Roast Bielona

[Bielon]

Cześć Wam wszystkim

Tytułem wstępu definicja. Coby nie było. Kiedyś rzecz znów stała się modna, ale się nie załapałem. Tak więc:

Roast – gatunek rozrywkowy, komedia sceniczna, przeciwieństwo benefisu. Polega na występie roastowanego oraz zaproszonych gości, którzy wygłaszają obraźliwe monologi, często wulgarne, w kierunku roastowanego, ale i siebie wzajemnie.

Zatem moi drodzy, w ramach luzowania gorsetu zapraszam Was wszystkich do tej zabawy. Wylejcie na mnie wiadro pomyj, zmielcie z błotem, napiszcie co Wam na wątrobie leży, sponiewierajcie. Zwracam się również do Obsługi, że to dzieje się na moją wyraźną prośbę, umieściłem to w dziale hydepark, by nie kłuło po oczach na Forum i liczę, że uda się porozmawiać o "bólach ... różnych części ciała". Albo zwyczajnie dać mi w pysk literacko.

Zróbcie mi tę przyjemność, proszę. Pobawmy się bez zapinania gorsetów.

Całuski nerwuski

P
b
.

[Someirhle]

d. Zakaz obrażania lub ośmieszania innych użytkowników Forum. Dotyczy to całej przestrzeni Forum (również PW, Krzykacz).

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=pk-ox5yXzbI[/MEDIA]

[Bielon]

Kochani;

Obrażać:

W pierwszym znaczeniu obraza jest świadomym działaniem polegającym na obelżywym zachowaniu, uchybieniu czyjejś godności osobistej, zniesławieniu czy wyszydzeniu kogoś.

Po wtóre, za Wiki:

obrażać (język polski)[edytuj]
wymowa:
IPA: [ɔbˈraʒaʨ̑], AS: [obražać] ​?/i
znaczenia:
czasownik przechodni niedokonany (dk. obrazić)

(1.1) sprawiać komuś przykrość

Ja zaś zapewniam Was, że nikt mi tu pisząc nie sprawi przykrości. Więcej, uczyni mi przyjemność, i to nie tę perwersyjną Zwyczajnie, zamiast w Reputkach ślinić się i pienić piszcie tu, nawet to samo. Jakże przyjemniej tak, z podniesioną przyłbicą

Tak więc śmiało, w mej ocenie, skoro gwarantuję słowem że nikt mi przykrości nie sprawi, nie będzie zatem mowy o "obrazie" w rozumieniu Regulaminowym. Finito.

P
b
.

[Panicz]

Dobra, to ja zacznę : )

Wolałem Cię, jak po 6 Tatrach wieczorem zakładałeś sesje i pisałeś sobie posty rozanielony, a potem już nie trafiałeś w klawisze, więc dawałeś spokój.

Teraz się wypisujesz atencyjnie łapiąc przechodniów za rękaw, zanim się sesja zacznie i zanim jeszcze pierwszą puchę otworzysz i siły nie starcza na granie. Weź się napij Biovitalu i odczekaj do startu.

Bielon, bądź szwagier, a nie wuja.

[Bielon]

Niestety z uwagi na ilość wypitych Tatr wprowadzono mi embargo na picie. W sensie instancja najwyższa :P Biovital powiadasz polecasz? Hmmm. Też się zmieniłeś

Przechodniów nie łapię, tylko Ciebie łachmyto. Znikniesz mi znowu, bo chyba zaraza którą ja nosiłem dopadła i Ciebie. Znikniesz i gdzie Cię znajdę? Telefonów nie odbierasz, nie piszesz na FB. Normalnie czuję się niepotrzebny

p
b
.

[Anonim]

.wuj.

[Bielon]

Jedno słowo, tyle reklam

p
b
.

[Leoncoeur]

Po I wojnie światowej duża liczba byłych żołnierzy z Australii, wraz z szeregiem brytyjskich weteranów, zaczęła uprawiać ziemię w Australii Zachodniej, często na obszarach marginalnych, wcześniej niezasiedlanych. Wraz z nadejściem wielkiego kryzysu w 1929, rolnicy zostali zachęceni do zwiększenia zbiorów pszenicy, przy czym rząd w Canberze obiecał dostarczyć pomoc w postaci dotacji dla rolników, czego nie zrealizował. Pomimo zaleceń i obiecanych dotacji, ceny pszenicy nadal spadały, a do października 1932 sytuacja stawała się coraz poważniejsza: rolnicy przygotowywali się więc do zbioru plonów, jednocześnie grożąc odmową dostarczenia pszenicy.

Trudności, przed którymi stanęli rolnicy, wzrosły wraz z rozrostem populacji emu w tym rejonie do 20 000 ptaków. Emu co prawda regularnie migrowały po sezonie lęgowym, kierując się na wybrzeże z obszarów śródlądowych i nie było to nic dziwnego. Po przygotowaniu ziemi pod pola, zorganizowaniu zasobów wodnych na niegościnnych terenach Australii Zachodniej, emu zorientowały się jednak, że tereny uprawne są świetnym miejscem do żerowania i uzupełniania zapasów wody. W związku z tym zaczęły wkraczać na teren farm – w szczególności w pobliżu miejscowości Chandler i Walgoolan. Wielka liczba ptaków pożerała i niszczyła plony, a także pozostawiała duże szczeliny w pobudowanych płotach, co wykorzystywały króliki (stanowiące plagę), które mogły wejść na niedostępne dla nich dotąd ziemie i powodować dalsze problemy.

Rolnicy obawiali się, że ptaki spustoszą ich plony. W związku z tym delegacja byłych żołnierzy, a obecnych farmerów i rolników, została wysłana na spotkanie z ministrem obrony sir Georgem Pearcem. Po służbie podczas I wojny światowej żołnierze-osadnicy byli świadomi skuteczności karabinów maszynowych i poprosili o ich rozmieszczenie w celu odstrzału ptaków. Minister ostatecznie zgodził się na to, ale miejscowi musieli spełnić kilka warunków: broń miała być używana tylko przez żołnierzy, transport ludzi miał być finansowany przez władze Australii Zachodniej, a rolnicy mieli dostarczać wojsku żywność, zakwaterowanie i zapłacić za amunicję. Motywacją dla ministra Pearce’a było to, że ptaki byłyby – w jego mniemaniu – dobrym celem dla żołnierzy, którzy w ten sposób mieli ćwiczyć strzelanie do dużej liczby szybkich celów. Liczono także, że będzie to pewna forma obiecywanej wcześniej rządowej pomocy dla rolników (niezrealizowane dotacje) i aby wykorzystać to propagandowo, wraz z żołnierzami wysłano operatora z Fox Movietone, agencji kręcącej kroniki filmowe.

Akcja wojska miała rozpocząć się początkowo w październiku 1932. Na dowódcę wyznaczono majora G.P.W. Mereditha z 7. ciężkiej baterii Królewskiej Artylerii Australijskiej. W skład oddziału weszli: sierżant S. McMurray i strzelec J. O’Hallora, uzbrojeni w dwa karabiny typu Lewis i 10 tysięcy sztuk amunicji. Operacja została jednak opóźniona przez porę deszczową, która spowodowała rozproszenie stad emu na rozleglejszym obszarze. Deszcz przestał padać dopiero 2 listopada 1932. Wówczas rozmieszczono wyznaczony oddział do walki z emu. Dodatkowo nakazano zebranie 100 ptasich skór, aby ich pióra mogły być użyte do wykonania czapek dla jeźdźców lekkiej kawalerii.

Jeszcze 2 listopada żołnierze udali się do osady Campion, gdzie widziano około 50 emu. Ponieważ ptaki znajdowały się poza zasięgiem karabinów, lokalni osadnicy próbowali zapędzić ptaki w zasadzkę, ale ptaki podzieliły się na małe grupy i uciekały tak sprawnie, że trudno było do nich celować. Niemniej jednak, podczas gdy pierwsza próba z karabinów maszynowych była nieskuteczna ze względu na zasięg, druga seria strzałów była w stanie zabić „pewną liczbę” ptaków. Później tego samego dnia napotkano małe stado i zabito „prawdopodobnie tuzin” ptaków.

Następne znaczące wydarzenie miało miejsce 4 listopada. Meredith założył zasadzkę w pobliżu miejscowej tamy i ponad 1000 emu zostało zauważonych z tej pozycji. Tym razem strzelcy czekali z otwarciem ognia aż ptaki będą w pobliżu. Jednakże jeden z „Lewisów” zaciął się po zabiciu zaledwie dwunastu emu, reszta ptaków wystraszyła się i rozproszona uciekła tak, że nie można było już do nich strzelać. Tego dnia nie zaobserwowano już więcej stad emu.

W następnych dniach Meredith zdecydował się ruszyć dalej na południe, gdzie ptaki były „opisywane jako dość oswojone”, ale pomimo swoich starań, sukcesy były ograniczone. W czwartym dniu „kampanii”, wojskowi zauważyli, że „każda grupa wydaje się mieć teraz swojego przywódcę – wielkiego ptaka z czarnymi piórami, który stoi na wysokości sześciu stóp i czuwa, podczas gdy jego towarzysze wykonują swoje dzieło zniszczenia. Przywódca ostrzega ich przed naszym nadejściem”. W pewnym momencie, aby uzyskać większą skuteczność, major Meredith posunął się nawet tak daleko, że zamontował jeden z karabinów na ciężarówce: ruch ten okazał się nieskuteczny, ponieważ ciężarówka nie mogła dogonić ptaków, a jazda była tak trudna, że strzelec nie był w stanie oddać żadnego celnego strzału. Do 8 listopada, sześć dni po pierwszym spotkaniu ze stadem emu, wystrzelono już 2500 pocisków amunicji (25% całego zapasu). Tymczasem liczba zabitych ptaków była niepewna, ale bardzo niezadowalająca: jedno sprawozdanie szacowało, że padło zaledwie 50 ptaków, a inne szacunki wahały się od 200 do 500 sztuk – przy czym tę ostatnią liczbę podali miejscowi osadnicy. Pikanterii całej sprawie dodał fakt, że w oficjalnym raporcie Meredith twierdził, że jego ludzie nie ponieśli żadnych strat (!).

Po negatywnym zreferowaniu wydarzeń w lokalnych mediach, które obejmowały stwierdzenia, że „tylko nieliczne” emu padły, Pearce wycofał personel wojskowy w dniu 8 listopada. Tego samego dnia przedstawiciele australijskiej Izby Reprezentantów omówili całą operację. Po wycofaniu się, major Meredith porównał emu z Zulusami i komplementował zdolność do dużej ruchliwości i manewrowania ptaków, nawet gdy były one już ranne. Miał wówczas powiedzieć, że:
gdybyśmy mieli dywizję z odpornością tych ptaków na kule, to moglibyśmy walczyć przeciwko każdej armii na świecie. One (emu – przyp. aut.) mogą mierzyć się z karabinami maszynowymi z wrażliwością czołgów. Są jak Zulusi, których nawet pociski dum-dum nie mogły powstrzymać.

Po wycofaniu się wojska, emu nadal dewastowały uprawy. Rolnicy ponownie więc poprosili o wsparcie, powołując się na upalną pogodę i suszę, która spowodowała, że tysiące ptaków zaatakowało ich farmy. James Mitchell, premier Australii Zachodniej, udzielił swojego poparcia aby ponowić pomoc wojskową. W tym samym czasie światło dzienne ujrzał raport, według którego w pierwszej fazie operacji zostało zabitych 300 emu.

Ostatecznie 12 listopada minister obrony zatwierdził wznowienie działań wojskowych. Swoją decyzję bronił w Senacie, wyjaśniając dlaczego żołnierze byli dotąd niezbędni do walki z dużą populacją emu. Chociaż wojsko zgodziło się udzielić wsparcia rządowi Australii Zachodniej, w oczekiwaniu, aż ten ostatni zapewni potrzebnych ludzi, major Meredith ponownie został wysłany w teren, z powodu widocznego braku ludzi doświadczonych w obsłudze karabinów maszynowych.

Ruszając w pole od 13 listopada, wojsko odniosło pewien sukces w ciągu pierwszych dwóch dni wznowionej akcji w postaci 40 zabitych emu. Trzeci dzień, to jest 15 listopada, okazał się dniem znacznie mniej udanym, ale do 2 grudnia żołnierze zabijali około 100 emu tygodniowo (około 14 ptaków dziennie). Meredith został ostatecznie odwołany 10 grudnia, a w swoim raporcie podał 986 odłowionych ptaków. Wykorzystać też miał przy tym 9860 pocisków, a więc dokładnie 10 wystrzałów za jednego upolowanego emu. Ponadto Meredith stwierdził, że 2500 kolejnych rannych ptaków paść miało w wyniku urazów, które poniosły.

Pomimo problemów związanych z odławianiem ptaków, rolnicy w regionie ponownie zwracali się o pomoc wojskową w latach 1934, 1943 i 1948. Ale rząd za każdym razem odrzucał prośby osadników (w 1943 rolnicy domagali się nawet lotniczego bombardowania stad emu). Zamiast tak radykalnych posunięć, spopularyzowano jednak system nagród, zainicjowany jeszcze w 1923. Był on dość skutecznie kontynuowany, gdyż na przykład tylko w okresie sześciu miesięcy w 1934 odnotowano 57 034 zgłoszeń po nagrody za odłowione emu[16].

Przez cały okres lat 30. i nieco później, prowadzono także ogradzanie terenów uprawnych, które stało się popularnym sposobem utrzymywania emu z daleka od obszarów rolniczych (ograniczyło to również napływ innych szkodników, takich jak dingo i króliki).

Do grudnia 1932 po świecie rozniosła się wiadomość o tak zwanej „wojnie emu”. Niektórzy obrońcy przyrody protestowali przeciwko odłowowi, jako „eksterminacji rzadkiego emu”. Australijski ornitolog Dominic Serventy określił operację jako „próbę masowego zniszczenia ptaków”. Podsumowując odstrzał, Serventy skomentował ironicznie całą operację w następujący sposób:
"Marzenia strzelców maszynowych, o strzelaniu ogniem ciągłym do skoncentrowanych mas emu, wkrótce rozpłynęły się. Dowództwo emu ewidentnie zleciło taktykę partyzancką, a ich nieporęczna armia wkrótce podzieliła się na niezliczone małe formacje, które spowodowały, że używany sprzęt wojskowy stał się nieefektywny. Zakłopotane siły zbrojne wycofały się z pola walki po około miesiącu"

[Campo Viejo]

Katastrofy ekologiczne są powszechne w historii ludzkości, ale niewiele może się równać z tą, która rozpoczęła się w 1958 roku w Chinach. Mao Zedong, przywódca Chińskiej Republiki Ludowej, zarządził, że wszystkie wróble w kraju mają zostać zabite. Zdecydował, że Chiny mogą obejść się bez szkodników, takich jak wróble. Mao uważał, że wróble zjadają za dużo zboża i wydawało mu się rozsądnym zabicie wszystkich wróbli.

Według Mao Zedonga wróble stawały na drodze rozwoju gospodarczego Chińskiej Republiki Ludowej. W ciągu następnych trzech lat 45 milionów ludzi zginęło w wyniku głodu spowodowanego niegospodarnym zarządzaniem, katastrofą ekologiczną i terrorem państwowym.

Mao Zedong podjął kilka ogromnych kampanii, próbując zmodernizować i poprawić życie w Chinach. Kampania Walki z Czterema Plagami była jednym z tych napędów, częścią Wielkiego Skoku Naprzód w latach 1958-1962. Zabicie wszystkich wróbli było częścią tej kampanii.

Zmobilizowano ludzi do wytępienia ptaków. Używali bicia w bębny, aby odstraszyć ptaki przed lądowaniem, zmuszając je do latania, dopóki nie umrą z wycieńczenia. Ludzie burzyli gniazda wróbli i strzelali do nich na niebie. Rezultatem kampanii było niemalże doprowadzenie do wyginięcia gatunku w Chinach.

Nie ma informacji, ile wróbli było w ChRL w 1958 roku. Ale gdyby był jeden na każdą osobę, byłoby ich ponad 600 milionów. Setki milionów zginęło. Doprowadziło to do problemu w następnym roku. Zauważono, że inwazja owadów na polach uprawnych wzrosła. Wróble zjadały szkodniki, takie jak szarańcza, a po kampanii szarańcza straciła swojego głównego drapieżnika. Oznaczało to, że zabijanie wróbli przyniosło efekt przeciwny do zamierzonego. Wyglądało na to, że wróble żywią się nie tylko ziarnami zbóż. Zjadały też owady.

Populacje szarańczy rozkwitły i zjadały wszystko na swojej drodze. Produkcja zbóż na większości obszarów wiejskich załamała się i rozpoczął się masowy głód. Ludziom zabrakło jedzenia, a miliony głodowały. Oficjalna liczba ofiar śmiertelnych z powodu chińskiego rządu wyniosła 15 milionów. Jednak niektórzy badacze szacują, że liczba ofiar śmiertelnych wyniosła nawet 45, a nawet 78 milionów.

Wielki Głód pozostaje tematem tabu w Chinach ponad 50 lat później. Ludzie zaczęli wtedy jeść innych ludzi, rodzice jedli swoje dzieci. Dzieci zjadały własnych rodziców. Tysiące ludzi zostało zamordowanych. W swojej książce chiński dziennikarz Yang Jisheng oszacował liczbę zgonów na ponad 36 milionów ludzi. Jego książka została szybko zakazana w ChRL.

Mao nakazał zakończenie kampanii przeciwko wróblom, zastępując je pluskwami ​​w trwającej kampanii Zwalczania Czterech Plag. Celem było zwiększenie produkcji rolnej, jednak podczas Wielkiego Skoku Naprzód plony ryżu znacznie spadły.

Może Mao Zedong chciał podbić naturę. Jednak jego polityka doprowadziła do głodu, w którym zginęły miliony istnień ludzkich.

[Bielon]

Pragnę zwrócić uwagę przedmówcom, że piszą nie na temat

P
b
.