, pomioty demonów - wycedził Żar przez zaciśnięte zęby. Zgadzał się z Vitalijem - gdyby te szczurołaki... czy też Skaveny, jak inni je nazywali, naprawdę chciały zabić dziewczynę, to już by to zrobiły.

Negocjacje ze stworami chaosu były dla fanatyka bezcelowe. Wycięcie ich w pień było jedyną i najlepszą strategią i nie było po co tego długo rozważać. Schował tylko morgenstern - choć lepszy, mógłby nim przypadkowo zranić dziewczynę.
Zaszarżował więc na większego wroga trzymając miecz i osłaniając się tarczą.
Podejrzewał, że wrogów może być więcej, ale nie dbał o to. Jeśli taka będzie wola Sigmara - przeżyje. Jeśli nie - zginie walcząc w obronie Imperium. Czyż kogokolwiek może spotkać piękniejszy koniec?

Człowiek strzela, bogowie strzały noszą.
No i sprawdziło się co do joty.

Kaspar przeklinał w duchu pecha, który sprawił, iż strzała trafiła nie tam, gdzie chciał, czy gdzie powinna. A teraz nie bardzo wiedział, czy strzelać, czy czekać na ewentualne efekty ewentualnych negocjacji.
Z drugiej strony jasną było rzeczą, że dziewczyny nie można zostawić w łapskach przerośniętych szczurów, ani też pozwolić, by szczurek wycofał się, wykorzystując dziewuchę jako tarczę.

Starannie wycelował, mając nadzieję, że tym razem trafi w jakieś czułe miejsce, na przykład w oko, szczuroludzia.