Anbar rzucił się desperacko, aby powstrzymać swoich towarzyszy, stając na przeciwko Rathana.
Człowiek spojrzał zmęczonymi oczami na zagradzającego mu drogę wojownika.....

PvP – Anbar – Intimidation check :11( 380851 )vs DC (380852)24(CS) fail

....ale równie dobrze mógłby próbować wpłynąć na kamienny pomnik w sali tronowej w Harlending. Człowiek zachowywał kamienną twarz, a nerwy ćwiczone wieloma latami spędzonymi na odludziu w połączeniu z desperacją powodowały, że krasnoludzki wojownik nie miał najmniejszych szans na siłowe rozwiązanie problemu. Anbar oszacował szerokie barki człowieka, zastanawiając się, czy dałby mu radę. Rathan zaś wyczuł wahanie w oczach krasnoluda, wiedząc, że wygrał konfrontację.

Mając większość grupy za plecami łowca wzruszył ramionami i ominął wojownika. Anbar opuścił głowę, zostając sam na chodniku. Chcąc nie chcąc, dołączył do swojego brata podążającego pod górę. Oskar i Anbar weszli na górę klatki schodowe. Ciche kroki krasnoludów nie wzbudziły zainteresowania w mijanych po drodze celach. Szczękanie łańcuchów i głuche stęknięcia wzbudzone zimnem, głodem i brakiem nadziei było jedynymi odgłosami w ogromnym więzieniu. Można było naliczyć dokładnie dwadzieścia cztery cele, różnej wielkości. Niektóre były puste, z większości jednak patrzyły na awanturników błyszczące w ciemności oczy skazańców. Żaden nie wydał jednak najmniejszego dźwięku, ani nie podniósł alarmu. Cierpieli w ciszy, mając nadzieję na rychły koniec, lub może szczęśliwe uwolnienie przez tych, których widzieli zza krat swoich cel.
Krasnoludy zatrzymały się przed solidnie okutymi, zamkniętymi drzwiami. Przez zakratowane okienko Oskar mógł zobaczyć niewielki przedsionek a za nim dobrze oświetloną koksownikami komnatę straży. Sześciu siedziało przy szerokiej ławie, popijając z drewnianych kufli i posilając się. Dwóch innych leżało na drewnianych pryczach, które stały rozstawione wzdłuż ścian strażnicy. Gdzieś w oddali słychać było krzyki jakiegoś skazańca i jednostajny świst bata. Strażnicy wyglądali na zadowolonych, i ubawionych odgłosami dochodzącymi gdzieś z poza strażnicy. Oskar zerknął na boki, badając przedsionek. Obok drewnianego kołowrotu, krasnolud zobaczył coś, co mogło być jedynie windą. Na przeciwległej ścianie widać było stertę łańcuchów i kajdan, przygotowanych dla nowych skazańców. Anbar spojrzał przez okienko do góry, widząc grube liny i szyb windy prowadzący zarówno w dół, jak i w górę. Chodnik na którym stały krasnoludy biegł jednak nieco dalej, po kilkudziesięciu stopach kończąc się stromymi, kamiennymi schodami do góry. Szczyt schodów niknął w mroku, w którym widać było kontury ceglanej strażnicy której okno o fantazyjnie wykutym parapecie wychodziło na salę więzienną. W migoczącym blasku pochodni widać było cień strażnika, siedzącego i grzejącego ręce przy ogniu. Wejście do strażnicy stanowiła metalowa krata, zamykana od strony strażnicy na grubą, metalową sztabę.
Dokoła schodów chodnik nieco się rozszerzał, tworząc galeryjkę z której widać było większość więzienia. Anbar podziwiał również kunsztownie wykonane sklepienie więzienia. Widział już w przeszłości taką robotę. Znajdowali się w podziemiach ogromnej wieży, mogącej być wcześniej monumentalną budowlą wojskową. Ze sklepienia zwisały na wielokrążkach liny, na których kiedyś musiały wisieć wiadra czerpiące wodę ze studni poniżej. Czarodziej dostrzegł szansę na otwarcie zarówno jednych, jak i drugich drzwi, choć potrzebowałby do tego sprytnego łotrzyka, lub chociażby dobrego zaklęcia....

Na zewnątrz spiralna klatka schodowa. Co jakiś czas chodnik przecinany jest krótkimi schodkami, ale generalnie jest lekko pochylony. Na górę schody i chodnik prowadzi do strażników. Na dole nie byliście. Pośrodku znajduje się taka wielka studnia - okrągła w kształcie. Głęboka, ciemna i wieje. Wrzucona przez Tupika pochodnia leży na posadzce jakieś 130-160 stóp poniżej.
Pochodnie znajdują się na całym obwodzie korytarza, rozmieszczone co kilkanaście metrów. Cały korytarz na oko ma dobre ćwierć mili, i z tego miejsca widać co najmniej jedną kondygnację do góry i dwie w dół. Co pewien czas widać zamknięte cele.

Drzwi na górze do baraków straży i windy - zamknięte na zamek, okute. Da się otworzyć wytrychem, sforsować siłą (łom lub czysta siła - hałas)
Krata do strażnicy nad schodami - da się wyłamać za pomocą łomu, lub sforsować siłą(hałas). Chodnik koło drzwi baraków bright light, galeryjka koło schodów i strażnicy dimlight.

Rathan wysunął się na przód, zamierzając bez zwłoki zbadać opadający w dół korytarz. Trzymając w górze pochodnię oświetlał drogę pozostałym. Tupik podążał z tyłu za nim.Thalgor rozejrzał się, dzwoniąc cicho zerwanymi łańcuchami. Widział idących do góry krasnoludów, przemykających się wzdłuż drewnianej barierki. Echo nie niosło się od kroków uciekinierów, najwyraźniej wytłumiane przez wiejący przez studnię wiatr, i inne odgłosy z góry.
Po pewnym czasie drewniana barierka przeszła w murowaną ścianę a potem w litą skałę. Robiło się również coraz ciaśniej i coraz ciemniej. W miarę jak szli w dół, mijali kolejne cele – w sumie jeszcze szesnaście. We prawie wszystkich siedzieli skazańcy, choć im głębiej tym mniejsza ich ilość przypadała na każdą celę. W miarę jak uciekinierzy przechodzili obok cel, osadzeni w nich nieszczęśnicy na chwilę przestawali szczękać łańcuchami, być może w nadziei na uwolnienie, a być może biorąc przechodzących korytarzem za strażników. Ostatnia cela świeciła pustkami, choć była również zamknięta.
Tupik przełknął ślinę zdając sobie sprawę z ogromu skały, pod którą przechodził. Rathan tęsknił do otwartych przestrzeni, do łąk, pól i otwartego nieba. Zelda delektowała się ciemnością, czując tu niemalże dotyk swego boga. Wzrok Jusron doskonale radził sobie w ciemnościach, a chłód wilgotnych skał nad jej głową uspokajał. Mimo grozy sytuacji, odzyskiwała jednak pewność siebie, choć jej barbarzyńska natura domagała się zapłaty za wyrządzone krzywdy. Cienie tańczące na ścianach przypominały Griegerowi o jego zdolnościach, będąc niczym teatrzyk cieni który widywał w młodości i który zainspirował go do podążenia drogą iluzji. Lucinda, z początku pewna siebie traciła rezon czując klaustrofobiczny lęk przed ciasnym korytarzem. Thalgor sapał, jakby tracił resztki normalności. Korytarz wił się coraz głębiej, kończąc się zamkniętymi na kłódkę drzwiami. Przez małe, zakratowane okienko Tupik nie dostrzegł nikogo, jedynie obszerną, z grubsza okrągłą w kształcie komnatą. Po chwili gmerania wyczarowanym przez Oskara wytrychem, kłódka z cichym brzękiem wylądowała na posadzce, a niziołek mógł dostać się do środka. Pośrodku niej znajdowała się spora, kilkunastostopowa wyrwa. Szybki rzut oka za krawędź ujawnił, że była bardzo głęboka. Dno rozpadliny skrywał mrok. Jedynie niewysoki, kamienny murek oddzielał chodnik od krawędzi przepaści. Zaschnięte resztki jedzenia pokrywały chodnik przy niewysokim murku a smród gnijących ciał mówił nieco więcej o funkcji rozpadliny – najpewniej było to miejsce w którym strażnicy wylewali odpadki z kotła oraz wrzucali ciała tych, którzy nie doczekali się areny. Gnijące odpadki pokrywały krawędź rozpadliny. Lu z trudem powstrzymała odruch wymiotny, podczas gdy gnom nie był już w stanie zapanować nad żołądkiem. Rathan, powstrzymując mdłości podniósł pochodnię jeszcze wyżej. Po drugiej stronie rozpadliny widać było wykuty w skale szeroki korytarz, którego wejście zasłaniała drewniana, podniesiona w tej chwili na łańcuchach kładka. Strop komnaty, będący litą skałą nie wydawał się położony zbyt nisko. Jusron swoim doskonale przystosowanym wzrokiem dostrzegła widoczne kilkanaście stóp nad zamkniętą kładką okno wykute w skale, ciemne jak otchłań przed którą stali. Być może udałoby się przeskoczyć na drugą stronę.....

Pół-ork bez problemów przeskoczył rozpadlinę, jednak znalezienie dobrego punktu do lądowania nie było już takie łatwe. Wojownik zaszurał paznokciami po drewnianej kładce, szukając desperacko punktu zaczepienia i kiedy obserwujący go myśleli, że ogromny wojownik spadnie w otchłań, pół-ork zawisł rozpłaszczony na drewnianej kładce. Cal po calu podnosił szerokie ramiona, przesuwając punkt oparcia wyżej, łapiąc górną krawędź kładki. Następnie nie bez trudności wspiął się po niemal pionowej skale w kierunku widniejącego nad kładką okna. Tupik mógł tylko podziwiać kocią zręczność ogromnego wojownika, którego stopy znikały właśnie w ciemnym otworze powyżej.

Po krótkiej chwili jednak wynurzył się z okna ponownie, jakby czekając na pozostałych. Widząc wahanie, szczególnie widoczne na twarzy słabszych fizycznie i nie tak wysportowanych jak wojownik zszedł po ścianie. Tym razem złapał nieco solidniejsze oparcie, następnie odgiął się w tył, wyciągając rękę nad otchłań....

Cromthalgor Athletic check 16(380864) vs DC10 - success
Cromthalgor Athletic check - climb 11(380865) vs DC10 - succes
Akcja Thalgora - help(czyli przewaga w teście Athletic, oraz zwiększenie zasięgu skoku innych postaci o połowę wysokości pół-orka - 3 stopy

Tupik podszedł do najbliższej celi, która okazała się pusta, jakby nie używana od dawna. Musiał więc wejść nieco wyżej, gdzie w celi ruszało się czterech skazańców. Tupik pogmerał chwilę przy kłódce zamykającej drzwi celi która dosyć szybko poddała się zręcznym palcom łotrzyka. Mały wojownik wszedł do środka, a z tyłu za nim podążały dwie kobiety. Cela była znacznie ciaśniejsza niż tą, którą oni sami opuścili, pozostali podążający musieli się więc zadowolić zaczekaniem na korytarzu więzienia, podziwiając ciemność i chłonąc wilgoć ze ścian. Jusron wprawnym okiem dostrzegła, że wszyscy żyli. Zelda uśmiechnęła się obleśnie, widząc swój pierwszy cel do ponurego eksperymentu przy studni. Pierwszym uwolnionym okazał się być starszy człowiek, o siwych włosach i pomarszczonej twarzy. Jego długie, siwe włosy opadały na kościste ramiona. Wymamrotał coś w podziękowaniu i począł rozcierać zgrabiałe w kajdanach ręce. Oczy zaświeciły się kobiecie widząc fizyczną słabość, a więc w jej ocenie nieprzydatność w dalszej ucieczce.
Kolejnych dwóch skazańców, rosłych ludzi północy Tupik rozkuł w następnej kolejności. Ci potulnie stanęli obok starego, niepewnie patrząc się na swoich wyzwolicieli. Czwarty skazaniec przycupnął w kącie trzymający głowę opuszczoną między ramiona, jakby spał lub odpoczywał. Na głowie miał gruby, choć nieco podarty kaptur. Długa, podarta i postrzępiona czarna szata była ubabrana zaschniętą krwią i ekskrementami. Tupik otworzył kajdany, przerywając tylko na krótki moment kiedy nieznajomy wychylił twarz z pod kaptura.....

-Tego lepiej nie.... - jasnowłosy człowiek z północy zdołał tylko bąknąć słowo ostrzeżenia ale było już za późno. Tupik podniósł głowę znad kajdan patrząc w żółte, gadzie oczy potwora. Metal uderzył o podłogę....

Nieznajomy plunął rzęsistą strugą ognia, która momentalnie pokryła całe pomieszczenie. Tupik wstrzymał oddech i rzucił się w tył w nadziei uniknięcia morderczej strugi ognia. Zelda i Jusron patrzyły na nagły huk ognia wybuchającego prosto z rogu celi i rzuciły się do wyjścia ale struga ognia złapała je praktycznie w całości. Smród opalonych włosów i ubrań wypełnił pomieszczenie. Starzec, podpalony również wrzeszczał w niebogłosy, tocząc się po posadzce i próbując zdusić na sobie ogień. Jasnowłosy cofnął się w przeciwległy róg pomieszczenia, podnosząc ręce i pokazując otwarte dłonie w uniwersalnym geście oznaczającym poddania się. Drugi czmychnął na korytarz, korzystając z zamieszania i popędził korytarzem w górę.
Zrodzony ze smoka wyprostował się, zaciskając pazurzaste dłonie, chwilę bawiąc się podarowaną wolnością. Jego nienawistne spojrzenie spoczęło na gaszące swą odzież kobiety i wstającego z kolan łotrzyka....

Tymczasem na górze, krasnoludy zastanawiały się co dalej?

- Ośmiu nie uśpię - pokiwał głową rozglądając się wokoło.
- Przydałaby się jakaś wnęka, czy pokój, gdzie moglibyśmy przeczekać, aż część z nich pójdzie na obchód. - dodał po chwili. Przyglądał się jeszcze przez chwilę przedsionkowi zastanawiając się co dalej.
W końcu odwrócił się do brata z młotem w ręku
- Pewnie nie leży tak dobrze w rękach jak Twój, ale powinien starczyć - szepnął oddając broń bratu.
Czarodziej przyjrzał się pomieszczeniom przed sobą. Liczył, że znajdzie jakiś mniejszy pokoik, czy choćby wnękę, w której można się będzie skryć. Niestety, budowniczowie więzienia zdawali się dobrze rozplanować budynek.

Krasnolud ocenił jeszcze drzwi, próbując lekko i delikatnie je uchylić. Zamknięte.

- Z tego co czuję, powinniśmy być na poziomie powierzchni. Niestety drzwi są zamknięte, a nasz złodziejaszek wybrał ucieczkę na bosaka dołem - szepnął wyraźnie niezadowolony drapiąc się po brodzie.

Byli w niezłym bagnie. Musieli ominąć straż, ale nie mieli ku temu odpowiednich narzędzi....
Nawet jeśli uśpiłby całą szóstkę, a pozostała dwójka by się nie obudziła, nadal musieli sforsować drzwi.

- Cofnijmy się do najbliższej pustej celi, tam poczekamy na wartowników. - zaproponował.
- Mniejszą grupę łatwiej uśpić i zyskamy od razu klucze. -