d surowych, smaganych wichrem stepów Nieskończonych Pustkowi po omywane sztormami klify Wybrzeża Mieczy Toril przesiąknięty jest magią. Ta wszechobecna i odwieczna siła, którą potrafi się posługiwać zadziwiająco wiele istot zamieszkujących Krainy - przenikająca świat i jego zatłoczone miasta, prażone słońcem pustynie, rozległe lasy, posępne góry - nagle... zniknęła, jak gdyby nigdy nie istniała. Zgasły nieustające płomienie w wieżach czarodziejów, w bezruchu zastygły lewitujące dyski, a potwory wymknęły się z pradawnych więzień, gdy ustąpiły strzegące ich magiczne pieczęcie. Nawet wiecznie dymiąca fajka Elminstera zdawała się jakby mniej dymić. Wielu Faerûńczyków dostrzegło deszcze meteorów i chmury burzowe nadciągające znad Morza Spadających Gwiazd.

Awatarowie runęli w dół, ku pędzącej im na spotkanie powierzchni Faerûnu.

Upadek z tej wysokości byłby zabójczy dla śmiertelnika, lecz Wy zachowaliście jeszcze dość mocy, aby przeciwstawić się sile ciążenia. Przywłaszczyciele Tablic Przeznaczenia są wśród Was i jeśli ich nie powstrzymacie, nie będzie drogi powrotu. Na straży Niebiańskich Schodów stoi Helm.

Świat, choć pogrążony w chaosie, wita strąconych bogów pierwszymi promieniami słońca.