- Ta sprawa może być bardziej popaprana niż ci się wydaje - wtrącił Tommy. - Po tym jak powiedziałeś, że... - zawahał się. - Po spotkaniu z tym dziwakiem od psów, dostałem powiadomienie na fejsie...

Nie wchodził w szczegóły, ale też nie pominął niczego. Opowiedział o spotkaniu z Q i jej ochroniarzem w starej dzielnicy, o znalezieniu trupa snajpera, o dostaniu się do willi i o tym co tam widział, jak skłonił piosenkarkę do zejścia do piwnicy i jak pojawił się facet z nożem. Przemilczał tylko sposób dostania się do i wyjścia z willi oraz metody walki z tym maniakiem.

- Sam już nie wiem, czy jest tylko bezbronną ofiarą, czy wspólniczką tego świra - powiedział na koniec, przyglądając się zamkniętej w aucie Q. - Jednak wydaje mi się... Chciałbym żeby okazała się niewinna. Ale nie wyciągnę z niej prawdy, jeśli nie będzie chciała jej zdradzić. Nie znam się na przesłuchaniach. Wy, z drugiej strony, tak.

- Ława przysięgłych? - Tommy zaśmiał się ponuro. - Czy ty w ogóle słuchasz tego co mówię? Ten gość... Ten świr... Jest niepokonany! Spotkałem go trzy razy, a żyję tylko dlatego, że za pierwszym razem się nade mną zlitował, za drugim mnie nie zauważył, a za trzecim nie docenił. Ale przy czwartym spotkaniu nie popełni żadnego z tych błędów. A ja nic nie będę mógł z tym zrobić! - chłopak odetchnął głęboko.

Tracił nerwy, ten gość autentycznie go przerażał. A co jeśli byli inni tacy jak on? Nieważne! Nie pora rozmyślać o głównym bohaterze przyszłych koszmarów. Teraz musieli pogadać z Q. Ale żeby to zrobić jak należy, musieli albo pozbyć się pani funkcjonariusz, albo ją przekonać do swoich racji. Tommy odnosił wrażenie, że Franko jest za ostatnią opcją.

- O czymś nie mówię - powiedział cicho rzucając spojrzenie policjantce. - Tak uważasz? - zwrócił wzrok na mięśniaka. Tamten lekko kiwnął głową. - Bo tego nie da się opowiedzieć, to trzeba pokazać.

Przyklęknął i położył dłoń na piasku. Chwila koncentracji zaowocowała sypką figurą wielkości człowieka, która przypominała topornie wykonanego klona Ortegi. Po chwili wstał, a "rzeźba" rozsypała się, pozostawiając po sobie niewielką kupkę piasku.

Tommy mimowolnie uśmiechnął się, gdy nazwano go "pieprzonym mutantem". Pamiętał, że gdy był młodszy często bawili się z Zackiem w X-menów. Zawsze chciał jednym zostać. Co prawda wówczas najchętniej wybierał rolę Gambita lub Colossusa, no ale teraz też nie było źle. Nie narzekał.

- Niczego takiego u niej nie zauważyłem - odpowiedział na pytanie policjantki. - Ale po dzisiejszym dniu niczego na jej temat nie jestem pewien. Skrępowałem jej ręce i nogi, tak na wszelki wypadek - oznajmił. - To od czego zaczniecie? Mogę się na coś przydać?

W przeciwieństwie do Franko, a raczej tego co olbrzym mówił, Tommy uwierzył w każde słowo dziewczyny. Wszystko pasowało do siebie, łatało historię i tworzyło z niej logiczną całość. Niestety ukazywało również dwulicowość Q, a przy okazji głupotę chłopaka, który tak łatwo dał się wciągnąć w całą tą intrygę, tylko cudem ratując życie. Zawiódł się na piosenkarce. Niby do końca jej nie ufał, ale miał nadzieję, że wtedy w piwnicy była pod wpływem jakichś prochów z wina, czy czegoś... Nieważne! Dostał nauczkę, następnym razem nie będzie taki łatwowierny.

Podszedł za mięśniakiem do samochodu i spojrzał w twarz Q, ale szybko odwrócił wzrok. Chciał coś powiedzieć, tylko nie bardzo wiedział co. Nie chciał też wtrącać się Franko w robotę, to on znał się na przesłuchaniach, Tommy ani tego nie robił, ani nawet nigdy nie był przesłuchiwany. Nie chciał wszystkiego spieprzyć. Ponieważ w tej chwili nie było z niego żadnego pożytku, a na piosenkarkę nie mógł patrzeć, demonstracyjnie odwrócił się i odszedł na bok. Zatrzymał się w odległości umożliwiającej podsłuchanie toczącej się rozmowy.