- W dupę. Strzałę. Dobrze. - westchnął Wrociwoj z lekką rezygnacją, pogodziwszy się już z tym, że ostatnio w jego życiu wszystkie problemy znajdywały rozwiązanie od rzyci strony.

Tak już najwyraźniej miało pozostać.

- To zakradamy się do obozowiska po cichu, żeby znaleźć miejsce na rozbieg, coby szarża wyszła odpowiednio... Dobrze zrozumiałem? - dodał sprawdzając stan cięciwy w łuku.

Nie miał obiekcji co do natury planu, ostatecznie trudno było doszukać się nieprawości w odwetowym napadzie zbójów na zbójów którzy wcześniej napadli zbójów (przynajmniej nie bez dzbana miodu i tęgiego bólu głowy). Z kolei jegomość przebieraniec wyraźnie był łotrem wyższej klasy, to i strzała w regio glutea słusznie mu się należała.

W każdym razie wystarczyło, żeby siedział w krzakach i w odpowiedniej chwili wypuścił strzałę - na coś takiego z łatwością mógł przystać.

Wrociwoj patrząc na wycofujące się jaszczury przestąpił niezdecydowanie z nogi na nogę. Zdania były podzielone, a wyruszanie na jaszczury z daleka różniło się od wyruszania na jaszczury z bliska o porządne drżenie łydek - przynajmniej jak dla niego.
Czasu na decyzję nie było dużo, co najwyraźniej dostrzegł także Otto, bo po prostu zadecydował za nich.
Wrociwoj zagryzł dolną wargę i uniósł łuk. Jakby nie poszło, kogoś trzeba będzie pozszywać. Jeśli dopilnuje, żeby nie był to Otto, to może chociaż nie wypadnie robić za darmo. Przesunął się tak, żeby nic mu nie zawadzało i przycelował.

Wrociwoj rozsądnie zamiast drzeć mordę (i zwracać na siebie uwagę) postanowił przycelować z łuku. Był to łuk wielki jak skurwysyn, bo wojskowy, równie skurwysyńsko drogi, ale Wrociwojowi udało się znaleźć tanią używkę po dziadku teśćia siostry, który był złodziejem i go powiesili (bardzo słusznie zresztą). Kupę czasu zajmowało mu, żeby z niego strzelić, ale miał on (łuk, nie Wrociwoj) tę zaletę, że jak już coś ustrzelił, to rzadko się potem ruszało.

Pierwsza strzała gładko poszybowała nad głowami atakujących i okulawiła jednego jaszczura. Wrociwoj w duszy, czyli po cichu, pogratulował sobie sukcesu i zaczął naciągać kolejną strzałę.

Zdarzenia wokół nabierały szalonego tempa, ale to mu nie przeszkadzało , jużci więcej problemu sprawiało mu długie drzewce strzały. Załadowawszy, przycelował ponownie, rozumnie biorąc na cel jaszczurkę, która nie wdała się jeszcze w walkę - bo też raz, że głupio by było kompanom w plecy strzelić nieszczęśliwym przypadkiem, a dwa, że może strzała skłoniłaby wroga do ucieczki... No, jeśli tamten przeżyje, oczywista.

I tu plan się zesrał, bo jaszczur nie dość że przeżył, to zraniony w rękę pozostał sprawny, a do tego jeszcze strasznie się wkurwił i z głośnym sykiem ruszył na Wrociwoja.

W tych warunkach wrociwoj rozsądnie uznał, że należy się wycofać i z pewny zaskoczeniem zauważył, że nogi zadziałały mu szybciej niż rozum i w istocie zanim sie zorientował, już spierdalał. Ktoś charczał:
- Oszszwmorrrrrrr, skurwysyny, chrrrrrr...! -
Ach, to też był on, bo trochę brakowało mu oddechu. Bardzo dobrze.

Po chwili przypadł za drzewo i zaczął ładować łuk, bo nie słyszał już pościgu. W miarę dobrze się złożyło, bo gdy wyjrzał, okazało się że już po walce, a ze strzałą na cieciwie mógł przekonać towarzyszy był ruchem zgoła taktycznym.
Swoistą miarą sukcesu w tym zakresie była mina Koniczynki, o której zupełnie zapomniał w trakcie rejterady. Urm, zapamietać sobie, nie iść przed Koniczynką, bo wypadki z kuszą chodzą po ludziach.

No cóż, niezależnie od wrażenia, trzeba było opatrzeć rannych, więc Wrociwoj opanował się, wziął głębszy oddech i ruszył do pracy. W tym był dobry.

- To teraz się lubimy z tymi jasczurami? To gdzie jest ten przebrany? - rzucił cicho podchodząc do Otta, jakby się bał że jaszczurki podsłuchają, tym samym wracając do zwykłego mu stano kompletnego skołowania. Tylko patrzeć, jak zacznie narzekać.