Mistrz gry
 

Eaenoril
Elf szybko usiadł z, mimo zimna, zapoconą twarzą. Przez chwilę patrzył tępym spojrzeniem przed siebie... Parę sekund trwało zanim Eaenoril uświadomił sobie gdzie jest, co tu robi i co go obudziło. Senność już zniknęła, a na jej miejsce pojawił się chłód. Elf szczelniej okrył się ciemnozielonym płaszczem, zaczął podziwiać wschód słońca. Piękna gra światła zainteresowała elfa... Wstał, odgarną swoje bardo jasne bląd włosy, poprawił płaszcz. Dopiero teraz, kiedy się porozglądał zobaczył, że inni też nie śpią... Niebieskie oczy Eaenorila zmieniły się z rozmarzonych na poważne.
Czy wy...? Czy wy też słyszycie ten głos?
I zaczął rozmyślać "Czy dobrze zrobiłem, słuchając tego głosu... Te ponaglenia... Tak jakby mnie pożądał..."

ORRIN
Popatszył się tylko na elfa i podszedł do ogniska grzejąc ostroznie ręce. To było dziwne i jak dla Orrina trochę tajemnicze i niebezpieczne. Nigdy szczegulnie nie lubił magi a właśnie magia mu to pachniało... i strachem także. "Mości elfie to chyba nie wróży cos dobrego, ale damy radę. Masz jakichs pomysł kto to mugł być?? Po tym pytaniu oparł się na drzewcu toporai zapatszył w ogień.

Whaaa półelf sobie ziewnął czemu towarzyszyło buchnięcie białawej pary która osiadłszy na jego złocistej brodzie szybko zamarzła nadając jej srebrzysty blask. Bo chwili wachania dzielnie odżucił koc i dwoma mały skokami znalazł się jak najbliżej pozostałego z ogniska żaru. To była noc. powiedział drapiąc się po swoich najcenniejszych klejnotach. Jeszcze raz ziewnął, nie zadając sobie nawet trudu zakrycia ust, po czym rozejrzał się po pozostałych. Dzień doberek, widze że wam też życie nie postanowiło ulżyć i dać spokojnie zamarznąć na tym białym pystkowiu. Jeszcze bardziej opatulił się kożuchem. A na dodatek to draństwo za cholere nie chce przestać pruszyć. Tego co kieruje tą przeklętą pogodą powino się zamknąć i powyrywać wszystkie palce, a potem zmiażdżyć mu to i owo... A wiecie co jest najgorsze? Pół nocy nie umiałem zasnąć z tego przeklętego zimna, po czym jak tylko mi się udało to jakiś powalony głos budzi mnie jeszcze zanim słońce staneło w zenicie... I jak tu spokojnie żyć co?
Podszedł spowrotem do legowiska, chwyciał swój plecak i wyciągnał z niego butelke z ciemnawym płynem. Plecak odżucił spowrotem na koce a butelce się przyjżał. Mrożony rum, cholera gorzej być nie mogło Z leko niesmaczoną miną chwycił za korek i zaczął ciągnąc. Ten ani rusz. Esthalos z całych sił próbował jednak wredny korek nie chciał się nawet ruszyć. Czerwony z wysiłku i złości chwycił butelke jednorącz i rzucił z całych sił. Po chwili było słychąć trzask pękającego szkła. Nie! Mój rum! Wrzasnął i pobiegł w tamtą strone...

Eaenoril
Elf nie zdążył odpowiedzieć, kiedy to wszystko się zdarzyło. Zastanowiła go dłuższa nieobecność Esthalosa. "Co tam mogło się wydarzyć...?"
Nasz złotobrody przyjaciel coś się tam zawieruszył... Lepiej pójdę sprawdzić, co tam się stało...
Po czym rozprostował się na pełną wysokość około 170cm. Wziął swój łuk i kołczan, napiął cięciwe i ruszył w ślad za półelfem. Zauważył leżącego na ziemi olbrzyma.
Co się tu stało?!

Widząc że tamci poszli za butelką Orrin lekkim krokiem także poszedł w tamtym kierunku. Na widok olbrzyma zadziwił się i wyciągnoł topór. "Ej chwila, po co my wyciągamy broń do bezbronnego rannego stworzenia które jest dodatkowo w łańcuchach." Ostrożnie chowa topór za pas i podchodzi sprawdzić czy ogr jeszcze żyje i czy coś dla niego można zrobić.

Po dłuższej chwili elf opuszcza łuk, ale cały czas trzyma strzałę w gotowości. Przez chwilę wpatrywał się w ogra, myśląc "Może i jest skuty łańcuchami i wyczerpany, ale to ciągle jest ogr... Nie wiadomo co go tu zagnało... A co go skuło w te kajdany, najprawdopodobniej go goni..." Zaczął się rozglądać z zainteresowaniem. Pozostając cały czas czujnym na odgłosy powiedział:
Jak się ocknie trzeba będzie 'go' wypytać o parę spraw... O ile umie mówić. Ostatnie zdanie zostało wypowiedziane z niekrytą pogardą.