Shintiss nie schował broni, ale trzymał ją swobodnie zwisającą ku ziemi. Wściekły Hasso cofnął się, wiedząc, że to jednak lepsze wyjście. Wpakowałby jednak żelastwo w brzuch jaszczura i przekręcił kilka razy, gdyby to on miał decydować. No ale... Nie zawsze można sobie pofolgować.

Wrociwoj zrzędził nieco, zszywając poharatanego Zandora. Rana brzucha była paskudna, ale umiejętności i zioła cyrulika były wystarczające. Jeżeli ktoś się rannym zaopiekuje, to za dwa dni będzie już chodził, a za tydzień może nawet pobiega. Rany Otta i Hassa były raczej powierzchniowe, ale Wrociwoj i tak się nimi zajął.

Tymczasem Achazi zbili się w grupkę po drugiej stronie polany, z dala od namiotów. Ingalf podszedł do rozmawiających.

- Otto... To przypadkiem nie laska, którą ukradliśmy temu starcowi? - Bandyta wskazał na leżący kawałek stąd i porzucony przedmiot, wykradziony w trakcie ucieczki przez trójosobową drużynę. - Ale jebać to, nic to nie warte. O czym gadasz z tym gównem?

- Czego on chce? - zasyczał Shintiss. - A co do tego co nam płaci - nie wiem czego chce i nie chcę wiedzieć. Dajcie nam odejść, to nikt, ani my, ani wy, nie zginie i będzie spokój.

- Ssbieramy się satem. Najął nass na dłuższy czass, więc nie powiem sa wiele. Obyśśmy się w walsse nie musieli sspotkać. Bywaj!

Jaszczury zaczęły się zbierać. Tymczasem ludzie Ingalfa także zgromadzili się wokół swojego szefa i mówili coś gorączkowym tonem.

Obóz był w mocnym nieładzie, namioty miały pozrywane powłoki, przedmioty były porozrzucane na boki. Porozrzucane były także kosztowności, na które najwyraźniej napastnicy nie zwracali uwagi.

Ter Waat wydał szybko rozkazy i jego wataha zaczęła zbierać kosztowności i łupy. Sam Ingalf zaś odpowiedział:

- Pierdolimy to. Czasy stały się zbyt niespokojne i niebezpieczne dla uczciwej bandyterki. Zabieramy się na północ, poudajemy poszukiwaczy awantur i w ten sposób legalnie sprzedamy nasze dobra skradzione. Zandora weźmiemy na nosze. Pomogliście nam, więc jeżeli chcecie, możecie zabrać się z nami.

Jaszczury tymczasem zniknęły już z obozowiska. Do rozmawiających podszedł Hasso z zaciekawioną miną.

Wrociwoj skończył robotę i wyglądało na to, że przygoda też na razie się skończyła. Może to i niegłupio, przynajmniej byli całkiem żywi. Jak na atak na oddział jaszczurów wyszło nieźle. Na więcej szczęścia nie mogli liczyć.

- Ych, to wracamy z tym kijem, czy jak? - spytał Wrocek - w sumie chyba dobrze by było. Muszę popytać o coś w mieście, w sensie że słyszałem o takim dziwnym zielu, co bóle żołądka uśmierza, nie żeby coś, potrzebne mi. -

Koniczynka uśmiechnęła się filuternie, co wyglądało, jakby miała zamiar odgryźć mu męskość, i odpowiedziała Ottowi:

– Mój wspaniały szef nie jest dla mnie ciekawym i nawet chętnie bym się z wami zabrała, ale… Cóż. W mieście chcą mojej głowy, a z łupów nie wyżyję w Guaio, bo stamtąd je ukradłam. Więc niestety. Chyba że masz jakiś pomysł, to chętnie posłucham.

Hasso zgodził się z kompanami, że należy ruszać z powrotem do miasta i oddać zleceniodawcy laskę i pozyskać za nią przynajmniej połowę oryginalnej zapłaty. I wyciągnąć od niego więcej informacji, bo kłamał bardziej niż oni.

Wrociwoj na chwilę się wyłączył z rozmowy, bo dostrzegł chwiejący się krzaczek nieco inaczej niż pobliskie. Zbliżył się do niego i prawie krzyknął z radości. Trafił bylicę srokatą. Jej jagody, których udało mu się zebrać pół tuzina, można było sprzedać na czarnym rynku po dukacie za sztukę, jednak było to nieco nieszlachetne, bo były silnie narkotyczne. Albo mógł też przerobić je w późniejszym czasie na specyfiki przeciwbólowe. A dwie garści liści tej niesamowicie rzadkiej rośliny będzie mógł sprzedać jako przyprawę do mięs, wysoce cenioną przez horasjańskich kucharzy, za kilka talarów.

Koniczynka poczekała na odpowiedź Otta. A potem grupa ruszyła. Dzień był męczący i dał o sobie odczuć w kolanach, rękach i powierzchownych ranach. Hassowi dokuczał niemożliwie kikut, swędząc i kłując pod protezą. Otto drapał się, tylko gdy Wrociwoj nie patrzył!, po ranie na piersi. W końcu grupce udało się dotrzeć do Małego Guaio (tutaj nieco przypomnienia). Atmosfera degrengolady nieco się zmniejszyła, jednak na środku głównej dróżki leżał na plecach chłop i chrapał donośnie. Zmierzchało dopiero, jednak żadnej innej żywej duszy widać nie było – widać wszyscy po pijaku i z braku roboty posnęli.

Drużyna skierowała się w stronę nabazgranego na szyldzie kufelka. Wewnątrz powitał ich karczmarz:

- Witajcie w „Otwartych ramionach”… O. Znam was. Chcecie się napić? – zapytał chytrze.

Dzieweczka, o której myślał Otto, wydawała się tym bardziej atrakcyjna, że nie przekonał Koniczynki, by ruszyła z nimi. A karczmarz rozumiał potrzebę upicia się, stąd zaproponował im gliniany gąsiorek okowity za pięć talarów. Mężczyźni zrzucili się chętnie na trunek i rozpoczęli smętny wieczór przy śmierdzącej, łojowej świeczce.

Wiele się wydarzyło od czasu przybycia do Guaio. Najpierw robota dla dziwnego szklarza i nocna wyprawa po skrzynkę przyniesioną przez niebezpiecznych ciemnoskórych. Potem zbieranie ziół, które to przypominało raczej wojnę z pogodą i okolicą, zawierające w sobie walkę z rozbójnikami, a zwieńczone ratowaniem rannego staruszka. A może staruszka znaleźli po wymianie z ciemnoskórymi? Kto by to spamiętał, gdy po drodze wzięli robotę od owego rannego starca, która doprowadziła ich do potyczki z achazami, którzy szczęśliwie mieli tyleż samo ochoty na walkę, co najemnicy. I trafili teraz do podłej karczmy w podłej wsi, popijając całkiem niezłą okowitę w smętnym towarzystwie. Praca wykonana połowicznie - zdobyty został dziwaczny kostur, jednak medaliku nie udało się odzyskać. Za to, prócz zapłaty, udało się Hassowi i Ottowi zarobić po nowej bliźnie do i tak już bogatej kolekcji. Co za paskudne czasy...

Pierwszy z boju z okowitą odpadł Wrociwoj, którego położyli na ławie i zamówili sobie jeszcze pół gąsiorka. Karczmarz, który już też podsypiał na swoim fotelu, policzył im taniej i zabrał po srebrnej monecie. Niedługo potem wszyscy się pospali.

rok 31 Hal, lub dla mniej światowych 1024 po upadku Bosparanu 15 września czwartek

Wszyscy obudzili się w miarę wypoczęci, choć nieco obolali po nocy spędzonej na drewnianych ławach. Otta i Wrociwoja bolała nieco głowa, lecz nie było to specjalnie uciążliwe. Szczególnie, gdy z otchłani plecaka Otto wyciągnął kawał suszonego mięsa, sera i bochen chleba. Zajadając się z wielkim apetytem, powrócił także humor. A ból głowy jak ręką odjął. Rany wojowników prawie całkiem się zasklepiły, pozostały niewielkie strupy, które może i swędziały, jednak z pewnością nie przeszkadzały w podróżowaniu.