xeper

Minateum leżało w gruzach. Noc Ognia niemal całkowicie spustoszyła dumne thoertiańskie miasto. A czego nie dokonał ogień, tego dokończyła woda. Najpotężniejsza z rzek spływających z Czarnych Gór, tocząca swoje wody przez tysiące mil Isarcus rozlała się szeroko, pochłaniając płonące ruiny. Teraz, kilka lat po Apokalipsie, w miejscu gdzie kiedyś biegły proste ulice i rozciągały się kwadratowe place, zalegała ciemna, cuchnąca i bulgocząca od czasu do czasu toń, zamieszkała przez bezimienne maszkary, które obrały ją sobie za teren łowiecki.

To właśnie tutaj Gubernator Trejenus miał niegdyś swoją siedzibę. Okazały pałac zbudowany z czerwonego kamienia sprowadzonego z Gór Sierpowych, wznosił się na wschodnim krańcu miasta, oddzielony od niego rzeką Vix. Teraz pałac leżał w gruzach a ludzie mówili, że w jego wnętrzu straszy.

Ale Gubernator Trejenus był człowiekiem przedsiębiorczym. Przeżył Noc Ognia. Długą Zimę spędził w bezpiecznym schronieniu, jakie dawały lasy porastające rozległe obszary na wschód od Vix. Gdy tylko śniegi ustąpiły Trejenus wziął się do organizowania życia w tym, co pozostało z prowincji. Tylko teraz, gdy zabrakło Cesarza, Trejenus nie uważał się za Gubernatora. Ogłosił się niepodzielnym władcą krainy rozciągającej się na południe od Isarcus, między Vix na wschodzie i Denasis na zachodzie. Południową granicę obszaru stanowiły stoki Gór Sierpowych.

Siła przekonywania Trejanusa, człowieka uczonego i obeznanego ze sztuką dyplomacji, spowodowała, że w kierunku jego ziem ruszyły rzesze osadników i najemników, gotowych służyć komuś, kto jest w stanie zapewnić godziwy byt w nieprzyjaznym świecie. Stolicę Trejenus zlokalizował pośrodku swojego władztwa, w miejscu zwanym Burrovicum. Od tego miejsca cywilizacja emanowała na wszystkie strony. Trejenus budował drogi, tępił potwory i bandytów, zakładał osady i bił swoją monetę. I wszystko byłoby wspaniałe, gdyby nie lasy, które niegdyś zapewniły Gubernatorowi schronienie.

Po Długiej Zimie lasy zostały zaludnione przez dziwne istoty. Nie dość, że pojawiły się w nich gigantyczne pająki, kilkumetrowe węże, zmutowane ptaki i mięsożerne rośliny, to na dodatek zamieszkało w nim kilka plemion odmienionych przez Apokalipsę ludzi. Plemiona mutantów walczyły między sobą o terytoria łowieckie, wyprawiały się przeciw sobie w poszukiwaniu niewolników, ale ostatnimi czasy walki jakby ustały, a zjednoczone plemiona zaczęły nękać osadników, którzy wznosili swoje osady w cieniu lasów. Rzeka Vix stała się tymczasową granicą.


- Transport się spóźnia – oznajmił Marcus zgromadzonym na forum najemnikom i osadnikom. – Miał zjawić się w Drentius już kilka dni temu. Wiózł zapasy, narzędzia, broń i co najważniejsze pieniądze...

- Pewnie pokusa była zbyt silna i wozacy nawiali! – krzyknął ktoś z tłumu. Zawtórowały mu głosy poparcia. W Drentius, w którym władzę z ramienia Trejenusa sprawował Marcus Filo, stary centurion z XII Legionu, zapasów jedzenia było na co najmniej dwa miesiące. Chodziło głównie o pieniądze, 300 złotych monet, które lada dzień miały zostać wypłacone najemnikom. Centurion wiedział, że bez pieniędzy ci ludzie odejdą. Ale zanim to zrobią, złupią co się da, zgwałcą kobiety, zabiorą młodzieńców i dziewczynki aby je gdzieś sprzedać i spalą osadę do gruntu. Musiał temu zapobiec.

- Poczekajmy jeszcze kilka dni – powiedział do gniewnego tłumu. – Wyślę ludzi, którzy zbadają co się wydarzyło...


To już druga sesja, która toczyć się będzie w w autorskim świecie fantasy, który akurat został częściowo zniszczony. Ognista Noc miała miejsce dziesięć lat temu, ale zimno i śniegi Długiej Zimy ustąpiły dopiero niedawno.
W poprzedniej sesji zatytułowanej „Zaginione Dzieci”, wraz z graczami przyjęliśmy dość intensywne tempo. Gracze mieli dwa dni na odpisanie po poście MG i formuła ta sprawdziła się całkiem nieźle. Teraz chciałbym aby było tak samo.

Mapa przedstawia kontynent Cyrdia. Tak wyglądał świat, zanim nastała Ognista Noc i Długa Zima. Mapa ta ma na celu przybliżyć Wam świat, w którym dotychczas żyli Wasi bohaterowie.



Świat zamieszkany był przez ludzi, tworzących wiele kultur i państw. Jednak teraz, po Apokalipsie nie wiadomo kto zamieszkuje ruiny i pustkowia. Na pewno pojawiły się nowe gatunki zwierząt i roślin. Nieumarli i mutanty dodają też nieco kolorytu. I pewnie znajdzie się coś jeszcze...


Relhadowie zamieszkują północne rejony Cyrdii opierające się o Wielkie Góry Północne. Obszary te określane są mianem Relandu (Tollerdag, Jormala, Bloedir, Uppse i Varandia). Dalej na północ są już tylko targane mroźnymi wiatrami lasy i lodowe pustkowia. Relhadowie są wysocy i muskularnie zbudowani. Przeważają wśród nich blondyni o jasnych, szarych lub błękitnych oczach. Relhadzkie kobiety również są wysokie i masywnie zbudowane, o szerokich biodrach i obfitych biustach.

Surowe warunki w jakich żyją uczyniły z nich ludzi posępnych, trzeźwo patrzących na świat i praktycznych. Kultywują tradycję ciężkiej pracy i samodoskonalenia przez całe życie.

Pod względem kultury Relhadowie odpowiadają średniowiecznym skandynawom. Stąd też nazewnictwo w zamieszkiwanych przez nich regionach. Ich imiona mają nordyckie brzmienie.

Relhadzki panteon składa się z czterech bogów. Neld jest najwyższą istotą i stwórcą wszechświata. Asa to jego towarzyszka, bogini wiedzy i zaświatów. Skada jest boginią ognia i dawczynią plonów, a Ymir bogiem wojowników. Relhadowie tak naprawdę nie wyznają tych bogów, uważając że boskie istoty pogardzają tymi, którzy wzywają ich pomocy. Stąd też Relhadowie są sceptyczni w stosunku do innych religii, które mają bardziej rozwinięte obrzędy.


Setonici to nomadzi, zamieszkujący rozległe stepy położone w zachodniej części kontynentu, za Górami Czarnymi. Są niscy i krępi. Mają żółtawą karnację skóry, lekko skośne oczy i proste, ciemne włosy.

Są ludźmi prostymi, grubiańskimi, porywczymi i nietolerancyjnymi. Stąd wynika ich ciągłe zaangażowanie w wojny klanowe, najazdy na sąsiadów i walki o ziemię lub stada.

Ich kultura jest prymitywna i barbarzyńska. Społeczeństwo opiera się na rodzinach, skupionych klany. Te ostatnie mogą liczyć od kilkuset do kilku tysięcy osób. Większość z nich jest patriarchalna, ale zdarzają się też matriarchalne.

Ubierają się w odzież wykonaną ze skór i wełny, materiałów pozyskiwanych ze zwierząt, które wypasają w wielkich stadach. Żyją w namiotach, które z łatwością można przemieścić z miejsca na miejsce. Ozdoby i broń wykonują z kości i drewna. Setonici to doskonali jeźdźcy, którzy wspaniale posługują się łukami.

Wiara Setonitów opiera się na dwóch filarach. Pierwszym z nich jest Kaalan Malu – Wielka Matka, Bogini, odpowiedzialna za wszystkie aspekty życia jej wyznawców. Setonici czczą też duchy przodków, składając im ofiary i modląc się do nich o wstawiennictwo i pomoc w życiu.

Przykładowe imiona męskie - Aidan, Bedwyr, Cadfan, Delven, Eiros, Fionn, Gairdh, Hyvel, Irv, Luch, Mevian, Odgar, Peig, Righ, Storag, Vala, Wynda, Ysbeirn, Zinna; żeńskie - Ailbe, Blanidd, Donele, Etain, Finola, Kinnat, Monenna, Orna, Slanie, Tathan.


Thoer zamieszkują centralne obszary wschodniej Cyrdii, Imperium Thoetiańskie. Są przeciętnego wzrostu i budowy ciała, z szerokim wachlarzem odcieni koloru włosów i oczu. Mają jasną karnację skóry i bardzo często zdaża się, że mają orle nosy.

Thoer są ludźmi aroganckimi, dumnymi i starającymi się narzucić swoją rację bądź opinię innym. Wyobraźmy ich sobie jako Rzymian tamtego świata, z legionami, walkami gladiatorów, senatem i akweduktami.

Najwyższym bogiem Thoer jest Adaniros, ojciec i król bogów, bóg nieba i bóstwo słoneczne. Jego potomstwem jest czworo Większych Bogów, zwanych też Starszymi. Morthes, stwórca świata, Pan Losu i Opiekun Ludzi. Trea, bogini śmierci i opiekunka zmarłych. Ladana, bogini miłości i płodności; opiekunka ogniska domowego i artystów. Ilien, bóg wojny i opiekun wojowników. Tym czterem bogom podlega kolejnych sześcioro dzieci Adanirosa, zwanych Młodszymi lub Mniejszymi Bogami, ale nie oznacza to wcale, że należy się im mniejsza cześć. I tak: Trei podporządkowany jest Kiveas, bóg nocy i księżyca. Tukmas, bóstwo natury jest podległy Ladannie. Ilien jest zwierzchnikiem Sespir, boga burzy i piorunów. Bliźniaczy bogowie Bremon, bóg wody, mądrości, rzemiosł i medycyny oraz Entarion, bóg ziemi i powietrza, a także Sanubus, opiekun handlu, pisarzy i urzędników są podporządkowani Morthesowi.

Duchowieństwo Kultów, bo tak zwykło się określać ogół kościołów, nie jest jednolite. Każdy kościół ma swoje wytyczne co do wymagań stawianych kapłanom. I tak, kapłanami Adanirosa i Iliena mogą być tylko mężczyźni. Duchowieństwo Ladany to wyłącznie kobiety. W kultach Adanirosa, Iliena, Sespira, Bremona i Entariona obowiązuje celibat. Kościół Sanubusa nie posiada własnego duchowieństwa.

Imiona Thoer są, podobnie jak ich kultura wzorowane na rzymskich. Przykłady imion męskich: Aulus Herenius Abito, Caius Tuttius Kaeso, Egnatius Quarto, Flavius Sepurcius Polus, Gavius Bitucus, Herius Rufius Hilario, Iustus Acilianus, Lucius Camillus Seneca, Metilius Mico, Opius Plautis, Quintius Arvinia, Rufus Eonus, Spurius Vinicius Lurco, Titus Novius Vespasianus. Przykłady imion żeńskich: Aemilia Lepida, Claudia Nero, Fabia Pictrix, Livia Drusilla, Valeria Messalina.

Rusanamani zamieszkują południowy wschód kontynentu – Sułtanat Hal’Rusa. Są wysocy i szczupli, o pociągłych twarzach. Mają ciemną karnację skóry i ciemne, zazwyczaj brązowe oczy.

Jest to rasa, która we wszystkim wietrzy interes i za dobrą opłatę gotowi są zrobić niemal wszystko. Czyni to z nich doskonałych kupców, którzy zdominowali większość obrotów handlowych południa, a rusanamańskie kompanie handlowe prowadzą swoje interesy nawet w Relandzie i jeszcze dalej na północy. Wysoko rozwinięta nauka i dążenie do wiedzy to kolejne atuty Rusanamani, którzy uważają się za najbardziej zaawansowanych technicznie ludzi, spośród wszystkich zamieszkujących Cyrdię.

Kultura i język Rusanamani wzorowane są na kulturze i języku arabskim.
Rusanamani wyznają jednego boga – Fahima, który jest zwierzchnikiem czterystu czterdziestu czterech demonów zesłanych na świat. Doktryna wiary spisana jest na kamiennych tablicach przechowywanych w świętym mieście Al Sabra. Jedno z przykazań fahimitów mówi, że każdy wierzący musi w czasie swojego życia odbyć pielgrzymkę do Al Sabry.


Nida zamieszkują tereny położone na południe od Relandu – Okarię i Nidaryis. Są podobni do Relhadów, ale nieco wątlejsi. Nie ma wśród nich tylu blondynów, większość z nich ma brązowe włosy. Ich rysy są też nieco ostrzejsze od relhadzkich.

Społeczeństwa Nida są typowo feudalne, z rozbudowaną drabiną społeczną. Na samym dole znajdują się chłopi, wyżej mieszczanie, a nad nimi kilka warstw coraz bogatszego ziemiaństwa. Ich kultura znajduje odzwierciedlenie w średniowieczu Europy. Nazwy i imiona mają germańskie brzmienie.

Dla Nida świat jest dwubiegunowy – dobry lub zły, nie istnieje nic pomiędzy. Odzwierciedla się to w ich wierze w Jedynego Boga – Alermana, który toczy odwieczną walkę ze wszystkim co złe, uosabianym przez demona Zelvida.


Torillo żyją na obszarze pomiędzy Górami Sierpowymi a Zatoką Sul. Są niezbyt wysocy, krępi i obficie owłosieni. Mają oliwkową bądź śniadą cerę, a włosy ciemne. Oczy u przeważającej większości Torillo mają kolor brązowy, ale zdarzają się też niebieskie i szare.

Państwa, które zamieszkują (Onquerro, Nioda, Pelidas, Dierro, Borquelas) słyną z produkcji doskonałego wina i oliwy, a góry w cieniu których leżą, zapewniają im obfitość kruszców. Ich bogactwo pozwala na utrzymanie niewielkich, doskonale wyćwiczonych armii, gwarantujących niezależność. Torillo są niezrównanymi rolnikami, szkutnikami i marynarzami.

Społeczeństwo Torillo czerpie pełnymi garściami z dorobku otaczających je nacji. To mieszanina wpływów thoertiańskich i rusanamańskich, wraz z równouprawnieniem kobiet i niezbyt wyraźnie zaznaczonym podziałem klasowym.

Torillo wyznają wielu bogów, spośród których największą estymą darzą Valientu - boginię opiekunkę ziemi; Periusa – boga wina, poezji i zabawy; Quelto – boga mórz i Ferco – opiekuna gór, kruszców i złota.

Przykładowe imiona zaczerpnięte z języka katalońskiego lub hiszpańskiego. Męskie - Arnau, Bernat, Charles, Estevan, Ferran, Guifre, Hector, Jaume, Marcel, Oscar, Pierre, Quime, Roc, Sergio, Vincent, Xavier; żeńskie - Anais, Beatru, Laia, Merce, Neus, Remei, Silvia.


Irunoi to mieszkańcy pustynnych regionów w południowo zachodniej części Cyrdii. Są niscy i wątli. Mają czarną skórę i kręcone, czarne włosy. Wojownicy zdobią swoje ciała tatuażami i rytualnymi bliznami.

Lugara, Vaat, Bal, Totsi i Renga to nazwy największych plemion Irunoi, a równocześnie oaz w obrębie Pustyni Unugende, które zamieszkują. Plemiona są luźno zorganizowane, z elitą składającą się z najbogatszych i najwaleczniejszych członków, kastą wojowników, ogółem pospólstwa zajmującego się uprawą ziemi i hodowlą bydła oraz niewolnikami, którzy wykonują najcięższe prace i są składani w ofierze bogom.

Irunoi wyznają panteon krwawych i bestialskich bogów, na czele którego stoli Jubah, bóg pustyni oraz jego dwóch synów Jahal - Kruk Umarłych oraz Jemil, Krew Żyjących. Powszechne jest składanie ofiar z ludzi i kanibalizm w czasie rytuałów religijnych.

Przykładowe imiona Irunoi: (męskie) Adzete, Dahab, Gobir, Nubu, Saidu, Uluu; (żeńskie) Beito, Lamasa, Kia, Tgu.