Albrecht otarł oczy. "Jeszcze się zobaczymy, braciszku". Żywił nadzieję, że tam do drugiej stronie naprawdę będzie im to dane. Westchnął. Wiedział, że stanie bezczynnie w miejscu nie przywróci Josefowi i Wiktorowi życia. Byli dla niego bratem i przyjacielem - nawet, jeśli pogodzi się z ich śmiercią, to pozostanie po nich uczucie pustki. Obiecał sobie, że nazajutrz nazrywa kwiatów na mogiły i obrócił się do kapłana.

- Dziękuję, za wszystko - powiedział spokojnie. - Teraz... pamiętam, że chciałeś ze mną porozmawiać. Mówiłeś, że mnie znasz. Skąd? - Rozejrzał się dookoła. - Możemy porozmawiać tutaj, choć pewnie są lepsze miejsca. Nie mam... - Popatrzył na świeże groby. - Innych planów na wieczór.

Wiedział, że powinien coś zjeść i odpocząć, ale żal trzymał go na nogach.

Ulli stał przy grobie w zasadzie nieznajomych mu osób. Lecz gdyby nie spotkał ich wtedy podczas zasadzki w lesie, kto wie czy nie podzieliłby losu leśnika oraz towarzyszy z leśniczówki. Jego druh a zarazem szef umarł, jeśli można tak powiedzieć o śmierci z "rąk" mutanta chaosu. Zeeler był odpowiedzialny za ich grupę, a oni pracowali tylko na swój rachunek.

Gdy Morryta skończył modlitwy Ulli skończył zasypywanie grobu. Robił to nie po raz pierwszy, ale to inna historia. Na słowa Hermana, którego znał z dzieciństwa ożywił się z marazmu myśli. - Nie wiem czy jest o czym opowiadać, poza tym potwornie zmęczony jestem, a Emmerich poszedł do Głowy goblina. - odpowiedział. - Jeszcze nie teraz. - po czym odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę karczmy, chyba jedynej w tej mieścinie.

- Tak uczynię - Albrecht zgodził się na propozycję kapłana. Ich nowy towarzysz, Ulli, zaproszenia nie przyjął. Obrócił się do niego: - Dziękuję ci za pomoc. Poznaliśmy się w niezbyt przyjemnej sytuacji, ale mam wobec ciebie dług.

Kiwnął mu głową i poprawił torbę na ramieniu.
- Prowadźcie, panie Roelig. - Zastanowił się, jak wygląda dom wyznawcy boga śmierci.

- Choć tak mogłem się odwdzięczyć za uratowanie życia - odpowiedział Albrechtowi, po czym skierował słowa do Hermana - Wybacz, ale porozmawiamy wieczorem.

- Gościnność waszą w całym imperium znają, droga pani - powiedział Ulli - Dzień dobry, a raczej dobry wieczór gdyż słońce dawno już po zenicie. Przyjaciół szukam, jeden ranny bardzo, odpocząć winien, drugi trochę małomówny ale z oczu dobrze mu patrzy. - szybko kontynuował - Nietutejśi - dodał na koniec.

Na słowa Emmericha, Ulli uśmiechnął się do panny, która choć nie brzydka nie była w jego gustach. - Szukałem cię - odezwał sie do Emmericha - Gerhart jest tutaj? - zapytał.

- Co można zjeść w tym jakże gościnnym przybytku? - zapytał krzątającej się w pobliżu kobiety.