Krasnolud przewrócił oczami - Możemy już iść? - spytał wyraźnie zirytowany. Najpierw obiecano mu bitkę, a potem go męczono jakimś lusterkiem czy czymś innym. Halo! Wrogowie niedaleko! Na wrogów, a nie lusterka szukać!

Nim Kennick miał okazję obejrzeć garnek Imra zabrała go z rąk inkwizytor. Bez słowa schowała go do plecaka i zaczęła iść w kierunku barykady.

Zaklinacz nie bardzo wierzył, by najbardziej nawet wypucowany garnek zdołał zastąpić lustro. Ale to nie był jego problem - nie on wpadł na pomysł, by pokazać Oku, jak wygląda w lustrze.
Bez słowa ruszył za Irmą.

Inkwizytor wzruszyła ramionami.
- Jak uważacie. I tak nie wiemy co rozciąga się za Patrzącym… Mogą czyhać tam gorsze rzeczy. – rzekła jak zawsze spokojnym, niemal beznamiętnym głosem, przenosząc swoje różnookie spojrzenie z jednego z towarzyszy na drugiego, jakby chciała przeniknąć do samego środka ich jestestwa. W końcu była inkwizytorką Phrazmy, a to oznaczało nie byle co.
- Jeśli traficie na coś jadalnego, to proszę przynieście to tutaj… Tak samo rzeczy nadające się na opał – dodała na koniec.

Przejście przez barykadę nie było proste, wymagało tak jak poprzednio sporo przeciskania się pomiędzy meblami, choć mimo wszystko była to tylko zwykła niewygoda. Ponownie znaleźli się w długim i ciemnym korytarzy. Pierwsze drzwi po prawej wiodły do podwórza z którego tu przybyli, a pierwsze po lewej prowadziły do małego pokoiku, przedzielonego na pół barykadą. Otrzymali też bardzo uproszczony i niedokładny plan, według którego następne drzwi po lewej prowadziły do pomieszczenia z boilerami. Z kolei ostatnie drzwi musiały prowadzić do pralni. Po prawej za drzwiami na podwórze znajdowała się para drzwi prowadząca do niewielkich magazynów. Korytarz zdawał się kończyć rumowiskiem, ale ściana po prawej była zawalona i chyba można było przez nią się dostać do pomieszczenia dla pracowników. W korytarzu unosił się smród zgnilizny i rozkładu.

Arthmyn przez moment przysłuchiwał się dyskusji.

- To racja - powiedział - że powinniśmy stale mieć siebie na oku. Jeśli natomiast chodzi o plan wędrówki... Chyba nie mamy po co zwiedzać pralni czy magazynów. Zobaczmy lepiej, co się kryje za rumowiskiem.

Kennick pokręcił głową z dezaprobatą, słysząc groźby Imry. Znowu miał wrażenie, że jego towarzyszy nie interesują rozwiązania inne niż siłowe - jak wyglądała ich znajomość w okresie, którego nikt nie pamiętał?
- Postaram się nie zniknąć. Ale zanim zaczniesz wymachiwać mieczem, pozwól Sadimowi zapytać mnie o jakiś szczegół z dzieciństwa. - kiwnął głową w stronę brata - To chyba łatwiejsze rozwiązanie. - rzucił cicho.
Na uwagę Arthmyna wskazał na najbliższe drzwi do bojlerowni.
- Mam zamiar sprawdzać po kolei każde pomieszczenie, żeby zminimalizować ryzyko zajścia nas z dwóch stron. - po czym ruszył w ich stronę, podkradając się, i przyłożył ucho do drewna, nasłuchując.

Imra westchnęła.
- Chce tylko uniknąć zaskoczenia i matactw tych złodziei tożsamości. Was ostrzegam, bo mam to przeczucie, że znaliśmy się. Tych z obozu nie znam i bynajmniej im nie ufam. Oni nie dostali by ostrzeżenia - półelfka poczuła potrzebę aby wytłumaczyć się przed innymi. Nie szukała w tym kednak ani aprobaty, ani konfliktu. To była sucha informacja. Dlatego też zaraz potem dorzuciła jeszcze do tieflinga:
- Działaj.

Krasnolud ruszył za swym towarzyszem. Teraz, kiedy już wyruszyli poza bezpieczną przystań, nie rwał się tak do bitki, będąc świadom, że jego życzenie spełni się już za moment, już za momencik... zamiast tego, na jego twarzy wykwiknął wyraz oczekiwania - nieco tylko nerwowego, bardziej zniecierpliwionego - gdy z młotem w dłoni gotów był rzucić się do bitwy.

_______________
Umorli idzie za Kennickiem i ubezpiecza go.