Arthur uśmiechnął się nieco , jednak przeczucie go nie myliło.

- Nie przybywamy w tej sprawie. - odrzekł ucinając wątek rozpoczęty przez Markusa. -Biali wyznają zasadę, że kłamstwo jest dobre na wszystko. Nie cenią swych słów ani tego co za sobą niosą. Nie cenią prawdy i mało który stojąc przed wyborem kłamstwa lub przemilczenia wybiera to drugie...

Indianin spoglądał w oczy kobiety. Pierwsze jej słowa rozwiały pokłady lęków jakie żywił na myśl o spotkaniu z bokorem, wynikających chyba głównie z czarnobiałych horrorów jakie miał okazje obejrzeć w swym krótkim ludzkim życiu. większość z kapłanów, albo bodaj wszyscy byli zdrowo szurnięci na rozumie , ta kobieta jednak od razu wykazała się zdrowym rozsądkiem i nie owijała prawdy w bawełnę.

- Przybywamy na tą dzielnicę w poszukiwaniu Elieny , szamanki. - Kolejne dłuższe spojrzenie w oczy bokora wystarczyło by kobieta zrozumiała iż Arthura skierowała tu jego własna moc. Szamani , kapłani , wszyscy którzy korzystali z mocy duchów i zaświatów w pewnych rzeczach porozumiewali się bez słów. Tak było i w tym przypadku oboje wiedzieli o co chodzi i nie było potrzeby wnikać w szczegóły.

- Niestety nie jestem w stanie zawęzić obszaru poszukiwań i uznałem za naturalne w pierwszej kolejności odwiedzić legendarnego bokora. Zarówno z szacunku , wkraczamy bowiem na teren który duchowo znajduje się pod twoją opieką i strażą, jak i z potrzeby pomocy w odszukaniu naszej mentorki - indianiec zawahał się na moment przy tym słowie , jakby sam je rozważał w głębi serca , ale po chwili skinął głową uznając, że może tak nazywać Eliene. Mimo, że nie była jego bezpośrednią przełożoną czy nauczycielką, to jednak pewnych rzeczy się od niej nauczył i szanował ją podobnie jak swoich mentorów z plemienia.

Chwilę później, nieco niezgrabnie wyciągnął butelkę whiskacza w geście podarku , który jak na wilka przystało nie był należycie zapakowany. Widać było po Arthurze że chyba nie miał w swym życiu wielu okazji do wręczania prezentów , być może podłapał ten gest niedawno. Łatwiej mu chyba było upolować zwierzynę i rzucić jak ochłap komuś pod nogi niż stosownie wręczyć prezent. Po prawdzie w tym geście było jednak coś pięknie naturalnego, pierwotnego, jak pierwsze kroki stawiane przez dziecko - być może niezdarne , potykające się, a jednak na swój sposób bardzo urocze.

Reszta należała juz do kapłana - czy raczej kapłanki. Miał nadzieje że ta faktycznie zdoła im dopomóc inaczej pozostawali z niczym... Choć może niekoniecznie , zawsze jeszcze mogli poszukać jej w inny sposób , wilczy , albo też rozejrzeć się w Umbrze. To wszystko jednak wymagało czasu i oba sposoby wydawały się dość niebezpieczne. Było to wszak miasto a nie puszcza by wilki mogły swobodnie po nim biegać , a i Umbra nie była nigdy bezpiecznym zakątkiem świata, zwłaszcza w miastach.

Arthur rzucił tylko krótkie spojrzenie towarzyszom z pewnym wyrazem ulgi malującym się na twarzy , gdy jednak przekroczyli próg nieco zesztywniał. Duchy były tu obecne i były z pewnością na skinienie bokora. Przekraczając skinął głową w geście przywitania choć towarzysze - tak jak i on sam zresztą - nie widzieli komu się skłania , na pewno nie plecom kobiety.
Jeszcze jedno krótkie spojrzenie mówiąc jakby "bądźcie czujni" , albo "uważajcie" , najpewniej raczej "proszę nie mówcie ani nie róbcie niczego głupiego "...

Byli na terenie bokora a zgromadzone tu duchy świadczyły o tym że nie był tu sam. Indianiec usiadł na krześle choć wolałby nie. Przysunął kubek herbaty do siebie i uchwycił ją oburącz ogrzewając sobie dłonie. W mieście takim jak Miami może i wyglądało to dziwnie , jednak zwyczajnie lubił to uczucie ciepełka ogrzewającego jego łapki. Brakowało mu tego gdy był wilkowi.

Czekał , w zasadzie wszystko co było do powiedzenia powiedział już na zewnątrz.