Pierwsza część nocy minęła spokojnie. Nie było żadnych problemów a Bardag kilka razy zagaił Aslaaka o przeszłość i czemu osiadł wśród ludzi zamiast zostać mistrzem piwowarem w jednej z twierdz.

Druga warta, ta nad ranem już do spokojnych nie należała. Z Ullim od czasu do czasu zagadywali się nawzajem by nie usnąć lub sprawdzić czujność drugiego.
Około ranka do bystrych uszu khazada dotarły dźwięki rozmowy prowadzonej przy bramie zapewne.
- Kto tak rano się szwenda?- Zastanowił się na głos Bardag i cicho zwrócił się do kompana. Szampierz wstał i zaczął rozglądać się po okolicy. Coś mu mówiło, że to nie przypadek i jak się szybko okazało miał rację.
- No i jest jedna bestyjka człeczyno.- Zwrócił się szeptem do Ulliego.
- Trzeba poinformować resztę i zobaczyć co tam u bramy się dzieje. Lepiej niech wszyscy uważają.- Dodał i zaczął się potajemnie szykować. Wziął linę od pułapki i sprawdził czy magiczna broń jest na miejscu. Tym razem zamierzał lepiej wypaść w konfrontacji z wilczkami.

- No ktoś musi człeczyno ostrzec resztę.- Popatrzył khazad na roztrzęsionego Ulliego.
- Chyba, że Ty wolisz powstrzymać bestyjki a ja skoczę. Chociaż wydaje mi się, że Tobie szybciej pójdzie niż mnie.- Bardag nie lubił pokazywać się od słabszej strony. No ale prawdą była widoczna dla każdego.

Warta Alsaakowi minęła szybko i spokojnie. Z początku siedział jedynie i gapił się w ciemność, lecz, gdy Bardag zagaił go o przeszłość zaczął opowiadać. Zaczynając od przodków przodków swoich przodków, a także ich przodków przeszedł zręcznie, niczym górski troll, do opisywania swojej młodości i i okresu czeladniczego. Z całej historii drugi krasnolud mógł wywnioskować, że Alsaak osiadł wśród ludzi, zamiast zostać mistrzem piwowarem w jednej z twierdz, ponieważ był zbyt ciekawy świata.

Gdy przyszła następna grupa wartowników wciąż opowiadał, a następnie poczłapał spać.

Emmerich nie skomentował dziwacznego monologu kapłana. Oni bywali bardziej szaleni od niego, a służeniu Bogowi Umarłych też musiało mieć jakieś skutki.
Najważniejsze że wymamrotał swoje czary-mary. Oby wiara Hermana była silna. Łowca miał przeczucie, że broń może się przydać tej nocy.

***

Niedługo później podjął wartę, podczas której nie zdarzyło się absolutnie nic ciekawego. Dokładnie jak podczas każdej jednej zasadzki, w jakiej brał udział. Minuty, godziny, a czasem dni i tygodnie "niczego", a potem nagle sekundy akcji rozstrzygającej o życiu i śmierci. Zgodnie z rozkładem prawdopodobieństwa, póki co dominowało "nic".

***

Podczas zasadzki najważniejsze to zachować czujność. Zapytajcie dowolnego myśliwego. Albo kłusownika. Wszyscy złapani przez Emmericha także zarzekali się, że jakby tylko byli czujniejsi... Emmerich też się z tym zgadzał. A koncentracja uwagi mocno słabła z czasem, potrzebne więc były przerwy. Dlatego przy dłuższym czatowaniu należało po pewnym czasie zostawić robotę zmiennikom, a samemu odpocząć. Może inni oddali by się pijaństwu i dziwkarstwu, ale zabójca nie osiągnąłby swojej pozycji gdyby nie wypracował sobie pewnej dyscypliny. Nakazawszy zatem obudzić się za cztery godziny lub przy pierwszej oznace, że coś jest nie tak (krzyki, hałasy, ogień, wilki w okolicy), poszedł spać.
- Byle głosem budzić, najlepiej głośno pukając do drzwi. Pod żadnym pozorem nie łapiąc za ramię - zaznaczył.

Pułapka zadziałała jak należało, ale nim Bardag zdążył wyskoczyć na szamoczącą się sukę wilko/demona ta już częściowo się oswobodziła i mierzyła wzrokiem wojownika.
~ Może i jesteś silniejsza, ale teraz jeden na jeden przekonamy się czym lepszy.~ Myślał dodając sobie animuszu Bardag. Już raz ścierał się z takimi bestiami i niestety uległo pod przewagą.
Teraz miał broń, która musiała zadziałać. Skoczył więc po chwili szachowania się wzajemnie i szukaniu dogodnej chwili i miejsca.

Walka była jednostronna. Szampierz uśmiechnął się pod nosem widząc jak po kawałeczku rozprawia się z bestyjką.
- Jeden na jeden to już nie taka żwawa suko?- Warknął i tą chwilę lekkiej dekoncentracji wykorzystał demon. Doskoczył po niecelnym ciosie i zranił khazada. Rana nie była groźna jeśli patrząc z punktu widzenia normalnych przeciwników, ale to cholerstwo było przeklęte i swymi kłami przenosiło zapewne jakąś truciznę bo rana zaczęła ostro piec.
- Pierdzielona suko! Nie dam ci satysfakcji. GIŃ!- Warknął i rzucił się do walki. Atak na demona był szaleńczy i tak miało wyglądać dla demona, jednak doświadczony szermierz chciał zmylić bestię i gdy tamta zareaguje zwinnie wykorzystać pęd potworka i zasiekać. Tym razem zamierzał do samego końca walczyć w skupieniu i rozważnie.