Gdy Wilga dała znak, że na coś trafiła, Raisa zbliżyła się do niej, starając się poruszać jak najciszej, aby nie zdradzić swojej obecności. Jej serce zabiło szybciej, gdy dostrzegła obozowisko goblinów. W końcu mieli jakiś trop.

Przez chwilę rozważała opcje, kierując się zarówno swoją naturą jak i lojalnością wobec Akadi. Domyślała się, że konfrontacja z goblinami mogłaby być trudna, szczególnie mając na uwadze, że niektórzy z nich wydawali się być dotknięci jakimś dziwnym zjawiskiem. Trzeba było jednak działać.

- Uważam, że podsłuchanie ich i wzięcie w dwa ognie to dobry pomysł - powiedziała do pozostałych. - Przy życiu zostawimy tylko tego rannego.

Po ustaleniu planu ruszyła za Wilgą, by wraz z nią przyczaić się po wschodniej części obozu. Zatrzymała się tam z nią, przyglądając uważnie goblinom. Najpierw Virkan i Aldin podsłuchają zielonych, a potem trzeba będzie ruszyć do walki. W myślach już przygotowywała odpowiednie zaklęcie, by potraktować nim niczego nie spodziewających się goblinów.

Wszyscy

Gobliny były tak zajęte rozmową a i na pewno nie przypuszczały, by ktokolwiek mógł zakraść się blisko ich obozu, więc zupełnie ignorowały otoczenie, co ułatwiło podejście bliżej zwłaszcza tym nieco mocniej opancerzonym. Zajęliście odpowiednie pozycje i przysłuchiwaliście się rozmowie zielonych, choć dla Raisy, Wilgi i Arthusa był to tylko dziwny, rwany, gardłowy bełkot. Na szczęście Virkan i Aldin rozumieli ich język, co zmieniało postać rzeczy.

Aldin i Virkan

Przyczaiwszy się niedaleko zebranych wokół wygaszonego paleniska goblinów dobrze słyszeliście o czym rozmawiały.

- Mam nadzieję, że pozostali wrócili, inaczej Ruxithid urwie nam głowy - powiedział jeden z przerośniętym czołem, ten najbliżej Virkana.
- Bojem się tam iść - rzucił ranny. - Jak mnie zobaczy, pomyśli, że się do niczego nie nadaję.
- Bo się nie nadajesz. - Zarechotał kolejny z przerośniętym czołem. Pozostałych dwóch mu zawtórowało.
- Ruxithid jest Wybrańcem, na twoim miejscu nie kręciłbym się blisko niego dopóki noga ci się nie polepszy - powiedział inny.
- Taa, bo zawsze możesz skończyć jako jedzonko dla nas. Mniam, mniam - odrzekł kolejny a reszta przerośniętych głów się zaśmiała.
- Spierdalajcie! - Warknął ranny goblin. - To nie jest śmieszne.
- Nasza misja jest najważniejsza. Bez tego nie będziemy wielcy. Wszystko musi się zgadzać - mruknął ten bliżej Aldina. - Ranni tylko spowalniają nasz cel. To słowa Ruxithida, nie moje.
- Idę się położyć, zanim któremuś z was przypierdolę - burknął ranny i uniósł się z pomocą niewielkiego kija.
- O ile byś nas dogonił. - Przerośnięta Głowa nabijał się z kamrata.

Wszyscy

Zieloni gadali, rechotali ale wystarczył moment, gdy ranny goblin podźwignął się na równe nogi a nagle nad głowami wszystkich stworków pojawiła się wysoka na trzy metry ciemna chmura burzowa przyzwana przez Raisę. Nim gobliny zdążyły odgadnąć, co się właściwie stało, z chmury cisnęło gromem, wprost w zgaszone palenisko.

Piorun raził wszystkie zgromadzone tam gobliny i tylko jeden z nich zdołał odskoczyć nieco od epicentrum uderzenia, choć i tak nie uchroniło go to przed otrzymaniem ran.

Póki zieloni zbierali się w sobie, by wstać i otrząsnąć się z tego, co się zdarzyło, teraz był najlepszy czas na kolejne ruchy Wilgi, Arthusa, Virkana i Aldina.

Zakradnięcie się blisko obozu goblinów nie nastręczyło im żadnych problemów - ba, żadne z nich nie zostało dostrzeżone, co działało tylko na ich korzyść. Virkan wytężał ucho, aby usłyszeć jak najwięcej z rozmowy zielonych i zwłaszcza kilka słów zakodował sobie w pamięci. “Ruxithid”, “Wybraniec”, “najważniejsza jest misja”. Interesujące. Pieśniarz Klingi z chęcią dowie się więcej, gdy będzie ku temu okazja.

Raisa (bo któżby inny nasłał nad głowy przeciwników chmurę burzową, skoro mieli w drużynie kapłankę Akadi?) skutecznie zaanonsowała ich pojawienie się pięknym porażeniem pioruna wszystkich, co siedzieli wokół paleniska, więc zabawę czas było zacząć. Virkan starał się zwracać uwagę na innych, w razie, gdyby go potrzebowali, ale też sam musiał działać i skupiać na ruchach. Na razie nie wychodził spomiędzy drzew i sięgnął po swoje umiejętności magiczne, posyłając trzy pociski ognia w najbliższego zielonego. Dwa trafiły, więc nie było najgorzej.

Walka trwała, pozostali robili swoje i okazało się, że dwóch wrogów zostało zgładzonych. Ośmielony tym elf wyskoczył z lasu, nacierając na gobasa z powiększoną głową swoim sejmitarem. Niestety, zdziwił się mocno, gdy ten po prostu odchylił się, unikając ciosu i najpierw zdzielił elfa w gębę pięścią, a potem wystrzelił z obu dłoni czymś, co wyglądało jak podmuch niewidzialnej energii. Robiło się coraz ciekawiej. Gobliny posiadające moc telekinezy, tego jeszcze w swoim życiu nie spotkał.

Na szczęście bez większego problemu udało mu się przeciwstawić energii - został jedynie odepchnięty kilka kroków, ale nie przewrócił się, wciąż trzymając twardo na nogach. Virkan poczuł wzbierający w nim gniew, ale tak naprawdę było już po wszystkim. Wilga zdzieliła jednego w łeb i tamten padł nietomny, a ten, co chciał odepchnął czarodzieja poddał się po słowach Aldina. Pieśniarz Klingi szybko zdał relację pozostałym nieznającym goblińskiego, o czym tamci mówili. No i przeszedł do przepytywania.

- Jak mniemam, Ruxithid Wybraniec jest waszym wodzem. Po co kradniecie kawałki kamienia z miasteczka i gdzie jest wasza kryjówka? Mów, póki wciąż masz szansę. Od tego, co powiesz, będzie zależało twoje życie - mruknął, podchodząc do niego i przystawiając mu ostrze sejmitara do szyi, przy okazji lekko unosząc nim jego podbródek.

Tak, jak założyła, tak zrobiła. Ledwo jeden z zielonych poruszył się, by odejść od paleniska, Raisa przywołała burzową chmurę i zrzuciła na pokurcze wyładowania elektryczne. Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Dobyła miecza i z uniesioną tarczą wyskoczyła z kniei, nacierając na rannego wroga. Precyzyjne cięcie wystarczyło, by wysłać go do jego plugawych bogów, jednak stało się też coś, czego kapłanka nie mogła przewidzieć.

Głowa goblina w chwili jego śmierci po prostu wybuchła, posyłając w jej stronę falę dziwnej, zielonkawej energii, której - całkiem zaskoczona tym, co ujrzała - nie była w stanie się przeciwstawić. Poczuła potworny ból głowy, jakby ktoś włożył jej mózg do kwasu. Zacisnęła zęby, by nie krzyknąć. Na szczęście po chwili było już lepiej, jednak tępy ból pozostał i miała wrażenie, że jeszcze z nią pobędzie.

Pozostali dość szybko uporali się z resztą zielonych i można było zabrać się za przesłuchanie przynajmniej jednego z nich, który postanowił się poddać. Drugiego będą musieli obudzić. Dobrze przynajmniej, że nie zgładzili ich wszystkich, istniała więc szansa, że popchną śledztwo dalej.

- Dobry pomysł, Arthusie. - Poparła tieflinga. - Co do pytań, to zapytaj, skąd mają te swoje dodatkowe moce od których teraz boli mnie głowa. - Raisa potarła czoło palcami prawej dłoni. - No i niech powie, gdzie jest ich kryjówka, jeśli jeszcze Virkan o to nie zapytał.

Odseparowanie od siebie obu zielonych nie było kłopotliwe - Raisa po prostu chwyciła tego nieprzytomnego za małą rękę i odciągnęła go w stronę lasu, podczas gdy reszta została z drugim z nich. No a potem zaczęły padać pytania na które gobas z przerośniętą głową bardzo chętnie odpowiadał. We wspólnym, choć łamanym i rwanym. Postawa i zimny ton głosu Virkana zrobiły swoje.

- Ruxithid to najmondrzejszy wuc jakiego mieliźmy - zaczął. - On ma plan zniszczyć miasto ludzi. My zbierać dla niego kawałki obelizku, co on nam kazał. On z tego zrobić broń, co zabije ludziki w miasto. To on dał nam te duże głowy i moce, że my możemy ciskać ludziki jak szmatami. - Przełknął ślinę. - Ja już nie chcieć wracać do Ruxithid, bo on mnie zabić, jak siem dowie, że ludziki zabić nasz oddział. Ruxithid jest potenżny, nikt mu nie może się równać. Wszyscy nasi chopcy sie go bojom.

- My majom kryjuffke w starej kopalni, gdzie kiedyś niedobre szare krasnale kopały. To jest kawałek stond, ale moge zaprowadzić, jak wy obiecać że mnie nie zabić i puścić wolno. - Zielony starał się w jakiś sposób przehandlować bycie usłużnym za darowanie życia.

Słuchająca go Wilga była przekonana, że pokurcz mówi prawdę. Mowa jego ciała i ton głosu zdradzały, że na pewno nie kręcił. Mbatu również to wyczuł, co przekazał Aldinowi. Niedługo później Raisa siarczystym plaskaczem przebudziła nieprzytomnego goblina i ten wypytany o te same rzeczy powiedział w zasadzie to samo. I również zapewnił, że zaprowadzi was do kopalni w zamian za darowanie życia i puszczenie wolno.

Tylko czy potrzebowaliście aż dwóch przewodników?

No i wyjaśniło się, po co gobliny kradły odłamki kamienia, który lokalni znaleźli niegdyś w lesie. Tak, jak Raisa zakładała wcześniej, chodziło o coś poważniejszego i tym poważniejszym czymś było zgładzenie całej populacji Phandalin przy użyciu mocy z obelisku. A przynajmniej tak to zrozumiała. Gobliński wódz, który nagle otrzymał zdolności, o których nawet mu się nie śniło mógł stanowić problem, bo z pewnością był nieobliczalny. Trzeba było zapobiec atakowi na miasteczko i aasimarka dziękowała w duchu Akadi za to, że bogini pokierowała jej ścieżką tak, by trafiła do Phandalin. W przeciwnym razie to z pewnością byłoby stracone.

- Ilu was tam siedzi w tej kopalni? - zapytała. - I czy te szare krasnoludy… duergarowie, są tam z wami? - Zmarszczyła brwi, gdy głowa znów zapulsowała nieprzyjemnym bólem. - Porywaliście ludzi z miasta, czy oni również są w tej kopalni?

W zamian za wskazanie swego legowiska, zielone pokraki chciały zostać puszczone żywcem, ale kapłance przyszedł do głowy inny pomysł.
- Nie jesteście w pozycji do negocjacji - rzuciła chłodno. - Pokażecie nam, jak dojść do kopalni a my zastanowimy się, co dalej z wami zrobić. No chyba, że chcecie, byśmy od razu was wykończyli, to nie widzę problemu. - Podetknęła zielonemu z dużą głową ostrze miecza pod nos i uśmiechnęła się paskudnie.

Po rozmówieniu się z pokurczami, związała ręce obu za ich plecami i usadziła w jednym z namiotów. Na chwilę, żeby nigdzie im nie próbowały uciec. Zawołała na bok towarzyszy i przedstawiła im swój plan.

- Powinniśmy ruszyć do kopalni natychmiast. Gdy ci dwaj zaprowadzą nas tam, zostawimy ich związanych i zakneblowanych niedaleko wejścia. Po uporaniu się z tym, co w środku, zabierzemy ich do Phandalin i niech Wester zadecyduje, co dalej z nimi począć. Zasugeruję mu, że skoro zieloni dopuścili się zniszczeń w miasteczku, to niech przysłużą się teraz i popracują przy odbudowie miejsc, które zdemolowały. To będzie dla nich kara musieć robić coś pożytecznego. Co myślicie?