Ja się nie czułam obrażona, tylko misquotowana i źle zrozumiana. To nie powód do wrogości, wciąż jesteś dla mnie spoko ziomkiem. To, co napisałam w notce, nadal podtrzymuję.

Jednak nawet dobry ziomek może zepsuć ci humor. Zwłaszcza jak jest uparty.

A dla nas Twoje odpowiedzi to be honest. Przepraszam, ale nie możesz merytorycznie skrytykować czegoś, co przywołujesz niedokładnie. Inaczej to jest tzw. bicie chochoła. Atakowanie karykatury czyjejś tezy. Nie możesz też podważać czyichś preferencji własnymi preferencjami, bo to jak kłócenie się czyj gust muzyczny lub kulinarny jest lepszy. Zwróć też uwagę, że nasza postawa i argumentacja ewoluowała w miarę dyskusji, twoja była ciągle taka sama. My chcieliśmy jakoś dojść do porozumienia, a Ty narzucić nam rozwiązania, które tylko Ty uważasz za słuszne (vide zmiana postaci).

Tak czy inaczej, jest to właśnie niedopasowana postać. To bez różnicy czy jest barbarianem w politycznej intrydze, czy przeciwnicy kontrują ją odpornościami, czy jest łowcą w mieście. Kwestia rozchodzi się o aksjomaty erpegowe. Czy ważniejszy jest gracz przywiązany do postaci, czy przywiązanie prowadzącego do tekstu scenariusza? W pierwszym wypadku zawsze można coś pokombinować, by ktoś nie musiał pół sesji stać w tylnym szeregu jako obserwator. Cały czas próbowałam Ci sugerować rozwiązania (może nie zawsze precyzyjnie, ale jednak), przy których nie musiałbyś zmniejszać trudności, na której zachowaniu Ci zależało (inaczej proponowałabym radykalniejsze rozwiązania). Np. jeśli dasz zamiast tanglefoot bag wpisanego w loot skrzynki frost vial to nie ułatwiasz. Oba itemy są warte tyle samo. Lecz ten drugi moja postać mogłaby wykorzystać, by zadać nieco obrażeń odpornemu na ogień wrogowi (jakby jeszcze miał weakness na ten element, to nieunikalny splash dmg by go uruchomił). To tylko pojedynczy losowy przykład, tak naprawdę możliwości jest nieskończoność (mógłbyś np. postawić małe jeziorko/rzekę na polu bitwy i naliczać weakness electricity jakby wróg został wmanewrowany do wejścia do niego) a wrogów z immunem na ogień i spotkania z nimi w przygodzie można policzyć z grubsza na palcach jednej ręki (jak zacząłeś rozprawiać o przepisywaniu całej książki, to z ciekawości poprosiłam kolegę, by mi policzył samą ilość). Czyli niewiele więcej niż w poprzednim booku. Zatem skoro naprawdę byłeś otwarty na zmiany, to gdzie problem? A jak nie byłeś, to po co te pozory?

Sam podpisujesz się kilkakrotnie pod tym, że system balansowania w 2e jest reliable. Więc temat nie jest sporny. Podręcznikowo obie walki będą tak samo trudne, ale dla nas akurat te z większą ilością wrogów będą odczuwalnie łatwiejsze. Ze względu na generalizujący charakter kalkulatora. I to można poprzeć nie tylko tekstem Aro, ale też Twoimi słowami, w których stwierdzasz, że Kat dobrze sobie radzi ze zwykłymi boggartami. Ja też wolałabym rzucać kule ognia w typów, którzy mogą oblać rzut obronny. Więcej celów, niższe sejwy, efektywnie więcej dmg niż w 1 bossa, który nawet może go względnie łatwo zanegować krytycznym sukcesem.

Zatem ponownie: To czy wyżej, czy szerzej nie ma różnicy. A jeśli jest, to mamy logiczną sprzeczność. A zatem jeśli chcemy szerzej, to nie jest prośba o ułatwienie, co non stop sugerujesz. Tylko o inne podejście do organizacji walk. I właściwie tu powinniśmy uciąć wszelką debatę tak naprawdę, ale Ty wolałeś polemizować z Aro, nie wiem po co. To się bardziej nadawało do sekcji rozmów o DND/PF.

Ja mogę co najwyżej wyjaśnić, dlaczego MY chcemy szerzej. Trochę już padło wcześniej. Jeden argument też sam podałeś:

Tak, efekt psychologiczny możliwości trafienia czegokolwiek jest ogromny. Przy większej ilości wrogów też caster ofensywny ma więcej okazji zabłysnąć (jak wyżej wspomniałam: więcej celi pod AoE CC/DMG, więcej możliwości [krytycznego] niezdania sejwa, bo więcej rzutów, więcej efektywnego dmg/debuffa). Tak samo jak muszkieter, który nie musi martwić się o wbicie panache.

Sprawa lepszej ekonomii akcji, o której wspomniałeś w kwestii silniejszych wrogów, też jest mocno sporna. Ale jak wspomniałam, to raczej na rozmowy do wątku o mechanice, a nie do sesji. Mogę tylko rzucić, że na naszych levelach i wyższych przy APL+3 przeciwnik jest zazwyczaj quickened (więc ma akcję więcej), do tego ma atak obszarowy lub jakieś potężne umiejki, no i dużo łatwiej trafia, a tym łatwiejszym trafieniem dużo więcej zadaje (większe obrażenia bazowe i szansa kryta, który jest ekwiwalentem dwóch trafień, bo zadaje podwójne obrażenia). Ma wręcz możliwość wyzerowania kogoś w 1 rundzie. Ogromne obrażenia wymuszają priorytet leczenia (a w żadnym PFie nie da się outhealować takiego dmgu, szczególnie na dłuższą metę). Te medycyną ma limit 1 użycia na walkę, to magiczne będzie kosztowało najwyższe spell sloty by miało jakiekolwiek znaczenie (bardzo ograniczony zasób). No i gdy leczymy to nie buffujemy/debuffujemy. Efektywnie timer do TPK jest krótszy przez skuteczniejsze wtłaczanie większych obrażeń, co wymusza większą efektywność od samej drużyny. Wyższe sejwy, resisty i AC wroga oznaczają więcej nieudanych prób trafienia/zranienia/osłabienia/manewru (np. przewrócenia) przez PC (to wszystko kosztuje zmarnowane akcje), co ma kluczowe znaczenie przy takim krótkim timerze do TPK. Szczególnie magiczne osłabienia/ataki odczuwane są boleśnie, bo kosztują ograniczony zasób i można je wykonać tylko raz na turę, co przy typowej 20-30% szansie sukcesu na takim silnym przeciwniku kosztuje nas statystycznie aż 3-5 rund na nałożenie zaledwie jednego negatywnego efektu (przy dwóch próbujących debufferach to będą 2-4 rundy — nadal mnóstwo czasu w takiej walce). Dlatego relatywnie ekonomia akcji wcale nie wydaje się korzystniejsza. Trudniejsze bossy też więcej wymagają od samych graczy. Powodują większą presję m.in. przez krótszy timer TPK i mniejsze pole do popełnienia błędu mimo wysokich szans na porażki. Samo Paizo w opisach zagrożeń pisze, że Severe to max dla well rested postaci normików, a Extreme to coś dla minmaxerów ogarniających perfekcyjnie mechaniki i zsynergizowane postacie.

Nic nie sprawdzi się uniwersalnie. To samo pisał Aro, twierdząc, że walka APL+3 z potworem z weakness fire 20 byłaby pewnie dla nas trywialna. Jak ja pisałam, my chcemy mieć większe możliwości manewru i lepsze dopasowanie do naszej kompozycji oraz playstyle. A to właśnie z grubsza daje "scale wider, not higher". Które zgodnie z kalkulatorem spotkań jest tak samo trudne. Zatem nie powinno godzić w to jak chcesz prowadzić.

Nie staraj się innym wyjaśniać, co sami myślą. To niegrzeczne. Nie możesz też wycofać się z tego, że kalkulator spotkań jest rzetelny, zatem musisz przyznać, że chcemy tak samo trudno. Tylko w inny sposób.

Nieprawda, udowodniłam wyżej.

Nieprawda. Nie mechanika, tylko treść podręcznika. Wszystkie nasze propozycje bazowały na obowiązującej mechanice. Podmienianie wrogów/itemów/poziomu encounterów itd. na inne, ale ekwiwalentne to nie jest zmiana poziomu mechanicznego, czy samej mechaniki per se, tylko sztywnej treści książki. Do której edycji zachęcają sami twórcy. W zależności od potrzeb MG i graczy.

Nieprawda:

Czytaj: mniej przesadzone/przeskalowane walki. Uczciwe proporcje matematyczne (węższe różnice mocy) zminimalizują możliwość przypadkowego zgonu przez ślepe RNG. Tak naprawdę każdy przy stole powinien unikać zgonu postaci, tak by stanowił on absolutną ostateczność, bo potrafi to zepsuć skutecznie zabawę. I zniechęcić do dalszej gry. Znajdziesz podobne sugestie w praktycznie każdej sekcji prowadzenia, od warhammerów do pathfinderów. Sam napisałeś w poście #68, że:

Możliwe że wolisz ryzykować całą sesję dla trzymania się kilku przesadzonych encounterów bo książka tak każe. Nie wiem. Choć się domyślam. Ale wg mnie to niedostateczny powód by wykluczyć ludzi z gry. Ogółem to granie przez interenet niektórym wzmacnia odruchy aspołeczne. Stąd wiecej podchodzących tak ludzi na forach pbf, niż w realu czy netowej głosówce. Ciekawe ilu MG na żywo byłoby tak mocnych zabić komuś postać przez niezbyt uczciwą walkę i powiedzieć "it's just dice, dude" czy "next time play better with better character".

Z moich obserwacji wynika, że bawienie się w symulacjonizm przez rzekomo bezstronne rozliczanie i sztywny pseudorealizm stanowi prawie zawsze osobliwą i nędzną zasłonę przed przed otwarciem się na potrzeby drugiego człowieka i fair play. Mimo to, jak pokazuje praktyka, i tak stosuje się te zasady wybiórczo. Bo co tak naprawdę powstrzymuje przed dobijaniem nieprzytomnych BG? Dlaczego nie? Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że to realistyczne, zwłaszcza w realiach walki gdzie są healerzy, mogący w każdej chwili podnieść oponenta. Mimo to Ty tego nie robisz, i wielu innych MG również. Zatem stawiasz granice. Rozbijając spójność swojej narracji. Bo tak naprawdę zawsze będzie granica, której przekroczenie w grze towarzyskiej będzie zwykłym chamstwem, mimo że teoretycznie można by ją wytłumaczyć uczciwym rozliczaniem.

Każda przygoda jest bohaterocentryczna. To nie nasze preferencje tylko fakty. Choćbyśmy zabunkrowali się w Akrivel na rok to nadal biedne elfy by łkały, że podstępne małpy je oślepiają zamiast rozwiązać sprawę. A jak nie, to już byś wyszedł daleko poza scenariusz. A tego chyba nie chcesz?

Kolejna nieprawda. Doskonale zdaję sobie sprawę, że odporność na ogień jest najpowszechniejsza. Co balansuje fakt, że czary tego typu zadają najwięcej obrażeń i najwięcej stworów ma na nie słabość (weakness). Znam nawet nieźle mechanikę PF2 i ogólnie zasady game designu (moje hobby). W tej konkretnej dyskusji natomiast napisałam co innego:

Tak więc nie dość, że przekręciłeś moje słowa i rozdmuchałeś problem z odpornościami na ogień (jest ich mało w tej przygodzie, i wcale nie chciałam ich całkowitej eliminacji) to jeszcze zrobiłeś z tego wielki problem (bo faktycznie jest mało spotkań/wrogów, toteż to byłaby mała ingerencja nawet przy Twojej przekręconej i hiperbolizowanej intepretacji sprawy). Nie, nie chodziło mi o to, by zabijać ogniem czerwone smoki, tylko żeby można było tym ogniem jakoś inaczej utrudnić im życie, a jak nie, to chociaż by postać miała szansę znaleźć zwoje, coby mogła użyć zaklęć z innym typem energii. To wcale nie ułatwienie. Ekonomia lootu/akcji się pokrywa. A jeśli nawet miałyby to być itemy nie podmienione, tylko dodane, to wciąż mógłbyś je schować w miejscach wymagających od nas jakiegoś działania/wysiłku/pomyślunku. Czyli ich uzyskanie nie musiałoby być takie darmowe. Tak jak np. kostur z resist energy dałeś za uleczenie Jahsiego. Zatem jedyne o co prosiłam to odrobinę przystosowania się do niekomfortowej sytuacji mojej postaci, a nie specjalne ułatwienie jej czy wręcz wyręczanie. Adaptacja, by umożliwić adaptację. Te konsekwencje, na które się powołujesz nie muszą być wyłącznie na zasadzie "zrób jak ja chcę, albo giń". Przy elastyczniejszym myśleniu można też je wyegzekwować. Chociażby wymagając od danej postaci więcej kreatywności. Warto też mieć na uwadze, że moja piromantka jest taką samą kwestią losową jak odporność na ogień mobów w tym booku. Jako że ja nie znam treści scenariusza, a twórca nie wiedział, że piromantka Lavena zechce w niego zagrać. Nie ma tu więc winy żadnej strony. A skoro nie ma winnych, to nie ma kogo karać. Tym bardziej warto poszukać jakiś rozwiązań. Z zyskiem dla płynności gry i płynącej z niej przyjemności.

No widzisz, nasza drużyna jest "play smarter, not crunchier". Wolimy wygrać sprytem, niż nastackowaniem mechanicznych bonusów przez minmaxing. Wolę oszukać łgarstwem małpoluda, że moja postać jest kultystką niż próbować wykminić jak tu wykręcić +19 do trafienia, by mieć 50% szans na sukces.

Ekhem. Sugerujesz, że "scale wider, not higher" takie nie jest?

A co byś zrobił? Kazałbyś zmienić im postać, tak jak mi? A jakby nie chcieli, to co? Zrzuciłbyś na nich winę, bo książka jest przeciw nim? Tylko nie mów, że dałbyś im możliwość zdobycia broni o podobnych możliwościach, tylko z innym typem obrażeń. Bo to ja Tobie proponowałam w przypadku mojej postaci.

Trudność tego sześcianu jest mocno dyskusyjna. Ma on też ewidentne słabości, takie jak tylko 10 AC. Co można było exploitować. Przy przeskalowanych wrogach nie ma czego eksploitować bo chroni je praktycznie niepenetrowalna bariera z wysokich odporności/obron.

Nie trzeba od razu komuś mówić wprost, że jest debilem. Można mu to zasugerować bardziej oględnie i niebezpośrednio. Intencjonalnie czy nie, sporo niemiłych rzeczy nam sugerujesz swoimi odpowiedziami.

Najpierw dygresja: Oślepienie leczy 2 poziomowy czar. Mógłby więc to załatwić od ręki Khair. Ale nawet zamiana w kamień, a w najgoszym wypadku też śmierć, nie jest nieodwracalna (zwłaszcza przy dobrej woli MG). W dużej mierze jednak do czynienia mamy z mniej groźnymi statusami (dlatego adekwatnie mamy większe możliwości ich zdejmowania, patrz. restoration i wspomniane restore senses). I już wolimy je, niż uberbossów.

Zresztą Aro chodziło o to, że te efekty, jakie by nie były, gdy są rzucane przez słabsze istoty mają o wiele mniejszą szansę wejścia w życie. Więc stanowią relatywnie mniejsze ryzyko. Tymczasem co by nie robił APL+3 boss, jest praktycznie sukcesem lub krytycznym sukcesem. Często też taki boss operuje tymi efektami, wtedy to już overkill.

Tej sesji daleko było do konsentu, co wyjaśniłam wykazując chociażby brak kluczowych informacji w samej rekrutacji. Twoja odpowiedź na to "że można było się domyślić" jest nic nie warta. Nie, tego można nadużywać we wszystkie strony. Zasady ustala się jasno i na początku, wszyscy muszą je klepnąć/zopiniować. Kolejna rzecz, nie będę rozmawiała o gustach, ani tym bardziej jak Ty na ich podstawie określała czy coś wypada, czy nie. Podobnie nie uczynię tego bazując na argumentach anegdotycznych z co najmniej wątpliwych jakościowo sesji. Powiem tylko, że wszystko wolno, owszem, ale dopiero za pełną i świadomą zgodą obu stron. Tylko i wyłącznie wtedy. Zazwyczaj trzeba się dogadać, bo ciężko znaleźć ekipę idealnie dopasowanych pod względem oczekiwań osób. Dlatego jest to promowane przez designerów od kilkunastu lat, jako że wśród pozbawionych elementarnych social skilli erpegowców panowała dzicz i wolna amerykanka (uchowana niekiedy do tej pory, zwłaszcza na skansenach dziaderstwa typu Lastinn), przez co potem wychodzą inby w środku kampanii. Bo MG nagle stwierdza, że pozwala na PvP gdy dochodzi do wymienionej sytuacji, a nie zaznaczył tego dużo wcześniej (chociażby w rekrutacji albo na sesji zero [której nie było, bo jak wspomniałam: dzicz i barbarzyństwo]).

Już się odnosiłam do rzekomo lepszej ekonomii akcji w starciach z 1 bossem APL+3, jednak ten cytat idealnie obrazuje problem z Twoim myśleniem i odpowiadaniem nam. Otóż podajesz tu scenariusz nierealny. Niereprezentatywny i wyrwany z kontekstu. Mianowicie, o ile sama sekwencja jest poprawna, o tyle w przypadku walki z bossem APL+3 większość, a może nawet wszystkie, tych efektów nie przebije się przez "wywindowane" statystyki potwora. Tak, pisałeś że palenie zasobów jest w to wpisane, ale miej też na względzie ten tykający timer TPK z taką bestią. Każda porażka boli wtedy podwójnie.

Co ironiczne, wypowiedź Aro do której się tymi słowy odniosłeś właśnie to tłumaczy. Dlatego właśnie podkreślił, że buffy i flankowanie są jedynymi reliable taktykami, bo one zawsze działają. Inne mogą zawieść i jest na to duża szansa, co kosztuje wiele akcji/rund na ich ponawianie.

Tak zapowiadane jest 95% scenariuszy. A bardzo niewiele z nich jest hardkorowymi rzeźniami. Gameplay a narracja często się rozbiegają w takim wypadku. Cały WFRP2e jest pisany jako ponury świat niebezpiecznych przygód, a ekipa cwanych (niekoniecznie min-maxerów) graczy z uczciwym, nie utrudniającym specjalnie MG już pod koniec drugiej profesji będzie każde wyzwanie pokonywała z łatwością. Rzekomo nieubijalny Smok Chaosu gwarantujący wg opisów jedynie chwalebną śmierć jest krojony na plasterki przez 3 fechtmistrzów bez ani jednego magicznego przedmiotu. A przy takim poziomie gry i wyzwaniu wypadałoby mieć przynajmniej po kilka na łebka. Wystarczy spojrzeć w wymagania dla analogicznej, choć castującej, profesji arcymaga, który w wymaganiach ma 3 magiczne przedmioty.

Nie wyklucza. Oznacza tylko, że nie chce się grać co do litery by the book. To istotna różnica. Zwłaszcza że to tylko jedna z wielu filozofii gry, wcale nie lepsza niż inne. Cokolwiek byś o tym nie myślał. Nawet samo Paizo ma bardzo liberalne podejście do prowadzenia scenariuszy i używania mechaniki.

Po końcówce ostatniego zdania warto przeczytać jeszcze to:

Każdy powinien się dobrze bawić i MG nie powinien narzucać swojego stylu gry, tylko wspólnie z graczami wypracować taki, który zadowoli każdego (MG i graczy).

Normalnie. Dajesz trochę więcej złota (jeśli naprawdę chcesz konkretne liczby to tak z 10-20%, co i tak jest niczym wobec naszej rozrzutności, ale przynajmniej da minimum komfortu psychicznego przy wydawaniu), tak by nie karać całkiem graczy za to, że roleplayują jego wydawanie. Bo niektórzy właśnie z tego czerpią rozrywkę, a nie z prepu do walk. A złota zasada jest taka, by za gusta i dobrą zabawę nigdy nie karać. Poza tym nie było konsentu na taki poziom symulacjonizmu/pseudorealizmu, by nie można było wydać grosza na rozrywki. Chcę wiedzieć, że mogę się pobawić i nie muszę ciułać każdego drobniaka, bo potem będziesz nas wyliczał co do miedziaka. Cały czas robisz z tego problem jakby to był abuse, a nie zwykłe bycie dobrym prowadzącym, otwartym na potrzeby graczy. Abuse to byłoby wyłudzenie złota by ułatwić sobie wyzwania mechaniczne. Na przykład jakbym wydała je na runę do pancerza. A nie life expenses, które nie dają żadnych przewag mechanicznych.

Moby extreme/APL+3 przeskalować do Severe. By zachować poziom trudności można dorzucić parę minionów, jak przy Ralldarze. Dalsze dostosowania uzależniam od Twojej dobrej woli.