Drodzy mili sprawy bieżące mnie absorbują i ni jak w ten weekend post ode mnie pojawić się nie może.
Myślę, że do aktywności w poniedziałek wrócę w innym wypadku dam znać jak sprawy się mają.

Jutro post będzie.:)

Cała czereda znowuż razem.. no prawie razem, ale na pewno w jednym miejscu w końcu stanęła. Wraz z nią czarcia chorągiew i jak dostrzegli lycnatrop z wąpierzem, cały czambuł tatarski w tejże samej okolicy się znalazł.
.
Czyżby w tarabany już walili wielką bitwę zwiastując?
Jakie znaczenie w tym wszytkim pohański artefakt będzie miał?
Co z ciotuchną Rozalią, imić Duniewiczem i jego córką, co w niewoli tatarskiej nadal tkwi?
I rzecz jasna maxime amet, czy ślub się odbędzie do którego całe piekło się szykuje?

Finał naszego dyariusza wielkimi krokami się zbliża, takoż i szansa aby przynajmniej część z tych wątpliwości rozwiać jest. Wiele oczywiście zależy od waćpaństwa inwencyi, kurażu i poczynań. Także działajcie śmiało, jak to charakternikom i czartom piekielnym przystoi.

Niech się dzieje!
:devil: :devil: :devil: :devil:

Co za werba! :D

A tu za oknem, szaro mokro, zimno jakoś tak Mości Panowie..

https://m.youtube.com/watch?v=8GNjaSJ_EmM&t=1s

Przynajmniej przy ogniach piekielnych można się grzać.:D

Gorzałka lepiej grzeje XD

Jest to sztandarowy dogmat z którym nie śmiem polemizować. XD

Komunikat z siedziby starostwa piekielnego dla tych, którym cnota cierpliwości nie została dana przy urodzeniu. Respons mój dopiero jutro nocną porą się ukaże, gdyż choć chęci są i koncept również, to zwyczajnie sił nie staje.

Zatem zagryźcie moi państwo zęby i wyczekujecie rogatego i siarką cuchnącego responsu jutro z wieczora.

Rzec można li tylko tyle, proszę szanownego mości państwa, że stało się i respons popełniony został.

Tuszę, że lektura jego sprawi wam radość i o wzmożoną pracę półkul mózgowych przyprawi, gdyż każde z was ma pewien orzech do zgryzienia. Czyny wasze i decyzyie niepomierne w skutkach będę, gdyż oto lada moment się wszystko rozstrzygnie.

Także życzę odwagi w działaniu i konceptów srogich i potężnych, coby finał naszej opowieści zapadł wszystkim w pamięć.

Z lekka patosem zawiało, ale czyż nie o to chodzi w snuciu opowieści, a zwłaszcza opowieści sarmacko-piekielnych, by swój patos i epickość posiadały i aby czyny wielgie i dostojne, bohaterstwem przesycone opowiadały, jakich to w szarzyźnie i miałkości codzienności ze świcą szukać.

ja po weekendzie odpowiem jeśli to nie problem

Non forsit, mości panie Lynx.