Gnom przytaknął bardce skinieniem głowy, nie wyrywając się z zadumy nad fiolkami i amuletem. "Muszę poznać ich przeznaczenie, to może być ważne. Ktoś kto zabrał tutaj te rzeczy zapewne wiedział gdzie idzie. W prawdzie nie uchroniły go przed marnym losem... ale może po prostu nie zdążył ich użyć". Czoło gnoma marszczyło się coraz bardziej. Griger szukał w zakamarkach swojej pamięci czegoś podobnego do znalezionych rzeczy. "Cholera, przecież się na tym znam! Co za pożytek z czarodzieja nie umiejącego odgadnąć przeznaczenia przedmiotów magicznych?"

Lu podeszła do gnoma.
- Rozumiem, że jesteś czarodziejem, może pokażesz mi jedną butelkę. Ja już widziałam wiele rzeczy, a co dwie głowy to nie jedna. -zapytała po czym wzięła butelkę.

Przyjrzała się jej pod światło, potrząsnęła obserwując gęstość i jednorodność płynu. Następnie zachowując ostrożność otworzyła butelkę i powąchała zawartość. Zapach wydawał się jakby znajomy... zanurzyła w niej swój włos obserwując reakcję, ponieważ jednak nic się z nim nie działo włożyła go do ust i spróbowała jednej kropli zawartości.

Analogicznie postępuje z pozostałymi, jak zostanie czasu pomagam Tupikowi z potworem.

Oskar zdjął zapadkę z mechanizmu blokującego windę, która po pewnym czasie ruszyła z cichym skrzypieniem na dół. Czarodziej obserwował ją jak zjeżdża piętro niżej, potem pokonuje kolejne stopy jadąc aż do parteru wieży. W międzyczasie piętra poniżej Oskar widział, jak jeden ze strażników odważnie wychyla się, próbując dostrzec coś w ciemnym szybie. Najwyraźniej rozglądał się za zbiegami, lub może chciał się upewnić, czy aby mu się nie przywidziało.
Komendy, które ktoś wydawał brzmiały z tej odległości jak ciche pomruki, jednak krasnolud instynktownie czuł, że zgraja żołdaków na dole organizuje właśnie obławę. W tym czasie Anbar, kończąc przetrząsać skrzynie strażników, uzbrojony po zęby i gotowy, poczuł delikatny zapach ziół, wiejący z wąskiej klatki schodowej prowadzącej na piętro powyżej.....

Krasnoludowi wydawało się, że wyczuwa również delikatny, jakby kwietny zapach perfum, które mieszały się lub przebijały przez ziołową feerię zapachu. Czyżby na górze znajdowało się jakieś laboratorium?
Ostrzegawczy pomruk czarodzieja wyrwał go jednak z rozważań, dokąd może prowadzić tajemnicza klatka schodowa. Na górę wjeżdżała właśnie winda, i sądząc po hałasie, nie była ona pusta....

***

Awanturnicy zregenerowali nieco sił, odpoczywając czujnie na zimnej podłodze i połamanych pryczach. Po tajemniczych stworach nie było już żadnego śladu, choć czasem do ich uszu dochodziło chrobotanie gdzieś z oddali, przypominające jako żywo odgłos chitynowych odnóży uderzających po granitowych kamieniach, stanowiących sufit ogromnej jaskini.
Grieger i Lucinda, zajęci nowymi zabawkami mamrotali do siebie próbując odkryć przeznaczenie tajemniczych mikstur. W tym czasie reszta próbowała jakoś zająć swój czas. Pierwsza z nich, w prostej, szklanej butelce o kształcie podobnym do łezki najwyraźniej zawierała jakieś zaklęcie leczące. Grieger nie potrafił jednakże ustalić, jak silne mogłoby być. Kolejną butelką, z ziemistymi, nie mieszającymi się warstwami płynu zajmowała się bardka. Artystka posmakowała ohydnie smakującej mikstury, a próba wzięcia próbki na palec zaowocowała niemalże sklejeniem obu palców podobną do jakiejś zwierzęcej wydzieliny, białą mazią. Grieger chwycił więc ostatnią, cienką fiolkę zawierającą przezroczysty, nieco oleisty płyn i wyciągnął korek. Nos awanturników, przywykły do smrodu spoconych, niedomytych ciał, zgnilizny i wilgoci panującej w lochach niemalże nie rozpoznał od razu zapachu......ładnych, fiołkowych perfum.

Thalgor i Zelda, odpoczywający najbliżej wiszącego mostu usłyszeli wpierw chrobot, a po chwili przenikliwy skrzek,w którym Rathan rozpoznał jakby zwoływanie się na żer podniebnym padlinożercom, których znaleźć można było niemalże wszędzie w krainach Faerunu.....

Noc można by spędzić w lepszych warunkach (na przykład w dobrej gospodzie), w lepszym towarzystwie (na przykład z chętną dziewczyną), na dodatek po dobrej kolacji.
Ale z braku tych wszystkich przyjemności należało się cieszyć tym, co dawał los.

Sen okazał się zbyt krótki, a skrzeczenie, które obudziło Rathana, było łowcy aż za dobrze znane.

- Mógłbym się założyć, że to padlinożercy - powiedział cicho. - Ciekawe, co jest ich łupem. A poza tym... Może jest stąd jakieś wyjście? W końcu one tu musiały przylecieć, a nie sądzę, by latały skalnymi korytarzami jak nietoperze.

Lu skrzywiła się w duchu, bardzo nie podobał jej się pomysł zamykania pochodu swym własnym ciałem, zwłaszcza, że najprawdopodobniej jakieś plugastwo się zaraz za nimi przywlecze. Dlatego nie czekając zajęła przedostatnie miejsce w szeregu. No i jak zwykle to było przyczepiła się do niej piosenka marszowa, która nie chciała opuścić jej głowy inaczej niż przez usta. Jednak pomna ich trudnej sytułacji stałała się śpiewać półgłosem...

Hej nie śpijmy dłużej już
pora ruszyć w stronę wzgórz
tu przygoda czeka nas
oj to piękny bedzie czas

Nam nie straszne burze złe
My umiemy bronić się
Nam nie straszny żaden wróg
My nie mamy żadnych trwóg

Zwyciężymy dzisiaj też
Opuścimy padół łez
Zanim jednak będzie to
Pokonamy całe zło

Bohaterem każdy z nas
Będziem wielcy poprzez czas
Czarownica zginie już
I zostanie tylko kurz
D'hminis wolny kraj
I zostanie tylko Maj