mataichi

Był to mój pierwszy post opisujący walkę, więc proszę mnie hamować w razie przegięć/mistrzowania. Każda porada, wskazówka czy też wytknięcie błędu będzie mile widziane.

pozdrawiam

 

Redone

Ok, więc mamy walkę Zaczął mataichi opisując swoje dwa posunięcia, ja powiedziałam jak to wyszło (po konsultacji z kostkami :]). Teraz Kutak powie jakie dwa ruchy chciałby wykonać a ja stwierdzę czy mu wyszło, i tak dalej. Myślę że tak będzie wyglądać ok.

 

__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher

mataichi

Zgłaszam, że najprędzej będę mógł odpisać w czwartek bądź piątek. Przepraszam za opóźnienie ale mam egzamin na studiach w tym tygodniu więc muszę niestety poświęcić więcej czasu na symulowanie nauki a i ściągi same też się nie napiszą.

 

mataichi

Śmierć Xaviera kończy mój udział w przygodzie więc tym samym chciałbym podziękować za wspólną grę. Była to moja pierwsza sesja na forum którą będę bardzo pozytywnie wspominał.

pozdrawiam

 

Kutak

mataichi, skąd wiesz? Może będziesz straszył Arvanesa po nocach? Zresztą, z tego co mówiła Redka, już i tak się sesja kończy

I jaki morał z tej historii? Nie atakuj postaci Kutaka, bo stracisz pta... głowę

Specjalnie dla Redłan- dwa rzuty k20

[dice:8d770b307a]1d20 = 7206593 [/dice:8d770b307a]

[dice:8d770b307a]1d20 = 1372397015 [/dice:8d770b307a]

 

__________________
Kutak - to brzmi dumnie.

Redone

Tak oto sesja dobiegła końca. W tym miejscu dziękuję bardzo graczom za wspaniałą grę. Mataichi, jesteś świetnym i sumiennym graczem, masz miejsce w moich sesjach zapewnione, jeśli będziesz chciał Kutak to wie, że jest świetnym graczem to mu tego nie mówię :P

Zastanawiacie się pewnie co się tak właściwie stało Więc od początku:

Pierwszym błędem było zrezygnowanie z zajęcia się statuetką wojownika. Ona była kluczem. Gdybyście ją rozbili byłoby po sprawie, bo w niej jest uwięziony demon.

Drugi, najpoważniejszy błąd - zaatakowanie Arvanesa. To ciało w schowku to gospodarz domu, a demon po prostu posłużył się iluzją. Arvanes był taką samą ofiarą demona jak Xavier.

Jeśli chodzi o samego demona i źródło jego mocy, to czerpał ją z negatywnych emocji, a tych tu trochę było. Nie był bardzo silny kiedy przyszliście do domu, ale każda sprzeczka i niechęć dodawała mu kilka kolejnych punktów psi. A sama śmierć dała mu tych punktów 1000, co pozwoliło na ogłuszenie Arvanesa ciosem psychicznym i przejęcie jego ciała (i zarazem zniszczenie jego umysłu - bezpowrotnie). Dzięki wam miasto ma demona na wolności

Może jeszcze Elistanowi uda się go pokonać, ale ponieważ nie żyjecie, to tego nie wiecie :P

Cóż, może przygoda skończyła się inaczej niż się spodziewaliście, ale chyba liczy się przede wszystkim sam fakt grania Dziękuję jeszcze raz za grę i mam nadzieję, że zobaczymy się w innych sesjach.

 

__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher

Kutak

To co Redziu, jakiś sequel nam przyszykujesz? Na każdą twoją sesje możesz odrazu mnie zapisać, bo naprawdę masz styl I ten styl bardzo mi odpowiada.

Kolejna sesja zakończona, tym razem w prawdzie porażką, ale to i tak powód do dumy dla nas, małych żuczków i potężnej pani MG Dziękuje za wspólną grę każdemu- mojej drogiej żonie, mataichiemu (Ty nie zapominaj o tym piwie!:P) oraz Lhianie i LMGrey'owi, chociaż w tym wypadku nie powalczyliśmy ramię w ramię zbyt długo

Pozdrawiam serdecznie i czekam na ciąg dalszy

Kutak

 

__________________
Kutak - to brzmi dumnie.

rudaad

Lhianka prosiła mnie o przekazanie inf, że ma problem z połączeniem się z LI przez jakieś zablokowane porty swojego łącza, a więc dlatego też nei odpisuje w sesji.. Prosiła o wyrozumiałość i cierpliwość, aż do momentu rozwiązania się owego problemu..

Pozdr
Ruda- "Posłaniec złej nowiny"

 

__________________
"Najbardziej przecież ze wszystkich odznaczyła się ta, co zapragnęła zajrzeć do wnętrza mózgu, do siedliska wolnej myśli i zupełnie je zeżreć. Ta wstąpiła majestatycznie na nogę Winrycha, przemaszerowała po nim, dotarła szczęśliwie aż do głowy i poczęła dobijać się zapamiętale do wnętrza tej czaszki, do tej ostatniej fortecy polskiego powstania."