Wrociwoj zakupił składniki potrzebne do wytworzenia mikstur i drużyna ruszyła przez wyludnione z powodu nieprzyjemnej pogody miasto, by dostać się do jakiegoś pobliskiego baru. Alchemik potrzebował jedynie tych prostych składników, nic bardziej skomplikowanego nie było mu potrzebne - obecnie rósł popyt jedynie na produkty częstego użytku, wyrafinowane i dziwne mikstury zawsze słabo sprzedawały się w ciężkich czasach. Z braku lepszego pomysłu skierowali się ku wschodnim obrzeżom miasta, gdyż tam jeszcze nie zdarzyło im się pić. Dotarli do baru Pełny Róg. Miejsce prezentowało się dobrze, a jeszcze lepsze okazało się, gdy Worciwoj przeczytał ceny wypisane na tablicy. Osiem krzyżyków za kufel piwa - tego się nie spodziewali w oblężonym przez groźbę głodu mieście. Wypytawszy uprzednio o możliwość rozłożenia aparatury, cyrulik rozsiadł się przy stoliku w kącie i zaczął pracować nad miksturami.

Tymczasem Otto i Hasso zamówili po kufelku jasnego, dość mętnego piwa, przyprószonego od góry jakąś przyprawą. Uśmiechnięty karczmarz z uśmiechem powiedział, że obecnie zapasów przypraw jest więcej niż wołowiny, więc może sobie sypać gdzie chce i ile chce. Smakowało goryczką. I było diablo dobre, w porównaniu ze szczynami pitymi o poranku. Porozmawiali z paroma bywalcami o pogodzie, bandytach, jaszczurach i innych zmorach dręczących typowych mieszkańców miasta, co po karczmach lubią się szlajać. Ottowi się nie poszczęściło i poza banałami nie dowiedział się niczego, jednak Hasso miał nieco więcej szczęścia. Może nie udało się bezpośrednio wpaść na trop ter Waata, jednak wykluczyć można było jedną z trzech mieścin - Porzeczkę. Wioska, jak mówiono, została tak mocno "przekupiona" przez wyklętego szlachcica, że mogliby życie za niego oddać. Dodatkowo zdołał dowiedzieć się, jak ów bandyta ma na imię - Ingalf. Widać jego wybryki zmęczyły już nieco mieszkańców. Dziwne było jedynie to, że jego mordy nie było na ogłoszeniach gończych.

Po pewnym czasie, gdy już drugie piwo skończyło w kiszkach mężczyzn, a i Wrociwoj nie zauważył kiedy wypił także jedno w trakcie pracy, cyrulik skończył pracę. Udało mu się otrzymać cztery malutkie flakoniki wypełnione magiczną wręcz mocą jagód, wzmocnioną przez pozostałe składniki alchemiczne. Efekt pracy był więcej jak zadowalający.

Na dworze słońce osiągnęło zenit jakąś godzinę wcześniej, teraz powoli, powolutku kierowało się ku zachodowi. Niebo rozchmurzyło się, jednak zimno pozostało w powietrzu. Wilgoć także gdzieś się ulotniła i powietrze było w końcu przyjemnie suche.

Mężczyźni ruszyli na targowisko, gdzie mogli nacieszyć oczy piękną architekturą miasta. Szczególnie, że przy obecnej pogodzie zbyt wielu chętnych na zakupy nie było i nie przesłaniali pięknych rustykalnych frontonów, które podpierały tektoniczne budynki, z których te bogatsze zwieńczone były zgrabnymi kopułami.

Obecnie rozłożony był ostrzyciel noży, który na sprzedaż miał także kilka osełek i jakieś proste ostrza, uczeń alchemika z mocnym alkoholem i kilkoma pachnidłami, świecarz i czarnoskóra kwiaciarka, widocznie smutna z powodu lekko zwiędniętych kwiatów w prostych wazonach.

Tego dnia nie widać było żadnych handlarzy żywnością, z zainteresowanych po placu kręciło się dwóch ludzi, krasnolud ubrany w ćwiekowaną kurtę i elf, obierający trasę jak najdalej od niskiego brodacza.

Naostrzyć broń można było w niewielkiej cenie - miecze i rapiery po grajcarze, sztylety i noże po pięć krzyżyków. Porządna gorzałka tania nie była i za winiaki cena szła w srebrze, natomiast za bezbarwną wodę życia żądano złota. Co ciekawe świecarz miał, oprócz nieforemnych tanich świec, pachnących każdym zapachem świata czy niebywale jasnych, sprzedawał także nasączane pochodnie po miedziaku za sztukę.

Mężczyźni dowiedzieli się prawie od razu, że bliższą z wsi było Małe Guaio.